Geplaatst op

Sneeuwstorm in een glas water

Thuiswerkalarm, alles erop en eraan. Tsja, beter op voorhand gewaarschuwd dan op het moment zelf in de problemen, zoals vorige keer, zeker? Maar die sneeuw, dat was het toch niet. Ja, er is een beetje gevallen, da’s waar. Maar alles kon hier normaal doorgaan. Mijn lunch was helaas sowieso geschrapt, een vergadering bij de tegenpartij. Maar Kobe kon probleemloos naar zijn fagotles, en tegen zes uur stonden er hier twee jongens voor Wolfs verjaardagsfeestje. De derde kon helaas niet. En de geplande Escape Room hebben we ook afgezegd, niet omwille van de sneeuw, maar wel omdat een van hen net een paar dagen ziek was geweest en dus nog niet helemaal op zijn plooi was. Tsja, Wolf was er vorige zaterdag gaan slapen en had toen ’s nachts moeten overgeven. Hij is toen de maandag en dinsdag thuis gebleven, duidelijk grieperig, en hij heeft duidelijk zijn maten aangestoken. Tsja…

Maar blijkbaar lieten ze het niet aan hun hart komen: er werd chips en frisdrank naar boven gesleurd, en ze hebben de hele tijd spelletjes zitten spelen op hun computers. Tegen elf uur was het welletjes, heb ik ze richting bed gestuurd, en waren ze ook vrij snel stil, had ik de indruk.

Allez bon, we hebben de sneeuwstorm van februari 2018 toch overleefd…

 

Geplaatst op

Een dag van geocaches tussendoor

Om half elf moesten Wolf en ik in Gentbrugge staan, voor een sessie acupunctuur bij nonkel Jan. Ik gooide Wolf af en reed meteen een eindje terug naar de Fordgarage, want mijn rechter dimlicht had al een tijdje geleden de geest gegeven.

IMG_1339

Een half uurtje later reed ik gezwind een klein eindje verder naar Melle om daar een cacheke op te pikken, en toen wilde ik het toch eens proberen bij De Porre, ook al staat die al een tijdje als onvindbaar. Inderdaad, ik heb hem ook niet gevonden, maar heb wel een prachtig wijkparkje ontdekt. Knap, en meteen was mijn cachetocht toch geslaagd, vond ik. Ik geocache namelijk vooral omdat ik nieuwe plekjes wil ontdekken al wandelend.

Ik haalde Wolf op, en hoorde dat hij ook een deeltje cupping had gekregen. Euh, het zal wel, zeker?

IMG_1346

We reden binnendoor – langs een cache, uiteraard – terug naar de ring, vervingen een kleddernatte eigen cache, en reden toen naar huis. Daar had Kobe intussen op mijn vraag al rijst gekookt, zodat ik enkel nog de zelfgemaakte vol au vent moest opwarmen, en we quasi onmiddellijk konden eten. Win!

Tegen drie uur haalde ik mezelf weer uit de zetel, en bracht Merel naar Zomergem. Ha ja, Bart en ik wilden ’s avonds naar The Last Jedi met de jongens, maar da’s niks voor Merel, en dus mocht zij een namiddagje en vooral ook nachtje bij Marie-Julie gaan spelen en slapen. Ik zette haar af, bleef eerst nog gezellig koffie drinken en kletsen met Delphine, en haastte me toen nog nog even naar de oude jongensspeelplaats achter de Messink voor een wel zeer verzopen en dus onlogbare cache.

IMG_1347

Soit, ik reed door naar Mispelare omdat ik deze keer wél een magneet aan een lange koord meehad, logde een cache, en vervolgde mijn weg naar de Westbekesluis. Intussen begon het te schemeren, maar ik vond toch nog probleemloos de bonuscache van een reeds in maart gelopen cacheronde, met de mooie Foto van de Dag tot gevolg.

Het was donker tegen dat ik thuis was: net op tijd om nog even te gaan liggen, te eten, en dan naar de film te vertrekken. Hoe de film was? Goh, Star Wars he, met vele reminiscenties aan de oude films, een cliché verhaaltje, spectaculaire CGI en VFX, en schattige beestjes.

En de rug, die hield het zowaar uit…

Voorwaar een fijne dag, jawel!

