Acta Diurna de muliere ludenti
Ik ben een trotse mama!
Nu, dat ben ik wel vaker, maar Wolf is met zijn rapport naar huis gekomen, en daar ben ik zeer tevreden over.
Samengevat komt het hierop neer:
– Wiskunde: 95,5 %
– Nederlands: 89,6 %
– Wereldoriëntatie: 94%
– Godsdienst: 100%
Als ik de vier takken gelijkwaardig samen reken (ik heb er geen idee van wat de eigenlijke verdeling zou moeten zijn), dan heeft hij 94,8%.
Ik denk dat ik alle reden heb om trots te zijn 🙂
Er was deze namiddag een kabouteranimatie (lees: twee klonen van Plop en Kwebbel playbackten de Studio100-liedjes, en probeerden de kinderen erin te betrekken) op Zomergem Kermis, en dus gingen wij eerst taart eten bij oma en opa, en schoven dan met hen aan een tafeltje op het Maarten Steyaertplein, samen met neefje Alexander en tante Delphine.
Het huis lag er spic and span bij, de tafels (we hadden er eentje bijgezet in de zitruimte) stonden gedekt, er waren bloemstukjes gemaakt, de glazen waren opgeblonken, de tuin lag er prima bij, de rolluiken waren neergelaten om voorlopig nog de warmte buiten te houden…
Er werd rustig ontbeten, nog wat gespeeld, baby’s gevoed en aangekleed, iedereen vloog in de douche en kreeg zijn beste kleren aan, en ik kreeg ruimschoots de tijd om mezelf ook klaar te maken. Mijn nagels had ik gisterenavond al gelakt, en verder lagen alle kleren netjes klaar. Alleen slaagde Merel erin om, net voor we gingen vertrekken, nog over te geven op zichzelf en Wolfs nieuwe broek. Argh! Bart ververste ons meisje en trok haar iets nieuws aan, ik mocht Wolfs broek uitwassen en droogstrijken. Bad timing, Mereltje, slecht moment.
We waren toch nog netjes op tijd in de kerk, maar zelfs mijn ouders waren er al, en dat wil wat zeggen. De dienst zelf duurde vrij lang, maar was best wel te doen. Merel wilde eerst uitgebreid en bijzonder alert rondkijken, maar begon dan toch in haar ogen te wrijven, en viel uiteindelijk in slaap, op mijn arm. Die intussen ook al sliep.
Aansluitend gingen we (mijn ouders, de jongens en ik) naar Wolfs school, waar een uitgebreide receptie werd gehouden. Bart was intussen naar huis gegaan met een slapende Merel, om de kok op te wachten en nog een paar laatste dingen te doen. Tegen half een gingen we ook naar huis, en zoals verwacht was mijn schoonmoeder er ook al, maar tot mijn grote spijt zonder mijn schoonvader. Jeroom voelde zich niet goed, en was thuisgebleven. We hebben hem gemist, echt wel.
Eén na één kwamen ook de anderen binnengedruppeld, behalve dan Koen en Else. Die bleken in panne te staan in Wetteren, en zijn pas een pak later toegekomen in de auto van haar vader.
Er werd buiten op het terras geaperitiefd, de kinderen kregen eten en mochten dan op het springkasteel, en daarna aten wij. Lekker, en vooral ook veel.
Het dessert was – hoe kan het ook anders, barbaarse tradities zijn er om in ere gehouden te worden – een ijslammetje dat moest onthoofd worden tot er bloed – lees: frambozencoulis – uitstroomde, en de koffie met taart werd alweer buiten genuttigd.
Ik denk niet dat er ook maar iemand honger heeft gehad, wel integendeel: we hebben nog genoeg over om ook morgen van te eten.
Dirk had het trouwens ook op zich genomen om Wolfs Kinect aan te sluiten, wat hem de held van de dag maakte. En Wolf vroeg of hij later nog eens mocht komen spelen :-p
Rond half acht zaten de kinderen uiteindelijk in bed. Doodop, maar blij. En dat waren Bart en ik ook. Het huis was alweer helemaal op orde, alleen de extra tafels stonden er nog. Oef.
Een hoop muizenissen uit mijn kop. Nu de rest nog.
Deze namiddag hees ik beide jongens in de auto, om Wolfs verrassing op te halen. Hij had er totaal geen idee van, en was doodcurieus. De vele hints die ik hem gaf, maakten het alleen nog maar erger, tot uiteindelijk toch zijn frank viel.
Je had hen beiden moeten horen juichen in de auto :-p
Tegen vijf uur waren we thuis met het ding, maar ik kon het niet alleen opzetten wegens te zwaar, dus moest er geduld geoefend worden tot papa thuis was. En die kwam gelukkig ietsje vroeger dan anders naar huis.
Ze hebben een dik uur gesprongen, tot ze doodop en compleet bezweet waren, maar ze hebben er gigantisch van genoten. Ik denk dat dit een dikke hit wordt morgen, met hun neefje erbij.
