Vriendschap

15/07/201417/07/2014

Luie dagen 2.0

Minstens één keer per grote vakantie spreek ik met Gwen en kroost af. Meer lukt gewoon niet, jammer. Vorig jaar was het een heerlijk luie dag bij haar in de tuin, vandaag stonden ze hier met zijn allen.

Het plan was geweest om naar Lembeke te rijden, naar haar ouderlijk huis, en daar in het zwembad te springen. Helaas, het weer wilde maar niet opklaren zoals het oorspronkelijk beloofd was, en dus bleven we hier. De kinderen hadden elk hun speelmaatje: Ernest is zes maand ouder dan Wolf, Elly is een jaartje jonger dan Kobe, en Merel en Lena-Mare schelen amper tien dagen.

Binnen de kortste keren konden Gwen en ik dus ongestoord in de zetel zitten kletsen, terwijl er boven gegild en gejoeld werd. Het plan om eventueel naar de Blaarmeersen te gaan, werd snel opgeborgen: het regende, plus ze waren prachtig aan het spelen.

Eten had ik al, ook dat was snel opgewarmd.

Alleen het ijs ging mis: ik had het basismengsel niet koud genoeg laten worden, en het vrieselement was nog niet helemaal bekomen van gisterenavond. Maar ik kan je verzekeren: fruit met ijssaus is minstens even lekker!

Enfin, het was misschien geen weer om veel buiten te lopen, maar het bleef wel een heerlijk luie dag, waarop Gwen en ik eigenlijk alleen maar heerlijk gekletst hebben, boven een kop koffie of thee. En meer moet dat echt niet zijn.

16/06/201423/06/2014

365 – 16 juni 2014 – 43 rozen

14/06/201423/06/2014

43

Van sommige tradities mag je gewoon niet afwijken. Neem nu de verjaardag van mijn beste vriendin: al sinds onze achttiende verjaardag probeer ik haar op of rond haar verjaardag toch even te zien, en geef ik haar meteen ook een boeket rozen. Dat boeket begint overigens steeds groter te worden: 39, 40, 41, 42…

Gisteren zijn we dus samen gaan lunchen in Fou ‘d O, gezellig op het terras. De rozen had ik helaas niet mee, mijn mondelinge examens waren wat uitgelopen, zodat er geen tijd meer voor was. Maar die rozen krijgt ze dan wel maandag van me, op haar eigenlijke verjaardag.

Ik moet zeggen: we zien elkaar niet vaak meer, maar da’s logisch, met respectievelijk vier en drie kinderen, en allebei een drukke echtgenoot en een job. Maar telkens wanneer we elkaar zien, doet het zo vertrouwd en bekend aan. Dat is natuurlijk niet moeilijk, als je elkaar je ganse leven hebt meegemaakt, al sinds je student was. Je hebt de ander zien groeien, een lief weten krijgen en aansluitend een gebroken hart, het definitieve lief aan de haak weten slaan, trouwen, kinderen, een nieuw huis, verhuizen, feesten. Je kent elkaars achtergrond, ouderlijk huis, grootouders, broers, zussen en zelfs hun kinderen…

Al meer dan vijfentwintig jaar, intussen.

En ja, dat verdient een momentje voor onszelf, zo tussen het verbeteren en de kinderen door. Gewoon, met zijn twee, bijpraten op een zonnig terras.

Op je drieënveertigste, Gwen!

01/05/201408/05/2014

Tienerverjaardagsfeestje

Jawel, Wolf is intussen een tiener – met casueel tienergedrag – en dus verdiende hij een ‘cool’ verjaardagsfeestje. Ik liet hem kiezen, deed een paar suggesties, en we waren het bijzonder snel eens, eigenlijk. En waarom pas nu, terwijl hij al in februari is verjaard? Dat hing uiteraard samen met zijn kamer: zolang die niet klaar was, kon er geen feestje zijn, toch geen slaapfeestje.

Hij nodigde maar twee vriendjes uit, zijn twee beste maten: “Ha ja, mama, liever maar twee met wie ik gegarandeerd een superavond heb, dan dat er daar vijf zijn, waarvan er een begint te zagen of ambetant te doen en gans het feestje naar de knoppen helpt.” Gelijk heeft hij.

