Geplaatst op

Sociaal en al

Eigenlijk zijn de examens, behalve hopeloos saai tijdens de toezichten en het verbeteren, ook vooral uitstekend voor mijn sociaal leven. In een normale week heb ik amper 50 minuten middagpauze, die de facto doorgaans maar 40 minuten zijn, tegen dat iedereen uit de klas is en zo. Veel te kort om ergens te gaan eten, natuurlijk.

Maar in de examens? Tsja, dan heb ik gedaan om 12.05u, of moet ik zelfs helemaal niet naar school en mag ik thuis verbeteren. En dan spreek ik al eens graag af met vrienden om te lunchen. Natuurlijk verspeel ik daar tijd mee, maar die haal ik dan wel ’s avonds of in het weekend in. Mijn vrienden weten dat intussen, en contacteren me vaak zelf al om eens af te spreken.

Zo ging ik vandaag iets eten met Xavier, die ik toch ook al meer dan vijftien jaar ken. Sinds hij verhuisd is naar Niel,  moeten we grondiger afspreken dan vroeger, maar dat heeft zo zijn voordelen. We aten iets, deden nog wat boodschappen in de stad, en verzeilden in de Barazza voor koffie. En eigenlijk geniet ik telkens immens hard van de gesprekken met hem: hij is brutally honest, we kennen elkaar zodanig goed dat we absoluut geen blad voor de mond hoeven te nemen of zelfs maar moeten nadenken hoe we iets verwoorden, en dat doet deugd. Ik mag zijn wie ik ben, en de dingen zeggen zoals ik denk, en dat geldt voor hem ook. En dan worden dan vaak van die diepe, maar wel keiharde gesprekken, met af en toe een lachsalvo ertussen.

Twee cynici samen, het heeft wel wat. Geen idee wat precies, maar ik vermoed dat het toch wel in de buurt van vriendschap komt. Toch wel.

Geplaatst op

Wat een verjaardag!

Ik moet zeggen, dit is mijn meest memorabele verjaardag geweest in tijden! Wij zijn hier niet zo verjaardagig aangelegd, om eerlijk te zijn. Maar als je verjaart op een larpweekend met meer dan 100 man, waarvan je er toch wel een aantal tot je vrienden rekent, dan is het sowieso iets speciaals.

Mijn rol lag me fantastisch, ik heb heerlijk gespeeld met mijn twee broertjes en er toch wel een vriend aan overgehouden, en we zijn – hoe kan het anders – geëindigd in de herberg. Ik drink normaal gezien geen alcohol, omdat ik er absoluut geen behoefte aan heb, en omdat ik er sinds een aantal jaar ook fysiek niet meer tegen kan – lees: na een uur, zelfs van één slok wijn, ongelofelijk misselijk, krampen, overgeven. Ondertussen heb ik wel al gemerkt dat er twee soorten zijn waar ik blijkbaar wél nog tegenkan, zijnde mede (honingwijn) en wodka. Drie keer raden wat er gisterenavond, of beter deze morgen, in overvloed aanwezig was. Er zijn verschillende larpers die zelf hun eigen mede maken en verkopen op de weekends, en ik heb dus getrakteerd op appel-kaneelmede en kersenmede, en die ging er vlot door. Maar ik vrees dat ik er zelf toch wel een halve fles van binnen had, en daarnaast nog een kwart fles wodka. Ik, die nooit drink en dus ook totaal geen tolerantie heb. Tot mijn bijzonder grote verbazing had ik er totaal geen last van – toegegeven, er zijn behoorlijk wat uren overheen gegaan, maar toch – en de volgende dag ook absoluut geen katerig gevoel, wel integendeel. Ik heb gigantisch gelachen, een heerlijke professionele schoudermassage gekregen – er zit echt alle mogelijke volk in de larpwereld – en ook nog twee flessen mede als cadeautje: granaatappel en aardbei-speculoos. Die laatste was een ongelukje, maar blijkt heel lekker te zijn. Uiteindelijk hebben we om half zes beslist om te gaan slapen: we konden gerust nog even doorgaan, maar dat zou onverantwoord geweest zijn omdat we tegen tien uur er alweer moesten staan.

