Acta Diurna de muliere ludenti
Sommige vakantiedagen hoeven niet meer te zijn dan enkel een vriendin die op bezoek komt, en met wie ge dan de hele namiddag oeverloos zit te kletsen bij een kop koffie, terwijl de kinderen rondom u zachtjes en vooral bijzonder braaf spelen. En dat ge dan probleemloos kunt bijkletsen, iets waar ge anders eigenlijk geen tijd voor hebt.
Sommige dagen hoeft dat echt niet meer te zijn ^^
Alles begon nochtans vrij rustig, met het standaard ritje om half negen naar de muziekschool, en aansluitend het obligate koffietje thuis. Een uurtje later ging ik Kobe weer oppikken, en gingen we even langs bij de fagotjuf. Jawel, dat bestaat, en jawel, Kobe gaat fagot leren volgend jaar. Hij moest even een fagot gaan passen, om te kijken hoe groot zijn handen zijn en welke maat van instrument hij dus heeft. Dat bleek mee te vallen, eigenlijk. In elk geval stond Kobe gewoon te stràlen.
Nog een uur later bracht ik Wolf naar de muziekles, en wist ik zelf niet wat aan te trekken. Het was wel een begrafenis, maar Vic hield niet van zwart, wel van kleur. Toch heb ik nog voor zwart gekozen, gewoon omdat ik me daar zelf het sterkst in voel, en dat had ik wel nodig. Ik had namelijk aangeboden om, als onze leerlingen die iets gingen voorlezen, niet meer verder zouden geraken, over te nemen en hun tekst af te werken. Net op het moment dat ik Wolf moest ophalen van de muziekles, kwam mijn vriendin toe. Ik had haar al twintig jaar – geen overdrijving, dit keer – niet gezien, maar toen ze mijn oproep voor een babysit had gelezen op Facebook, had ze zich spontaan aangeboden. Ik heb dus met moeite hallo gezegd, Wolf afgegooid, en ben doorgereden naar Lochristi.
De dienst was prachtig. Heel intens, heel oprecht, heel… Tsja. Ik ben nog meegekomen naar de binnentuin van de school, maar echt veel leerlingen waren er niet. Niet erg, we waren er tenminste voor degenen die er wél behoefte aan hadden.
En van daaruit ben ik dan naar het ziekenhuis gereden om Bart op te pikken. Het viel wel mee van pijn, beweerde hij, al zei zijn gezicht iets anders. Maar bon, we moeten erdoor.
Ik heb hem thuis in de zetel geïnstalleerd, Ann ongelofelijk hard bedankt, heel even zelf tot rust gekomen, en heb toen geprobeerd de toiletten te repareren, want die werkten blijkbaar niet meer. Bleek de waterput leeg te zijn (filter verstopt) en het overschakelingsmechanisme naar stadswater niet te werken. Enfin, ik heb nog wat zitten prutsen, en heb dan de kinderen bijeengepakt en ben naar Gwens verjaardagsfeestje gereden. Gwen had meteen ook de kinderen gevraagd voor een gezellige avond met hapjes en drankjes, en we zaten prinsheerlijk buiten. Bart was zelfs eerst van plan geweest om mee te gaan, maar werd uiteindelijk te moe, en had afgezegd. Tegen kwart voor negen ben ik Merel thuis in bed gaan steken, en ben nog teruggekeerd. Het was echt een fijne, fijne avond, en ik denk dat het zelfs na middernacht was toen de jongens in bed lagen.
Maar man, ik was echt aan zo’n zorgeloze avond onder vrienden toe. Bedankt, Gwen!
We weten ondertussen zelf niet meer hoe lang het geleden was… Maar feit was, dat we vandaag weer samen zijn gekomen met Barts uniefvrienden, en dat het nog altijd even vertrouwd aanvoelt als altijd.
Wouter en Katrien hadden ons uitgenodigd, maar door een blijkbaar hectische week waren ze niet aan koken toegekomen. Op zich geen enkel probleem, natuurlijk. We gingen bij hen thuis uitgebreid aperitieven, en trokken daarna naar de Grade, voor een stevige brok vlees. Goeie bistrokeuken, meer moet dat ook niet zijn. Het gezelschap was fijn, de verhalen bij momenten hilarisch, de vriendschap oud en vertrouwd.
