Vampire

Ik speel al zo’n 20 jaar tabletop roleplay: om de veertien dagen kom ik met een bende gelijkgestemde geeks samen om ons een avondje te amuseren rond de tafel en ons te verplaatsen in fictieve karakters die alle mogelijke avonturen tegenkomen.

Het is jaren aan een stuk Call of Cthulhu geweest, er zat een tijdje Nephilim tussen, er was heel even D&D, een half jaar lang hebben we Beyond gespeeld (heel knap, geschreven door een vriend, maar onze groep was daar niet de ideale compagnie voor), en nu zijn we geswitched naar Vampire, met _uiteraard_ vampiers als hoofdrolspelers. Voor wie Kindred The Embraced nog heeft gezien: die wereld dus.

We spelen om de veertien dagen op dinsdagavond hier in het Gentse, en zoeken nog een zesde man.

Laat iets weten mocht je daar zin/tijd voor hebben. We zullen niet bijten, beloofd.

Volk over de vloer

Eigenlijk was ik van plan geweest verschillende vrienden van ons met hun kinderen uit te nodigen om te komen barbecuen in de loop van de zomer. Nu, de barbecue is het tuinhuis nog niet uitgeweest, zoals bij velen. Mja.

Ik was dat stilaan beu, dat wachten op goed weer, en heb dus toch maar vrienden uitgenodigd voor taart en broodpizza.

koen1

We hebben ons een kriek gelachen met de Kinect, hebben gekletst, lekker gegeten, en dat was dat.

koen2

Koen3

Fijne dag gehad, meer moet dat niet zijn. Al was een stralende zon, 25 graden en een barbecue nog beter geweest, natuurlijk.

Brugge

Op donderdag is het heksen ten lande deze vakantie een vaste waarde voor me, en vandaag was de bestemming Brugge. Het is bizar hoe dat heksen de ene keer aanvoelt als een absolute ramp (zoals in Antwerpen, waar ik geen vragen kreeg, nauwelijks respons, en dus geen goeie sfeer) en de andere keer een schot in de roos is, zoals vandaag. Ze vonden het heerlijk, blijkbaar, stelden voortdurend vragen, vonden het feit dat ik de kaarten las ook wel leuk, en zelfs de monitoren van dienst dachten dat ik een echte was. Missie geslaagd dus.

Omdat ik toch alleen was – de jongens zijn op Ideekidskamp in Gent – wilde ik gaan rondlopen in Brugge, en had ik via twitter en Facebook tips gevraagd. Waarop een Brugse vriendin zei: “Wat, hoe, waar, wanneer?” en ik me eigenlijk schaamde omdat ik haar compleet vergeten was. Karma stond echter aan mijn kant: ze had net een halve dag verlof genomen om samen met haar knappe dochter van dertien te gaan shoppen, en zag het volledig zitten om mij op sleeptouw te nemen. Bijna letterlijk, want ze is me komen ophalen omdat het nogal moeilijk was de weg uit te leggen, en we hebben ons samen in de parking van ’t Zand geparkeerd.

Ik had een aantal adresjes gesuggereerd gekregen via Twitter, en zij had blijkbaar dezelfde smaak, want ze had gereserveerd in de Belegde Boterham, waar ze heerlijke slaatjes hebben. Na een blitzbezoek aan haar lieve echtgenoot (die aan het werk was in de Post op de markt) heeft ze me meegenomen op een toeristische wandeling, waarbij ik het niet kon laten een paar foto’s te nemen van haar en haar dochter.

