Geplaatst op

Lena Mare

Niet alleen bij ons is er een wondertje in de vorm van Merel, ook bij mijn beste vrienden van aan ’t unief is een gelijkaardig mirakel gebeurd.

We zijn altijd hele goeie vriendinnen geweest, Gwen en ik, en waren elkaars getuige op onze respectieve huwelijken. Dat zegt al wel iets, nee? We droomden er ook van om samen zwanger te zijn, in de zomer van 1997. Dat is helaas niet gelukt: bij ons schortte er wel een en ander, en bij hen werd Leander geboren in de zomer van 99. Wij hebben moeten wachten tot voorjaar 2004, en dan nog alleen dankzij de IVFtechniek.

Maar toen ging het bij hen ook niet meer zoals het hoorde, en uiteindelijk hebben zij in 2003 Ernest geadopteerd, en in 2008 Elly, twee prachtige kinderen uit Zuid-Afrika.

Allebei hoefden we dus niet meer te rekenen op natuurlijke kinderen, en dat deden we ook niet. Tot ik afgelopen lente naar haar belde dat ik groot nieuws had, en zij met dezelfde woorden repliceerde. En toen werd op 9 november mijn Merel geboren, en op 19 november haar Lena-Mare. We waren dus samen zwanger in de zomer van 2010, iets waar we beiden absoluut niet op hadden gerekend.

Ik had haar kleintje nog steeds niet gezien (sneeuw- en vriestoestanden doen je niet bepaald buitenkomen met een pasgeboren baby), maar ben er vandaag eindelijk geraakt. We hebben heerlijk zitten kletsen, ook al was het lang geleden dat we elkaar gezien hadden. Het voelde zo vanzelfsprekend aan om daar samen in de keuken aan tafel te zitten, met twee wippertjes met elk een slapende baby aan onze voeten. Ik heb er echt van genoten. Heerlijk gewoon, een gelijkgestemde ziel.

We hebben meteen opnieuw afgesproken voor volgende week dinsdag, maar dan bij mij. Fijn he 🙂

Geplaatst op

Bezoek

Een fijne dag gehad vandaag: Nathalie, een goeie vriendin uit het middelbaar, is vandaag op babybezoek gekomen met haar drie kinderen. Die wilden perse Merel ook zien, en uiteraard is het dan ook fijn om te kunnen spelen met mijn twee jongens, en al dat onbekende speelgoed. Ik denk dat we allemaal wel een fijne middag hebben gehad, zelfs Jorunn die nogal verlegen was.

Ik had vlak na het eten nog een grote pot rijstpap gemaakt, en een grote pot vanillepudding met stukjes speculoos erin. Je had de gezichtjes moeten zien toen ik dat aankondigde: ze wisten niet hoe rap ze aan tafel moesten zitten!

En ik, ik moet toegeven dat ik genoot van al dat volk in mijn huis: als je al drie maanden thuis zit zonder noemenswaardig sociaal leven, is bezoek altijd wel welkom 🙂

Geplaatst op

Faust

Vandaag ben ik gaan eten met mijn vroegere beste vriend. Op zich niks speciaals natuurlijk, ware het niet dat we elkaar al meer dan een jaar niet meer gezien hadden. Of gehoord of gesproken.

Tot 2004 zagen we elkaar minstens een keer per week, in de jaren daarvoor zelfs nog vaker. Hij woonde niet zo ver van me vandaan, op een route die ik regelmatig rijd, en hij werkte als conducteur, waardoor hij vaak op de meest rare uren thuis was. Ik vond in hem een zielsgenoot, en dat was blijkbaar wederkerig. Gelukkig gunde Bart me dat, al zal het feit dat hij nogal overtuigd homo is daar wel voor iets tussen zitten.

En toen werd Wolf geboren, en werd mijn tijdsbesteding een stuk minder vrijblijvend. Ik kon niet zomaar binnenspringen in ’t passeren en oeverloos blijven hangen, ik moest wel degelijk op tijd thuis zijn voor de kinderen. Ook onze belevingswereld groeide wat uit elkaar: ik werd minder en minder gothisch, en meer en meer een mama.

En toen verhuisde hij naar de andere kant van Gent, waar ik nooit zomaar passeer. En veranderde hij van werk, waardoor hij nine-to-five in Antwerpen zit, en ik dus ook niet meer overdag kan binnenwaaien. Mja.

Maar plots zag ik hem op MSN, en zei ik hallo. Waarop ik de telefoon nam, en we anderhalf uur bleven kletsen alsof we elkaar de week voordien nog hadden gezien.

