Gordijnen

Nu de bouwwerken ( de meeste toch) achter de rug zijn, rest nog de vraag van de aankleding.

Eén groot schilderij, van een vriendin, hebben we al opgehangen. De ingekaderde ‘Korenveld met Kraaien’ van Van Gogh vinden we nog steeds mooi, maar past hier helemaal niet meer. Ik vind wel een nieuw plekje.

Een kunstwerk voor boven de zetel is besteld. Later daarover meer, ik weet zelf eigenlijk nog vrijwel niks.

En dan zijn er nog gordijnen. Voor Bart hoeven die niet, zegt hij. Ik zit ’s avonds echter niet zo graag tentoon in mijn living. Niet dat er veel te zien valt, maar toch. En daarbij, ik vind gordijnen gezellig.

Na veel zoeken heb ik uiteindelijk iets gevonden wat me aanstaat: effen gordijnen in taftzijde, in het bleekbeige/grijs/taupe van de muren in mijn bureau en zo. Niet te donker, niet te druk, en zeker niet te truttig.

Helaas: de stof was niet meer voorradig. Ugh. Just my luck. Intussen heb ik al wel bericht gekregen dat ze ze wellicht binnenkrijgen in de tweede week van januari. Ik veronderstel dat ik dus gordijnen zal hebben ergens eind februari. Tsja, dan voorlopig maar deftig blijven in de woonkamer, zeker?

Eieren met grijze garnalen in de roze saus

Nee, dit is geen variante op de alom gekende cocktailsaus. Dit gerecht is een bizar erfstuk van mijn grootmoeder. Toen ik klein was, maakte ze het geregeld klaar op zondagavond, voor de aldaar verzamelde familie. Over het aantal calorieën en de aanslag op de lever ga ik me niet uitspreken. Ik weet alleen dat de kinderen er behoorlijk verzot op zijn. Het recept is nogal vaag, omdat ik eerlijk gezegd nog nooit de hoeveelheden exact heb afgemeten. Iemand die gewoon is te koken, kan dit perfect volgen. Bij deze dus:

Ingrediënten (per persoon)

– 3 eieren (I know I know)
– 2 blokjes smeerkaas, of een kuipje uiteraard
– 40 gr boter (of daaromtrent, hangt ervan af hoeveel saus je wil)
– melk
– gepelde grijze garnalen
– ketchup
– peper en zout
– paprikapoeder
– nootmuskaat

– neem drie hardgekookte eieren per persoon, snij ze in de lengte in twee, en leg ze in een ovenschotel met de platte kant naar beneden.
– smelt boter (al naargelang de hoeveelheid saus die je wil, denk aan witte saus)
– voeg bij de gesmolten boter twee blokjes smeerkaas per persoon, laat ze smelten en roer goed om
– voeg een stevige scheut ketchup toe, een scheut melk om de saus smeuig te krijgen, peper, zout en nootmuskaat. Je kan ook nog paprikapoeder toevoegen of tabasco, als je het graag wat pikanter hebt.
– voeg in de warme saus de garnalen toe. Doe dat naar eigen smaak, maar het mogen er gerust behoorlijk wat zijn.
– giet dit mengsel over de eieren, en bestrooi royaal met paneermeel (waar je eventueel hier en daar een klein nootje boter bovenop legt)
– zet eventjes onder de hete grill, totdat het paneermeel mooi bruin kleurt

Geef er puree bij (die kan je zo lekker mengen met de saus) of pasta, en eventueel iets van groenten, zoals verse spinazie of zo.

Smakelijk!

Sinterklaas

Uiteraard kwam vandaag ook Sinterklaas hier ten huize.

De foto’s en filmpjes spreken voor zich :-p

voorpret1

De voorpret bij het zetten van de schoentjes was groot!

voorpret2

schoentjes

The loot :-p

loot

De volgende morgen:

Wolf

spelenachteraf

De Nieuwe Snaar: wedstrijdje!

nieuwe snaar

Dankzij Talking Heads liggen hier plots twee keer twee tickets klaar, voor de Nieuwe Snaar, in Oostende, zowaar!

Zelf ken ik De Nieuwe Snaar al lang, en zowel Bart als ik hadden er, tot onze grote verbazing toen we elkaar leerden kennen, CD’s van liggen, zoals hun Hackàdja!. Liedjes zoals Een Ijsje Vanille en Zwemmer Zwem kan ik nog steeds woordelijk meezingen 🙂

Jan De Smet is als uithangbord de meest gekende van het trio (blijkbaar intussen een kwartet), en speelt voornamelijk (neem dat woord gerust letterlijk, hij slaagt erin uit alles, maar dan ook àlles geluid te krijgen) accordeon en gitaar. Kris De Smet, Geert Vermeulen en Walter Poppeliers nemen de rest van het instrumentarium voor hun rekening, en geloof me, ik heb nog nooit iemand zó knap zingende zaag horen spelen!