brugge3

brugge4

brugge5

Ze heeft me ook een paar van die typische dingetjes getoond die alleen Bruggelingen kennen. Zo hangt er in een van de onderdoorgangen een gedenkplaat van de restauratie: halfverheven beeldhouwwerk dat absoluut niet uit de toon valt. En waar dus niet alleen een boormachine op staat,

brugge1

maar, als je goed kijkt, ook in de rechterbovenhoek van sommige vakjes de typische windowtekentjes van op een computer :-p

brugge2

Daarna hebben we samen de winkelstraten afgeschuimd: Arwen moest wat nieuwe kleren hebben, en mama had beloofd in ’t stad te gaan, vandaar. Zelf heb ik een mouwloos Tshirt gekocht, en vier stuks in de Zara Kids: een bermuda en een short voor Wolf, en twee schattige dingetjes voor Merel voor volgend jaar, respectievelijk 2,99 en 3,99 euro :-p

brugge6

Er is koffie gedronken, er zijn Italiaanse ijsjes gegeten, en er is vooral veel gekletst en gelachen. En ik heb een heerlijke dag gehad.

Dank je, Els en Arwen!

Blijven plakken

Er zijn zo van die vriendinnen die ik in maanden niet hoor of zie, en dan plots verschillende keren in een week. Dat zijn meestal van die mensen die ik al jaren ken, en bij wie het dadelijk lijkt alsof ik ze pas vorige week nog gezien heb, zo vertrouwd blijft het.

Zo zag ik maandagmorgen, toen ik de kinderen op kamp afzette, Nathalie terug: ik ken haar van in het middelbaar, en het was nu toch al een maand of twee geleden dat we nog gesproken hadden. Tsja, zij drie kinderen, ik drie kinderen…

We bleven kletsen, en spraken af om woensdag, vandaag dus, af te spreken. Ze hebben vorige jaar verbouwd, en hoewel ik alles al in geuren en kleuren beschreven had gekregen, was ik er nog niet geraakt. Woensdagmorgen zetten we dus allebei onze kroost af op kamp, en gingen bij haar thuis. Het huis is trouwens prachtig geworden, de verbouwing is een enorm succes qua plaats en licht. Ze toonde me trots alles, we bleven kletsen, en besloten toen maar om ook samen iets te gaan eten. Waarom ook niet? Dat huishoudwerk van ons ging – helaas – niet weglopen.

Na het eten ben ik wel meteen naar huis gereden: ik wilde nog perse wat verder klussen, nu ik geen kinderen om me heen had. Maar ik heb er wel intens van genoten, van onze halve vrije dag. Want vriendinnen die je al vijfentwintig jaar kent, en met wie je dus een heel verleden samen hebt, en die je dan ook door en door kent, die moet je koesteren. Echt waar.

Kapper en andere dingen

Naar de kapper gaan, da’s niet zo vanzelfsprekend met een baby van acht maanden. De crèche is namelijk drie weken dicht (ook al betalen we lekker door; handig, zo’n zelfstandigen die ook alle rechten van een werknemer willen, en daar nog mee wegraken ook omdat er nu eenmaal kinderopvang tekort is) en dus is Merel bij mij. Op zich vind ik dat niet erg, maar het beperkt je toch wel serieus, zo’n kind dat heel erg op routine is gesteld, en nog heel veel slaapt.

Al een chance dus, dat mijn kapster schuin tegenover een van mijn beste vriendinnen woont, zodat ik Merel bij Vallery mocht afzetten, en zelf ongestoord mijn haar kon laten knippen. Ik laat het niet graag wassen door iemand anders, en dat weet Marie-Jeanne al jaren, en dus stond ik op een half uurtje alweer buiten, een fris kort kopje rijker en twintig euro armer.

Ik ben gezellig bij Vallery blijven hangen, zoals gepland. Merel kreeg twee potjes binnengelepeld en vloog in bed, Vallery en ik kletsten honderduit, en zij kookte voor ons beiden, een light maaltijd. Lief hé, dat ze daar rekening mee had gehouden!

In elk geval had ik op die manier een hele fijne dag, ook al ging ik om drie uur al door: Merel moest fruit eten en werd alweer moe, en iets na vieren gingen de jongens thuiskomen van sportkamp.