Meer moet dat echt niet zijn.
Het blijkt typisch te zijn voor ons stadium in het leven: druk bezig met werk, druk bezig met kleine kinderen, druk bezig met vanalles, en dus weinig tijd nog voor vrienden. Ja, ik weet het, tijd maak je, maar ook daar zijn grenzen aan. Ik voel me dus soms schuldig omdat ik onze vrienden verwaarloos, maar het is blijkbaar wederzijds :-p
Gelukkig is er Doodle, en helpt dat wel iets om af te spreken, maar toch: ik denk dat we al meer dan drie maanden bezig waren om af te spreken met twee andere koppels, bij een van hen thuis. We zijn allemaal vol goeie wil, maar onze agenda’s denken daar anders over.
Enfin, afgelopen zaterdag was het eindelijk gelukt, en zijn we kaas en wijn gaan eten in Lovendegem. We hadden een fantastische, gezellige avond, en telkens weer zeggen we: “We moeten dit vaker doen, we moeten sneller afspreken.” En keer op keer gaat het mis, en zien we elkaar één keer per jaar of zo. Het fijne is wel, dat we allemaal zo zijn, en dat het onze vriendschap niet aantast. Gelukkig maar.
En toch, tóch neem ik me voor om deze keer niet zo lang te wachten. Echt waar, beloofd. Plechtig en al.
Gisteren in Aalst was het al aangenaam weer, maar vandaag had ik echt een zomergevoel, en hoe!
Tegen elf uur zorgde ik dat we bij Gwen waren in Sint-Amandsberg, en aangezien zij ook nog een nichtje op logement had, waren er dus niet minder dan acht kinderen! Heerlijk gewoon!
Ze speelden, stoven door het hele huis en tuin, sprongen op de trampoline, Wolf deed een poging tot inline-skaten, en ze amuseerden zich te pletter.
Intussen zaten Gwen en ik bezig in de keuken: er was barbecue met een hoop groenten voor de kinderen, en voor ons had ze een geitenkaasje verpakt in bladerdeeg, en gebakken in de oven. Heerlijk! Het dessert had ze al gemaakt: wortelcake naar Afrikaans recept. Ik had deze morgen net een receptje gelezen, en met het restje bladerdeeg en een rode appel probeerde ik het meteen uit. Het was misschien nog niet zoals het hoorde, maar zag er toch al behoorlijk uit, en smaakte! Enfin, een heerlijke voormiddag samen afwisselend in de keuken en op het terras, bij een aperitiefje. Alleen moesten we tot onze scha en schande Erik vragen voor de barbecue, want het kant-en-klare-gewoon-in-brand-steken-en-alles-gaat-vanzelf-pakket dat Gwen had gekocht, was doodleuk uitgewaaid. Juist ja. En dan waren we nog bijna de marshmallows vergeten voor boven het vuur…
Na de middag deden Gwen en ik een poging om ongestoord van de zon te genieten en gezellig verder te kletsen, maar langer dan drie minuten aan een stuk lukte dat precies toch niet :-p
Enfin, de kinderen haalden voor iedereen zwemgerief boven en hielden een watergevecht, en kregen daarna dessert. Waarna de grote allemaal verdwenen naar het naburige parkje om er een kamp te bouwen.
In elk geval was het een stralende, prachtige dag met een ongelofelijk zomers vakantiegevoel. Dank je, Gwen!
Als je een vriendin al lang niet meer gezien hebt, dan wil je wel eens afspreken, zeker als ze al twee jaar in een appartement woont, en je er nog niet eens bent geraakt.
Deze namiddag laadde ik dus de kinderen in de auto – Merel viel prompt in slaap – en waren we rond half drie bij Monica. Ze had heerlijke confituurtaart en chocoladecakejes gemaakt, en ik was meteen jaloers op haar Nespresso melkopschuimdinges.
De kinderen namen wat foto’s in het appartement terwijl wij kletsten, en daarna trokken we samen naar het stadspark, dat verrassend groot is.
