Geplaatst op

Oog

Deze morgen in alla vroegte (ik moest er om 8.15u zijn, en het is een half uur rijden) naar de oogarts gereden, want dat oog van mij kwam niet goed.

Ze bevestigde dat het een gemene virale infectie was, maar dat het veel te dik stond om goed te zijn. Ondanks het glaucoom schreef ze me wel degelijk cortisonedruppels voor: er zou anders teveel druk op de weefsels rond mijn oog komen te staan.

Kobe had er ook van, maar in zodanig kleine mate dat ze me aanried er voorlopig af te blijven. Alleen als het erger zou worden, moest ik ook bij hem druppelen.

Ik loop dus nog steeds met een dik oog rond, en moet het voornamelijk gewoon uitzweten omdat het een virus is. Fijn. Lenzen zijn ook voorlopig uit den boze.

Maar oordeelt u vooral zelf.

oog

Geplaatst op

Laatste

Yay, dit was de laatste lesdag van dit schooljaar (als ik even gemakshalve dat ene uurtje vrijdagnamiddag compleet vergeet)!
Hoe graag ik mijn job ook doe: blij dat ik er weer voor eventjes vanaf ben!

Examens zijn binnen, dus nu nog afnemen en verbeteren. Nog even doorbijten, en dan het lange wachten tijdens de deliberaties, en alle mogelijke formaliteiten.

En dan: vakantie! Ik kijk ernaar uit. Echt.

Geplaatst op

Delen

Soms zijn mijn jongens echt fantastisch.

Elf uur, en dus tijd om iets te knabbelen. Wolf vroeg en kreeg een potje yoghurt, Kobe had liever een pannenkoekje (die als ontbijt waren bedoeld maar schromelijk over het hoofd gezien).
Wolf (5) ziet Kobe (nog geen 2) kijken naar zijn yoghurtje, en geeft hem spontaan een hapje. Waarop Kobe zegt dat hij het lekker vindt, en Wolf prompt zijn pannenkoek aanbiedt om ook een hapje te nemen. Dat herhaalt zich trouwens nog een keer of twee. En na afloop neemt Wolf netjes een nat doekje en veegt daarmee Kobes mond af.

Spontaan delende kleuters. Waar kom je dat tegen?

Ik stond erbij, keek ernaar, en zag dat het goed was.

En schopte hen daarna meteen naar buiten richting zandbak en emmers water :-p

Geplaatst op

Nu dit weer…

Zoals iemand zei: ik ben langzamerhand uit elkaar aan het vallen. Ik heb nooit iets ernstigs, gelukkig maar, maar overal scheelt er wel iets aan :-p

Is mijn voet zo goed als genezen, is de keelonsteking weggetrokken, dan sta ik gisteren op met een raar oog. Raar, want het deed geen pijn, mijn zicht was nog steeds zoals altijd, maar mijn oog zelf stond dik. Alsof ik rondomrond een paar muggenbeten had, of er iemand een stevige djoef op had gegeven.
Ik heb toch maar mijn lens ingestoken omdat ik dan mijn zonnebril kan dragen, en heb het verder eigenlijk gewoon genegeerd, in de hoop dat het dan weg zou trekken. Niet dus :-p

Deze morgen werd ik wakker, deed mijn oog open, en grabbelde meteen naar een zakdoekje: er stond een plasje water in! Je kan het vergelijken met een slijmoogje bij een baby, alleen met meer tranen en veel dikker.

Deze morgen ben ik dan toch maar naar de huisarts van wacht getrokken, waar het verdict luidde dat mijn oog zelf in orde was, maar al het weefsel errond ontstoken was. Het ideale middel daartegen zou oogzalf zijn met cortisone, maar laat dat nu net uitgesloten zijn door mijn glaucoom. Enfin, toch druppels gekregen, en een week lang lensverbod. Blah :-p, kan ik mijn zonnebril niet dragen…

Maar kom, het doet geen pijn, is hooguit vervelend, en ondertussen is er niet echt iets anders dat aan het rebelleren slaat.

Mijn lichaam, jong, ge kunt niet geloven hoe fijn dat dat wel is! (en nee, voor één keer kunt ge het niet op de kilo’s steken :-p )

Geplaatst op

Zalig

Ik ben wellicht lang niet de enige die dit zegt, en zeker niet de enige die dit denkt:

dit is gewoon zalig weer! 22-24 graden, stralende zon, absoluut niet doef, en een heerlijk zacht briesje.

Ik heb was buitengehangen en gedroogd in een mum van tijd, zelfs de onmisbare-maar-dringend-aan-een-wasbeurt-toe-zijnde knuffels van de kinderen waren snel weer bruikbaar. Ik heb met hen buitengespeeld, en kilo’s zand in mijn woonkamer binnengekregen. Terwijl Kobe sliep, heb ik me buiten op een handdoek in het pas afgereden gras gelegd, netjes ingesmeerd met factor 30. Daarna heb ik met de kinderen in de hangmat gelegen, geschommeld en gespeeld. Er is meloen gegeten en een mini-ijsje, en we hebben buiten gegeten vanavond.