Enfin, deze morgen is er dan nog stevig geroleplayed en gevochten, toen kwam de opkuis, en dan de rit naar huis.

Hier heb ik dan een lange, lange hete douche genomen, kreeg ik heerlijk eten voorgeschoteld door mijn liefste, waren er cadeautjes, en toen waren er nog toetsen. Zucht. Ik had ze voor het weekend gewoon niet meer verbeterd gekregen, en dus moet het nu, want de deadline ligt straks, tien voor twaalf. Ik denk dat ik ergens ne keer stekskes ga zoeken om mijn ogen open te houden.

Geplaatst op

Lena-Mare

Gisteren was het Barts verjaardag, vandaag was het die van Lena-Mare, Gwens dochtertje dat tien dagen jonger is dan Merel.

Aangezien Lena-Mare een tijdje geleden plots aan tafel verzucht had: “Mama, ik mis Merel”, had Gwen ons ook uitgenodigd om gisteren, samen met de grootouders, een stukje taart te eten. Merel zag dat eerst niet zitten toen ik het haar dit weekend vertelde – ze heeft dat asociale trekje van mij – maar vandaag konden we niet snel genoeg vertrekken naar Sint-Amandsberg. We gooiden Kobe af op de muziekles, en reden door. Wolf verdween meteen met Ernest, en Merel en Lena-Mare stonden zowaar rond elkaar te dansen van contentement. En toen moest er dringend getekend en gespeeld worden, zoveel was duidelijk.

We aten een stukje bijzonder fijne taart, en ik moest helaas alweer weg met Wolf: Ernest moest sowieso toch studeren, en ik moest om half vijf Kobe alweer ophalen in Evergem.

Merel en Leentje keken me met grote ogen aan: moest Merel écht al weg? Echt? Maar Gwens ouders, die in Lembeke wonen, moeten quasi voorbij ons deur passeren, en die hebben Merel dan rond een uur of zes afgezet, moegespeeld, maar blijkbaar wel heel blij.

Zo van die kleine feestjes bij goeie vrienden, dat zijn zo van die dingen die het leven echt wel fijn maken. Bedankt, Gwen!

Geplaatst op

Pizza’s en gezelligheid

Al maanden probeerden we af te spreken, de vriendinnen van het middelbaar en ik, maar eerst was de ene op vakantie, dan de andere, en ga zo maar door. Deze week leek perfect uit te komen: Kims man zit in India, en dus was het ideaal voor haar om met ons te gaan eten. Eindelijk.

Ik pikte de dames op rond half een, en we twijfelden nog even of we niet te voet zouden gaan. Het feit dat de hemel aan de ene kant hemelsblauw was, maar aan de andere kant donkergrijs, deed ons toch maar de auto nemen. Die stond toch voor de deur, dus waarom niet? Wij naar pizzeria da Toto, aan de Albertlaan, daar waar vroeger de cocktailbar Old Fashioned zat: Kim vond het een aanrader, en wij konden haar geen ongelijk geven. Voor het terras was het toch wel te koud, maar binnen was het gezellig, en de bediening vrolijk Italiaans.  Nathalie en ik namen pizza, Kim ging voor de lasagne, en alles kwam eigenlijk behoorlijk snel op tafel. Alleen jammer, eigenlijk, dat pizza altijd zo snel koud wordt. Dat vind ik net zo handig aan afhaalpizza: je kan een stuk nemen en de rest in de isolerende doos laten zitten. Maar bon, afgezien daarvan was de pizza echt wel lekker: knapperig, vers, ruim bestrooid met groenten, niet te veel olie, en in het begin ook vingersbrandend heet.

We hadden met opzet geen voorgerecht genomen om ons toch maar een dessert te kunnen permitteren, en ook daar hadden we precies geen foute keuze gemaakt. Kims sabayon was overheerlijk, en de stukken tiramisu die Nathalie en ik kregen, waren er om u tegen te zeggen.

Koffie hebben we daar niet meer genomen, het was intussen welletjes voor Kim. En de rekening herinner ik me niet echt meer, maar ik geloof dat ik voor de pizza, het dessert en een half litertje water iets boven de twintig euro zat. Dik in orde.

