Ik moet zeggen, ik zat die donderdag toch maar met een klein hartje in de wachtzaal van het Jan Palfijn.
Bon, eerst hebben ze mijn voet een half uur afgekoeld. Dat mag je je voorstellen als zijnde een enkelverband of brace in blauw koelzakmateriaal, zoals je in de diepvries liggen hebt voor verstuikingen en zo. Daar is dan een machine op aangesloten met de nodige slangen, die continu ijswater door dat verband stuurt. En ja, da’s koud! Het machien gaf 9° aan, en het voelde ook wel zo aan. Eigenlijk deed dat wel pijn ook, maar dat was volgens de dokter de Sudeck die opspeelde, niet meer dan dat.
Na een half uurtje mocht ik naar het belendende kotteke huppelen, alwaar ik vriendelijk verzocht werd neer te liggen en stil te blijven liggen. De kinesist nam een apparaatje dat er zowat uitzag als een groot echoding, smeerde contactvloeistof, waarschuwde even, en begon eraan. Ja maat! De volgende dag stonden mijn tandafdrukken nog in mijn hand, kwestie van de pijn te verbijten. Sommige ‘shots’ voelde ik niet, bij andere moest ik dan weer moeite doen om niet te roepen. In totaal heeft hij twaalfhonderd pulsen afgevuurd op de overbodige kalkafzetting, in vier minuten tijd. Ik was even versuft van de pijn, maar raar genoeg kon ik daarna probleemloos weer naar het eerste kotteke stappen om daar nog een kwartiertje afgekoeld te worden. Niet zozeer tegen de pijn, als wel om te verhinderen dat de eventuele kapotgeschoten omringende bloedvaatjes zouden lekken en een blauwe plek veroorzaken.
Daarna deed ik eenvoudigweg mijn schoenen aan, en stapte het ziekenhuis uit naar mijn auto. Dat was vreemd: echt pijn deed het niet, alleen een beetje een raar gevoel. Ik heb aansluitend drieënhalf uur oudercontact gehad, en had nergens last van.
De volgende dag begon het pijn te doen, en dat heeft een dikke week geduurd, en ook nu nog voel ik de hiel meer dan tevoren. Eigenlijk zou dat niet mogen.
Ik heb net weer naar de orthopedist gebeld, en hij wil een nieuwe NMR-scan. Hij vreest dat het uiteindelijk toch aan het evolueren is naar een operatie. Blah. Ik hoop echt van niet, want da’s weer zoveel weken miserie, krukken, en het feit dat ik Kobe niet kan oppakken en verzorgen.
Nu goed, zover zijn we nog niet. We zien dan wel.