Mijn kop loopt zo’n beetje over. Teveel dingen tegelijk, u kent het wellicht wel.
Er zijn examens in aantocht, leerstof die nog moet afgewerkt worden, examens die moeten opgesteld worden, en ambetante, zenuwachtige leerlingen onder controle te houden. Vorige week was er nog de doop van Merel waar ik vanalles voor moest regelen, overmorgen is er Wolfs communiefeest, en ook daar is nogal wat voorbereiding aan.
– De traiteur is geregeld, maar ik moet het uur van aankomst van de kok nog afspreken.
– Het springkasteel is gelukkig gereserveerd, en moet morgen afgehaald worden. Wolf weet nog van niks.
– Ik ben vandaag zijn grote gezamenlijke cadeau gaan halen: een Xbox Kinect. Zalige verkoper trouwens, daar in de Dreamland. Een gigantische geek die zelf (onder andere) een Kinect had, alle spelletjes kende, mij dus kon uitleggen wat voor Wolf ok zou zijn en wat niet, en die het vooral ook heerlijk vond om voor een keertje zelfs niet te moeten uitleggen wat een demo was :-p En dan ook nog eens niet mis om te zien ook, komt dat tegen.
– Het gras heb ik – gelukkig, aan het weer te oordelen – gisteren nog snel afgereden. Ik ben al een paar weken bezig om onze tuin toonbaar te maken. Ik heb de haag laten scheren, Bart heeft het meeste onkruid aan de straatkant uitgedaan, er zijn bloemen geplant in alle bloembakken buiten, en ik heb zelfs het gras besproeid de afgelopen dagen, om het wat groener te krijgen.
– ik ben een nieuwe printer gaan halen omdat de vorige het in zijn kop kreeg om om de anderhalve centimeter, toch in Officedocumenten, een lijn niet af te drukken. Met een vreselijk slordig resultaat. En de drivers zijn ingewerkt in Win7, ik kan er dus geen nieuwe installeren. Het was trouwens intussen ook al een oud beestje, dus ja.
– Ik ben meteen ook de Kapitein WinokioCD van bij De Morgen gaan afhalen. Helaas heb ik die van vorige week gemist, had er niet bij stilgestaan.
– Ook Wolfs communiefoto’s ben ik gaan ophalen. Ze zien er verdomd goed uit, dat mens weet waar ze mee bezig is. Ze doet natuurlijk niks anders dan dergelijke reportages, maar dan nog.
– Nog eventjes paniek ook: ik moest nog taart bestellen, maar onze favoriete taartenbakker is gesloten op donderdag. En nummer twee is dicht op dinsdag, zodat ik pas morgen kan bestellen, voor overmorgen dus. Zal wel loslopen, vermoed ik, maar toch.
Ugh. Druk.
Een zonnige warme namiddag, twee zwembroeken, twee jongens en een grassproeier, meer moet dat toch niet zijn?
Onze Wolf doet op Hemelvaart zijn communie, en al hadden we intussen wel al kleren, we waren nog steeds niet aan foto’s toegekomen.
Deze middag hebben we na school snelsnel een paar sandwichkes gegeten, hebben de mooie kleren aangetrokken, en zijn naar Zomergem gereden. Vrienden van mijn ouders hebben namelijk de meest fantastische tuin, met een prachtige vijver, maar ook een boterbloemveld waarin twee ezeltjes staan. We zijn een serieus tijdje zoet geweest met een professionele fotografe, maar ik denk dat de foto’s echt wel geslaagd zullen zijn. Wolf wilde ze perse daar, ook al omdat ook onze trouwfoto’s daar vijftien jaar geleden genomen zijn.
Ik kijk uit naar het resultaat. We hadden in elk geval een zalige namiddag.
(Verslag geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt. Foto’s zijn van Meester Eric Jolie.)
Op vrijdag 13 mei vond de vijfde verkeersdag plaats op de kleuter- en lagere school Mariavreugde in Wondelgem. Het centrale thema was Milieu en mobiliteit.
Heel veel ouders brengen hun kind namelijk met de auto naar school. Enig idee hoeveel jaar een boom moet werken om de uitgestoten CO2 die de auto’s in de lucht spuwen, weer om te zetten in zuurstof? Verkeer is meer dan enkel de verkeersregels kennen en/of defensief rijden.
Bekijk oude foto’s van Wondelgem naast hedendaagse foto’s. Onze (verkeers)maatschappij is zienderogen veranderd. Wie herinnert zich nog de tram in de Morekstraat? Spelende kinderen op straat? De boer met zijn melkkar en paard?
Het doodlopende straatje van de school was afgesloten voor gemotoriseerd verkeer, en alle leerlingen hadden de vraag gekregen om zoveel mogelijk per fiets te komen. Zelfs de kleutertjes mochten hun (loop)fietsjes meenemen om dan in de zaal binnen te oefenen. Nog nooit heb ik, om eerlijk te zijn, zoveel kinderfietsjes tegelijk gezien, in alle maten, vormen en vooral kleuren. Ook het dragen van een fietshelm en een fluohesje was uitdrukkelijk gevraagd, en daar hadden de meesten ook gevolg aan gegeven.