Geplaatst op

Wat. Een. Dag.

Wat zei de dokter ook alweer? Veel rusten en liggen. Juist ja.

Soms vraag ik me af hoe ik daar ‘vroeger’ nog mijn werk tussen kreeg, serieus zeg.

Ik gooide om acht uur Bart af aan zijn kantoor, en was tegen kwart over met Wolf op school. Ik dacht: ik sla even een babbeltje met wat collega’s, hang wat rond, en tegen negen uur ben ik in Lovendegem bij de tandarts (dat is overigens een aparte blogpost waard, dus later meer). Ja gij! Directie zag me passeren, en riep prompt: “Ha, Gudrun! We hebben u nodig!”

Ik dus binnen op het bureau, alwaar er gesproken werd over de nieuwe brochures, de flyers, een Facebookadvertentie en dat soort dingen. Euh… Ze hebben geluk dat ik niet meer kan lesgeven, maar wel nog de website, facebook en andere onzin rond de communicatie en marketing van de school blijf doen. Enfin, om tien voor negen ben ik er buiten gevlucht, met een nieuwe afspraak voor maandag rond kwart over acht, en ik was nog net op tijd bij de endodontoloog.

Tegen half elf was ik daar weer buiten, 150 euro armer en een kleine ontgoocheling rijker, en vond ik het onnozel om gewoon naar huis te rijden en dan Wolf met de bus te laten komen. Ik reed dus terug naar Mariakerke, en pikte in het passeren op de Bierstalbrug nog een geocache op. Ha ja, als dat af en toe lukt, waarom niet?

IMG_1041

Aansluitend reed ik nog even naar de Action, en ging dan terug naar school. Wolf was nog volop bezig met zijn examen, en ik installeerde me dus met mijn boek in de zetel, tot hij effectief klaar was. Ik ging thuis nog heel even liggen, en toen gingen Wolf en ik lekker samen lunchen in de KoeVert. Ik hield het bij een stukje zeebarbeel, en Wolf stortte zich op de spaghetti maison: een enorm bord, met veel saus, een dikke laag kaas en een spiegelei er bovenop. Hij at het ongeveer driekwart leeg, en verklaarde zichzelf toen Winnie The Poeh: helemaal volgevreten…

IMG_1043

Toen tuften we richting Gentbrugge voor een sessie acupunctuur voor Wolf. Terwijl Wolf vakkundig geprikt werd door nonkel Jan, installeerde ik me in de zetel met tante Claudine en een stevige kop koffie. Service, jong!

In het naar huis rijden was het wel wat frisjes, maar toch pikten we in Gentbrugge nog twee extra geocaches op, kwestie van mijn statistieken niet helemaal dramatisch te laten worden…

Ik dacht dat ik daarna me nog ging moeten haasten voor de fagotles, maar de juf was ziek. En voor de rugby vonden we het een beetje koud. De jongens waren trouwens toch van plan om naar het bunkerbosspel van de scouts te gaan, maar daarvoor bleken ze te moe, te lui, te koud, en wat je nog zoal aan uitvluchten kan verzinnen. Tsja. Ik snapte het ergens wel.

Ik lag intussen ook lekker in mijn warme zeteltje ^^

 

 

Geplaatst op

Acupunctuur

Omdat er eigenlijk niks kan gedaan worden aan Wolfs rug vanuit klassiek medisch standpunt, werd ons via verschillende kanalen acupunctuur aangeraden. Dat mag dan een alternatieve geneeswijze zijn, het effect ervan is wetenschappelijk aangetoond, en het bestaat dan ook al honderden jaren.

Een van ons ma haar broers is acupuncturist, ik zat dus meteen bij de bron. Een paar weken geleden nam hij Wolf een eerste keer onder handen, en het is een feit dat Wolf sindsdien beetje bij beetje beter aan het worden is. Ligt het nu daaraan, ligt het aan iets anders, geen idee, maar het is het proberen waard. Vandaag kreeg Wolf dus een tweede beurt, en Jan kwam dus aan huis want ik kan Wolf niet echt naar ginder voeren momenteel. Tsja.

Gans de uitleg errond, met energiebanen en al, is absoluut niet aan mij besteed, maar ik geloof wel in het effect. Ik ben benieuwd wat het zal geven, maar als Wolf ermee gebaat is, willen we echt alles proberen.