Ik haalde extra donsdekens boven, Bart sleepte een beamer aan en stelde die op in zijn kamer, en er waren de nodige knabbels en drankjes.
Toen ze om half zes arriveerden, werd er eerst een “megacoole schatkaart” opgelost, waarop er code was geschreven in citroensap. Daarna kregen ze de toer van het huis, werd er boven al wat gegoefeld en onnozel gedaan, en kwamen ze beneden om croques monsieur te eten. Aansluitend hielpen ze me om vanille-ijs te maken, waar vooral Wout grote ogen trok. Toen moest er blijkbaar nog wat in de zetel “gehangen” worden terwijl ze naar Ketnet keken. Op dat moment viel het me gigantisch op dat ze geen van drieën nog kleine jongens waren, maar echt al pubergedrag vertoonden. Tsja…

Er werden pyjama’s aangedaan, en ze gingen zich installeren, terwijl de film ‘Turbo’ werd opgestart. Kobe mocht meekijken, en gedroeg zich bijzonder lief, zonder de aandacht op zich te trekken. Wolf mixte cocktails, ik bracht chips en M&Ms naar boven, en ik zag dat het goed was.

Toen er blijkbaar een onderbreking werd ingelast om meer drinken te halen, was ook het ijs klaar, en kregen ze heerlijk versgedraaid ijs met aardbeien. En toen moest er uiteraard verder gekeken worden.

Rond tien uur hoorden we gestommel: blijkbaar was de film gedaan. Kobe vloog in zijn eigen kamer, de drie jongens kregen nog een kwartiertje babbeltijd, en om kwart over tien was het effectief stil.

En Wolf? Die glunderde, en fluisterde me toe: “Mama, dit is het coolste feestje ooit! Dank u!”

Ik denk dat ik zo mogelijk nog harder glunderde dan hij.

07/04/201412/04/2014

BFF

Al sinds het middelbaar heb ik eigenlijk twee bijzonder goeie vriendinnen. Allez, toen was er nog iemand extra, maar daar ben ik helaas alle contact mee verloren intussen. Jammer eigenlijk.

Maar Kim en Nathalie, die ken ik dus al meer dan dertig jaar. We zien elkaar misschien niet zo vaak – het leven is er tussen gekomen – maar we kennen elkaar wel door en door. Samen de eerste liefjes bespreken, elkaars broers pesten, uitgaan en giechelen, u kent het wel. Zij waren de gezelschapsdames van mijn broers op mijn trouw, omdat beide broers toen nog vrijgezel waren. Met Kim ben ik verschillende keren samen met ons ma op vakantie geweest in Engeland, en met Nathalie heb ik zalige lunches waarbij we over de kinderen kletsen. Enfin, best friends forever, en na dertig jaar durf ik dat eigenlijk wel stellen, ja.

Toen ons in november het nieuws bereikte dat Kim op reis in Hawaii een herseninfarct had gekregen, en dagenlang tussen leven en dood zweefde, waren we daar begrijpelijk allebei compleet ondersteboven van. Ge zoudt van minder.

Pas na een goeie maand kon ze gerepatrieerd worden, en toen was nog maar de vraag in hoeverre ze zou herstellen, want het gevaar was nog niet geweken. We waren nog steeds doodongerust.

Sindsdien pik ik Nathalie zowat elke maandagavond op, en rijden we samen naar het UZ, naar het revalidatiecentrum, om er samen gezellig een uurtje te zitten kletsen. Kim is intussen volop aan de beterhand, en kan dankzij de intense revalidatie al met behulp van een looprek een klein beetje stappen. Week na week zien we de vooruitgang, gelukkig maar.

Vrijdag was het haar verjaardag, en dus hebben Nathalie en ik haar vandaag ontvoerd richting Le Petit Grill, een zeer gezellig Frans-Thais restaurantje vlakbij. Ze zat ongeduldig te wachten in een mooi kleedje, voor een van onze intussen lang uitgestelde wijvenavondjes. Alleen jammer dat het echt aan het gíeten was toen we haar ophaalden: we waren drijfnat, inclusief de rolstoel ^^

Enfin, we hebben een fijne avond gehad: lekker eten, fijn gezelschap. Een dessert zat er niet meer in, want toen was Kims pijp gewoon uit. We hebben haar dus netjes weer in het UZ afgeleverd, en deze keer bleef het droog.

BFF. Voor nog minstens dertig jaar, als het aan mij ligt.

Gelukkige verjaardag, Kimmie!

16/03/201419/03/2014

Bitches!

