Acta Diurna de muliere ludenti
Tenzij er eentje vannacht nog begint te kotsen, worden morgen mijn twee jongens geopereerd.
De nacht voor mijn eigen operaties slaap ik altijd als een roosje: ik weet wat me zal overkomen, en dat ik daar gewoon door moet. En het is mijn lijf, waar ik mee verder moet.
Maar vannacht, vannacht zal ik rusteloos zijn, en slapen als de muizen in het meel.
Want morgen, morgen worden mijn twee lieverds geopereerd, en mijn hart breekt nu al.
In het kader van Broederlijk Delen organiseerde Wolfs school vandaag een koffiestop: je kon tussen drie en vier (school is gedaan om 15.20u) een bekertje koffie krijgen en een cakeje erbij, in ruil voor een vrijwillige bijdrage.
Ik was het, om eerlijk te zijn, al helemaal vergeten. Ik had de ganse dag lesgegeven, mijn voet deed pijn, en ik wilde zo snel mogelijk naar huis om daar een beetje van de zon te genieten. En toen kwam ik rond kwart voor vier aan Wolfs school, en zat iedereen gezellig op de banken en de picnictafels buiten koffie te drinken. Ik heb Wolf dan maar gehaald, en terwijl hij op de speeltuin zich aan het amuseren was, heb ik met de ouders van een klasgenootje een koffietje gedronken, buiten in de zon.
En, weet je, het heeft me gesmaakt 🙂
Mijn leerlingen uit het derde jaar moeten de verhalen van de Metamorphosen van Ovidius als ’toneeltjes’ naar voor brengen. Het zijn prachtige sprookjes, en vaak krijg ik hele mooie dingen te zien.
Gisteren was er het verhaaltje van Narcissus, waarin een ongelofelijk knappe jongeman op zichzelf verliefd wordt, en bij een vijvertje zit weg te kwijnen voor zijn spiegelbeeld. De goden krijgen medelijden, en vlak voor hij sterft, verandert hij in een bloem. Ze hadden daarom een potje met drie bloeiende narcissen mee, en na afloop kreeg ik het 🙂
In de auto zag Wolf ze staan, en verklaarde dat hij op school ook over de lente aan het leren was. Ik heb hem toen het verhaal van Narcissus verteld, en met open mond (letterlijk) zat hij te luisteren. En hij ging het aan zijn juf vertellen, want hij vond het een heel mooi verhaal.
Ik heb hem in de loop van de avond er een paar keer op betrapt dat hij onderzoekend naar de bloemen stond te kijken. De geest van een jong kind: prachtig toch?
Ik weet wel dat veel mama’s dit over hun kind zeggen, en ja, de boutade ‘Mijn kind schoon kind’ is niet voor niks een boutade, maar lees even mee, en u zal me wel gelijk geven.
Zoals altijd waren de kinderen rond zeven uur wakker, vakantie of niet, en gingen ze met papa naar de badkamer. Diezelfde papa wou geen risico op extra beenbreuken bij zijn vrouw lopen door haar zonder toezicht van de trap te laten stommelen met haar krukken, en maakte me rond half acht wakker. Een kwartier later zat ik bij de kinderen aan tafel boterhammetjes te smeren, en nog een kwartier later was papa naar het werk vertrokken, met medeneming van Kobe om die onderweg in de kribbe te droppen, en met achterlating van Wolf.
Diezelfde Wolf heeft uitmuntend voor me gezorgd. Hij bezorgde me stapels kussens om me te installeren, drapeerde een dekentje over me, en nestelde zich daarna liefdevol in mijn arm om samen tv te kijken. Een uurtje later overhandigde hij me mijn krukken, schoof een tapijtje uit de weg en gaf de hond een duw, en loodste me naar de keuken als piloot van een vliegtuig, mét bijhorend gebrom.
Daar hielp hij me de afwasmachine aanzetten, gaf me een tas, nam de melk uit de ijskast, zette de microgolf in werking, en maakte me een volmaakte latte, compleet mét suikerklontje en lepeltje. Intussen had hij ook al geholpen de was te sorteren, in de machine te steken (waspoeder doseren en in het laatje doen was voor mij) en het boeltje aan te zetten, en een mand propere was naar de living te versleuren. Daarna nam hij omzichtig de volle kop hete koffie in een ovenwant en zette die op het salontafeltje bij me, en kroop weer bij me in de zetel.
’s Middags hielp hij de tafel zetten en afruimen, liet hij een paar keer de hond buiten en weer binnen, hielp hij me nog maar eens een koffie te zetten, voorzag me van koekjes, bouwde een kussenhuisje rond me, sprong enthousiast heen en weer toen het lukte een paar spelletjes te winnen met de Wii (die hij zorgvuldig bij me had gebracht, nadat hij de tv wat had gedraaid en zo), nam de telefoon voor me op, en was eigenlijk ongelofelijk braaf, lief en geduldig met me.
Wolf is net vijf geworden. Waar heb ik zo’n ongelofelijk kind aan verdiend? En zeg me nu niet dat de titel van deze post niet op zijn plaats is, toch zeker voor vandaag.
