Muziekrapporten
Ik moet zeggen: ik had nooit durven hopen dat mijn jongens met zoveel plezier en zoveel succes muziekschool zouden doen. Zowel Wolf als Kobe doen het prima, en de juf is zeer tevreden.
Wolf haalde zomaar eventjes 89%, en Kobe zelfs 89,5% op hun tussentijds rapport (met examens en al): dik in orde! Wolf kan nog altijd voor geen meter toon houden, maar zoals de juf zegt, geeft zij geen zangles, maar beoordeelt ze of het ritme, de notennamen en alles daarrond wel juist is, en dat klopt blijkbaar wel.
Allez hup, trotse mama!
365 – 16 februari 2015 – Wolfje
11 jaar
Lieve Wolf,
eigenlijk is er niet zoveel veranderd sinds vorig jaar, moet ik toegeven. Ja, je bent alweer wat groter en wijzer, maar verder ben je nog steeds de ongelofelijk fijne jongen die je vorig jaar al was.
Je speelt nog steeds prima en met veel goesting gitaar, je doet het nog steeds schitterend op school, en je bent nog steeds de verstandige, zorgzame broer die je voordien al was. Maar toch zijn er kleine verschilletjes merkbaar.
Papa en ik keken bijvoorbeeld met een grote smile naar elkaar zaterdagmiddag: je had half en half afgesproken met Wout dat jullie gingen samenkomen zaterdagnamiddag, en blijkbaar had hij jou in de voormiddag tijdens de muziekles een paar keer proberen bellen. Je had toevallig je telefoon meegenomen, want het was een lange muziekvoormiddag met examen gitaar en dan nog je notenleerles. Na het eten ruimde je af, en liep je plots al smsend door het huis: je was concreet aan het afspreken met Wout om te gaan spelen. Niet meer via mij en Cindy, gewoon rechtstreeks. En toen papa vroeg wat je aan het doen was, antwoordde je afwezig: “Oh, niks hoor papa.” We herkenden er onmiddellijk een puber in, en moesten glimlachen om jou.
Je ging dit jaar ook voor het eerst op meerdaagse schoolreis. Kampen had je al gedaan, maar zo’n schoolreis nog niet, en je vond het blijkbaar zalig. Je hebt intussen ook twee trouwe vrienden: Lander en Wout, en vooral met die laatste spreek je dus regelmatig af. Het waren ook die twee die op je verjaardagsfeestje bleven, je eerste echte slaapfeestje, op je nieuwe kamer. Ook daar geniet je van: niet langer meer samenslapen met je broertje, maar je eigen kamer met groot bed, ingericht zoals een puberkamer, al zeg ik het zelf.
Je bent ook voor het eerst naar een concert gemogen, tijdens de Gentse Feesten. Het was zowaar na middernacht voor je in je bed lag, maar je hebt ervan genoten, zo met je mamaatje door de stad dwalen. Ik weet in elk geval dat ik ervan genoten heb, lieverd, en dat we dat vaker gaan doen. Oh ja.
Het was helaas ook het jaar van je eerste vechtpartij, maar dat kwam vooral omdat ze je vrienden ambeteerden, en daar kan jij absoluut niet tegen. Dat rechtvaardigheidsgevoel van jou, Wolf, dat gaat jou nog in de problemen brengen, geloof me.
Soms kan je wel al wat kribbiger reageren dan vroeger: je bent sneller op je tenen getrapt, gaat ook iets sneller tegenstribbelen, maar eigenlijk ben je nog steeds mijn grote knuffelbeer. En je hebt nog steeds niks liever dan dat ik ’s avonds jou in bed steek, bij jou kruip, en dat we dan nog tien minuten of langer liggen kletsen, onnozel doen en kriebelen. Geen idee hoe lang dat nog zal duren, Wolf, maar ik geniet er intens van. Jij ook, zo blijkt.
Ik zie je graag, grote kleine man. Gelukkige verjaardag!
365 – 12 februari 2015 – er is er een jarig!
