Kolonisten – De Val van Rome
Mijn eigen kleine Blaarmeersen
Nu ja, niet echt de mijne, maar toch… Laat het me uitleggen.
Goeie vrienden van mijn ouders hebben de meest fantastische tuin, een park op zich eigenlijk: een groot grasveld, prachtige bloemen en planten, een tennisveld, maar vooral eigenlijk een gigantische vijver, met strandje en eilandje met brug. Ik ging er als kind altijd zwemmen, en bleef er zelfs vaak logeren, al ligt hun huis op twee straten van mijn ouders. Onze trouwfoto’s zijn er destijds gemaakt, en ook Wolfs communiefoto’s. Ik ben er vroeger ook nog met de kinderen gaan zwemmen.
Ze zeiden altijd dat ik maar moest afkomen met de kinderen, en dus belde ik vrijdag of ik zondag mocht komen picknicken met een vriendin en onze kinderen. Dat bleek geen enkel probleem, hun eigen kleinkinderen gingen er ook zijn, en dan was dat dubbel zo leuk voor iedereen.
Mijn ouders gingen uiteindelijk ook mee, en het werd een prachtige dag in een prachtige omgeving. Geen overvolle Blaarmeersen dus, waar je je kinderen geen seconde uit het oog mag verliezen tussen het gewoel, en waar je altijd leerlingen tegen het redelijk ontblote lijf loopt… En geen files naar de kust, maar ons kleine paradijsje. Oordeel zelf maar.
Die keer van de snikhete trouw
Het was een trouwfeest dat ik me nog lang zal herinneren, al was het maar door de hitte. Maar ook door het stralende (en bezwete) bruidspaar.
Om drie uur werden we in Aalst in de Rozerie verwacht, en de thermometer in de auto zei 32°. Jawel. Nog een chance dat de bruid de dag voordien melding had gemaakt van waaiers, want ik had de mijne mee. Zelf had ze er een tiental voorzien, en die gingen gretig van hand tot hand. Want de ceremonie zelf mocht dan wel in de kleine kapel van het domein zijn, het was er snikheet.
De bruid was prachtig, de ceremonie ontroerend, er werd in de speeches zowel met bloemen als met bloempotten gesmeten, het was gewoon goed.
En toch was iedereen blij om terug buiten te zijn, in de schaduw op het gras. Want ja, zo’n schitterende zomerdag heeft natuurlijk wel één groot voordeel: alles was gewoon buiten te doen. De chique tafels stonden buiten op het plein voor het kasteeltje gedekt, netjes in de schaduw, en dat was heerlijk. Ik had alleen medelijden met de koks die aan hun barbecue stonden: het zweet liep hen in straaltjes af.
Barbecue, zegt u, op een trouwfeest? Oh jawel. Maar dan een van de echt wel sublieme soort: eerste voorgerecht met zalm in papillotte en gegrilde gamba’s, met een keur aan slaatjes en bijgerechten. Tweede voorgerecht: gevulde knapperig gebakken kwarteltjes (maar man, zo lekker!) en lamskoteletjes. Hoofdgerecht: entrecote. Met uiteraard allemaal aangepaste bijgerechten.
En dan had u het dessertenbuffet nog niet gezien. Bijzonder uitgebreid (ik heb van de helft niet eens geproefd, en ik was al weg met een vol bord) en vooral ook bijzonder lekker. Soesjes, confituurtaartjes, flan met caramelsaus, rijstpap met bruine suiker, pannenkoekjes, tiramisu, javanais, avocadotaart, appeltaart, drie soorten bavarois, panna cotta, perenmousse, chocolademousse, vers fruit, chocoladefontein, vier soorten ijs, bruidstaart, éclairtjes.. En ik ben wellicht nog een paar dingen vergeten.