En zo vliegen de dagen van een huisvrouw ook voorbij. Zucht.

Dineetje met oude vrienden

Voorwaar een drukke zaterdag vandaag. We hadden goeie vrienden op bezoek vanavond, en ik wilde koken. En de gerbils hadden ook een nieuw onderkomen nodig, dus ben ik naar de Brico gegaan om glas op maat te laten snijden, en glasheldere siliconen te kopen. Het is er niet van gekomen om het terrarium nog in elkaar te steken vandaag, dat zal voor morgen zijn.

Maar het dineetje, dat was in elk geval dik in orde. Ik ben terug beginnen Weight Watchen, en dus werd het een dineetje in Weight Watchstijl. Als ik het niet had gezegd, ze hadden het niet gemerkt.

Hapjes bij de aperitief, daar had Bart voor gezorgd: verschillende soorten kaas, olijven, zongedroogde tomaatjes, dat soort dingen.

Het voorgerecht was een gevulde avocado met ham en mandarijntjes, zoals ik die vroeger ook al gemaakt heb en het recept heb gepost.

avocado

Het hoofdgerecht ben ik alweer vergeten fotograferen, helaas: een kalkoenlapje ‘en papilotte’: een gebraden kalkoenlapje werd samen met tomatenblokjes, parmaham, lichte gruyère, een scheutje porto en een geutje room in een papillotte van zilverpapier gedraaid en in de oven gebakken. Daarbij kwam een sausje van sjalotjes, tomatenblokjes, witte wijn en room. Ik heb er verse pasta bij geserveerd, en het heeft enorm gesmaakt.

Als dessert was er een gigantische fruitsla van verse appel, banaan, aardbei, kers, meloen, gele kiwi, groene kiwi, witte druiven, mango, en dan nog een blik (op sap, uiteraard) ananas, peer en perzik, omdat de exemplaren in de winkel absoluut niet rijp waren. Daarbij heb ik dan simpelweg een bolletje vanilleijs gegeven, en meer moest dat niet zijn.

En bij de koffie heb ik dan wél gesnoept, zijnde een paar van die fantastische mini-amandelcakejes.

Maar eigenlijk was het vooral het gezelschap dat zo aangenaam was. Al meer dan twintig jaar 🙂

Trouwfeest, of toch zoiets

Bart is gaan zeilen vandaag. Jawel, u leest het goed. Hij zit samen met een Duitse kapitein en zes anderen op een zeiljacht, om in de namiddag deel te nemen aan de Captains of Industry Race. En ook al ben ik er serieus niet gerust in – wat als hij een slag van de giek krijgt? Of verstrikt in de touwen van de fok? – ik ben wel apetrots dat hij daaraan mag deelnemen. Want dat is wel mijne vent he 🙂

Zelf zit ik op het examen van de vierdes toezicht te houden. Saaie bedoening. Maar ik kan intussen toch wel wat versio’s van de zesdes verbeteren, dan moet ik dat thuis niet meer doen. En op mijn computer tokkelen, da’s ook een bezigheid natuurlijk.

En vanavond is er een soortement trouwfeest. Wouter en Katrien, vrienden van op ’t unief, worden dit jaar namelijk allebei veertig, en zijn vijftien jaar getrouwd. En vonden dat meteen een heel erg goeie reden om een groot feest te geven. Met receptie, diner en dansfeest, zoals op een echt trouwfeest. In een typische trouwzaal en alles.

Ik kijk er eigenlijk al naar uit, ook al zal Bart er niet bij zijn. Er zullen natuurlijk andere vrienden zijn, zodat het gegarandeerd een fijne avond wordt. En hopelijk komt Bart nog achter, als hij uitgezeild en uitgenetwerkt is.

Veertig rozen

Een fijne dag gehad, vandaag.

Eerst twee uur examentoezicht, en dat is nu niet direct om van te jubelen, da’s waar. Maar erg vind ik het ook niet, het hoort nu eenmaal bij de job.