Verwacht je echter niet aan een concert. Een voorstelling van De Nieuwe Snaar is veel meer dan dat, en moeilijk te omschrijven. Ik zou het nog het meest bij Cabaret zetten, als het dan toch perse in een vakje moet.

Welnu: op woensdag 9 december, zijnde nu woensdag komende, om 20.00u geeft De Nieuwe Snaar een optreden in Het Kursaal van Oostende. Zelf had ik helaas al andere plannen die avond, of ik was zelf geweest (duh).

Als je het ziet zitten om het rotweer – al mag het stilaan gedaan zijn, nee – te trotseren om een uitmuntende voorstelling bij te wonen, helemaal gratis ende voor nikske, EN er daarna over te bloggen, dan krijg je hierbij de kans.

Zet VOOR MAANDAG 23.59u een versje in de commentaren, waarin je getuigt waarom je naar De Nieuwe Snaar wil gaan. Dinsdagmorgen doe ik de namen op een papiertje in een zakje, en laat Kobe (2 jaar en 4 maanden, wat nog geldt als onschuldig, vermoed ik) eentje trekken. Ik verwittig je uiterlijk dinsdagmiddag per mail, en je naam zal op de guestlist ter plekke staan, goed voor twee plaatsjes.

Meer info hier-o:

Onverwacht gezellig

Deze morgen moest ik examen afnemen in mijn vierdes. Aansluitend moest ik dan ook nog ergens eten zien te vinden. De schoolkeuken ligt stil, en in een broodje had ik geen zin. Mezelf kennende, wist ik dat ik thuis ook niet ging beginnen koken, en toch maar een pizza in de oven ging schuiven.

En toen ging er een lampje branden! Waarom mijn ma niet vereren met een bezoekje? Ik moest toch in de buurt zijn om een staalkaart van gordijnen terug te brengen. Toen ik gezegd had dat ik in die winkel was geweest vorige week, had ze al lachend opgemerkt: “Awel, en gij kunt nie ne keer een beetje verder rijden en tot hier komen of wa?”

Ik dus vanuit mijn klas een SMSje gestuurd, met de vraag of ik bij haar mocht komen eten. Een droog ‘Goed’ was het antwoord, en de leerlingen moesten lachen. SMSen is namelijk verboden voor hen, en ik vond dat ik me  wel mocht verantwoorden waarom ik het dan wel deed. Het idee dat hun leerkracht Latijn ook bij haar ma ging eten, bleek behoorlijk vermakelijk.

Enfin, ik heb er heerlijk gegeten en een gezellige middag gehad. Meer moet dat echt niet zijn 🙂

Griezelig!

Vandaag, donderdag dus, stonden er hier heel plots twee mannen voor mijn deur. ’t Is te zeggen, ik was net Wolf naar school gaan brengen en was even blijven hangen wegens de komst van Sinterklaas en zo, en toen ik terugkwam stonden er al ladders in mijn achtertuintje, en waren ze materiaal aan het uitladen: na anderhalf jaar eindelijk werden de goten vervangen!

Vooral de goot boven mijn bureau/veranda was er slecht aan toe: ze liep totaal niet meer door, waardoor ze continu overliep en al het houtwerk verrot was. Aan de zijkant was ze zelfs gescheurd, wist de dakwerker me te vertellen.

Ik zat in mijn bureau en keek ernaar. Ik moest daarnet zelf lachen met mijn commentaar, niet te hard op letten dus.

Aangezien ze over de veranda heen moesten werken, werden twee immens lange ladders aangesleept, heel schuin gezet, en brachten ze op die manier het materiaal naar boven. Het glazen dak werd afgeschermd met een aantal OSBplaten (bijna had ik USB geschreven). Ze klauterden (al is ‘lopen’ meer op zijn plaats: ze blijven rechtop alsof ze op een trap stappen) ook met een zware plank met ijzers naarboven.

Dat werd blijkbaar een loopvlak, ofte een rietdekkersstelling.

In ieder geval is het bijzonder griezelig om onder te zitten, en ik ben dan maar alle mogelijke andere dingen gaan doen, die NIET in mijn bureau moesten gebeuren.

Laptop

Nu de verbouwing achter de rug is, mogen de kinderen opnieuw op hun computer spelen. De PC heb ik boven gelaten, ze mogen nu mijn laptopje gebruiken.

Ze zitten dan samen een spelletje te spelen op het oude oude schoolbankje waar mijn eigen moeder nog heeft ingezeten. Toch schattig, he?

computeren

iMaterialise

bggd

Ik moet nog steeds een verslagje schrijven over de Brussels Girl Geek Dinner van 18 november, maar ik bleef het maar uitstellen omdat ik er echt tijd voor wil maken.

