Acta Diurna de muliere ludenti
Ik ben aan het overschakelen op herlaadbare batterijen voor zowat alle toestellen hier in huis, maar nu is mijn vraag: welk merk batterijen is het beste, als je de verhouding prijs/kwaliteit in acht neemt?
Welke ervaring heb jij daarmee, en wat kan je me aanraden of eerder afraden?
Kijk, dat doe ik dus graag hé, koken voor vrienden.
Ook al heb ik een slechte rug, ik kan het niet laten om er mijn ziel in te leggen. Geen halve baksels of dingen van de traiteur, als ik iets in mijn gedachten heb, dan wil ik het ook zo.
Deze avond kwamen er oude vrienden van vroeger eten, van toen wij nog op ’t unief zaten. We zien elkaar niet vaak, maar het voelt telkens weer bijzonder vertrouwd aan. En aan die mensen wilde ik wel degelijk iets deftigs voorschotelen.
Het menu van daarnet:
* aperitiefhapjes: halve abrikoosjes gevuld met een mengsel van ricotta, honing en kaneel; geitenkaas gevouwen in een pakketje van gedroogde gandaham; kerstomaatjes in twee gesneden met een blokje mozzarella en een beetje basilicum tussen, op een prikkertje; witloofblaadje gevuld met een mengsel van zalm, zure appel, sjalot en room; champignons gevuld met kruidenkaas
* voorgerecht: een aspergemousse op een bedje van gerookte zalm, afgewerkt met rode kaviaar en dille
* hoofdgerecht: rolletjes van kalkoenlapje, gandaham, rozemarijn en mozzarella, opgediend met verse tagliatelle (met room en parmezaan) en een toost belegd met boschampignons en fleur de sel
* nagerecht: tiramisu van peperkoek en peer
* koffie of rooibosthee met truffels
Bart heeft er een Château Pavie 1973 (Saint-Emilion) bij geserveerd, uit mijn vaders wijnkelder.
Het heeft gesmaakt, maar dat lag voor een groot deel ook aan het eminente gezelschap.
Hopelijk doen we er deze keer niet zo lang over om elkaar terug te zien.
Stokje, of hoe je het ook wil noemen. Van mijn LJ-account gehaald. Lame, I know.
-Describe me in one word- just one single word. Positive or negative.
-Leave your word in a comment, before looking at what words others have used.
-Copy and paste the meme to your blog to find out how people describe you when limited to one word.
Ik had gehoopt dat een goeie nacht slaap wat zou verhelpen aan die rugpijn… Helaas. Deze morgen was het nog niks verbeterd, wel integendeel. Ik heb behoorlijk mogen worstelen om mijn ondergoed en vooral kousen aan te krijgen. Ik begrijp de Sliplift meer en meer, ik denk dat ik er me in de toekomst ooit ook nog eentje zal mogen aanschaffen. Enfin, de moeite om mijn schoenen te proberen strikken heb ik niet eens gedaan.
Ik wou perse gaan werken, omdat het de laatste dag voor de vakantie was, en dat ik nog een toets had af te nemen en bepaalde stukken leerstof af wilde werken. Na de vakantie komt er twee weken lang een interimaris, en ik wilde dat meisje mooi afgewerkte gehelen kunnen presenteren.
Niet dus.
Na een uur te zitten schuifelen van de pijn op mijn stoel, hield ik het niet meer. Mijn concentratie was compleet zoek, en dan kan je echt niet deftig je leerstof overbrengen. Ik heb mijn leerlingen naar de studie gestuurd, heb me afgemeld, en ben met tranen in de ogen naar huis vertrokken.
Daar heb ik me een stevige koffie gezet, heel even mijn computer gecheckt, en ben toen met een stapel boekjes in de zetel gaan liggen, plat op mijn rug. En toen, zo rond tien uur, ben ik in slaap gevallen. En pas om 15.00u weer wakker geworden.
Er klopt toch iets niet, denk ik dan, als ik overdag als een blok in slaap kan vallen en vijf uur kan slapen. Die rug had me uitgeput, de voorbije dagen, maar toch.
Vakanties – ik heb het al vaker gezegd en ik blijf erbij – zijn niet voor de leerlingen, maar voor de leraars. Of we houden het niet vol, zo dag in dag uit met 25 pubers voor onze neus.
Een goeie rug is echt een gerief. Ik denk dat Michel dat volmondig zal beamen.
Normaal gezien zijt ge u daar niet zo van bewust, tot dat er iets scheelt.
Zoals een gespleten discus tussen uw lumbale wervels.
Zodat ge rondloopt als een oud wijveke en het liefst van al plat op uw rug ligt.
En eigenlijk vooral niet wilt en kunt rondzeulen met een peuter van 18 maanden.
Ne goeie rug, da’s een gerief. Geloof mij maar.
I am a geek, and I’m proud of it!