En dus hebben we vandaag afgesproken om iets te eten, en daarna nog bij hem thuis koffie te drinken. Dat deed gewoon deugd, en het leek effectief alsof we elkaar nooit gemist hadden. We konden naadloos de draad weer oppikken.

Ik hoop alleen dat we elkaar nu niet meer zo lang uit het oog verliezen. Daarvoor heb ik hem nog steeds veel te graag.

Geplaatst op

Drukke dag

Mijn dagen vullen zich tegenwoordig met het content houden op alle vlakken van een baby (en daar kruipt nogal wat tijd in), huisvrouwtje spelen, en vooral alles in een iets trager tempo doen dan anders. Heerlijk stressvrij.

Gisteren kwam de telenetman langs om te kijken naar onze kapotte digicorder. Het ding neemt niet meer op zoals het hoort, en blokkeert alle vijf stappen. Blijkbaar was het probleem niet op te lossen, maar hij heeft een format C: geprobeerd, en ik zal wel zien wat het doet. Ik kreeg een schitterende service en advies, hij heeft meteen ook de andere toestellen aangesloten zoals het hoort. En doordat de helpdesk een paar foutjes had gemaakt, is het nog niet eens aangerekend ook! Nice!

Vandaag beloofde een rustige dag te worden, maar toen belde Vallery rond negen uur of ze mocht langskomen voor koffie. Uiteraard 🙂 We hebben een dik uur zitten kletsen, heerlijk gezellig.
En toen belde mijn nicht Caroline of ze in de namiddag mocht langskomen. Ook uiteraard 🙂 Ook nu hebben we gezellig zitten kletsen, ondertussen baby’s voedend (Hanne is een paar maand oud) en mamaweetjes uitwisselend.

Tussenin hebben Merel en ik nog snel boodschappen gedaan (kerstcadeautjes en zo) en ben ik onder andere de Zeeman in Evergem binnengewaaid. Ik wilde zien of ze nog bepaalde wol hadden (no such luck) en goedkope kinderhandschoenen. Wolf had er vorig jaar gekregen, mooie rode fleece van 10 euro (eigenlijk halve prijs van 20 euro), en die waren toch wel anderhalve dag meegegaan. Een tweede paar heeft het een dag langer uitgezongen, vooraleer er al een van de twee verdwenen was. En nee, zo’n koordje doorheen de mouwen is blijkbaar not done in het eerste studiejaar. Van mij kreeg hij eerst geen nieuwe meer, maar toen vertelde Bart dat hij ’s morgens met een heel droevig stemmetje gezegd had dat hij het zo jammer vond dat hij geen handschoenen meer kreeg… En toen smolt mijn moederhart natuurlijk. In de Zeeman heb ik er dan gevonden voor 79 cent. Jawel, 0.79 euro. Het zijn uiteraard niet echt mooie, en slordig afgewerkt, maar het zijn wel handschoenen natuurlijk waar ik niet van ga wakker liggen als hij ze kwijt raakt. Verder nog wat kussens voor Merels kamer, en vooral ook… gordijnen! Enfin, eigenlijk niet: ik heb twee mooie dieppaarse damasten tafellakens gevonden, voor 7,5 euro per stuk. Meer dan groot genoeg, een mooie stof, en precies de goeie kleur! En al meteen omgezoomd en afgewerkt en al 🙂 Ik moet er enkel nog gordijnlint op naaien, en eventueel ook nog een brede onderzoom in leggen, maar dat is alles. En voor die prijs vind ik nergens nog stof in die kwaliteit…

Enfin, al bij al een fijne dag, zij het nogal onproductief voor huishoudelijke dingen. Morgen beter :-p

Geplaatst op

Drukke dag!

Wel, gisteren heb ik dus een hele fijne, maar wel serieus drukke dag gehad: ik was pompaf ’s avonds.

Rond half negen (of zoiets, ik was gelukkig al aangekleed) ging mijn telefoon: een goeie vriendin wier kleine hier in de straat in de opvang zit, of ze mocht langskomen voor koffie. Die wist nog niet dat ik thuis zat, en had rekening gehouden met mijn lessenrooster en het feit dat ik op dinsdag maar om 10.00u moest lesgeven. We hebben anderhalf uur oeverloos zitten kletsen, en zitten gieren met bepaalde straffe verhalen. Heh, het was eigenlijk alweer veel te lang geleden dat ik haar nog gezien had. Tegen tien uur moest ze toch nog wel eens naar haar werk, en ging ze door.

Ik heb met een grote glimlach de tafel afgeruimd, en heb me wat WoW zetten spelen, compleet zonder scrupules, omdat ik wist dat de rest van de dag ook nog zwaar ging worden.

