Duif
Heh, ik post gisteren nog iets over de merels in de kleine tuin, en ik merk vandaag dat er in de tuin vooraan wel degelijk leven is: in het kleine boompje is namelijk een koppel duiven aan het broeden!
De kinderen vinden het schitterend: vooral Kobe kan vanuit zijn stoel aan de keukentafel de bewuste boom zien, en ziet voortdurend papa duif af- en aanvliegen met eetbare (vanuit duivenstandpunt dan toch) dingen. De boom zelf is nogal duister natuurlijk, maar toch kan je mooi de contouren van het nest en de broedende duif zien.
Zelf heb ik gemengde gevoelens bij die beesten: een duif is nog geen merel. Zowel Barts auto als die van mij (die staat voorlopig ook buiten, nu de garage begint te dienen als opslagplaats) staan onder een boom op de oprit, en zijn voortdurend ondergescheten. Het zijn effectief diezelfde schijtduiven die ons het leven lastig maken.
Maar om ze daardoor weg te jagen, met nest en al, uit die boom? Nee, dat krijg ik niet over mijn hart. Als Bart dat wil, moet hij dat zelf maar doen.
En dus weet ik, dat wij straks jonge duifjes in de tuin zullen hebben. Tenzij de kat van de buren nog eens passeert natuurlijk.
Merel
Helaas, ik vrees dat de kat van de buren hier moet gepasseerd zijn: sinds een paar dagen is alle gevlieg van de merels opgehouden, en is het weer stil in dat kleine stukje tuin.
Hoewel de rhodondendron er nu prachtig staat te bloeien, kan ik er toch niet onverstoord van genieten. Ik vond het véél leuker toen ik nog wist dat er mereltjes konden zitten.
Oh well…
Het is de natuur, zeker? Maar daarom vind ik het nog niet leuk.
Carmina
Soms vind ik het vervelend dat ik geen klaslokaal voor mezelf heb, zoals de meeste andere vakken, maar dat ik het moet delen met muziek.
Echt lastig is dat niet: ik kan al mijn lessen in mijn lokaal geven, behalve vijf uur op vrijdag. Het is dus wel compleet ingericht met historische kaarten, posters, mythologische monsters enzoverder. En met afbeeldingen van muziekinstrumenten en een piano.
Maar soms heeft het ook zijn gigantisch goeie kanten, en die zijn echt wel meer waard dan de minpuntjes. Want dit lokaal is akoestisch geïsoleerd (en wie me kent, weet dat dat een pluspunt kan zijn :-p ) en heeft een schitterende muziekinstallatie. Ik mag dus gerust eens mijn boxen openzetten zonder dat ik anderen stoor, of collega’s de stuipen op het lijf jaag.
En dus kan ik ook, zoals vandaag, mijn leerlingen even achteruit blazen. De Carmina Burana van Orff, weet u wel. En daar geniet ik dus intens van, van dat stevige geluid dat uit die boxen knalt, en de Latijnse tekst perfect verstaanbaar weergeeft.
En weet je waar ik nog meer van geniet? Dat ik de leerlingen achteraf in de gangen nog de Carmina hoor neuriën :-p
Kunstbende
In de vorige post schreef ik dat Hannah de Kunstbende had gewonnen in de categorie txt. Bij deze ben ik nog haar tekst verschuldigd ook natuurlijk. Ik vind hem bijzonder knap voor een meisje van 15…
Meneer Morose op tuinierend pad.
Er is slechts één iets waar Meneer Morose bijzonder goed in is
en dat doet hij dan ook iedere morgen:
Opstaan
alsof er niets aan de hand is,
nooit iets aan de hand is,
zelfs als er absoluut iets aan de hand is
op een bijna opwindende dag als
vandaag.Een beetje waarhoofdig heeft hij zijn gestreepte pyjamabroek opgerold en daarna voette hij naar het venster toe, om de herfstsfeer te bekijken.
Toen hij klaar was, dronk hij kaneelthee, want ook thee drinkt hij met seizoenen.Zijn hark is oud en roestig en Meneer Moroses’ enige vriend.