Pizzeria da Toto
Handbalstraat 1A9000 Gent

Geplaatst op

Vakantie…

De dag begon min of meer zoals die van gisteren, met dit verschil dat ik, toen ik de boekentasjes van de kleintjes nam, ook Wolfs brooddoos nog op de keukentafel zag staan. Zucht. Ik heb Merel en Kobe dus afgezet, en ben doorgereden naar de Blaarmeersen, waar ik na een ochtendwandelingetje over de terreinen tussen meer dan 100 voetballertjes Wolf eindelijk kon lokaliseren en hem zijn brooddoos in handen kon steken.

Ik heb daarna bijzonder op ’t gemakske koffie gedronken met de kuisvrouw, ben haar wat bijgesprongen links en rechts, boodschappen gedaan, en tegen twaalf uur stond hier dan weer een vriendin. Ik moet ervan profiteren, van die vrije dagen zonder kinderen ^^ We hebben gekletst, heerlijk gegeten, en nog meer gekletst bij een grote kop koffie, en toen was het plots alweer kwart voor vier en moest ik de kinderen ophalen.

Die dagen gaan gewoon te snel, zeg. Maar nadat drie vermoeide kinderen zich in de zetel hadden geïnstalleerd, ben ik wel nog boodschappen gaan doen, en meteen ook richting Brico gereden om de nodige zaken voor mijn projectje de komende dagen. Maar daarover morgen dus meer.

Geplaatst op

Vrij

Deze morgen werd Wolf om kwart over acht opgehaald door de mama van zijn beste vriend, om samen met de nummer drie van het trio naar zijn sportkamp te gaan. Tegen half negen kropen de twee andere kinderen in de auto, en zette ik hen af bij IdeeKids aan de Coupure. En toen? Toen had ik gewoon tijd voor mezelf.

Ik ben met een bloemetje naar school gereden om er de nieuwe adjunct-directeur te verwelkomen, die toevallig ook mijn aangetrouwde nicht is, en die ik dus heel goed ken. Meteen kreeg ik ook mijn nieuwe lesrooster, en ik zie het echt wel weer zitten. Aansluitend deed ik boodschappen, en nog wat later kwam een goeie vriend langs, die vorig jaar is verhuisd en die ik dus lang niet gezien had. We hebben fantastisch zitten kletsen, lekker gegeten, en nog meer gepraat. Het deed echt wel deugd, een gesprek met een volwassene, zonder kinderen in de buurt.

Tegen vieren stond ik alweer aan het dagkamp, en kreeg ik twee vrolijke kinderen mee naar huis. Wolf werd tegen half vijf afgezet, en was duidelijk moe, maar wel tevreden. Maar het was duidelijk uit met de rust: vragen langs alle kanten, verhalen die moesten verteld worden, en vanaf vijf uur de tv die aanging.

Tsja.

Maar die paar uur rust nemen ze me alvast niet meer af :-p

Geplaatst op

Logeren

Terwijl het aantal logés in huis langzaam slonk, begon ik ook wat spulletjes van Merel te verzamelen. Koen en Else kwamen haar namelijk ophalen rond vier uur, om een nachtje te logeren bij Liv! Merel keek er enorm naar uit, ze zag het helemaal zitten! Morgen gaan wij haar dan tegen een uur of zes ophalen in Merchtem, en blijven we daar meteen ook eten. Prima plan!

Na de koffie, rond half vier, reden beide Dordrechtse dames terug naar huis, en zodra Merel weg was, zette ik ook Mireille op de trein richting Mechelen. En toen waren we plots nog met vier. Heerlijk rustig, na de drukte van twaalf man gisteren. Veel opruim was er niet meer aan, alleen de kamers nog een klein beetje.

We zijn met zijn allen gewoon in de zetel geploft, en hebben gelezen/tv gekeken/spelletje gespeeld. In het begin zelfs in complete stilte. Oef!

Maar toch mis ik mijn meisje. Ik hoop maar dat ze daar een beetje slaapt, en het naar haar zin heeft. Maar Liv is in elk geval wel haar vriendinnetje, dat komt wel goed.