Rond kwart over twaalf begon ik wat op te ruimen, want ik had om één uur afgesproken met een andere goeie vriendin om samen iets te eten. En pas toen zag ik een berichtje op mijn GSM (wat dus nooit een goed idee is, mail me of twitter me) dat ze liever om half een had, want vriendin nummer drie die ook mee ging eten, moest al om twee uur in de bank zijn. Ick! Mijn sneltreinmanoeuvre heeft niet veel uitgehaald, door het drukke verkeer was ik er toch pas om één uur. Nu ja, het was zalig weer buiten, en beide dames zaten rustig iets te drinken op het terrasje in de zon. Voor één keertje kon het Lepelblad zijn razendsnelle reputatie niet waarmaken (Oh Murphy…) en hebben we ons nog moeten haasten om te eten. Dat eten was wel bijzonder lekker: linguine met bospaddestoelen en saus van gorgonzola. Mmm 🙂

Monica ging Leen snel afzetten bij de bank en nog wat papierwerk regelen, en ik ging ondertussen rustig wachten en nog wat dingen in verband met het geboortekaartje regelen op Barts kantoor. Een dik half uur later was Monica al terug, en gingen we honderduit kletsend ’t stad in, kwestie van nog wat spullen te kopen voor haar reis naar Nepal.

Omdat ik nu liefst geen echte afstanden meer doe (ik zit compleet zonder adem), zijn we dan maar koffie gaan drinken in Café Théâtre. Rokerig, maar aan de bar viel dat heel goed mee. Al is die koffie bij mij een heerlijke milkshake geworden, en zelfs een dubbele: de charmante barman had er toch veel te veel gemaakt, en goot dus de ‘overschot’ ook in mijn glas toen dat leeg was. Ugh, heel lekker, maar wel een beetje veel :-p

Tegen vijf uur heb ik dan de kinderen opgepikt, de vakvergadering heb ik aan me voorbij laten gaan wegens toch te laat en voor mij niet echt noodzakelijk, en iets later lag ik uitgeteld in de zetel.

Helaas, kinderen moeten ook eten, en Barts vergadering op kantoor was blijkbaar uitgelopen, dus viste ik mezelf weer op uit die zetel, zette tafel, en at samen met de kinderen. En toen kwam Vallery binnen van de klassenraden: we hadden afgesproken om haar dossier voor vaste benoeming in orde te zetten. Ze heeft meegegeten, en aangezien Bart intussen was thuisgekomen, nam die de kinderen voor zijn rekening, terwijl wij ons voor de computer installeerden en aan het rekenen sloegen.

Bart zag hoe moe ik intussen was en probeerde me nog te ‘redden’, maar ik wilde per se dat stuk afhebben, kwestie van de deadline al volgende donderdag en zo.

Soit, het was half tien of zo toen Vallery doorging, en ik ben gecrasht in de zetel. Tiens.

Geplaatst op

Handschoen

Ongeveer één keer per jaar spreken we af met vrienden van Bart van aan ’t unief. We kennen elkaar intussen door en door, en helaas komt het er niet vaker van. Het is altijd een bijzonder aangenaam weerzien, en vooral ook vertellen wat er intussen allemaal is veranderd in ons leven.

We geven dus om de beurt een dineetje, en deze avond was het in het verbouwde, nog niet afgewerkte huis van één van de koppels. We hebben uiteraard het hele huis bekeken en bewonderd, uitgebreid bijgekletst, en vooral ook genoten van het lekkere eten dat Katrien op tafel zette.

Da’s dus raar he. Je ziet mensen maar heel af en toe meer, maar het blijven echt wel goeie vrienden. Sowieso heb je tussen je 30 en 40, als je kinderen hebt, nog weinig tijd voor een bloeiend sociaal leven, maar toch. Elke keer opnieuw voelt het weerzien aan als het aantrekken van een oude vertrouwde handschoen die je ergens vergeten was in een schuif. En toch, toch draag je ze niet vaker.

Jammer toch?

Geplaatst op

Robby

Today is the birthday of a good friend of mine. We actually ever met once (for four days) in real life, when Bart and I went to New York. She lives in Washington, that’s why, but we’ve known each other for quite some time now, thanks to the internet.

As it’s her birthday, the boys recorded a little song for her.

Here’s to you, Roberta Lamb! May you always stay the wonderful woman you already are!

Geplaatst op

Cadeautje :-)

Deze middag had ik al op Twitter gezet dat de baby een meisje was, en dus kwamen Annick en Annelies deze avond op de BGGD naar me toe met een stralende glimlach, en een zakje met een cadeautje in!

