Heijderbos
Gwen en ik hadden het al even gezegd: we gingen er met zijn allen een paar dagen op uit, zonder de echtgenoten, want die hadden toch geen tijd. Een huisje of zoiets dus voor negen mensen, aan het strand, of in de bossen, het maakte niet veel uit. Na een hoop gezoek kwamen we alsnog uit bij Center Parcs, en dan voor acht personen, want Leander is bijna 17 en volop aan het werken op de Gentse Feesten, en die had dus geen zin en tijd om mee te gaan. Zoals Merel opmerkte: “Kijk mama, iedereen heeft een vriendje mee! Ik heb Lena-Mare (ze schelen tien dagen), Kobe heeft Elly (een jaar jonger), Wolf heeft Ernest (een jaar ouder en ook rugbyspeler) en jij hebt Gwen!” Dat was dus uiteraard de bedoeling. Maar Gwen kon niet de hele week, want Leander vertrok vrijdagmorgen in alle vroegte op kamp, en ze wilde dus graag woensdagavond thuis zijn voor alle was en andere praktische besognes.
Enfin, ik boekte, en we spraken af dat we samen gingen rijden in de ‘bus’, hun camionette met acht zitplaatsen. Bart en Erik zouden dan woensdag achter komen, en ’s avonds zouden zij dan naar huis rijden, en Bart zou nog blijven tot vrijdag.
Om elf uur stonden we netjes gepakt en gezakt klaar, tegen half twaalf draaide een grote auto onze straat in, en nog een kwartiertje later zat de koffer ei-, maar eivol.
Ik kroop achter het stuur, en we tuften vrolijk richting Nederland. Rond Turnhout begon iedereen wel honger te krijgen, en Gwen kreeg het lumineuze idee om even van de autostrade af te gaan, en in Kasterlee op hun favoriete plekje te gaan eten. Het weer was zalig, de kinderen speelden, en wij kletsten.
Pas tegen drieën reden we verder naar de buurt van Nijmegen, en verzeilden we blijkbaar vooral op gewestwegen, ipv. de autostrade. Ach ja. Tegen half vijf waren we in het huisje, om half zes lagen we in het water, en tegen zeven uur waren we terug en maakte ik avondeten.
We waren allemaal hondemoe, en het was al lang voorbij de kleintjes hun bedtijd, maar bon, ik denk dat het een fijne eerste dag was, zij het uitputtend.
Lorre
Er zijn zo van die mensen die je tegen het lijf loopt, en met wie het meteen klikt. Lorre is er zo eentje: een rollenspeler die ik ken vanop Omen, die graag zingt, heel erg vlot ter tale is, een dikke boon heeft voor het Latijn, en fantastische woordspelletjes kan verzinnen rond vier uur ’s nachts in een herberg als het gaat over tuingereedschap. Innuendo, iemand?
Enfin, we bleven contact houden, en vandaag – zijn man zat toch op Werchter, ’t is niet dat hij veel te doen had – kwam hij een middagje langs om samen te kletsen, koffie en zelfgebrouwen mede te drinken, en te zingen, dat ook wel. Ik ben van plan om mee te gaan doen met de Omenband, een gelegenheidsfolkgroepje waarin ik dan kan zingen en vioolspelen. Of gitaar. Of blokfluit. Of zoiets.
Lorre zit dus in die Omenband, en we hebben effectief gezongen vandaag. Wel handig, iemand die toch iets van noten kan lezen, maar vooral ook stemvast genoeg is om een duet te kunnen zingen zonder van zijn melk te geraken. En wat ook fantastisch is: die je zangtechnische tips kan geven, en die die dan meteen ook opvolgt, waardoor hij hoorbaar beter zingt. Fijn fijn fijn.
Hij is dan maar meteen ook gebleven voor het avondeten, en pas rond een uur of negen naar huis gegaan, nadat ik nog een paar dingen had laten horen en we nog wat muziek opzochten. Fijne mens, voorwaar. Hopelijk ook het begin van een mooie vriendschap.
Eerste vakantiedag
Voilà, de eerste zit er ook alweer op, en ’t was een goed gevulde, maar toch eentje zonder stress.
We sliepen uit, ik ging naar de kinesist en aansluitend boodschappen doen, er werd gekookt, nog wat ‘schermen’, en ik repte me met Wolf en Merel naar de autokeuring, nu er maar een paar auto’s stonden. Kobe zat intussen op een verjaardagsfeestje. Bij het terugkomen waren er Belgische donuts, waarvoor ik een welgemeende bedankt kreeg.