Ik denk dat de Sofies (Sophies) al meer dan een jaar in hun huidige huis wonen, en ik was er nog steeds niet geweest. Dat moest rechtgezet worden, vonden we allemaal, en dus trok ik deze namiddag met de drie kinderen naar de twee dames en hun twee zalige teefjes.

Het huis werd geïnspecteerd, er werd taart gegeten, gespeeld met de honden, en vooral veel gekletst. Good times, good times.

Ik had geen fototoestel mee, en mijn iPhone lag nog op mijn bureau, maar Kobe had zijn spelcomputertje mee, en daar kan je dus ook foto’s mee nemen, zij het lage kwaliteit. Goed genoeg om te zien hoe leuk Merel de honden vond, en vice versa. En hoe chocoladetaart er gewoon altíjd in gaat ^^

Bedankt, Zofie en Lama, de volgende keer komen jullie naar hier.

07/03/201414/03/2014

Wijven!

Wolf is woensdag bij een vriendje gaan spelen, en ik had Kobe beloofd dat er ook voor hem iemand mocht komen. En Merel, die kon niet achterblijven natuurlijk.

Dus belde ik Kobes twee beste vriendinnetjes, wier zusjes heel toevallig Merels beste vriendinnetjes zijn: twee vliegen in één klap dus! Kobe kreeg dus zijn Ella en Kaat over de vloer, en Merel was door het dolle heen met Camille en Lise. Dat is zelfs behoorlijk letterlijk te nemen: binnen de kortste keren zaten ze alle zes boven te joelen dat het geen naam meer had!

Ik voelde me nochtans alles behalve fris, maar dat kon ik natuurlijk op voorhand niet weten: ik heb gigantisch veel snot in mijn hoofd, en af en toe heb ik een zodanig harde hoestbui, dat ik schrik krijg dat ik op een bepaald moment mijn longen in mijn handen ga hebben. Soit, ze zaten vooral veel boven op Kobes nieuwe kamer, zodat het hier beneden betrekkelijk rustig bleef.

Wolf keek lijdzaam toe, en ging af en toe poolshoogte nemen boven, onderwijl het hoofd meewarig schuddend.

En toen kwam Kaat met van die puppy-ogen vragen of ik geen pannenkoeken wilde bakken? Wat ik dan maar gedaan heb ook… Intussen waren ze enthousiast buiten aan het spelen, tot er eentje zich pijn had gedaan en er gehuild werd. En toen kropen de drie kleintjes onder een dekentje en mochten ze één programmaatje tv kijken.

Maar nadat Kaat en Lise weg waren – ze moesten vroeger door omdat ze op weekend vertrokken – kreeg de rest een tweede adem, lieten ze in Kobes kamer de rolluiken neer, en hielden ze er disco. Met blijkbaar enthousiast gedans:

Enfin, ze vonden het alletwee een bijzonder fijne dag!

28/12/201329/12/2013

Yule

Voor wie niet weet wat Yule is: de viering van de winterzonnewende, waarop de dagen eindelijk weer langer beginnen te worden. Een ganse uitleg kan je vinden op wikipedia, en wel hier.

Goeie vrienden van mij zijn niet bepaald christelijk te noemen, en vieren daarom het Joelfeest. Het was door omstandigheden een weekje te laat, maar niemand die daar wakker van lag. Met zijn zestienen waren we in dat kleine huisje. Er was eten voor dertig man, denk ik: bij het principe van pot luck brengt iedereen toch altijd meer mee dan hij zelf ooit zou opeten, vandaar. Er was soep, gratin – véél gratin – geglaceerde ribben, samosa’s, quiche, paté, enfin, er was vooral veel. En lekker!

Er was ook vuur. Dat hoort zo, op Yule. En volgens traditie had ook iedereen een verhaal mee. De gastvrouw begon met de uitleg rond Yule zelf, en aansluitend daarop volgde iemand met het verhaal rond de Eikenkoning en de Hulstkoning, een echt Yuleverhaal.

Enfin, er waren massa’s verhalen, er was zelfgemaakte gluhmede, er was heerlijk eten, er was aangenaam gezelschap, er was vuur, er waren cadeautjes, en er was gelach.

Meer moet dat voor mij niet zijn, zo’n Yule.