Je zou kunnen zeggen dat hij danst met de steel, lichtvoetig in het gras, zoals clichés dat zo vaak doen met kapstokken;
maar dat mag u niet, want Meneer Morose houdt niet van lichte voeten en zelden van dansen. Alleen walsen met de hark van de buurvrouw vindt hij aangenaam, een kleine innerlijke prettigheid die hij zichzelf eens per jaar toestaat op een onbewaakt moment.Wanneer de buurvrouw haar hark subtiel in zijn tuin laat staan,
bijvoorbeeld.Na de thee ging Meneer Morose voor zijn kastje staan, netjes volgestapeld met ooit gegeven cadeautjes. Hij heeft er zijn zwembroek uitgehaald, gekregen van een andere buurvrouw. Zij wou hem overhalen toch maar eens met haar in zee te gaan.Omdat het hem zo goed zou doen.
Meneer Morose woont aan de kust, weet u.
Hij heeft het nooit gedaan.Vandaag heeft hij zijn zwembroek boven zijn pyjama getrokken, voor het geval zijn geliefde streepjesbroek nat zou worden. Het regent vaak in november, zo dacht hij bij zichzelf. Hij heeft ook een dure trui uit de bovenste lade gehaald, en dikke sokken uit de onderste, allebei geschikt voor de rest van de dag.
Rond de sokken heeft hij schoenen geknoopt.Buiten haalde hij zijn hark om de herfst bijeen te harken. In zijn hoofd speelde het blauwe liedje. Roeshoofdig hemelend harkte hij blaadjes op hoopjes, in de hectaren van zijn tuin, in de hectaren van zijn geheugen.
Na een paar hoopjes liet hij zijn hark liggen in het mos. Dan bekeek hij alleblaadjes, voelde ze met zijn handen. Hij bracht de miezerige blaadjes naar binnen, om ze te drogen tussen de bladzijden van een telefoonboek. Altijd slurpten ze de inktletters gulzig op, waardoor ze na een tijdje een andere eigenaar -en bijhorend adres- op hun nerven geprint kregen.
Maar ook de andere blaadjes verzorgde hij, en hij kleurde ze herfst. Een voor een maakte hij ze torenhoog en verspreidde de stapeltjes over de tuinen van beide buurvrouwen, overal precies evenveel, omdat hij de ene niet liever wou zien dan de andere. Daarna maakte de wind zijn meesterwerk af. En zo maakte hij de mensen gelukkig.
Nu ligt Meneer Morose in de zetel. Hij heeft zijn schoenen opgeknoopt en laat de wereld langzaam aan hem voorbijdraaien. Moe is hij, een beetje. Navrant.
Ook zijn rug doet pijn, want ten slotte is zijn hark al oud.Hij dankt een god en hoopt dat de herfst nog lang zal duren, want in de tuin van zijn hoofd moet nog veel gestapeld worden.
Kunstbende
Eén van mijn leerlingen heeft de Kunstbende gewonnen!
Jawel, eentje van de mijne: ze heeft twee jaar bij mij gezeten, maar zit nu toevallig bij een collega. Dat maakt voor mij eigenlijk niks uit, dat blijven dan toch mijn leerlingen.
En ze heeft de Kunstbende gewonnen!
Proficiat Hannah! Ik ben er 100% zeker van dat het meer dan verdiend was!
Lek en vertrek
Ik kreeg een link door van Ilse voor een facebookpagina. Normaal gezien laten facebookpagina’s mij siberisch, maar deze vond ik schitterend! Ik wilde hem u niet onthouden, en ik vraag u zelfs om fan te worden. Zeg nu zelf…
Heibel in de Gentse gemeenteraad! Zetelende leden van de Behoeders der Vlaamschen Cultuur ofte Vlaams Behang struikelden er over het feit dat de Kiss en Ride-zones (waar men zijn geliefde auto kort kan parkeren om zijn geliefde levensgezel(lin) een snelle zoen te geven alvorens die de trein op hupt) aan de Gentse stations een Engelse, en geen Vlaamschen naam hebben, ook al werd de ‘and’ door het Vlaamscher klinkende ‘En’ vervangen en is het begrip Kiss en Ride inmiddels gemeengoed voor de sowieso al mondiaal ingestelde Gentenaar.
