Geplaatst op

Ziek

Nee, niet ikzelf, wel Wolf.

Gisteren, toen mijn ma de jongens weer kwam afzetten, waren ze nog allebei uitbundig, moegespeeld, en vuil. Daar had ze trouwens voor gewaarschuwd: ze had ze uit de zandbak geplukt, ontzand, en meegenomen. Een stevig bad later was daar niks meer van te merken, maar ze waren wel allebei behoorlijk moe, en lagen rustig in de zetel tv te kijken. Voor Kobe is dat niet verwonderlijk, aangezien hij nog heel vaak slaapt in de namiddag. Maar Wolf? En jawel, een stevige koorts. Eten hoefde voor hem zelfs niet meer, en met een goeie lepel Nurofen vloog hij zijn bed in.

’s Nachts viel de koorts wel mee, had ik de indruk, maar deze morgen gloeide hij weer enorm, en wilde hij geen ontbijt. Opnieuw een goeie lepel siroop later leek het leed geleden te zijn. Hij speelde, amuseerde zich, bleef binnen tegen de hitte, en at een stevig bord spaghetti, zijn lievelingskostje. Toch kwam tegen de avond de koorts terug, en begon hij zich slecht te voelen. Hmmm. Tot zover zijn eerste vakantiedag.

Ik heb hem opnieuw een goeie lepel siroop gegeven tegen de koorts, en in bed gestoken. Het gekke is dat ik geen oorzaak zie: het doet nergens pijn, en hij hoest niet of heeft geen loopneus of zo.

Ik ben benieuwd voor vannacht.

Geplaatst op

Orthopedist

Toen Wolf op 2.5 naar school ging, merkte zowel zijn gewone juf als de turnjuf op dat hij een wankel evenwicht had, en dat zijn voetjes wat scheef naar binnen stonden. De huisarts stuurde me door naar een podoloog, die hem voorzag van prima harde steunzooltjes. Ondanks de raad van de podoloog om ze geleidelijk aan in te lopen, wilde hij ze al na de eerste dag niet meer uitdoen: hij liep veel steviger en viel minder.

Sindsdien draagt Wolf dus steunzolen, die al een paar keer vernieuwd zijn. Nu waren ze echter alweer veel te klein – Wolf zit in een groeispurt – maar aangezien ik de indruk had dat het minder erg was dan vroeger, ben ik deze keer naar mijn vaste orthopedist geweest met hem. Conclusie: juveniele platvoet, en nog steeds steunzolen. De podoloog heeft het prima gedaan tot hiertoe, maar bij een orthopedist zijn de steunzolen terugbetaald, bij een podoloog helaas niet.

Hij heeft meteen ook eens gekeken naar mijn linker elleboog die behoorlijk lastig doet. Tenniselleboog, dat wist ik al want rechts had ik dat ook al eens serieus gehad. Helaas kan hij door mijn zwangerschap daar niet veel aan verhelpen. Symptomatisch, dat wel: ijsfrictie, zalf, en stretchoefeningen.

Moest ik nu nog weten wat de oorzaak was, het zou ook al veel helpen. Maar met mijn linkerarm doe ik echt geen chronische repetitieve bewegingen, ik heb er dus geen flauw idee van. Tsja.

Geplaatst op

Schoolfeest

Ik weet niet wat ze aan de weergoden offeren (een schaap? Een kleutertje?) maar in de vier jaar dat wij nu naar het schoolfeest van de kinderen hun school gaan, is het elke keer bloedheet. Ik herinner me nog goed de eerste keer: zowel de ouders als schoonouders waren mee (eerste schoolfeest van het eerste kleinkind, weetuwel), en ik liep te puffen met een dikke buik.

Gisteren was het alweer bloedheet (maar dat hoef ik u eigenlijk niet te vertellen, denk ik), maar hadden we onze voorzorgen genomen: geen grootouders mee, en de kinderen dik ingesmeerd met zonnecrème. Ik had me op voorhand niet durven engageren om mee te helpen (ik wist niet goed hoe ik me ging voelen) maar op het moment zelf leek het gewoon de beste optie: er was gigantisch veel volk, de zon brandde en alle stoelen waren bezet.

schoolfeest1

Aan de kassa kon je echter neerzitten, zat je in de schaduw, en stond je niet in het gedrang. Ideaal dus. Dat je erbij moest werken, gaf niet eens. Ik heb dus een uurtje of drie de kassa gedaan (en rondgelopen om de jetonboxen leeg te halen en de kassa’s weer aan te vullen), terwijl de kinderen optraden, rondliepen met papa, een ijsje aten, en zich best wel amuseerden. Ik moet wel toegeven dat ik behoorlijk moe was na die drie uur, en dat de zetel hier in de koelte van de huiskamer toch wel aanlokkelijk was 🙂

Het thema van de dag was ‘Sprookjes’, en Kobe trad aan met muizenoortjes en een zwartgeschilderde neus, en was kuismuis van dienst bij Sneeuwwitje.

