(postje origineel geschreven voor Gentblogt)
7.00u. De wekker gaat af, voor het eerst in twee maanden zo vroeg. Ik rek me uit, en zie tot mijn grote vreugde dat buiten de zon schijnt. Dan kunnen we tenminste met de fiets naar school, en vermijden we de gigantische autochaos op deze eerste schooldag.
De kinderen wakker maken hoeft niet: zodra ze mijn voetstappen op de trap horen, zwaait hun kamerdeur open, en huppelen ze me allebei tegemoet. Ze hebben er duidelijk zin in! De kleren lagen al klaar, de boekentassen waren al grotendeels klaargezet, dus nu is er niet echt veel stress meer. Ze vinden het voor een keertje zelfs jammer dat ze te vroeg klaar zijn, en nog even mogen spelen.
Iets voor half negen zet ik Kobe in de fietsstoel, neemt Wolf zijn eigen fiets, en rijden we samen met papa naar school. Daar is de speech van de directrice net begonnen. Deze keer is er duidelijk voor geluidsversterking gezorgd, we verstaan alles prima, maar toch duren die twintig minuten te lang voor onze kinderen. Kobe, die net drie is en dus nog eens naar de eerste kleuterklas gaat, mag gelukkig al meteen naar de klas, en straalt als hij zijn juf terugziet. Als een echte ancien hangt hij zijn jasje aan de kapstok, zet zijn boekentasje in het rek, en loopt de klas binnen. Het feit dat ik hem moet terugroepen voor een knuffel zegt al veel: hij vindt het duidelijk leuk op school.
Wolf staat intussen nog buiten met zijn papa tussen de menigte, maar heeft wel al een paar vriendjes gevonden.
Het wordt kwart voor negen, en ik zie veel ouders afscheid nemen en vertrekken, waaronder mijn wederhelft: de plicht roept, en de speech duurt verder.
Wolf en co laten het niet aan hun hart komen: ze kletsen en giechelen honderduit, en dus heeft Wolf het maar half gehoord als de naam van zijn juf wordt afgeroepen. Vertwijfeld komt hij op me af: “Ik weet mijn juf niet zijn!” en de tranen staan in zijn ogen. Tsja, de stress van het eerste leerjaar zeker? Samen gaan we op zoek, en gelukkig weten we de klas zijn. De juf is er al, samen met een hoop klasgenootjes.
Snel kiest hij een bank uit naast een vriendje, en keurt me geen blik meer waard. Hier moet er wel geleerd worden, hé! Lezen, schrijven en rekenen, hij kijkt er immens naar uit.
Ik krijg nog een grote glimlach wanneer de juf alle ouders vakkundig buitenkuist, en daar moet ik het mee doen.
Het is wennen, elke keer weer, zo’n eerste schooldag, maar als je die stralende ogen ziet, laat je ze met een gerust hart achter, geloof me.