Maar ik denk dat ze vooral gigantisch veel flessen water zullen mogen betalen, want dat was immens: het blééf heet, daar op dat plein. Pas tegen een uur of elf, na de goochelshow en de openingsdans, begon het wat af te koelen. Er is dan ook bijzonder weinig gedanst, want dat moest binnen, waar het wél nog pokkeheet was. Wij zaten overigens aan tafel met fijne vrienden, en meer moest dat eigenlijk niet zijn, want ik heb verdomd goed gelachen.
En buiten was het intussen supergezellig, met de kaarsen en de tafels en iedereen die bleef kletsen…
366 – 18 augustus
En het vakantiegevoel gaat verder…
Het is toch ongelofelijk hoeveel het weer uitmaakt qua vakantiegevoel? Al hoefde het voor mij ook weer niet zó warm te zijn.
Ik heb vandaag weer geen ene poot uitgestoken. Ja, in de voormiddag nog snel boodschappen gedaan, en een heerlijke quiche met kip, dragon en champignons in elkaar geflanst. Want tegen de middag kwam Vallery met Bo, en hebben we heerlijk buiten gegeten, en daarna hebben de kinderen in de zwembadjes gespeeld, en een spelletje binnen toen het buiten te warm was, en daarna weer in de zwembadjes en de hangmatten en dergelijke.
En Vallery en ik? Wij zaten op het terras, al dan niet in de tuin, kletsten, genoten van het nietsdoen, en namen vakantie. Tot een uur of zes, toen is ze doorgegaan. Maar ik verzeker het je: zon, zwembadjes en vrienden, dat is het toch wel, ja.
Ik ben zelfs vergeten foto’s te nemen, behalve deze dan.
Zo van die dagen dat het niet erg is dat de zon niet schijnt
Er zijn zo van die dagen, dat alles kan en niks moet. Enfin, toch niet veel. Dat je bij een vriendin zit die je veel te weinig ziet, maar bij wie het elke keer weer heel vertrouwd aandoet.
Deze voormiddag ben ik eerst met de kinderen Merels reispas gaan afhalen (oh, en deze keer zat het wél vol, aangezien het dienstencentrum tijdens de Gentse Feesten maar twee voormiddagen open is) en daarna zijn we naar Gwen gereden. De kinderen hebben gigantisch veel gespeeld, de meisjes waren verzot op de trampoline (de jongens ook, maar da’s logischer), en Gwen en ik hebben gekletst. En gekookt, en opgeruimd, en voor de kinderen gezorgd. Meer eigenlijk niet, en meer hoeft ook helemaal niet.
Er zijn zo van die dagen dat de zon amper schijnt, maar dat dat ook niet veel uitmaakt. Vandaag was er zo eentje.
Dordrecht: de ware toedracht
Wat ik dus in feite in hemelsnaam in Dordrecht ging doen, vroeg u? Wel, zoals de trouwe lezer weet, doe ik aan larp, met nog steeds zeer veel goesting. (En als ge niet weet wat larp is: google het eens, of doe een ‘zoek’ hier op mijn blog.)
Na drieëntwintig lives moet mijn barbaar-sjamaan echter wijken: alle hogere levels gaan eruit om het spelplezier van iedereen te verhogen en het scenario-schrijven voor de spelleiding te vergemakkelijken. Ik kan ze geen ongelijk geven, overigens. Ik ga met drie vriendinnen een groep Amazones starten. Enfin, zij zijn al gestart, ik moet er nog bij komen zodra mijn sjamaan is gestopt. Met een nieuw personage komt dus ook een nieuwe outfit.
We hebben een groepje op Facebook, en Els had er al een paar kostuumideetjes op gepost. Prachtige dingen, maar wel serieus duur. Hmpf. Waarop Sabrina zei: “Waarom maken we dat zelf niet?” Zij is fantastisch goed in het werken met leer, heeft zelf al een serieus paar lederen kostuums gemaakt (nee mensen, dat leer heeft niet fetisjistisch, het is gewoon een betere bescherming dan stof, en niet zo rigide als plaatharnas) en heeft massa’s leer liggen, in alle kleuren.