Ik was namelijk diep onder de indruk. En echt wel diep.

De avond ging door in Leuven, in het hoofdkwartier van Materialise, en dat zei me niks. Er stond bij de uitnodiging een uitleg over 3D printing, maar ook dat was me onbekend. Misschien net daarom dat ik het zo impressionant vond, ik kende de techniek helemaal niet.

Iedereen weet intussen wel hoe een gewone print opgebouwd wordt: een inktspuiter gaat supersnel heen en weer, en spuit minieme laagjes inkt op je papier, zodat er op die manier letters opgebouwd worden.
Printen in 3D leek me eerst een zeer bizarre uitdrukking, maar eigenlijk komt het op hetzelfde neer. Een object wordt via de computer ingevoerd in de printer, net zoals bij een gewone printer dus. Die gaat dan in een bak met poeder (of soms zelfs vloeistof) met lasers een patroon tekenen, en op die manier een verhard laagje maken. Flinterdun laagje na flinterdun laagje worden op die manier opgebouwd, en uiteindelijk krijg je een voorwerp zonder naden, zonder fouten, zonder verbindingen, gewoon pure kunststof. Met die methode kan je voorwerpen creëren die met de hand niet of nauwelijks te maken zijn, of die immens arbeidsintensief zouden zijn.

Een veelgebruikte toepassing zijn op maat gemaakte medische implantaten en vervangstukken. Zo kan bijvoorbeeld een 3Dscan gemaakt worden van een ontbrekend stuk schedel (verpulverd in een ongeluk of zo), dat dan geprint wordt in 3D. Het stuk past dan perfect…

Een andere toepassing die werd getoond, was een 3Dscan van een kouros, een zeer oud Atheens beeld (yup, knal mijn vakgebied natuurlijk). Dat was zodanig poreus geworden, dat de archeologen het niet durfden/konden opgraven. Er werd een 3Dscan gemaakt, en nadien werd het beeld millimeter per millimeter uiterst accuraat uitgeprint, zodat men een perfecte kopie in handen had. Wow.

We kregen een deskundige uitleg, en daarna een rondleiding. Blijkbaar is Materialise een spin-off van de K.U. Leuven, en beschikken zij over het grootste machinepark aan 3Dprinters, en meteen ook de grootste exemplaren ter wereld. Nog meer wow dus.

Helemaal mooi werd het toen we de designafdeling te zien kregen, .MGX by Materialise. Blijkbaar zijn ze er zich meer dan bewust van dat je met printen dingen kunt maken die anders gewoon niet te fabriceren zijn, en dat je op die manier ook designvoorwerpen kan maken, zoals lampen, schalen, juwelen…

TULIP+033

Deze Tulip stond er, en konden we bewonderen.

En als dit krukje niet zoveel kostte (standaard nochtans voor echte designvoorwerpen), dan had ik er eentje mee, gegarandeerd. Prachtig gewoon! Lichtgewicht en volledig opvouwbaar, je moet maar op hun site gaan kijken.

Oneshot_LR_014

Als kers op de taart werden er achteraf ook dingen weggegeven, als je het snelst het antwoord op een gerelateerde vraag kon twitteren tenminste :-p

Ik mocht Karen haar Iphone gebruiken, en ben erin geslaagd misschien wel de coolste prijs van allemaal weg te kapen (al was die lamp die Ploempje won ook niet mis): een gepersonaliseerde armband van iMaterialise. Ik mag een eigen ontwerp doorgeven, of eigen textuur of tekst of whatever, en zij zullen het naar een 3Dmodel omzetten en uitprinten, en daarna laten verzilveren. Hoe cool is dat zeg!

Alleen verlamt het me een beetje, als ik eerlijk ben. Ofwel laat ik een gewone armband maken, maar in dezelfde textuur als mijn ring

ring

maar dat wordt misschien een beetje veel.

Anderzijds deden ze me het volgende voorstel: een bestaand model van armband, maar met dan een tekst naar keuze in.

Het model dat ik echt wel mooi vind, zie je hier, slide nummer 17 en 18. Als ik daar nu eens de tekst van Odi et amo laat inzetten, of de namen van de kinderen in het Elfs geschreven…

Anderzijds is dit een unieke gelegenheid om zelf iets te ontwerpen, maar zo creatief ben ik ook weer niet.

Hmpf. Wat zouden jullie doen in mijn plaats?

Nanowrimo

Jawel, we zijn er geraakt!!!

Anne, Vicky, Jan en ik hebben deze maand meer dan 50.000 woorden bij elkaar geschreven, en al bij al nog zo slecht niet ook, denk ik!

Wil je de kortverhalen (eentje per dag, dus in totaal 30 stuks) nalezen, dan kan je ze vinden op Everything is a Story, onder Kat bijt vrouw.

En eigenlijk ben ik best wel trots, ja.