Geplaatst op

Vossenweekendje

Voor u de titel verkeerd begrijpt: het gaat om een weekendje met de Woestijnvossen, mijn larpgroepje. Meer dan twintig jaar heb ik de larpreeks Poort gespeeld, maar die is er helaas mee opgehouden. Jammer, jammer, jammer!

We hadden er eigenlijk net een goed lopende vrouwengroep, de Vossen, een soort amazones. Die groep wilden we overzetten, en we hebben gekozen voor een nieuw evenement, Vestigo. Intussen zitten er ook al drie mannen in de groep (waaronder de echtgenoot en het neefje van een van de dames) maar die moeten dat zelf maar weten.

Omdat het nieuwe spelsysteem behoorlijk ingewikkeld in elkaar zit en we onze personages op elkaar wilden afstemmen, hebben we er een weekendje hier bij mij thuis van gemaakt. Ze zijn met zijn zevenen gearriveerd rond elf uur ’s morgens, we hebben rustig geaperitiefd en ik heb gekookt, en daarna zijn we aan die personages begonnen.

IMG_6862

Man man, wat een werk! Tegen negen uur zijn we dan richting de Gentse Feesten getrokken, om er rond één uur grandioos uitgeregend te worden.

Vossen

Els, Stefaan en Arwen zijn nog naar huis gereden, de andere vier zijn blijven slapen. Toen een van de dames tegen elf uur opgehaald werd door haar man (ook een larper), bleken we een en ander fout geïnterpreteerd te hebben, en konden we gedeeltelijk herbeginnen. Maar het groepsgevoel is er al, een groot deel van de achtergrond ook, en ik heb me in elk geval goed geamuseerd dit weekend. Ik kijk uit naar september!

 

Geplaatst op

Lembeke

Eigenlijk was het plan om vandaag samen met Gwen en de kinderen te gaan picknicken en zwemmen aan de vijver. Helaas, mijn rug is absoluut niet beter, integendeel: ik loop zo krom als wat, heb serieus veel zeer, en vanavond heb ik een sessie met de kinesist geboekt. Gwen schoot in de lach toen ze het hoorde: ze zag al meteen Bart en mij naast elkaar voortstrompelen. En zij, zij mag lachen, ze kent me al 26 jaar…

Maar ze stelde voor om de picknick te vergeten, en na de middag naar Lembeke te rijden, naar het huis van haar ouders. Die hebben een pracht van een tuin, met zwembad en alles erop en eraan, en zijn momenteel op reis. Ze ging ons komen halen met het busje, zodat ik ook niet zelf hoefde te rijden, en we zouden fruit en koekjes meenemen. Eerlijk gezegd: ik was opgelucht. Ik zag het inderdaad echt niet zitten om naar de vijver te gaan, laat staan alles van een picknick mee te sleuren. Maar daar heb je dus vrienden voor ^^ Gwen zei achteraf dat ik er zelfs getrokken van de pijn uitzag. Kan ik geloven.

Om twee uur stond ze hier met haar vier kinderen, en een half uur later stonden we met ons negenen in Lembeke, en nog drie minuten later lagen de eersten al in het zwembad.

Haar ouders hebben inderdaad een fantastische tuin: er is het stuk aan het huis zelf, er is een boomgaardje met een fijne tafel waar wij ons installeerden, er is het zwembad, en een eind verder is er nog het vroegere voetbalveld, met daarnaast de vroegere kantine, het schildersatelier van Gwens vader.

Pepe Octaaf werd weggeplukt van de koers om mee te komen koffiedrinken, en genoot daar zichtbaar van. Er werd cake en stapels aardbeien verorberd, er moest duidelijk in bomen geklommen worden, en ik, ik merkte dat de “allergie”-medicatie begon te werken, want ik had probleemloos mijn lenzen in (na twee maanden) en had zelfs geen koppijn, laat staan dat ik nog moest niezen of snuiten. En ook de rug genoot duidelijk van het nietsdoen, want het begon toch wel te beteren, ja.

En daarna, daarna werd er nog meer gezwommen, respectievelijk gekletst, en hebben we ons nog behoorlijk moeten reppen om Leander op tijd bij de voetbal te krijgen. Heerlijk rustige namiddag, volop vakantie. Merci, Gwen!