En toen mocht Wolf voor het eerst mee met zijn peter Koen naar de voetbal: Club-Cercle!
Muziekles
En toen, zomaar plots, was Wolf al zo groot dat hij in de notenleerles zat. Poeh.
Ik had wat rondgekeken, en had twee mogelijkheden gezien: Ars Musica hier op ’t eind van de straat, en de officiële academie van het GO! met een afdeling in Evergem. Toen ik begon uit te pluizen, was de keuze eigenlijk snel gemaakt.
Ars Musica pakt het misschien wel zeer aangenaam en speels aan, maar is niet gesubsidieerd en kan ook geen officiële diploma’s geven. Een jaar muziekles kost 160 euro (waarvoor je trouwens moet mailen, de tarieven staan niet op hun site, en dat vind ik persoonlijk een beetje… not done, fishy, dat soort dingen). Als je er later een instrument bij neemt, betaal je acht euro voor een half uurtje, en dat is ook niet zo weinig. Aan de andere kant hebben ze wel een goeie naam, is het dichtbij, en ligt het op woensdagnamiddag. En beginnen ze al met blokfluit in het eerste jaar.
De muziekacademie van het GO! is daarentegen officieel deeltijd kunstonderwijs, en bijgevolg gesubsidieerd. Daardoor kost een jaartje notenleer 70 euro (en blijkbaar dertig voor het handboek en dergelijke). Zelf heb ik gans mijn muziekcarrière aan de academie gezeten, en heb ik daar het volste vertrouwen in. De methode is op zich misschien wat saaier, maar ze werkt, en goed ook. Je hebt ook een enorme keuze aan instrumenten, en je krijgt ook een officieel erkend diploma. Nadeel: het is wat verder, zodat we de auto moeten nemen (al moet de fiets ook wel kunnen), het is twee keer per week, en het is op zaterdag al om half negen, en da’s toch wel serieus vroeg in ’t weekend.
Maar het is dus wel degelijk de academie geworden. En toen ik Wolf ging inschrijven en hij al meteen naar de les mocht, werd ik er zowaar emotioneel van. Het begin van een hopelijk bloeiende hobbycarrière, en vooral een extra vorming en inzicht. En daarvoor heb ik dat vroege opstaan echt wel over.
*pinkt traantje weg*
366 – 11 september
Marthe en Wolf moesten elkaar tekenen. Nooit geweten dat ze zo’n lang gezicht hebben :-p
366 – 9 september
366 – 3 september
366 – 23 augustus
Idee-Kidskamp op de Voskenslaan
En we nemen de draad weer op
Gisteren was een luilekker dagje, vandaag is dat nog een klein beetje, maar niet helemaal.
We waren eigenlijk van plan om ergens naartoe te gaan, maar om eerlijk te zijn: we hadden alledrie meer zin om gewoon thuis rond te hangen, en gewoon boodschappen en dat soort dingen te doen. En naar de Brico gaan om een nieuwe lamp voor de garage, want die lamp heeft het begeven. En dan buiten te spelen en zo. En vooral ook in de tuin te werken, want er is nog behoorlijk wat werk aan, als we die een beetje proper willen krijgen tegen Kobes feestjes dit weekend.
Merel, die ging wél naar de crèche. Ha ja, ik betaal tóch een forfaitair bedrag per maand, of ze nu gaat of niet, en dan hebben we meteen onze handen vrij. Merel vindt het trouwens helemaal niet erg: ze straalde toen ze Cindy zag, en wandelde vrolijk de crèche binnen. Het feit dat we met de buggy gingen, zal er ook wel voor iets tussen gezeten hebben. Daar is ze namelijk stekezot van.
Toen ik haar opnieuw ging ophalen, wilde Wolf mee. Mét fototoestel, om onder de weg een paar dingen te fotograferen. Dat leverde het volgende op:
Kamp
Vandaag is hij op kamp vertrokken. Voor de tweede keer al, en met ongelofelijk veel goesting. Zijn gerief was dinsdag al mee met de camion (minus het gerief dat Merel op het laatste moment nog uit zijn sportzak had gesleept), vandaag had hij enkel nog een rugzakje mee met een koekje en een drankje, en zijn boerenkleren. Ha ja, want het thema dit jaar was boer.
Ik had woensdag in de Wibra zijn gerief gekocht, en hij was er eigenlijk wel blij mee: het gaf het gewenste effect. Kijk zelf maar, een cliché-boer.
Ik hoop alleen voor hem dat het weer wat beter wordt, want er zijn weinig dingen zo ellendig als op kamp gaan in de gietende regen. En zo hoopvol ziet het er eigenlijk niet uit.
Kobe mist hem nu al. Hij loopt wat verloren, speelt op zijn eentje, en verveelt zich al bijna. Het is toch leuker mét zijn broer, zegt hij. En ik, ik geloof hem grif. We hebben nu al een briefje op de post gedaan voor hem, dat hij hopelijk dan maandag krijgt. Want dinsdag, dinsdag is hij terug, mijn Wolf.
Rapport tweede leerjaar
Wolf is naar huis gekomen met een behoorlijk rapport. De meeste mensen zouden zeggen: schitterend, en dat is het in veel opzichten ook, maar het is voor verbetering vatbaar. Voor wiskunde heeft hij 96,4%, dus dat is wel ok. Hij maakt van die kleine verstrooidheidsfoutjes, en vaak ook fouten van te rap te willen zijn. Maar we doen daar dus zeker niet moeilijk over :-p
Voor Nederlands heeft hij schitterende punten, behalve voor schrift: daar zit hij zelfs onder het gemiddelde. Als ik er zijn aparte rapporten bij neem, kan het ook niet missen: hij schrijft slordig, onregelmatig, en op het laatste rapport had hij zelfs maar een vijf, omdat hij blijkbaar dubbelgebogen met zijn neus op zijn blad zat. Dat moet dus echt beter, en vandaar dus ook mijn voorbehoud bij dat schitterende rapport.
De juf schrijft: “Proficiat voor je mooie resultaten! Wat was het fijn om jou in de klas te hebben! Je bent een vriend voor iedereen. Weet dat je volgend jaar ook bij mij welkom bent! Juf Brigitte”
366 – 24 juni