Doch, aangezien men in een democratie ook rekening moet houden met de minderheden, ook al hebben die niets beters te doen dan te struikelen over de taal waarin een bepaald begrip is geformuleerd, stelde de eeuwig gevatte Daniel Termont voor om de term te vervangen door het lekker bekkende ‘Lek en Vertrek’.
Kortom. Een geniaal plan.
Daarom roepen wij leden van deze smoelboekgroep (ge gaat voor unaniem Vlaamsch of niet hé) de Gentse gemeenteraad op om het voorstel ‘Lek en Vertrek’ in serieuze overweging te nemen en op korte, dan wel lange, termijn alle K&R-zones te vervangen door L&V-zones.
Indien men hierover op democratische wijze in de gemeenteraad geen akkoord kan bekomen, eisen wij dat op zijn minst gedurende de Gentse Feesten-periode de K&R-zones in Lek en Vertrek-plaatsen worden veranderd.
Zwemmen
Ondanks het feit dat hij door zijn operatie een paar zwemlessen moest missen, zit Wolf sinds vandaag toch in reeks drie. Normaal gesproken zou hij tegen de grote vakantie moeten kunnen zwemmen.
Ik ben wel trots, ja :-p
Nu nog leren fietsen…
Tranen
Daarnet, toen ik de weekendkrant zat te lezen in de cafetaria van het zwembad, was ik blij dat ik in de zon zat en mijn zonnebril op had. Er biggelden namelijk een paar grote tranen over mijn wangen.
Tranen van hartzeer en empathie voor een artikel in De Morgen van vandaag: een jongen van 15 beschrijft hoe hij ervoor uit is gekomen bij vrienden, ouders, klasgenoten, scouts, dat hij homo is. Hoe hij met zichzelf worstelde, en hoe bang hij eigenlijk wel was voor de reacties.
En dat raakt me diep. Dat je daar tegenwoordig nog zo bang voor moet zijn, en zo dapper. Jongens van vijftien hebben het zo al zo moeilijk met zichzelf en de wereld, dat ze zoiets echt niet nodig hebben.
Het lijkt voor hen misschien niet altijd zo, maar ik zit dus vaak in met mijn leerlingen. Met wat ze meemaken, wat ze doorstaan, en waar ze mee worstelen. Moest ik kunnen, ik zou ze voortdurend helpen. Gelukkig zijn er ook die spontaan een helpend handje vragen, al was het maar een eerlijk gesprek onder vier ogen over hun studiekeuze. En er zijn er gelukkig ook die aanvoelen hoe bezorgd ik soms ben, en die me op de hoogte houden wanneer een klasgenote flauwvalt in de gang, opgehaald wordt door de 100, en later op IZ op hartbewaking ligt.
De toekomst is in goeie handen, denk ik vaak, wanneer ik mijn leerlingen zie. Helaas, vaak is niet altijd. Nog steeds niet, zolang een jongen van 15 niet zomaar ronduit durft zeggen dat hij homo is. En dus veeg ik als een sentimentele ouwe doos een traan van onder mijn zonnebril. En ben ik blij dat ik die ochtend waterproof mascara heb opgedaan :-p
Goed gezind :-)
Gisteren liep ik ongelofelijk goed gezind. Ik weet eigenlijk niet waarom, zomaar, denk ik, een combinatie van allerlei dingen 🙂
Om te beginnen mocht ik filosofie geven. In het leerplan van het zesde jaar Latijn staat immers een hoofdstuk Antieke Filosofie, en daar hou ik geweldig van. Sommige stukken zijn helaas gewoon doceren, maar over andere dingen kan je in discussie gaan met je leerlingen, en daar doe ik het voor.
Aansluitend kwamen de vijfdes, met de Carmina Burana. De blik van herkenning, van zodra ze de muziek van Orff horen, is heerlijk 🙂 De tekst is iets minder gemakkelijk, maar blijft wel fun.
En verder was mijn voet in orde, scheen de zon, had ik een groot pak verbeteringen achter de rug, was mijn rug gestopt met vervelend doen, bleek alles in orde te zijn met Kobe (die een kleine complicatie had, maar zoals gezegd, alles is goed), vond ik van mezelf dat ik er die dag fleurig uitzag, en liep alles voor een keertje op wieltjes.
Het mag ook eens gezegd worden 🙂