21/12/201325/12/2013

Vrienden

Eigenlijk was het, achteraf gezien, een beetje overmoedig van me. Maar ik had er eerlijk gezegd geen idee van dat de “eindfase” van onze verbouwingen zo’n impact op me zouden hebben. En eigenlijk was het ook de bedoeling dat het “af” was op 15 december, met nog een week extra voor kleinigheden.

Vanavond zijn er namelijk zes vrienden van ons komen eten. Het lag al ongeveer drie maanden vast, met moeilijke agenda’s en ploegenwerk en zo. Tot gisteren zijn ze nog vrij intensief aan het sleutelen geweest aan de keuken, en ook vandaag zijn er nog dingen in het honderd gelopen. Zoals een afvoerprobleem, waardoor het water van de afwas plotseling in de schuiven liep, en verder op de grond. De loodgieter komt morgenvoormiddag kijken. Oh, en het feit dat de deur van de nieuwe ijskast weer los is gekomen, waardoor we die eigenlijk niet kunnen gebruiken. Goed bezig.

Maar bon, vrienden dus. Waarvan ik de meesten al veel te lang niet meer gezien had, en die ik dus al lang weer eens wilde verwennen.

Bart zorgde voor een plethora aan hapjes, zodat er geen voorgerecht meer nodig was. Zelf had ik een enorme ketel lamsvlees met acht groenten klaargemaakt, en daar is duchtig van gegeten. En als nagerecht was er een recept van Sofie Dumon, een ‘verrassingspotje‘. Eigenlijk is het heel simpel: peer met chocolade in een vuurvast potje, afdekken met bladerdeeg, en vijftien minuten in de oven. Daar had ik ook versgedraaid vanille-ijs bij gemaakt: netjes getimed zodat het ijs klaar was tegen dat het desserttijd was, en dus ongelofelijk smeuïg.

Op die manier hoefde ik nauwelijks in de keuken te staan, alleen af en toe eens te gaan kijken, dingen op te warmen, of in de oven te schuiven. En had ik ook in de namiddag alle tijd om aan het nieuwe inductievuur en de nieuwe kookpotten te wennen.

Het werd een bijzonder gezellige avond, met geanimeerde gesprekken. En de wetenschap dat ik, ook al zie ik hen niet vaak, toch echt wel fijne vrienden heb.

Dank u, jongens!

30/11/201304/12/2013

Niet alleen werd er gerugbyd vandaag, de dag stond eigenlijk vooral in het teken van vriendschap en verbroedering.

Kobe werd om acht uur (enfin, uiteindelijk, wegens slechte organisatie, om kwart voor negen) meegegeven naar Bosvoorde om daar match te spelen, en ik bleef met Wolf ter plekke in ons eigen superdeluxe clubhuis om te ontbijten en mee te helpen. Onze team manager had het namelijk in haar kop gestoken om, bij onze thuiswedstrijd, er meteen een ontbijt aan te koppelen voor de spelers en familie. Jawadde. Ze heeft met haar aanstekelijke enthousiasme een pak mensen gemobiliseerd, en het was dus een ontbijt om u tegen te zeggen, met spek met eieren, muesli, yoghurtjes, verschillende soorten brood, massa’s fruit, koffiekoeken, rozijnenbrood, en ik zal nog wel een paar dingen vergeten zijn. Ik schat dat er een goeie vijftig man was, ook niet weinig.

Enfin, tegen tien uur startte het toernooitje, en werd er duchtig gespeeld, terwijl ik intussen de barshift deed. Intussen waren ook mijn ouders gearriveerd, en iets later zelfs een van Wolfs vriendjes uit de klas, samen met zijn mama en papa, broertje en zusje. Milan had zowaar zelfs een papieren spandoek gemaakt, en Wolf kon gewoon niet harder blinken dan hij deed. Nee, hij zou nóg harder geblonken hebben, mochten ze gewonnen hebben, maar dat was bijzaak.

We dronken er nog rustig eentje op, gingen elk naar huis om te eten, en tegen kwart na drie ging Wolf de fiets op, om op zijn beurt naar de basketbalmatch van Milan te gaan kijken in de lokale sporthal, ook met zelfgemaakt spandoek. Een gemak dat dat is, zo’n zoon die zelf met de fiets kan gaan, ge kunt het u niet voorstellen!

Maar ik ben vooral blij dat hij zo fijne vrienden heeft, die komen kijken naar zijn hobbies, en naar wie hij dan op zijn beurt kan gaan kijken. Hij doet dat goed, onze Wolf. Gelukkig maar.