En dus spraken we af, en togen Els en ik gisteren naar Dordrecht om kostuums te maken. Eigenlijk kwam het erop neer dat we allevier serieus doorgewerkt hebben aan een kostuum voor mij. Ik voel me er eigenlijk nog steeds schuldig om, maar bon. Els en Sabrina hadden eigenlijk zelf al hun eigen kostuum gemaakt, en Hanneke ging het hare later in de week nog in elkaar steken met Sabrina, ze hadden allebei vakantie.
Hanneke had trouwens al een groot stuk voorbereidend werk gedaan: ze had al een patroon gezocht, het aan mij voorgelegd, de patronen uitgetekend en geknipt, en al een proefjurk gemaakt in knalgele stof, zodat we maar aan te passen hadden. Serieus maat, ik ben verdikke in de watten gelegd!
Sabrina had al haar leer meegebracht en opengegooid, ik had maar te kiezen, en daarna werden er vakkundig de juiste klinknageltjes bij gekozen.
Patronen werden op het leer gepuzzeld,
er werd massa’s thee gedronken en de zaligste Dordrechtse meringuegebakjes met hazelnoot verorberd.
Een enkele zonnestraal liet zich zien en werd ten bewijze op foto vastgelegd,
waarna ook de nieuwe telelens werd uitgeprobeerd.
Ik kon op een bepaald moment niet veel doen, en ging dan maar met Hanneke om boodschappen en maakte mijn fameuze aardbeientaart. Ne mens moet toch iets doen, nietwaar?
En toen werd het de volgende ochtend, en kregen we een uitgebreid ontbijt voor onze neus, waarna er naarstig werd verder gemeten en geknipt.
Ontelbare nageltjes werden uitgezocht, gaten werden geknipt met een leertang, en nageltjes werden geklopt. Liefst in die volgorde dus. Over acht naden. En dan nog twee rijgnaden voor veters. Tsja, een lederen jurk vraagt serieus wat moeite, vooral als je een subtiel paars naadje wil voor- en achteraan.
Er werd gepast en aangepast.
Er werd ook gekookt
en van de zon genoten. De zon? Jawel, de zon, echtig waar: die heeft zalig geschenen, we hebben zelfs buiten gegeten en al. Heerlijk gewoon, die zon!
en er werd geposeerd met het eindresultaat, inclusief de brede paars lederen zwaardgordel.
Er werd kritisch geïnspecteerd
En we zouden geen wijven zijn, als we hetzelfde pakje ook niet eens allemaal hadden uitgeprobeerd. Voor de een wat te groot, voor de ander net te klein (“Hey, ik heb wel tieten hoor!”) maar gelukkig moduleerbaar.
En ik, ik ben dolcontent. Bedankt, dames!
Dordrecht
Om redenen die ik in de post van morgen uit de doeken zal doen, reed ik vandaag, samen met vriendin Els uit Brugge, naar Dordrecht, zo’n anderhalf uur rijden van Gent, een beetje voorbij Breda. Daar bleven we slapen bij vriendin Hanneke, en er was ook nog die andere Dordrechtse zotte doos, Sabrina.
Dordrecht, dat was voor mij totaal onbekend terrein. De Staten-Generaal, ja, maar dat was het wel zo’n beetje. Wel, ik moet toegeven, ik was meer dan aangenaam verrast door het stadje. Meer water dan Gent, en ik vermoed zelfs meer dan Brugge; zeer charmante huizen, en prachtige waterkanten langs de Maas en de andere twee grote rivieren die de stad begrenzen. Ze noemen zichzelf een eiland, en ik geloof het grif.
En dan was er nog het Big Rivers Festival. Denk Gentse Feesten, maar dan in het klein, en vooral ook met inspiratie uit New Orleans: de hele stad is gehuld in de kleuren groen, paars en goud, en de organisatie deelt kettingen uit, waarvan je er zoveel mogelijk moet zien te bemachtigen, als je daar zin in hebt. Overal zijn er podia met heel uiteenlopende muziek, en de sfeer is bijzonder gemoedelijk.