Van cupcakes en andere exploten
Het was weer woensdag, en dus weer een afwisseling van hectische met zenmomenten. Al waren de hectische vandaag duidelijk in de meerderheid.
Dat kwam voornamelijk omdat er cupcakes moesten gebakken worden. 19 stuks, voor 18 kinderen en één juf. Ha ja, morgen wordt Wolf elf, en dat moet gevierd worden op school. Waar hij de vorige jaren eerder een cake meenam, wilde hij nu weer individuele cakejes, en dus togen Merel en ik aan het werk, terwijl de jongens naar de muziekles waren.
Alleen bleek, toen we wilden beginnen versieren, dat de marsepein keihard en dus onwerkbaar was geworden. Mja. Wij dus naar de Aveve om rolfondant te kopen, en hoewel dat minder lekker is, is het wel zalig om mee te werken. Tegen kwart over vijf waren die voor school versierd, en werd er snel in rugbykleren gesprongen, terwijl ik sandwichen smeerde.
Merel leefde zich uit op de speeltuin tijdens de training, we picknickten andermaal, maar bij het naar huis rijden bleek ze doodop te zijn. Dat ziek zijn van gisteren zal er toch nog wat ingezeten hebben, zeker? Enfin, snelsnel Merel in bed gestopt, en richting kwis gereden. ’t Is dat ik dat graag doe, want anders was ik echt gewoon in de zetel geploft. Serieus.
Vechtersbaas
Toen Wolf vorige week donderdag thuis kwam na school, kwam hij met een nogal bedremmelde blik naar me toe. Hij had blijkbaar gevochten op school, en zijn T-shirt was kapot.
Mijn wenkbrauwen schoten de hoogte in. Wablieft??
Hij kon het uitleggen, zei hij. Er is een jongen op school die eigenlijk al langer een pestkop is, en die daarom ook wel in de gaten gehouden wordt. Die dag was hij in de clinch gegaan met een paar vrienden van Wolf, was hen aan het uitschelden en blijkbaar zelfs aan het schoppen. Andere jongens waren Wolf komen halen omdat die blijkbaar een van de weinigen is die kan praten met de jongen in kwestie. Wolf ging er dus fysiek tussen staan en zei hem dat hij zijn vrienden met rust moest laten. Daarop greep de knul Wolf vast aan zijn T-shirt, begon te trekken en te sleuren, te slaan, en te roepen. Wolf heeft gewoon afgeweerd, is zelf niet fysiek geworden, maar is wel – zowel volgens hemzelf als volgens de vriendjes – ongelofelijk kwaad geworden, is beginnen roepen en tieren, hem beginnen toeroepen dat het nu eens moest gedaan zijn, wie hij wel dacht dat hij was, dat hij een pestkop was en dat hij met zijn poten van zijn vrienden moest afblijven, en nog wel een paar van die dingen. Op dat moment zijn de leraars tussengekomen en hebben ze hen uit elkaar gehaald. Helaas heeft Wolfs T-shirt het dus niet gered, en zag ook een van de vingers van zijn rechterhand behoorlijk blauw.
Blijkbaar heeft het wel indruk gemaakt, want amper een kwartiertje later had ik al bericht van twee mama’s van zijn beste vrienden: dat ze Wolf nog nooit zo boos gezien hadden, en of alles oké was, en dat de kinderen behoorlijk onder de indruk waren.
Mja.
Stiekem ben ik wel trots op hem: hij is niet zomaar beginnen vechten, is zelf ook niet beginnen slaan – wat ikzelf gegarandeerd wél had gedaan – maar is opgekomen voor zijn vrienden en wilde hen verdedigen.
Wolf een vechtersbaas. Wie had dàt ooit gedacht? Ikzelf in elk geval niet…
Robotje
Disclaimer: ik vond nog een oude post van deze zomer, die ik blijkbaar niet online had gezet. Bij deze, want Wolf vond het filmpje zo leuk ^^
Het is traditie – en dat zal wel in de meeste families zo zijn – dat als de ouders met vakantie gaan zonder kinderen, dat ze dan cadeautjes meebrengen voor die kinderen.