De jongens hadden de rugbybal meegenomen, en Monica zag het volledig zitten om was pass-oefeningen te doen. Er werd op speeltuigen geklauterd, ijsjes gegeten, onnozel gedaan, zwanen bekeken, en vooral ontzettend genoten. Het was tegen acht uur tegen dat we thuis waren, en dat zegt genoeg…
Merci, Monica! Het was een bijzonder fijne dag!
Nee, voor een keertje niet van één van de kinderen, maar wel van een fijne vriendin uit Dordrecht. Sabrina werd 53, en had haar vriendinnen uitgenodigd voor een gezellige babbel, ongelofelijk lekkere taart, en fantastich – want veel te veel gegeten – Indonesisch eten. En dan zwijgen we nog over de spekkoek, een soortement dessert in allemaal laagjes.
Els kwam vanuit Brugge tot bij mij, en samen reden we anderhalf uur naar Dordrecht. Eigenlijk valt die afstand best mee, al ben je écht wel in het buitenland. Niet alleen is er het totaal ongewone, maar lekkere eten, Els en ik hebben ons ook kriek gelachen met een rare gewoonte. We zaten al met een aantal binnen, toen er nog iemand toekwam. Die deed de ronde van de aanwezigen, en zei dus ook in alle ernst “gefeliciteerd” tegen me. Ik keek even niet-begrijpend terug, vroeg me af wat ik gedaan had dat felicitaties verdiende, maar zei niks. En toen bleek ze bij Els net hetzelfde te doen, en keken wij ietwat verward naar elkaar. Tot de volgende gaste binnenkwam, en precies hetzelfde deed. Blijkbaar ga je op een feestje iedereen feliciteren met de verjaardag (of wat er ook gevierd wordt) van de gastvrouwe. Ik heb dus gelukwensen gekregen omdat ik bevriend ben met Sabrina die verjaarde. Bizar, en eigenlijk bijzonder grappig als je erover nadenkt.
Enfin, het was een bijzonder aangename, fijne middag met veel geklets en nog meer gefret. Bedankt, Sabrina, enne… gefeliciteerd!
Eén van mijn goede voornemens voor dit jaar, is een pak socialer zijn. Er zijn een hoop mensen die ik toch wel als vrienden/betere kennissen beschouw, maar die ik veel te weinig zie naar mijn goesting. Daarom probeer ik om elke week met minstens één iemand af te spreken. Op dinsdag geef ik les tot 12.05u, op donderdag ben ik vrij, en dus kan ik gaan lunchen of koffie drinken, en aan mijn sociaal leven werken. Want als het aan mij ligt, sluit ik me op in mijn kot.
Tot hiertoe lukt dat sociaal zijn vrij aardig.
De eerste week van januari moest ik eigenlijk nog bekomen van de hectische vakantie, en had ik – mede door het rotweer – geen zin om uit mijn kot te komen. Tsja. Maar er was op zaterdag wel de driekoningenstoet, waar ik met Merel naartoe ben geweest, en waar ik wel met wat mensen heb staan praten. En op zondag kwamen Dirk en Ilse nieuwjaren.
De tweede week heb ik Max opgevrolijkt op maandag, want die zat nog steeds thuis met zijn omvergereden knie. Enfin, hij is helemaal omvergereden natuurlijk, maar vooral die knie was daar het slachtoffer van. En op donderdag ben ik na de kapper blijven hangen bij Vallery, in zoverre zelfs dat ik er gegeten heb en boodschappen heb gedaan voor haar. En op zaterdag was er schooltoneel, wat per definitie ook praten inhoudt na afloop. Lekker sociale week dus ^^
Week drie werd gevuld door opnieuw een maandag bij Max, en een donderdaglunch met Melanie, met wie het altijd goed toeven is. Op zondag werd het zelfs zeer sociaal op een brunch met zakenrelaties van Bart.
En deze week mocht er ook al zijn: lunch vandaag met Kim en Nathalie in De Moraal aan ’t station, iets wat ook alweer veel te lang geleden was, en eigenlijk bijzonder gezellig. Donderdag heb ik een date met Bart, en dit weekend zit ik op Poort onder de mensen.
Eigenlijk valt dat best nog wel mee, met mijn sociaal leven, heb ik zo de indruk.