En toen, toen begonnen we aan het vakantieproject voor dit jaar, “een kast per dag”, en werd op een half uur tijd Merels kast getransformeerd van de linkse versie naar de rechtse:
En ’s avonds, toen reed ik nog naar een gezellige verjaardagsdrink van Gwen. Bart haalde het niet, die zat veel te lang in een vergadering, en zag het daarna gewoon niet meer zitten. En uiteraard was er daar ook taart én voetbal.
Nog eens gelukkige verjaardag, Gwen!
Van Chinees, choco en chique taartjes
Of hoe vat je een middagje Max samen?
In de voormiddag had ik deliberaties, en ik moest maar langskomen wanneer ik klaar was. Max woont op een paar straten van de school en had toevallig een dagje vrij, ideaal dus.
We geraakten meteen aan de klets, bestelden een Chinese rijsttafel voor twee waar ze met gemak nog een keertje van kunnen eten, en kletsten intussen verder. Want kletsen, dat kunnen Max en ik allebei als de beste. Tekenen daarentegen, dat is vooral zijn ding. Wat ik niet wist, is dat hij blijkbaar ook een meester is in het zelf maken van choco. Ik kreeg namelijk een pot in handen gestopt, en zei daar geen nee tegen. Ik laat u nog wel weten of hij smaakt. EDIT: de choco is fantastisch, maar voor mij mocht hij nog donkerder zijn. De calorieën moet je er wel bij pakken, vrees ik.
In de loop van de middag kwamen vrouw- en kleine-zoonlief thuis, en mevrouw werd prompt weer de deur uit gestuurd, op jacht naar taartjes. Max had het in zijn hoofd gestoken dat er taartjes moesten zijn bij de koffie, en man, ook daar zei ik geen nee tegen, want de merengue was schitterend!
Intussen kwam ook de oudste zoon thuis, praatten we nog even, en installeerden een legale kopie van Paint Shop Pro op mijn PC. Ik kan niet zeggen hoe gelukkig ik daarmee ben! Niet dat ik het veel ga gebruiken, wellicht, maar als ik dan al eens aan een foto of een logo wil prutsen, kan ik het tenminste zelf.
Mijn middag Max was er dus vooral eentje van genieten en profiteren: middagmaal, taartjes én fijne software. Maar vooral: bijzonder fijn gezelschap, en dat maakt het einde van het schooljaar opeens weer een pak draaglijker.
Merci, Max!
366 – 19 juni 2016 – 45 rozen
Verjaardagsontbijtje in Gent
Nee, uiteraard niet mijn verjaardag, wel die van Gwen. Voor mijn verjaardag waren we gaan lunchen, nu kregen we dat niet ingepland, en zijn we dan maar gaan ontbijten in ’t stad. Vorig jaar deden we dat in Clouds in my Coffee, dit jaar had ik eens rondgevraagd voor advies en werd het Alice, in het vroegere Coeur d’Artichaud. Helaas, het kader is misschien wel heel mooi en de ligging tegenover ’t Pand ideaal, het ontbijt op zich was heel gewoontjes. Simpele koffiekoeken, een glas geperst fruitsap, standaard pistolets van bij de bakker, en American pancakes die Gwen de uitspraak ontlokten dat wij dat eigenlijk gewoon allebei veel beter konden maken.
Enfin, wij de fiets op, samen naar de Think Twice, dan langs de Kouter naar de Cos, en dan iets gaan drinken in de Amfora aan de Mageleinstraat. Intussen was het tegen twaalven, en ging zij naar huis. Ik passeerde langs de Cora Kemperman maar die bleek uitzonderlijk dicht – hmpf – en dus ging ik nog dingen halen in de Ava, de Hema en het Kruidvat, en genoot ik van het zalige weer om te fietsen en wat foto’s te maken.
Relax
Maandagavond hing ik – zoals wel vaker – met ons ma aan de telefoon. Ze wist te vertellen dat ze eigenlijk niet meer zo comfortabel in haar canapé zat, en of wij toevallig zo geen losse zetel staan, genre relax. Een nieuwe wilde ze niet kopen, want het ging toch niet voor lang zijn. Ik beloofde dat ik eens ging rondhoren, en belde naar mijn schoonma. Die was net zelf de zetel van mijn schoonvader beginnen gebruiken, nu ze zelf sukkelt met artrose in haar schouder.
Ik zette dus gisteren een oproepje op Facebook: wie weet was er wel iemand wiens ouders net in een rusthuis waren, en die er zo eentje op overschot had?
