Witch

Eén van mijn meest fervente hobbies is larpen. Vroeger ging ik tot wel tien weekends op een jaar gaan spelen, nu beperkt zich dat noodgedwongen tot twee, omdat je nu eenmaal je kinderen niet aan een haakje aan de muur kan hangen.

Dit weekend was er een korte versie van zo’n live action role playing game, van zaterdagmiddag tot zondagmiddag. Ik heb er intens van genoten. Niet dat het evenement op zich zo super was: de helft van mijn barbarenstam was er niet, er waren bijzonder weinig figuranten en de locatie was ongelofelijk kil en vochtig.

Het Fort van Hollogne (vlakbij de luchthaven van Bierset) is dan ook een bunker. Binnen was het ettelijke graden kouder dan buiten, en overal stond water of droop vocht van de muren. Vensters zijn er uiteraard niet of nauwelijks. Zo werd ik zondagochtend om half negen wakker, in de stikkedonker en met behoorlijk koude voeten. Toen ik buitenkwam, scheen de zon lichtjes en was het daar een pak warmer. Ik kan me voorstellen dat je, als je een paar dagen daar doorbrengt, totaal geen besef van tijd meer hebt.
Op de koop toe viel ’s nachts de generator uit en bleek de waterpomp kapot, zodat er ook geen licht of water meer was. En mijn zaklamp was ik uiteraard vergeten. Gelukkig heeft zo’n middeleeuwse setting nogal wat kaarsen en fakkels, zodat alles nog enigszins doenbaar was.

Voor Sofie, die voor het eten zorgde, had ik intens respect: probeer maar eens vijftig man van spek en eieren te voorzien ’s morgens als je maar één gasbrander hebt en met moeite elektriciteit.

Waarom heb ik er dan toch zo van genoten? Omdat het een extreme vorm van escapisme is. Je dompelt jezelf volledig onder in een andere wereld, met andere wetten en personen, relaties en vriendschappen, principes en prioriteiten. Ik durf eerlijk toegeven dat ik de ganse tijd geen moment aan Wolf of Kobe heb gedacht, wel aan neergemepte barbaren, goeie vrienden die bezeten waren door een ijsduivel, besmettelijke ziektes (ik speel dan ook een sjamaan-chirurgijn) of aanvalsstrategieën om een bezette stad te ontzetten.

Ik heb dat nodig. Dat ik even mijn gedachten helemaal, 100% kan verzetten, weg uit deze wereld. Na het spel mijn GSM ter hand nemen, geeft me telkens weer een cultuurshock.

En ja, ik ben dus een barbaar. Met mijn volle goesting en overtuiging.

Tegenwoordig moeten alle leerlingen van het derde tot en met het zesde middelbaar aan onderzoekscompetenties doen op school. Meteen weet u ongeveer evenveel als wij, toen we de term hoorden. En na verscheidene vergaderingen daarrond wisten we nog steeds niet veel meer.

Enfin, intussen zijn we een paar jaar later, en heb ik al een paar fijne onderzoekscompetenties voor Latijn achter de rug. Twee jaar geleden hebben mijn zesdes een waar banket aangericht, voor zes personen, met authentiek (of toch zoveel mogelijk) eten, kleren, setting, vertier…

Dit jaar koos de klas opnieuw voor een gezamelijk praktisch project, in plaats van een kille paper per persoon. Ze gingen namelijk het stukje Tacitus waarin Nero zijn stiefbroer Britannicus vermoordt, verfilmen. Dat stukje hadden we gelezen in het Latijn, en daar hebben ze dan een Nederlandstalig script van gemaakt, wat we vertaald hebben naar het Latijn, en dat is vandaag dan verfilmd. In stukjes en brokjes, verschillende scenes, met zelfgemaakte kleren en accessoires, en een heuse banketscene op het einde.

Ik ben kapot, maar ik heb er intens van genoten. Ik mocht namelijk regisseur zijn, en heb zodoende alles meegemaakt. Nu moet het opgenomen materiaal (‘Take 23!’) nog geselecteerd en gemonteerd worden, en nadien ook ondertiteld. Ook dat is een werkje voor hen.

Ik ben wel razend benieuwd naar het eindresultaat, om eerlijk te zijn. Lang zal het niet zijn, maar hopelijk wel de moeite. Ik hou je op de hoogte.

Bekijk het filmpje maar, het zegt alles.

Dank u, Milner (en Clo en Sabine 🙂 )