Ze hadden na het werk namelijk geen tijd meer om nog langs huis te gaan, maar wel meer dan genoeg tijd om even te gaan winkelen, en dit was het resultaat:

schoentjes1

Schattig he!

Het zijn er voor volgende zomer, als ze nog net niet zal kunnen  lopen. De zool is zo mogelijk nog leuker, en die zie je bij zo’n kind ook vaak natuurlijk:

schoentjes2

Bedankt, dames!

Ik was helemaal mijn kluts kwijt 🙂

Geplaatst op

Negenendertig

Gwen, waar we gisteren op bezoek waren, is eerder deze week verjaard.

Op mijn achttiende verjaardag was zij destijds afgekomen met 18 prachtige rode rozen, ik zie ze nog voor me. Een half jaar later werd zij 19, en kreeg zij er 19 van mij. Een traditie was geboren.

We hebben het lang volgehouden, zeer lang. Soms werd er een jaartje overgeslagen, maar als ik tijd had op haar verjaardag, ging ik langs, en vice versa.

De laatste jaren was de traditie wat op de achtergrond geraakt: meestal was het een werkdag, en daarna zijn er altijd de kinderen die je niet zomaar even opzij zet. Maar dit was een té mooie gelegenheid om, twee dagen na haar verjaardag, de traditie niet weer op te pikken. Zeker toen ik ’s middags in de Colruyt mooie oranje rozen zag liggen. Ik heb twee bundels meegenomen, hier nog wat groen uit de tuin gehaald, en een boeket gemaakt met 39 stuks. Eén roosje staat te pronken op mijn salontafel.

rozen

Weet je, het voelde fijn aan.

Geplaatst op

Eenentwintig

Deze avond waren Bart en ik uitgenodigd bij goeie vrienden van ons. We zien elkaar veel te weinig, maar we hebben dan elk ook een druk leven, en weinig tijd voor sociale contacten. Jammer eigenlijk, dat merk ik telkens weer.

Gwen en Erik zijn studiegenoten van me, we hebben samen de unief doorsparteld (al is dat adjectief niet correct wat Erik betreft), en zijn altijd goeie vrienden gebleven. Zij was mijn getuige, ik was de hare. Onze levens zijn eigenlijk ook vrij gelijklopend: met een jaar verschil getrouwd, ongeveer tegelijk een huis gekocht, en dan aan kinderen (willen) beginnen.We droomden ervan om samen in 1997 zwanger te zijn.

Zij hadden meer geluk dan wij: in 99 werd Leander geboren, en stelden wij vast dat IVF voor ons de enige oplossing ging zijn. Na Leander ging het voor hen echter ook bepaald minder vlot, zodat ze uiteindelijk Ernest hebben geadopteerd, een jaartje ouder dan onze Wolf. Twee jaar geleden kwam daar voor hen ook nog Elly bij, toen Kobe al een jaartje was.

En dat was dat, dachten we allebei. Een mooi gezin, met de nodige drukte, heen-en-weergerij op woensdag en zaterdag, en weinig tijd voor de vrienden. Al het babygerief netjes doorgegeven, de kamers mooi gepland, en de opluchting bijna van de pampers af te zijn.

En toen werd ik onverwacht zwanger. Totaal onverwacht en verrassend, maar niet onwelkom. En toen belde ik naar haar, vertelde ik het nieuws, en bleef het een tijdje stil aan de andere kant van de lijn. Pure verrassing. En toen bleek ook zij groot nieuws te hebben: jawel, ook al was de kans op kinderen bij hen even astronomisch klein als bij ons, ook zij bleek zwanger. En bleef het even stil aan mijn kant van de lijn.

Deze avond zaten we dan bij hen thuis aan tafel. Ze zijn in december verhuisd, en we hadden het huis nog niet eens gezien. Eerst nog even op hun effen laten komen, en toen voelden we ons allebei veel te mottig om nog mensen te zien. Het huis is prachtig, overigens, ik zou er zó kunnen wonen.

Het fijne was, dat we elkaar misschien al een half jaar niet gezien hadden, maar dat dat niks uitmaakte. Oude vertrouwde vrienden, noemde Bart het. We praatten als vanouds, met discussies en plagerijen, en vooral een groot begrip van en voor elkaar. Met een gedeeld verleden, en dus niks uit te leggen.

Plots realiseerde ik me dat we elkaar al eenentwintig jaar kenden. En dat dat eigenlijk verdomde lang is, en meer dan de helft van ons leven.

Ik hoop dat we er minstens nog evenveel jaar in vriendschap kunnen bijdoen. Want zo’n goeie vrienden, al zie je ze maar af en toe, zijn goud waard. Dat heb ik vanavond maar al te goed beseft.