Goed gevulde, fijne dag
Er zijn zo van die dagen waarbij het ene op het andere volgt, maar dat alles gladjes verloopt, en dat je met een zelfvoldaan gevoel in bed kruipt. Wel, vandaag was er zo eentje 🙂
Ik wandelde te voet met de kinderen naar school, en nam meteen mijn fototoestel mee: de Sint kwam namelijk langs!
Daarna ging ik rustig wat verder verbeteren, en reed ik tegen twaalven de stad in. Ik had namelijk volgens traditie afgesproken met Gwen om samen te lunchen. Dat werd een Aziatisch restaurantje in de Limburgstraat, een noodle bar. Ik moet zeggen: de maaltijdsoep was dik in orde, het gezelschap nog meer. En ik kreeg zowaar een verjaardagscadeautje!
We kletsten honderduit, zoals dat hoort, vooral over kinderen en werk – dat komt ervan, als je twee leraars Latijn in dezelfde klassen in verschillende scholen van dezelfde scholengroep samenzet, natuurlijk – en genoten intens. Het gesprek werd verdergezet in de Barista in de Vlaanderenstraat, bij een stevige koffie.
En eigenlijk vonden we het allebei jammer dat we alweer naar huis moesten voor de kinderen. We kijken ernaar uit dat we ongegeneerd langer kunnen blijven zitten, wanneer de kinderen groot genoeg zijn. En er minder verbeteringen liggen te wachten, dat ook.
Enfin, ik ging nog snel een nieuwe zonnebril kopen – de vorige ligt ergens in de Ardennen, jammer genoeg – en was net op tijd thuis om de kinderen nog op te vangen. We aten een vieruurtje, ik draaide er nog snel een verbetering of twee door, en we vertrokken naar Barts kantoor. Ha ja, want ook daar kwam de Sint! Er waren pannenkoeken, massa’s chocolade, en ook cadeautjes.
Enfin, al bij al een fijne dag! Al had ik misschien wel wat meer moeten verbeteren. Ach ja…
365 – 05 december 2014 – drie-eenheid
Pesthumeur
Ik kan het niet helpen, mijn humeur was vandaag niet al te best. Het is allemaal zo jachtig, zo gehaast, zo gestresst… Ik ben moe, ik heb nog verbeteringen, en morgen beginnen de examens, en wordt het er dus niet beter op.
Maar toen kwam er een berichtje van een vriendin die ik in lang niet gezien had: dat ze in de buurt moest zijn straks, en of ze dan wat vroeger mocht komen en binnenwaaien. Ik zei uiteraard ja, en iets later zaten we heerlijk honderduit te kletsen. Ze bleef zelfs met de kinderen mee boterhammen eten, en ik vond het supergezellig.
En mijn pesthumeur? Compleet verschwunden.
Zalig, toch?
Feestmenu
Gisteren kwamen Nathalie en Kim, mijn aloude vriendinnen uit het middelbaar, nog eens eten. Kim is nog altijd niet helemaal te been, en daarom zagen we het beter zitten hier bij mij thuis dan op restaurant.
Voor mij betekende dat wel dat ik ging koken, en waar het hoofdgerecht een beproefd recept was, wilde ik voor het voorgerecht en het dessert wel eens wat anders. Ik had een tijdje geleden via Freecycle een Frans kookboek gekregen met “Verrines”, glaasjes dus.
Het voorgerecht ging eigenlijk bijzonder vlot: tartaar van Sint-Jacobsnootjes met verse mango, limoen en roze peper. Lekker, jong!
Aan het nagerecht heb ik meer dan een uur gewerkt, en gans mijn keuken was een slagveld. En dan was het deel dat zoveel werk vroeg, nog niet eens zo speciaal, vond ik: een chocolademousse met aardbeien, met een pistachecrème. Wél lekker, en geen vier porties, zoals aangegeven, maar negen. Dessert voor vandaag ook, dus ^^
Al bij al een zeer aangename avond, en de tijd in de keuken meer dan waard.
Verhuis
’t Is dat ik mijn maten graag zie, want ik heb een serieus zware week, en gisteren ben ik dan nog onverwachts de hele dag kwijtgespeeld.
* maandag: les, en daarna tandarts met alle kinderen.
* dinsdag: les, en dan vergadering van 16.30 tot 18.00u, snel naar huis, en vergadering van 20.00u tot 23.00u
* woensdag: les, rondcrossen voor muziekles, glas rapen uit het gras, en dan ’s avonds héérlijk naar Hertog Jan. En veels te laat in bed.
* donderdag: om half tien naar de dierenarts met Radagast, en aansluitend een maat opgepikt, naar de Hubo op de Ottergemsesteenweg, en dan met een camionette naar Niel (bij Boom) en terug. Net op tijd terug voor de vergadering van 16.30u tot 18.00u.
Vandaag nog een ganse dag les, en vanavond naar de rugby met de jongens.