Daarna ben ik fluks in mijn auto gesprongen, ben veertig rode rozen gaan kopen, heb me geparkeerd in de Bagattenstraat, en zat tegen kwart voor elf in de Pain Perdu met een van mijn beste vriendinnen die vandaag veertig wordt. Eerlijk gezegd, ik vind het zalig dat ze ervoor koos om die verjaardag (gedeeltelijk) met mij te vieren, door samen te ontbijten en te kletsen. Heerlijk gewoon. Een ‘verslag’ van de Pain Perdu volgt nog wel, als het ooit eens op Gentblogt verschenen geraakt. En die rozen, wel, da’s een traditie die zij ingezet heeft door mij op mijn achttiende verjaardag achttien rozen te geven. En sindsdien, als we elkaar zien op onze verjaardag, horen die rozen erbij.

Daarna had zij afgesproken met haar man, en ik met Faust, mijn vroegere allerbeste vriend. We zien elkaar maar heel sporadisch meer, helaas, maar komen wel nog schitterend overeen. Hij had de Tasty World voorgesteld, vegetarische burgers. Ik had mijn twijfels bij het concept, maar het viel gigantisch goed mee: mijn champignonburger was fantastisch! Oordeel zelf maar, dat ziet er toch bijzonder lekker uit?

burger

Als afsluiter zijn we koffie gaan drinken (met bijhorende brownie) een paar huizen verder, in de Or.

Dik in orde, die dag van me. Geen klop gedaan qua verbeterwerk, maar wel een zalige dag gehad.

Face Off

Daarnet ben ik met mijn ma (dag ma!) naar een vernissage geweest. Dirk studeert namelijk af als fotograaf aan de academie, en houdt met zijn medestudenten een tentoonstelling. In de Cirk in de Zebrastraat dan nog. Persoonlijk vind ik dat zijn werk eruitspringt, het spreekt me echt wel het meest aan van alles wat er tentoon werd gesteld. Chapeau! (Voor wie het gezien heeft: pun intended.)

Je kan het dus ook zelf nog gaan bekijken. Ik zet hieronder even de post die ik erover geschreven heb op Gentblogt, daar staat meteen ook alle info in.

FaceOff[+]

Een goeie vriend van ons studeert al jaren fotografie aan de academie. Voor ons is dat heel erg mooi meegenomen, want hij is dan ook zo’n beetje de huisfotograaf op alle mogelijke feestjes hier ten huize, en hij vindt dat ook helemaal niet erg.

Zijn werk op de academie staat uiteraard nogal haaks op de beelden die hij hier schiet: daar gaat het om zorgvuldig geconstrueerde foto’s, met een hoop technische aspecten en vooral ook rare kronkels. Intrigerende beelden, als je ‘t mij vraagt. Maar ook u kan dat nu zelf gaan beoordelen. Hij zit namelijk in zijn laatste jaar, en samen met zijn medestudenten heeft hij dan ook een tentoonstelling op poten gezet.

Ze hebben er zelfs een aparte website aan gewijd: www.faceoff.be.

Hun eigen tekst is hier en daar nogal pompeus opgesteld, maar ik wou u hem niet onthouden:

Pierre Baetens – Peter Bracke – Ursula Cardenas – Marc Careel – Kris De Waele – Nicolas Doutreligne – Benjamin Ingelbrecht – Erwin Mortier – Dirk Sabbe – John Van Assel – Yves Vande Woestyne

Wij zijn de laatstejaars studenten Fotokunst aan de Academie voor Beeldende Kunst van Gent. In het laatste jaar is het de bedoeling dat de eindejaars studenten een tentoonstelling organiseren om hun eigen eindwerk te presenteren. Dat was het startpunt dat ons samengebracht heeft.
Ondertussen is uit die groep het collectief “Faceoff” gegroeid.

