Dat er vandaag boekenfeest was op de lagere school. En dat ik daar dus als heks heb rondgelopen en af en toe een verhaaltje heb voorgelezen. En dat dat dus eigenlijk geen goed idee is, zo temidden van het volk, want dat is slecht voor de stem. Maar dat er wel veel volk was, en het evenement dus geslaagd was. Jawel.
Feestje
Zes kinderen in huis, da’s een bezigheid. Vooral als het is voor een verjaardagsfeestje. Dus werden er slingers opgehangen, een muziekpak voorbereid, en oliebollen voorzien. Let wel: het is altijd bijzonder interessant om bij je oliebollendeeg de gist toe te voegen. Dan smaken ze een pak lekkerder, en rijst het deeg ook netjes zoals het hoort. Omdat – u had het vast al geraden – de oliebollen niet echt goed gelukt waren, ben ik nog in allerijl pannenkoeken beginnen bakken. En ’s avonds hebben we dan alsnog lekkere oliebollen gegeten, van het deeg dat intussen wél gerezen was.
Een paar fotootjes, vooral van tijdens het muziekpak. Wolf genóót!
Zeven.
Zeven wordt hij vandaag, mijn allerliefste Wolf, mijn oogappel. Waar we destijds door omstandigheden vijf jaar op moeten wachten hebben. Zijn geboorteverhaal kan u nalezen op zijn (intussen niet meer geüpdate) site.
Ik zeg het dikwijls: hij is een superzoon! Hij is lief, braaf (volgens velen zelfs te braaf), gehoorzaam, beleefd, verstandig, en met een gigantisch gevoel voor rechtvaardigheid. Zijn punten op school zijn schitterend, hij zit in de extra lees- en rekengroep die gedifferentieerde oefeningen krijgen, twee maal per week. Regelmatig helpt hij me zomaar, omdat hij ziet dat ik wat hulp kan gebruiken. Of wanneer ik Merel moet voeden, zal hij me onderstoppen met een dekentje, een kussen onder mijn voeten leggen, en eventueel iets te drinken brengen. Zomaar.
Hij komt ook met de meest wijze (in elke betekenis van het woord) uitspraken af, en toont een opmerkelijk inzicht in veel dingen.
Kortom: ik ben zó blij met mijn Wolf. Gelukkige verjaardag, liefje!
Vol
Daarnet, bij het aantrekken van de pyama’s, waren we nogal enthousiast aan het spelen en kriebelen gegaan. Na een paar minuten lag Wolf nahijgend en giechelend op de grond.
“Goh mama, ik zit helemaal vol lol!”
Even stilte.
‘Goh dat klonk raar!’, waarop hij vrolijk de slappe lach kreeg.
Yup, zeven wordt hij morgen, mijn kleine Wolf 🙂
Wolfs klas
Vorige week ben ik met Merel naar Kobes klasje geweest, deze week was het de beurt aan Wolf. Blijkbaar leren ze in de godsdienstlessen over opgroeien, en wat het verschil is tussen een baby, een peuter en een kleuter. Ik ben Merel dus uitgebreid gaan showen, heb hen uitgelegd wat ze kan en vooral niet kan, heb haar ververst, en de borst gegeven. En terwijl ik nog aan het voeden was, zijn ze aan de rekenles begonnen, en heb ik dat ook eventjes kunnen meemaken.
Wolf was megatrots. Of in zijn woorden: “Man, ik was wa zot trots mama!” Toch onvoorstelbaar hoe dat jongerentaaltje zich zelfs in zevenjarigen vastzet, nee?
Kapperspraktijken
Onze jongens zien er het best uit als hun haar gewoon kortgeschoren is. Ja, ik ben nog met Wolf bij de kapper geweest, en die deed in feite ook niks anders dan het afscheren met de tondeuze op 15 mm, misschien met hier en daar een extraatje. En dat kostte me dan 15 euro en heel veel moeite om hem stil te laten zitten. Sindsdien doe ik het zelf, wat me een hoop geld, tijd en gedoe scheelt. Deze keer was hun haar nog niet zo erg lang – het is al erger geweest – maar het mocht toch wel eens. Kijk maar.