Ik zeg het: ’t is dat ik met veel plezier voor mijn maat naar Niel ben gereden met een paar kasten – hij heeft nog niet lang genoeg zijn rijbewijs om zelf te rijden – want anders was ik gewoon rustig thuis gebleven en had ik mijn verbeterwerk aangepakt. Ik had ook nooit gedacht dat we zo lang weg gingen zijn, maar het duurde gigantisch lang in de Hubo voor we vertrokken geraakten, we zijn dan nog drie keer verkeerd gereden – ne mens zou denken dat hij zijn huis weet zijn – en dan was er ter plekke nog een klein crisisje op te lossen. Tot zover mijn rustig moment dus.
Maar ik wens hem alle geluk in het nieuwe huis!
Vriendjes
Dat is wat de kinderen zeggen: dat het al de leukste vakantie ooit is geweest. We doen een beetje vanalles en een beetje niks. Vooral veel niks, eigenlijk. Maar het is ook de eerste vakantie dat er zo vaak met vriendjes wordt afgesproken, en vaak op het laatste moment.
Soms komt er in de voormiddag een smsje, of Wolf wil gaan spelen bij Wout. Of stuur ik een berichtje voor het omgekeerde. Of staat Quinten hier met zijn mama gewoon aan de deur, of Wolf niet wil meekomen. Hey, Delphine heeft in juli zelfs eens gewoon allebei de jongens meegenomen in ’t passeren om te zwemmen. Moet kunnen.
Maar ook bij Kobe is dat het geval, al is het meestal iets langer op voorhand gepland. Maar zo gaat hij regelmatig spelen bij Sebastiaan en omgekeerd. Het helpt ook dat het hier maar een halve straat vandaan is, en we hen niet moeten voeren of halen. Maar donderdag gaat hij nog eens bij Jonathan spelen, en afgelopen weekend was er een slaapfeestje bij Xander in Bornem. Hij heeft ook al bij Kaat gezeten, en zij bij ons, en ik mis er wellicht nog wel een paar.
Ik kijk er al naar uit dat ze zelfstandig over de straat kunnen, ook als het ietsje verder is. Want dan hoef ik zelfs Wolf niet meer te voeren. Maar hij kan dan wel zien dat hij me laat weten waar hij naartoe is, en dat hij op het afgesproken uur naar huis komt. Kwestie van een beetje overzicht te houden.
Kabeljauw in kokosmelk
Er zijn zo van die avonden dat je er gewoonweg zelfs niet aan dénkt om een foto te nemen.
Het was bijzonder fijn, bijzonder aangenaam deze avond, echt waar. Vrienden die al vijfentwintig jaar meegaan, die moet je koesteren.
Gwen had trouwens ook heerlijk gekookt, blijkbaar volgens een recept van Pascale Naessens uit “Mijn pure keuken”. Niet dat ze het boek heeft, maar ze hadden dat vorige week of zo gegeten bij vrienden, en toen het recept onthouden.
Ik schrijf het hier even neer, gewoon zodat ik het zelf niet vergeet, en omdat het zo lekker was dat ik het met u wil delen. Echt.
Ingrediënten (voor vier flinke eters):
– 1 kg kabeljauwfilet
– 500 ml of meer kokosmelk
– vier teentjes knoflook
– vissaus
– een visbouillonblokje
– een doos kerstomaatjes
– een viertal limoenbladeren
– peper en zout
– basmatirijst
Werkwijze:
– snij de knoflook in fijne reepjes, en leg ze op de bodem van een ovenschaal
– leg daarop de visfilet
– besprenkel ruim met vissaus
– overgiet met kokosmelk tot de filet onder zit
– voeg de kerstomaatjes en de limoenbladeren toe
– verkruimel het bouillonblokje erover
– zet in een oven van minstens 200°, totdat de kokosmelk kookt en de kerstomaatjes openbarsten. Hou zorgvuldig in de gaten, dat je vis gaar is, maar niet uit elkaar valt
– kruid af met peper en zout
– serveer met basmatirijst
Smakelijk!
Spelevriendjes
Het hoeven niet altijd de Gentse Feesten te zijn.
Merel was al sinds het begin van de vakantie – en eigenlijk ook al daarvoor – aan het vragen of Lieze, haar hartsvriendin, eens mocht komen spelen.
Na wat heen-en-weer ge-sms spraken we af voor deze namiddag, en Merel was al dagen aan het aftellen. Deze voormiddag zat ik me dan te bedenken dat het misschien wel makkelijk zou zijn, als er ook voor de andere twee vriendjes zouden komen. En dus kwamen Kaat en Quinten ook af. Bakske vol hier ten huize.
Ook al was het deze voormiddag nog aan het regenen, het klaarde fantastisch op, en ik prees me gelukkig dat ik een batterij diverse zwembroeken en handdoeken in huis heb, want ze hebben zowat de hele middag in het zwembadje gezeten.
Tegen een uur of vijf was het verse roomijs klaar, en waren ook mijn hoorntjes gebakken (voor de eerste keer!) en waren er dus ijsjes. Note to self: het ijs wat harder laten worden voor in de hoorntjes, want het smelt te snel en drupt dus gigantisch! Maar ze waren dus wel lekker.
Met de overschotten van het eiwit heb ik dan maar meringues gebakken, een hele doos vol:
En ’s avonds was het fris genoeg om buiten te eten, maar zagen ze er allemaal wel uitgeteld uit. Poeh!
365 – 22 juli 2014 – zes