Face off ….. : Confrontation, Encounter, Showdown. In het ijshockey de aftrap waarbij de scheidsrechter de puck laat vallen tussen de sticks van twee opponenten. Elf studenten studeren in juni 2011 af aan Gentse Academie DKO – richting fotokunst.

Tijdens hun parcours werden ze begeleid, omgeven, beschermd en omzwachteld met codewoorden zoals denkproces – zoektocht – identiteit – reflectie en authenticiteit. Na vier jaar Academische vorming gaan zij nu de confrontatie aan met de buitenwereld, de critici, een ander forum waarop de artistieke prestatie opnieuw wordt. De spanningsboog tussen het individuele, particuliere en de omwereld staat centraal. Elf invalshoeken van één thema.

Ik versus de ander. Ik versus de wereld. Ik versus mezelf. Spiegels die een beleving weerkaatsen. Vervormde perceptie? Projectie van dromen, verlangens? Geconcipiëerd in de twingtigste eeuw, gemaakt binnen een 21ste eeuwse realiteit. Dislocatie van vaststaande ideëen. Leest de toeschouwer taboe? Interpretatie staat centraal. Hun innerlijke belevingswereld wordt die van de toeschouwer.

Fotokunst als communicatiemiddel, het einddoel is de beleving. Diversiteit, gelijkenis, mijn verloren paradijs, mijn verbondenheid, de bloedbanden… De actoren kijken de toeschouwer aan – rechtstreeks, onbevangen en zonder schroom, als door een doorschijnende spiegel – de reflectie aan gene zijde.

Als je een fotograaf vraagt om een andere taal te gebruiken dan de beeldtaal zal hij eerst een pauze nemen… als de maskers afvallen is de knipoog niet meer te verhullen.

De tentoonstelling heeft plaats in de Zebrastraat 32 op
vrijdag 10/06 van 18 tot 22u
zaterdag 11/06 van 10 tot 18u
zondag 12/06 van 10 tot 18u
vrijdag 17/06 van 18 tot 22u
zaterdag 18/06 van 15 tot 18u
zondag 19/06 van 10 tot 18u

Apothekerslunch

Mijn favoriete apotheker, ook wel vriendin Delphine genoemd (niet te verwarren met schoonzus Delphine), of de mama van Marthe (Wolfs vriendinnetje), of die stoute muile van achter den hoek (dixit mijn ma) voelde zich vandaag een beetje verloren, het dutske. Vandaag is haar jongste, Briek, namelijk voor het eerst naar school. En heeft ze dus voor het eerst in zeven jaar het kot voor zich alleen op een gewone werk/schooldag. Bevreemdend, vermoed ik.

Ze vertelde het in elk geval toen ik deze voormiddag binnenwaaide om melk voor Merel te kopen. Ze ging dan maar op haar eentje ’s middags boterhammen eten, zei ze. Waarop ik haar prompt uitnodigde om dan maar hier iets te komen eten. Aangezien de examens begonnen zijn vandaag, en ik nog geen examens moet afnemen, ben ik namelijk ook thuis. Zeer enthousiast ging ze op het aanbod in: ze ging tegen half een aan mijn deur staan.

En toen was ik druk bezig met vanalles en nog wat, stelde ik nog een laatste examen op, zette puntenprogramma’s en dergelijke klaar, en was het plots kwart voor twaalf. En moest ik nog naar de winkel en beginnen koken en al. Wat voor een half uur vertraging zorgde, en een dito aperitief :-p

Er werd gretig gesmikkeld van de groentetaart (recept van de Colruyt, ik zet het hier ooit wel eens), er werd vooral honderduit gekletst (geef je nog eens die info over Hoeve Lootens, Delphine?) en er werd zelfs een praline verorberd als dessert.

En toen moest ze zich nog haasten om op tijd te zijn om de apotheek weer open te doen.

En zat ik hier met een grote grijns, na een fijne middag, verder te werken.