Ik ben net thuis van het Brussels Girl Geek Dinner 10, dat gesponsord werd door Nivea. De locatie was ronduit prachtig (het B52-huis) en het eten voortreffelijk: een keur aan diverse hapjes en glaasjes, bijzonder verzorgd, met zelfs een heerlijk dessert.
Maar het ging natuurlijk om Nivea: 40 dames kregen een uitleg rond de ontwikkeling van de diverse producten van Nivea, en werden daarna professioneel ingewijd in de ‘secrets of the trade’ door vier visagistes. Enkele dames werden tot in de puntjes opgemaakt, de meesten kregen enkele tips mee en een basismake-up. Ik moet zeggen, ik heb er ook wel één en ander van opgestoken.
Maar vooral heb ik me geamuseerd: gezellig zitten kletsen en wilde plannen gemaakt met de vaste kliek, en een paar nieuwe en sympathieke gezichten leren kennen.
Eens te meer hebben we bewezen dat geeks en nerds niet bepaald saai hoeven te zijn. Of lelijk en sociaal onaangepast. Maar eigenlijk wisten we dat al lang.
Zo zien glunderende gezichtjes van een hoop vijfjarigen er dus uit. Wolf vond het een fijn feestje. En wij dus ook.
Ik vind het dom geld, maar een enkele keer per jaar geef ik toch geld uit aan de car wash. Het is me momenteel veel te koud buiten om zelf aan de slag te gaan met emmers water, hogedrukspuiten en sponsen. Maar het laagje vuil dat op mijn auto lag, was écht niet langer te negeren. Kobes handjes waren zwart van gewoon de deur vast te nemen, en da’s nu ook weer niet de bedoeling.
En ik geef toe, ik geniet ervan om rustig in mijn auto naar de radio te luisteren, terwijl twee mannen rondom mij ijverig in de weer zijn met spons en zeepsop, hogedrukspuit, of iets later met zeemvel en trekkertje. Ook dat machien zelf heeft wel iets: die roterende toestanden, terwijl je auto voortgetrokken wordt. Het doet me altijd denken aan de kermis.
Maar vooral het feit dat er nu een wagen staat te blinken in mijn garage, en dat daar dus geen spatje op te zien is, en dat ik er zelfs durf tegen gaan leunen, wel, da’s mij die 13,5 euro wel waard.
Zolang het maar niet vaker is dan een enkele keer per jaar :-p
Vandaag hadden we een familiefeest. Zomaar. Zonder reden.
Of toch wel: de familie is te groot geworden om nog allemaal bij iemand samen te komen thuis. Vroeger kwamen we met kerstmis altijd samen bij mijn grootouders, en toen die te oud werden, afwisselend bij één van hun kinderen. Helaas, de hoop is te groot intussen. Reken maar.
Eén grootmoeder van 87. Opa is helaas gestorven vorig jaar = 1
6 kinderen, met elk hun partner = 12
14 kleinkinderen, waarvan 7 met vaste partner = 21
6 achterkleinkinderen = 6
Dat geeft toch wel 40 personen in totaal, een beetje veel voor iemands woonkamer. Daarom, om het contact tussen neven, kozijns, nichten, nonkels, tantes enzovoort niet te verliezen, was er vandaag een familiefeest in een klein, gezellig, bijna huiselijk zaaltje. We dronken champagne, aten daarna een uitgebreide broodmaaltijd, en vielen toen aan op het zelf meegebrachte dessertenbuffet.
En we zagen dat het goed was. Een fijne familie, zonder echtscheidingen, ruzies of vroegtijdige sterfgevallen. Mogen we het nog een tijdje zo houden 🙂
Een voorbeeld van design waar niet erg bij nagedacht is (als je al van design kan spreken), zijn sommige toilethokjes. Dat heb ik vandaag weer mogen ondervinden, toen ik even naar het toilet wilde in het zwembad alwaar mijn oudste lag te ploeteren.
En dan heb ik het eigenlijk over zoiets simpels als het ontbreken van een haakje aan de binnenkant van de deur. Zeg nu zelf: het is winter, je hebt dus een dikke winterjas aan. Als vrouw heb je ook je handtas bij. Je moet naar het toilet. Je handtas kan je desnoods nog aan de klink hangen, maar waar blijf je met die jas? De grond in een toilet is geen optie, geloof me. In je nek leggen? Nah. Op je knieën? Al helemaal niet, gezien het doel waarvoor je gekomen bent.
Dus, lieve mensen, als jullie geen jassenhaakje hebben aan de binnenkant van de deur in een openbaar gebouw, geloof me, dan ben je er nog nooit zelf vanuit het standpunt van een klant binnengeweest. Uiteraard heeft de bardame of de kassaman dat haakje niet nodig, hun jas hangt ergens anders.
Dus, doe me (en vele anderen) een plezier, denk eens in termen van user centered design, en hang een haakje aan je toiletdeur! Grrr!