Geplaatst op

Hoe is het nu nog met Wolf?

Die vraag krijg ik regelmatig, en dus geef ik er hier nog maar eens een antwoord op.

Wel, wisselend, maar niet meer zo slecht als in het begin van september. Als in: hij heeft het matrasje dat op school ligt, intussen twee keer gebruikt, niet vaker.

Vervelend is dat hij afhankelijk is van mij of Bart om naar en van ’t school te geraken: fietsen lukt niet. Hij heeft het geprobeerd, maar vooral het terugkeren was er te zwaar aan, na een ganse dag les. En dus brengt Bart hem ’s morgens of rijdt hij met mij mee, en haal ik hem om half vier af. Alleen… Op dinsdag heb ik les tot kwart over vier, en dus moet hij nog een extra lesuur wachten. Idem voor de woensdagmiddag: ik heb les tot vijf voor één.
En ja, ik geef het toe: op maandag- en donderdagnamiddag heb ik geen les, en als ik dan iets doe, moet ik er rekening mee houden dat ik al om half vier aan school moet staan. Lastig.

We gaan kijken of hij niet eventueel met Barts elektrische fiets kan gaan, en ik denk er sterk over om zelf ook een elektrische fiets te kopen. In Kopenhagen heb ik me daar ongelofelijk mee geamuseerd, en ook in het terugkeren van Ode Gand. Ik ben er zeker van dat ik dan ook vaker met de fiets naar school zal gaan: nu zie ik me erop omdat ik dan helemaal zweterig toekom wegens de brug op het einde. Maar vooral: dan kan Wolf voorlopig met mijn fiets gaan, is hij opnieuw zelfstandig, en kan hij ook napraten met zijn vrienden na school. Dat mist hij erg, merk ik.

Zondag is hij wel naar de startdag van de scouts gegaan, en dat was niet de meest goeie zet voor zijn rug, maar hij heeft er immens van genoten. Hij heeft het dan wel maandag en dinsdag enorm moeten bekopen: de pijn was dubbel. Maar hij had het ervoor over, zei hij: kunnen doen als een gewone dertienjarige en onnozel doen met zijn vrienden… Ik gunde het hem, maar de volgende scoutsvergaderingen zal hij kalmer aan moeten doen, want het mag niet zo’n intense weerslag hebben op al de rest.

Een echte verbetering is er voorlopig dus niet, maar het is lang niet meer zo erg als in het begin van september.

Geduld, zei de specialiste, geduld.

Meh.

Geplaatst op

Matrasje

Nee, het gaat niet goed met Wolf. Op het einde van de vakantie leek het inderdaad alsof er wel wat beterschap was, en ja, het is inderdaad niet zo slecht als het geweest is in juni.

Maar goed kan je het niet noemen, nee. Sinds hij weer zeven uur per dag op een stoel moet zitten, zien we het zo bergaf gaan. Naar school fietsen lukt niet, en dus proberen Bart en ik een regeling uit te werken om hem te brengen en te halen. Want de bushalte is een eind wandelen van huis, en ook dat is te veel momenteel.

Hij heeft duidelijk goede en slechte dagen, dat merken we ook. Op slechte dagen komt hij helemaal bleek en getrokken van de pijn thuis, en kruipt hij meteen in zijn bed om een paar uur te slapen. Niet oké dus, voor een jongen van dertien.

Ik heb met de directie nu een regeling uitgewerkt: om er toch voor te zorgen dat hij zo veel mogelijk lessen kan bijwonen en niet halve of zelfs hele dagen moet beginnen missen, ben ik vandaag bij ons pa mijn oud kotmatrasje gaan halen, een schuimrubberen geval dat eigenlijk verbazingwekkend goed ligt, maar superlicht is. Ik ga daar een overtrek rond doen en een dekentje meebrengen, en dan in een klein lokaaltje installeren. Op die manier kan hij, als het nodig zou blijken, een lesuur gaan liggen. Want nee, gewoon rechtstaan of even rondlopen is absoluut niet voldoende als hij zwaar over zijn pijngrens is gegaan. Ik hoop dat het niet nodig zal zijn, maar indien wel, is de mogelijkheid er toch.

Geduld, zei de specialiste, geduld.

Jah…