Merel kreeg een ketting die ze nog niet heeft afgedaan, Kobe kreeg een verzamelboek van Wally, en is er al uren zoet mee geweest, en Wolf kreeg een bouwpakket voor een robotje.
Het heeft hem wat gevloek gekost, wat gepuzzel en herbeginnen, wat gefoeter van zijn vader die verklaarde dat hij altijd al een hekel had aan techniek, en uiteindelijk wat hulp van mama. Het resultaat is bijzonder amusant, en heeft hij zelf gefilmd:
365 – 10 november 2014 – wolf of stier?
Herfstrapporten en oudercontact
Ik ben ze eigenlijk zo’n beetje vergeten, de rapporten van de jongens.
Eigenlijk valt er niet zo heel veel over te zeggen, en daar ben ik bijzonder blij om. Kobes rapport was zonder meer schitterend: voor wiskunde had hij bijna allemaal tienen, zijn laagste was een 9.2, dacht ik. Ook zijn taal is prima: het enige onderdeel waar hij wat punten op verliest – en dan spreken we nog altijd van een acht – is spelling, zijnde de herhaling van vorig jaar. Ergens speelt dat overgeslagen jaar toch wel een rol, ja. Ik ben wel trots, ja. Alleen moet hij dringend leren zich wat beter te focussen, en vooral dat sloddervossige uit zijn systeem te krijgen. Maar ja, het kind is erfelijk belast, hij trekt daarin een beetje te veel op mij, vrees ik. Zijn juf was uitermate positief over hem: het is een crème van een jongetje, zegt ze, lief, vriendelijk en behulpzaam, alleen vreselijk slordig. Maar bon, daar werken we aan.
Ook Wolfs rapport was zonder meer knap: alles in de 90, zelfs zijn Frans, en daarin trekt hij duidelijk niét op mij. Ook bij hem was zijn juf bijzonder positief: lief, gevoelig, behulpzaam, verstandig… Maar het gesprek op het oudercontact ging eigenlijk totaal niet over zijn punten, wel over zijn probleem met de klas. Ze begreep hem volkomen, maar bon, de klas is er nu eenmaal, en ze moet ermee verder. Er gaan wel tal van initiatieven genomen worden om de klassfeer te verbeteren, en het feit alleen al dat er aan gewerkt wordt, doet Wolf deugd.
En Merel? Die had uiteraard geen rapport, maar ik ging wel langs bij haar juf. Juf San wist me eigenlijk net hetzelfde te melden als juf Femke vorig jaar: dat Merel wellicht meer in haar mars heeft dan ze laat blijken in de klas. Ze vindt haar cognitief niet zo sterk: het lijkt wel alsof ze de opdrachten niet altijd begrijpt, maar het eerst eens bij een ander moet zien, en pas dan uitvoert wat van haar gevraagd wordt. Ook klapt ze regelmatig dicht als haar op de man af een vraag wordt gesteld, en soms begint ze zelfs hartverscheurend te huilen. We vermoeden beiden dat het om een vorm van faalangst gaat, omdat ze zeer sterke broers heeft die ouder zijn en alles wél kunnen, en we haar teveel dingen uit handen nemen. Basically wat juf Femke vorig jaar dus ook al zei.
We weten dus wat gedaan: niet meer de autogordel voor haar dichtklikken, maar haar zelf laten prutsen. Niet meer haar boterhammen smeren, maar haar zelf laten doen. Haar leren om zelf melk in te schenken, of het snoetendoekje te nemen, en zoveel meer. Het komt er eigenlijk op neer dat we haar niet meer mogen behandelen als ons kleintje, maar haar veel meer in haar eigenwaarde moeten sterken.
Het zal me benieuwen hoe ze daarop zal reageren, als ze plots niet meer als een prinsesje wordt behandeld.