Wolf mocht in boerenoutfit Klein Duimpje spelen, met blozende wangetjes en de laarzen van zijn vader waar hij bijna over struikelde.

Kleinduimpje

We zijn nog gebleven tot na de ballonwedstrijd, en zijn toen, zoals de meeste mensen, naar huis gegaan. Het was gewoon te warm om te blijven, en ik denk dat veel mensen die mening deelden.

ballonnen

Volgend jaar misschien toch eens vragen naar 22 graden en zon afgewisseld met schapenwolkjes?

Geplaatst op

Paniek!

Deze morgen ben ik toch eventjes in paniek geslagen. Bij het opstaan zei Wolf al dat hij zich niet zo lekker voelde, maar dat gebeurt wel meer. Maar, aan de ontbijttafel begon hij plots te huilen: dat het echt niet ging. Toen hij een paar ogenblikken later begon over te geven, wist ik dat het menens was. Helaas, zijn timing was weer weergaloos: Bart zat in Frankfurt, en ik moest examens gaan afnemen. Help! Als een zot ben ik naar mijn ma beginnen bellen, waar ik geen gehoor kreeg en ik dus hartsgrondig vloekte. Het was pas toen ik in een halve paniek naar school belde om me minstens de eerste twee uur (bijkomend toezicht bij geschiedenis) te vervangen, dat mijn frank viel: mijn ouders zaten in Portugal! Uiteraard gingen ze niet opnemen!

Helaas moest ik wel zelf examen afnemen om 10.10u, en moest ik dus wel degelijk naar school. Ik heb dan maar -alweer- mijn schoonvader opgebeld in Ronse, en die kon er een uur later wel zijn. Oef. Ik heb de tranen uit mijn ogen geveegd, en rustig proberen ontbijten.

Intussen moest Kobe wel nog naar school: die voelde zich kiplekker, liep te zingen en te dansen als gewoonlijk. Ik liet een lijkbleke Wolf even alleen op de zetel, met de belofte me te haasten. Toen ik een kwartier later terugkwam, had hij nog eens overgegeven in een emmer, maar voelde zich wel wat beter.

Een yoghurtje bleek nochtans geen succes, en uiteindelijk heeft hij vier keer gekotst, en een tijdje geslapen in de zetel. Mijn schoonvader is hier gebleven van half tien tot kwart voor één (ik heb na het examen nog snel een paar boodschappen gedaan zoals brood en zo), en ik was daar immens dankbaar voor.

En als u me nu even excuseert, dan ga ik nu Murphy wurgen. Met zijn stomme wet!

Geplaatst op

Trots

Vandaag ben ik trots op allebei mijn kinderen.

Het was deftig weer, en Wolf kan net fietsen. Ik heb dus deze namiddag zijn kleuterfietsje achteraan op het kinderstoeltje van mijn fiets vastgegespt, de helmen in het mandje vooraan gelegd, en ben naar school gefietst. Hun gezichtjes waren goud waard. Kobe zat achteraan bij mij, en Wolf mocht – onder arendsblikken en coaching van mij – naar huis fietsen. Gelukkig is het door een rustige wijk, en is er weinig verkeer. Halverwege is hij gevallen, compleet ondersteboven. Hij huilde keihard, maar dat was meer van het verschieten dan wat anders, krabbelde recht, verklaarde dat het al wat beter ging, stopte met huilen, raapte zijn fiets op, en ging verder. Da’s wat anders dan zijn mama destijds, die zou koppig geweigerd hebben verder te gaan. Hij is daarna netjes tot aan huis gefietst, en we zweetten ons allebei steendood: hij van de concentratie en inspanning, ik van de duizend uitgestane doodsangsten.

Het eerste wat ik hier thuis gedaan heb trouwens, is zijn zadel 20 cm hoger gezet. Papa had er bij het aanleren blijkbaar nooit op gelet dat hij met zijn knietjes bijna tot op zijn kin zat.

En dan Kobe: hij gaat al lange tijd netjes op zijn potje (al vergeet hij het soms nog wel eens en zit hij toch met een nat broekje), maar sinds gisteren gaat hij ook “zelfstandig” op het grote toilet. We hebben hem een opstapje gegeven, en nu zit hij ongelofelijk trots te blinken op dat toilet. Alleen zijn billetjes afvegen, dat lukt zelf nog niet, dus er is nog steeds enige assistentie van mama of papa vereist.