Vandaag ben ik nog snel, voor de voetoperatie die me een behoorlijk aantal weken huisarrest bezorgt, naar de Ikea gegaan. Voor Wolf is dat een echt uitje: hij mag dan een uur in de kinderopvang spelen, met klimtoestanden en ballenbad en zo, en daarna eten we in het restaurant. De lange rij wachtenden schrikte hem niet eens af, hij had het ervoor over om een dikke twintig minuten aan te schuiven. Het bizarre is dat hij vooral gretig is naar het ijsje als dessert, maar het niet eens volledig opeet: het is hem te veel.
Zelf heb ik nauwelijks meer gekocht dan ik in gedachten had, en daar zal de zere voet en rug wel voor iets tussengezeten hebben. De buit: een nieuw donsdeken voor mezelf, een nieuw hoofdkussen (dat wel iets steviger zou moeten zijn dan het vorige), drie lampjes om op de kleerkast te monteren zodat ik tussen al het zwart tenminste zie wat ik neem, en twee kleine tapijtjes voor de hond.
Niet slecht, qua zelfbeheersing, zou ik zo zeggen :-p
Zo zien glunderende gezichtjes van een hoop vijfjarigen er dus uit. Wolf vond het een fijn feestje. En wij dus ook.
Vandaag, vijf jaar geleden, was het een dinsdag. Een dinsdag waarop ik, volgens Bart, op dit eigenste uur aan het roepen was om een epidurale (of misschien net gekregen had). Vandaag wordt Wolf namelijk vijf jaar.
Ik heb hem net, dansend aan mijn hand, naar school gebracht, hij met zijn boekentas, ik met een grote zak met kleine cadeautjes voor zijn klas. Vijf jaar geleden had ik dit nooit durven dromen. Vijf jaar geleden had ik nooit vermoed dat ik deze morgen nog snel een Spiderman-T-shirt en een paar Spidermankousen uit de droogkast ging halen, en dat er een blond jongetje met stralend blauwe ogen op de keukentafel zou zitten en zijn cadeautjes zou openmaken.
Ik had gewoon niet durven hopen dat ik zo gelukkig ging zijn met het feit dat hij al vijf jaar lang in mijn leven is.
Gelukkige verjaardag, Wolf! Na vijf jaar zijn die barensweeën je wel vergeven hoor!
Ik heb net 21 uitdeelcadeautjes voor Wolfs verjaardag samengesteld. Dat mag u best letterlijk nemen: kleine diepvrieszakjes (ik vond geen andere, toch niet binnen de radius van wat ik wilde rijden daarvoor) met daarin wat van die pastelkleurige snoepjes aan een rekker (zijnde een halsketting) of een ditto armbandje, of een lekstok, en telkens ook vijf gummibeertjes. Rond dat zakje, waar telkens Wolfs naam op stond en een vrolijke 5 met een hartje rond (ze zijn bezig over Valentijn op school), zit dan een vrolijk, felgekleurd strikje van bij de Ikea. En daarin zit dan een ballon geknoopt. Een ganse bezigheid dus, en toch met veel plezier gedaan. Ik weet namelijk hoe blij die gastjes zijn met iets dergelijks, als het er maar leuk uitziet. Veel kost het allemaal niet, laat ons wel wezen.
Daarom is er ook een klascadeautje, iets wat meer en meer gedaan wordt, zo blijkt. Dat is dan een iets groter cadeau dat voor de klas bestemd is, en waarmee ze dan allemaal wel eens kunnen spelen. Op die manier komt er ook regelmatig iets nieuws in de klas, zodat het voor de kleuters boeiend blijft, en dat de school zelf haar werkingsmiddelen aan andere dingen kan besteden.
Wolf is vorige week met me meegegaan naar de speelgoedwinkel, en we hebben gekozen voor een mamadino en een babydino die uit zijn ei komt, van Duplo, denk ik. Dino’s zijn op die leeftijd altijd een voltreffer, zelfs Kobe van anderhalf zegt al netjes ‘diosauwes’.
Enfin, nu maar hopen dat hij donderdag effectief een leuke dag heeft. Je wordt maar één keer vijf natuurlijk 🙂
Vandaag was er een verjaardagsfeestje voor Wolfs vijfde verjaardag. Een, want volgende week volgt er nog eentje. Dit van vandaag was voor de oma’s en de opa’s en de nonkels en tantes, dat van volgende week is voor zijn vriendjes.
Normaal gezien houden we zo’n feestje op zondag, maar omdat mijn ma morgen voor drie weken naar Cuba trekt, hebben we het maar vandaag gedaan. Tiramisu met peperkoek en peer (wat anders), zelfgebakken kokostaart, en een mooie chocoladebiscuit van bij de bakker.
Zo’n feestje op zaterdag heeft één groot voordeel: je krijgt een enorm zondaggevoel, en toch heb je de dag daarna nog vrij.
En daar ga ik nu eens van genieten se.