Naast een ganse reeks activiteiten binnen en buiten de klas waren opnieuw heel wat hulpdiensten aanwezig, zoals een ziekenwagen, een politiewagen met bootje, een brandweerauto … Veel hulpdiensten hadden ook een nieuw aanbod: zo had de zeevaartpolitie mooie filmpjes mee over hun acties op het water.
De kinderen konden ook een busevacuatie uitvoeren met een echte bus, en mochten zelfs de brandweerslang hanteren!
Deze verkeersdag werd afgesloten met een fietstocht doorheen Wondelgem. Alle leerlingen van de lagere school die fietsvaardig genoeg waren en hiervoor toestemming hadden, konden meefietsen onder toezicht van de agenten van het Commissariaat Wondelgem, eveneens op de fiets.
Mijn zoontje was alvast laaiend enthousiast, en wil eigenlijk enkel nog per fiets naar school. We zullen zien…
Vorige week zaterdag had Wolf een verjaardagsfeestje, waar ik even met de andere moeders stond te praten. Ik kreeg een zeer vreemde, en vooral medelijdende blik toen ik vertelde dat ik nog geen kleren had voor Wolfs communie. Een bemoedigend schouderklopje en een “Och, er zal nog wel wat over zijn” waren mijn deel. Serieus.
Maar het deed ergens toch wel enige zin voor urgentie bij mij ontstaan. Alleen, ik ben niet zo thuis in die fancy-schmancy kleren, ik koop de kinderkleren doorgaans bij H&M, C&A of JBC en dergelijke. Stevig, degelijk en goedkoop, want ofwel binnen de kortste keren te klein, ofwel met een gat in of een onuitwasbare plek.
Waarop Bart mij zijn moeder suggereerde. Die wél chique kleren voor mijn zonen koopt, zoals Armani Jr, Ralph Lauren, Scapa en dergelijke meer. Hmm. Daar zat wat in.
Vandaag had ik dus met haar afgesproken: ik zou tegen de middag met mijn kinderen naar Ronse komen (Bart was toch gans de dag weg voor het werk), bij haar eten, en daarna zou Merel bij schoonpa blijven en konden wij met de jongens kleren gaan kopen. Zo gezegd, zo gedaan.
Ze had kippenbillen gebakken, met versgemaakt appelmoes en kroketjes. Mmmm. En dan nog een frisco als dessert want die zaten al veel te lang in haar diepvries en die moesten daaruit want die namen maar plaats en ze had ze al uit die grote doos gehaald maar dan nog lagen ze op haren teen in die bovenste schuif daar en daarom moesten we nu wel een frisco eten want dan was ze daarvan af.
Ik heb Merel nog in bed gelegd en gewacht tot ze sliep, en toen zijn we naar Ronse centrum afgezakt. Vrij veel mooie winkels, toch wel. Voor Wolf is een een outfit geworden in felblauw met geel, echt mooi: een lange bermuda, een geel Tshirt (want hemden draagt hij niet graag) en een gestreepte pull. Kobe heeft meteen ook nieuwe kleren gekregen: een blauw shortje, een blauwe tshirt en een blauwe gilet. Daarna zijn we nog een paar winkels afgelopen voor bijpassende schoenen. Nog een chance dat schoonmama betaalde, want de rekening was ernaar.
Daarna hebben we nog op ’t gemak thuis koffie gedronken met een taartje bij (Merel sliep nog steeds), en nog een hoop gekletst. ’t Is eens wat anders, schoonmoeder-dochter bonding :-p
Al bij al een fijne dag gehad, en de jongens vonden dat ook. Voor hen was het dan nog dubbel feest toen een uurtje na onze thuiskomst papa thuis kwam met frietjes 🙂
Soit, voor de communie hebben we dus al kleren en een traiteur. Naar ’t schijnt moeten er nu nog foto’s gemaakt worden en zantjes en zo, en moet ook ik nog in ’t nieuw. Meh. Geen zin in.
Vrijdagavond zat ik, rond een uur of acht ’s avonds, rustig aan mijn computer. De jongens lagen in bed, Merel sliep, en ik kan dan enorm genieten van de stilte. Ik was aan het lezen, en ging blijkbaar nogal op in mijn lectuur.
Toen plots, achter mij, een fluisterstemmetje: “Mama?”
Ik verschoot me steendood. Ik had Wolf dus helemaal niet horen komen, hij was muisstil geweest met de glazen deur, en dus stond hij achter me zonder dat ik het doorhad. En ik geef het u op een briefje: in een stil, donker huis klinkt zo’n fluisterstemmetje behoorlijk spookachtig.
Ik geef het toe: ik heb gegild. Van het danig verschieten. En Wolf dus ook, van het danig verschieten van mijn verschieten.
En toen kregen we allebei de slappe lach.