Maar toch ben ik megatrots op mijn beide grote jongens. Vanavond krijgen ze allebei een flinksticker!

Geplaatst op

Kinderen

Dinsdag was er klassenraad, maar die van mijn vriendin ging veel langer duren dan die van mij, en daarom had ze me gevraagd om haar Bo (ongeveer 2) mee te nemen uit de creche die bij de school hoort.
Toen ik dus op het onverwachts aan de naschoolse opvang van mijn jongens aankwam met een buggy en een mooi lief klein meisje daarin, kwam Kobe meteen op me toegelopen. ‘Ooh mama, is dat nu mijn zusje?”
Was het maar zo eenvoudig :-p

Daarnet waren ze trouwens nogal wild aan het spelen. We hebben een grote brede stoffen zetel, die er echt op gekocht is om languit in te liggen en te spelen en te springen. Er zijn ook een hoop kussens bij, en samen met de tv-dekentjes kan je daar prachtige forten mee bouwen, of frittakazen, zoals de kinderen het noemen. Deze keer was het meer dan een frittakaas, zei Wolf, het was een kong-fu-patat! En blijkbaar moet daar dan enthousiast op gesprongen worden, over gesprongen, af gesprongen, totdat ze allebei nat zijn van het zweet en ze enkel nog in hun ondergoed staan. En leuk dat dat is! En als er al eentje af dondert, dan weet hij dat het zijn eigen schuld is, en duurt het huilen ook nooit lang. Want zie eens dat ik ze zou verbieden om voortaan nog een frittakaas te bouwen!

Geplaatst op

Verjaardagsfeestje

Vandaag was Wolfs zesde-verjaardagsfeestje. Hij had een aantal kinderen mogen uitnodigen, en we hadden het hele huis versierd met slingers en ballonnen. Er waren hoedjes voorzien voor alle kinderen, en ik had een stapel pannenkoeken gebakken.

Er is gehuild (te wild, te hard, gebotst en dergelijke meer), gemokt (“Ik wil met Wolfje alleen spelen!”) en gestraft (te wild, geslagen, you name it) maar er is vooral veel gespeeld en gegeten.

Wolf vond het een schitterend feestje, en had ervan genoten. En meer moet dat vooralsnog niet zijn.

cadeautjes

pannenkoeken

evertwolfkobe

Geplaatst op

6 jaar

Vandaag is het zes jaar geleden dat mijn leven ingrijpend veranderde. Zes jaar dat ik intussen al verantwoordelijk ben voor een klein leventje, een leventje dat ondertussen ook al niet meer zo klein is.

6 jaar.

Ik kan het me bijna niet meer voorstellen hoe het was voordien.

6 jaar.

Gelukkige verjaardag, Wolf!

Geplaatst op

Vriendenboekjes

Een post die eigenlijk vooral thuishoort op Misantropia (en daar dus ook te vinden is), maar die ik u hier alvast niet wilde onthouden.

Degene die van die vriendenboekjes voor kleuters heeft uitgevonden, moesten ze onthoofden, vierendelen en verzuipen in brandende pek!

Lagereschoolkinderen kunnen dat zelf invullen, maar kleuters dus niet. En wie mag dat dan doen, hmm? Juist, mama! En die kinderen kunnen dat dus nog niet eens zelf lezen ook. Trouwens, wie is er nu geïnteresseerd in de horoscoop van mijn kind? Of het feit dat zijn lievelingsfilm Madagascar is?

En dan moet daar nog een foto bij ook! Ik heb me dus al eens beziggehouden om een gans vel gelijke fotootjes af te drukken. Ik denk dat ik er nu al een stuk of twintig van heb opgebruikt.

Verbranden, die handel!

Geplaatst op

Bareg

Tegenwoordig staat hier in huis regelmatig een CD van Kapitein Winokkio op, waar de kinderen behoorlijk verzot op zijn. Het zijn geen popliedjes, maar de gewone standaard kinderliedjes in een vrolijk jasje. Sommige ervan worden luidkeels meegezongen, de andere zijn ze nog aan het leren.

Halverwege de CD staat ook het liedje ‘En de boom staat op de bergen’. Dat is toch in elk geval wat wij hier in het Gentse zingen. Blijkbaar wordt het op de CD gezongen door een paar Antwerpenaren.

Wat Wolf de opmerking ontlokte: “Zeg papa, wat is dat, een bareg?”

En leg dan het verschijnsel Antwerps maar uit aan een vijfjarige!