Alle dagen dit weer zou op den duur saai worden, maar van mij mag het in juli en augustus gerust meer dan een maand van dit zijn. Met af en toe een regendagje (of nog liever -nachtje) tussen, zodat we de tuin niet teveel moeten sproeien :-p

Geplaatst op

Elk jaar opnieuw.

klaprozen

Elk jaar opnieuw krijg ik kippevel.
Elk jaar opnieuw, wanneer ik de eerste klaprozen zie in de bermen langs de wegen.
Elk jaar opnieuw denk ik dan aan het fameuze gedicht van John McCrae.

En elk jaar opnieuw weet ik: dit mogen we nooit vergeten. Dit mogen we nooit opnieuw meemaken. Dit mogen we nooit onze kinderen aandoen.

En daarom post ik elk jaar opnieuw dit gedicht. Om niet te vergeten.

In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.

We are the Dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow,
Loved and were loved, and now we lie
In Flanders fields.

Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.

– John McCrae

Geplaatst op

Gedaan

Dat het maar snel examens zijn.

Niet omdat examens, zoals blijkbaar sommigen denken, een vakantieperiode is voor leraars (vorig jaar heb ik het eens bijgehouden: 60 uren op een week, dus dat vakantiegevoel valt tegen), maar omdat dan de lessen eindelijk gedaan zijn.

En eigenlijk zijn het niet eens de lessen zelf die me tegensteken, maar wel de klassen. Want het is prachtig weer, de rokjes zijn kort, de decolletés diep, het testosteron rijkelijk aanwezig, en de zenuwen gespannen door de naderende examens.

Hou dan maar eens 25 pubers rustig met de laatste lessen Latijn.

Ik geef het u op een briefje…

Geplaatst op

Hyperkinetisch?

Toen gisteren mijn 17jarige lummels binnensloften in het lokaal van Latijn voor een achtste lesuur (ik kan daar ook niet aan doen), bleek ik blijkbaar nogal wakker en energiek.

Ik kreeg alvast de commentaar van één van hen:

“Goh mevrouw, stop ne keer met zo hyperkinetisch te doen! ’t Is wel ’t laatste uur he! Hoeveel koffie drinkt gij wel zo niet op nen dag zeg!”

En ik had amper een kop ’s morgens gedronken, en een kop na de middag. Het kan dus niet aan de caffeïne gelegen hebben :-p

(De heren kregen trouwens de slappe lach toen ik hen dat zei, en zij me probeerden voor te stellen met een blikje of drie Red Bull in mijn systeem.)

Geplaatst op

Zon

Ik kan ’s morgens ongelofelijk genieten van de zon die in onze keuken binnenschijnt.

Op zich niks bijzonders, hoor ik u denken. Dat is waar, ware het niet dat onze keuken aan de westkant van het huis ligt, en dat we dus vooral ’s avonds het rolluik naar beneden moeten doen om de zon niet in onze ogen te laten schijnen.

Hoe zit het dan met die zon ’s morgens? Wel, onze overbuur heeft een heel mooi groot raam op de tweede verdieping, en de hoek met de zon is altijd net zo, dat dat venster een perfecte weerspiegeling geeft, en wij dus de zon in de keuken hebben.

En daar, daar geniet ik dan van, zo ’s morgens 🙂

Geplaatst op

Onderzoekscompetenties

Ik heb net een DVDtje in mijn handen gestopt gekregen, en ik ben daar ongelofelijk blij en trots door.

Wat erop staat, is nl. 7 minuutjes film. Het resultaat van een half jaar intens plannen, en veel werk. Het blijft natuurlijk amateuristisch, maar ik ben er bijzonder blij mee.

Het is namelijk een stukje Tacitus, verfilmd door mijn zesdes. Ze hebben het Latijnse verhaal in een script gegoten, dat opnieuw naar het Latijn vertaald, kleren gemaakt, settings gezocht, draaiboek gemaakt, acteurs aangesproken, het boeltje uit het hoofd geleerd, en uiteindelijk een dag lang opnames gemaakt. Daarna is het geheel gemonteerd, voorzien van extra geluid, generiek en ondertitels.

Het amateurisme zit vooral in het feit dat we géén budget hadden, en amper één camera die blijkbaar zelfs verkeerd ingesteld stond. Het meeste werk is ook door de leerlingen na hun uren gedaan, tussen de taken en eindwerken door.

Maar het resultaat brengt een grote glimlach op mijn gezicht. Ik ga dit nog jaren kunnen gebruiken in de les, en ik niet alleen.

Ik kan het filmpje hier nog niet laten zien, omdat ik eerst van alle betrokkenen nog toelating moet krijgen om het online te zetten. Ik heb daar redelijk wat vertrouwen in, om eerlijk te zijn. En dan laat ik het hier wel zien. Met de nodige trots.