En jawel, Serge, een kennis van zowel Bart als mij, reageerde: in het huis van zijn moeder in Torhout stond er nog eentje, een elektrische, en die mocht ik gerust komen halen. Ik ben gisterenavond na het eten nog in mijn auto gesprongen en naar ginder gereden. Nog een chance dat ik een echt grote koffer heb: de zetel kon er gewoon in rechtstaan.
Deze namiddag ben ik dan, terwijl Kobe naar de muziekles was, met Wolf en Merel naar Zomergem gereden.
We hadden nog een klein beetje tijd over, en pikten eerst nog een cache op in Zomergem. De andere vonden we helaas alweer niet.
In Zomergem had ik mijn broer, die een straat verder woont, opgetrommeld om de zetel naar boven te krijgen. Het kostte ons enige moeite, een hoop gezucht, gesteun en gezweet, maar hij staat waar hij moet staan. Oef.
En Merel, die nam intussen foto’s.
En de zetel, hij werd goed bevonden. Nog die chance!
Een tuinhuis en een garage!
Als ge zo ’s avonds rond half tien nog aan ’t zeveren zijt met een vriendin op Facebook, kan het al eens gebeuren dat u rond half tien de volgende morgen plots aan de ontbijttafel bevindt, met het restje brood dat je nog had, gekookte eitjes, cornflakes en dat soort onzin. Compleet à l’improviste, maar wel supergezellig.
Een ideale start voor een zware dag, overigens: er moest een garage uitgeleegd worden en een tuinhuis opgevuld. Stand van zaken bij aanvang:
De rekken in het midden van de garage moesten uiteraard weg, maar ook de rekken aan de zijkant, zodat we wat meer plaats hebben. Het tuinhuis is er op zich groot genoeg voor.
Enfin, we begonnen eraan: de kinderen haalden alle bloempotten en andere spullen van de rekken en zetten die op de oprit, tot Wolf en ik de kleine rekken konden verzetten, en zij ze opnieuw konden opvullen, maar dan gestructureerder. Na een uur zag het er al zo uit:
Wolf en ik waren toen al met een volle auto naar het containerpark gereden…
Gelukkig kwam er na de middag versterking in de vorm van een oudleerling en medelarper. De bedoeling was eigenlijk dat hij enkel de rekken moest helpen verzetten, maar zo ver waren we helaas nog lang niet. Niet getreurd, naast een bijzonder scherp verstand en een nog scherpere tong heeft hij ook een stevig stel handen en is hij niet bang om die vuil te maken. En dus begon Jesse mee te boel uit te legen, tot we met enige serieuze moeite de twee rekken links op bovenstaande foto konden verzetten.
Na die rekken was er gelukkig stevige koffie, en zag de garage er al wat leger en het tuinhuis wat voller uit:
Ook al was het intussen toch redelijk behoorlijk rotweer, Wolf wilde niet opgeven. Want het mag er dan nog uitzien als een grote rommel, eigenlijk ging het snel.
De groene zakken linksachter zijn er nog voor ’t containerpark, en er kan nog wel wat rommel uit, maarre…
Voor het eerst sinds half oktober staat mijn auto weer binnen! Ma echt en al!
*doet vreugdedansje*
*strompelt weg met zere voeten van het opruimen*
Ge kunt niet geloven hoe blij ik hiervan word, echt waar…
Mooie dag
Een ochtendwandeling met de kinderen richting school, en dan genieten van de zon met een koffie en een kort spelletje Diablo 3: de dag begon goed.
Ik werkte wat administratie weg, deed een hoop verbeteringen, en tegen elven was Monica hier, een lieve vriendin die ik veel te weinig zie. We dronken samen koffie, ik kletste de oren van haar hoofd, we bespraken het fotoproject van de GWP, en gingen in een stralende zon lunchen hier wat verderop.
Dessert en koffie namen we niet, want ik moest wel degelijk in de namiddag lesgeven. We gingen eerst nog bij mij thuis een koffie drinken terwijl ik mijn schoolspullen verzamelde, maar het weer was zó heerlijk, dat Monica eigenlijk liefst nog voor haar sessie bij de kinesist een stevig eindje wilde fietsen. Ik stuurde haar fietswaarts, dronk zelf rustig nog een koffie, stelde vast dat het achteraan in de schaduw 12° was en op mijn terras in de schaduw zelfs 15°, en reed naar school.
De zon scheen op mijn snoet, ik reed naar mijn favoriete job, en dan weerklonk er nog A Forest door de radio: de wereld kan soms gewoonweg mooi zijn.