Wij trokken tegen vijf uur de stad in omdat de band van Hannekes neefje speelde om zes uur. Ik was overigens aangenaam verbaasd door het niveau van die bende jonge gasten; vooral de zanger had het in zich, met een stem die naar Eddie Vedder neigde.
We liepen rond en ik maakte foto’s,
we aten een smakelijke pizza bij een Italiaantje, voegden er iets later nog een ijsje aan toe, luisterden naar diverse optredens, liepen door de regen, genoten van de droge momenten, verzamelden kettingen,
en deden daarna nog een rondje Dordrecht door de schemering.
Rond elf uur was ik pompaf, deden mijn voeten lastig, en had ik het wel gehad met de regen, al was dat laatste best nog meegevallen, wonder boven wonder.
Maar Dordrecht: het is een aanrader voor een daguitstap. Op zich niet zoveel te beleven, maar wel heel erg mooi. En op een kwartiertje met de waterbus van Rotterdam. U weet alvast waar naartoe.
(Disclaimer voor de foto’s: ik had geen zin om met mijn grote toestel te zeulen, en heb dus maar foto’s getrokken met mijn kleine Coolpixje, dat zeker in het donker niet echt schitterend is, maar bon. U moet zelf maar ter plekke gaan kijken.)
366 – 14 juli
Kορυθαίολος
Maanden, wat zeg ik, jàren zijn we ermee bezig geweest, een maat en ik. Die maat doet aan re-enactment, het historisch naspelen of evoceren van bepaalde tijdsperiodes. Hij doet mee met middeleeuwers (in harnas, als dat moet), met Romeinen, met Kelten, en ook met oude Grieken. Spartanen, meer bepaald. Daar is hij helemaal bezeten van, zijn bijnaam is niet voor niets Sparta.
We hadden zitten rondkijken op het internet naar uitrusting. En hij had een prachtige, maar dan ook prachtige helm gevonden bij een groep re-enacters uit New York. Eentje met een prachtige helmbos, die te koop bleek te zijn. Ik heb toen gemaild naar George van de Greek Warriors, maar hij had de helm intussen al aan een ander verkocht.
Hmpf.
Flash forward een hele tijd. Sparta had zitten rondkijken, al die tussenliggende maanden, naar andere helmen met imposante helmbos, maar had nergens meer zijn goesting gezien. Want die ene helmbos, dat was echt buiten vergelijking. Ik heb dan maar naar George gemaild, en na veel vijven en zessen (en zevens en achten, geloof me) ging George er ene maken voor Sparta. We hebben een helm besteld in januari, en die naar George laten opsturen. Hij ging er dan de bijhorende helmbos bij maken, in de gewenste kleuren.
We hebben foto’s gekregen van het proces: de kam met de hand uitzagen, bijvijlen, 120 gaten boren in 6 keer om het hout zeker niet te doen splijten, de zijkanten bewerken en schilderen, het paardenhaar kleuren en bijsnijden en bevestigen… Sparta kwijlde op de foto’s, zelfs ik was er enorm van onder de indruk.
En toen moesten we de helm nog naar hier krijgen. Mét pluim. Eerst was er de kwestie van de betaling, waarbij George de PayPal van zijn vrouw niet wilde gebruiken, en ik ten langen leste gewoon 25 euro extra aan bankkosten heb betaald, en het overgeschreven heb.
En toen kwam de helm toe. De helm, niet de pluim, want die zat in een aparte doos. Helaas was die tegengehouden door de douane, en is daar 122 euro taksen op gekomen. En was daardoor de hele helm niet meer op tijd voor Historia Mundi, het evenement waarop Sparta had willen pronken met zijn nieuwe helm.
Het geheel viel daardoor ook een pak duurder uit dan gewenst, maar Sparta had het ervoor over, want de helm is… schitterend. Gewoon schitterend. Kορυθαίολος in elk opzicht, het epitheton helmboswuivend van Hektoor. Zelfs ik ben laaiend enthousiast.
Dit was Sparta deze avond, compleet met helm, in het weinige zonlicht dat er ’s avonds plots wel was.