Sinterklaas
Eigenlijk zou die maar vannacht mogen komen zijn, maar op aanvraag is hij in de nacht van zaterdag op zondag langsgekomen, zodat de kinderen op zondag nog konden spelen met hun nieuwe speelgoed, en ze maandagmorgen zonder problemen op tijd op school waren.
Ik heb een foto getrokken van de klaarliggende pakjes, maar toen de kinderen ze openmaakten, was ik net Merel aan het voeden, dus geen foto’s daarvan.
Ze hebben allebei een Bey Blade gekregen, samen ook nog een uitbreidingsdoos van Carcassonne, en dan nog een hoop koekjes, wat marsepein, en een doosje kindereitjes elk. Meer dan genoeg, ons huis puilt al uit van het speelgoed, en dan komt Kerstmis er nog aan ook…
Ze hebben er in elk geval al ongelofelijk hard mee gespeeld, en zelf een arena gebouwd met Clickx, zodat de tollen tegen elkaar kunnen vechten. Poeh. Als ze het maar leuk vinden zeker?
Niet verstandig…
Bart was donderdagavond niet thuis, omdat hij een cursus begonnen is aan de Vlerick. Ik legde dus uit aan de kinderen dat papa terug naar school was, en dat ik dat eigenlijk wel wijs vond.
Wolf fronste nadenkend zijn hoofd, deed er even het zwijgen toe, en proclameerde toen: “Papa is eigenlijk niet zo verstandig hé”.
Mijn wenkbrauwen schoten de hoogte in. “Waarom niet?”
“Awel, hij heeft nu al zijn bedrijf Netlash waar hij het zo druk mee heeft. Als hij terug naar school gaat om iets anders te leren, dan gaat hij nog een bedrijf moeten oprichten, en dan wordt het alleen maar nog erger met druk zijn. En dat is toch niet zo slim?”
Ik kon niet anders dan lachen. Maar da’s toch knap beredeneerd voor een zesjarige, nee?
Minotaurus
De mensen die mijn achtergrond kennen, denken uiteraard dat ik hier een post ga schrijven over het bekende monster in het labyrinth van Kreta, een knappe Griekse mythe.
Niet dus. Het heeft er uiteraard wel mee te maken, maar het is veel wijzer 🙂 Een ganse tijd geleden was Bart uitgenodigd op de officiële voorstelling van een aantal gezelschapsspellen van Lego. Op het eerste zicht een contradictio in terminis, maar nee hoor! Lego weet het gegeven gezelschapsspel feilloos te combineren met zijn grote sterkte, namelijk het bouwen, variëren en improviseren met steentjes.
Je krijgt een grote doos, en daarin zit een hoop bouwblokjes en een handleiding. Niks nieuws dus. Op die manier bouw je zelf je speelbord op. In ons geval – Bart had uiteraard niet toevallig voor de Minotaurus gekozen – kwam je een labyrinth uit, met in elke hoek van het vierkante speelbord vier miniventjes (ze kunnen op één tsjoepke) en in het midden een woeste minotaurus die je dreigde op te eten. Met een speciale dobbelsteen (die trouwens ook te veranderen en aan te passen is naar goeddunken) probeer je dus als eerste het midden te bereiken.
Ik denk dat we amper twee spelletjes gespeeld hebben, voor Wolf de spelregels al begon te veranderen. Hij veranderde eerst de dobbelsteen, begon daarna muren te verzetten, en liet zijn fantasie de vrije loop. Kobe trouwens ook: die had de dag daarna de doos uitgehaald, en met de muurtjes een hoge toren gebouwd, en een gevangenis voor de minotaurus. “Dan kan die ons niet meer bijten, he mama!”
Enfin, wel een aanrader dus: het spelletje zelf is leuk voor kinderen, en je kan het naar believen aanpassen als je het moeilijker en/of ingewikkelder wil maken.
Ik zou de andere spellen eigenlijk ook wel eens willen uitproberen.
Strak
Ik ben WoW aan het spelen (World of Warcraft, voor wie het niet kent, een online computerspel). Wolf komt even over mijn schouder meekijken, en ziet welke level ik intussen ben.
“Wow mama, strakke level!”
En weg was hij.