365 – 16 oktober 2017 – prachtige bloemen van Dirk en Ilse
Nazomer
Ik blijf het vreemd vinden, 24° half oktober, maar je hoort me niet klagen hoor. Net zoals gisteren kon ik me buiten installeren: de jongens legden de kussens op de buitenbank, en ik lag heerlijk in de zon.
En toen kwamen onverwacht Gwen en Erik nog langs voor een babbel, en daar genoot ik intens van. Want ik weet dat nu al: ik ga me vervelen de komende dagen. Ja, ik kan wel lezen, maar dat steekt op den duur ook tegen. Een grote tv-kijker ben ik niet, en typen op mijn computer lukt ook niet echt vlot, omdat ik wel degelijk nog vooral plat op mijn rug lig. Maar bezoek, dat vind ik zalig. Ik kan genoeg rondlopen om koffie te zetten, zolang ik maar op tijd weer ga liggen.
Bart kwam er, toen Gwen en Erik alweer weg waren, zelfs gezellig bij zitten, zo zalig in de zon. Ook Saruman hield me gezelschap buiten.
Dat doet hij trouwens niet alleen buiten: het beestje heeft me duidelijk ook gemist, en komt steevast bij mij liggen zodra hij de kans krijgt.
Ik word hier vertroeteld, zoveel is duidelijk. Maar toch, toch zou ik een pak liever alles zelf kunnen doen, geloof me.
Prachtige afsluiters van een aangename dag
Eigenlijk is dit nog van vorige vrijdag, maar ik wou er een aparte post aan wijden.
Na al het gekajak was ik moe, dat geef ik toe. Maar het was inderdaad een prachtige dag, en Merel wist me te overhalen om toch naar de rugby te gaan. Ik had nog geen cache – ik had er na het kajakken gestaan, maar had toen de juiste gegevens niet bij en vond niks – en dus gingen Merel en ik een klein beetje verderop, in de buurt van de Sportstraat, naar een klein parkje. De cache hadden we snel, en Merel vond het kleine speeltuintje de max.
Maar we reden terug naar de Blaarmeersen, en gingen picknicken op ons vaste plekje op de pier in de gouden avondzon.
Toen we thuiskwamen, was ik dus nog meer moe, maar toch keek ik uit naar mijn date die avond. Jawel, rond half negen werd ik nog enkele straten verderop verwacht, bij het schoonste cadeau dat ik al van Gift Gent heb gekregen.
Ik wapende me met een goeie gilet, een fles advocaat en een pak Tony’s Chocolonely met karamel en zeezout, en belde aan bij Veronique. Die troonde me meteen mee naar de tuin achteraan, en samen speelden we vuurheks, terwijl we genoten van verse warme chocomelk, de advocaat en de chocolade, en vooral van elkaars gezelschap en het heerlijke vuur, onderwijl lange gesprekken voerend.
Helemaal warm en zen keerde ik later die avond naar huis terug, met de geur van houtvuur en vriendschap in mijn kleren.
Bedankt, Veronique!
Mechelen en omstreken
Kobe moest vandaag tornooi spelen in Mechelen, en ik besloot mee te gaan met hem. Auto’s genoeg, dus het was gewoon wij tweetjes in de auto. Ik vond dat niet erg, want ik vind dat ik te weinig Kobetijd heb. Met Merel ga ik regelmatig wandelen of picknicken aan de Blaarmeersen, en met Wolf ga ik naar de muziekles of geocachen, of praten we in de auto. Maar Kobe, die valt er zo’n beetje vantussen.
Kobetijd dus. We kletsten heerlijk in de auto, en rond negen uur waren we aan het rugbyterrein. Ik gooide hem af bij zijn trainers, en vond dat ik toen niet zomaar een uurtje ging wachten, maar dat ik beter kon cachen in de omgeving. Aangezien ik nog een moeilijke Travel Bug bij had, reed ik naar het perfecte Travel Bug Hotel in de buurt, waar ik wel nog eventjes moest zoeken. Ik genoot echter zodanig van het landschap, dat ik dat eigenlijk helemaal niet erg vond.
Ik reed wat verder, vond een ronduit prachtige Rondje Vlaanderen cache in Zemst, en begon toen aan een ronde Grimm: 25 caches met sprookjesnamen. Ik heb er maar een paar van gedaan, want tegen dat ik terug bij Kobe was, was het al na elven, en heb ik hem maar één matchke meer zien spelen. Tsja.
Bart was intussen met de andere twee in Gent iets gaan eten, dus keken wij even om daar in Hombeek iets te eten. De eerste aanrader, Achille, bleek dicht. De tweede aanrader, De Neus, ook. Op aanraden van Peter Nyffels, een vriend van lang geleden die wat verderop in Boortmeerbeek woont en bij wie we aansluitend op babybezoek gingen, reden we naar Haacht, maar het Brouwershof was, u raadt het al, dicht. Maar naast dat Brouwershof was een nieuw klein restaurantje met wereldkeuken, Atlas. Op dat punt kon het ons eigenlijk niet veel meer schelen waar we zouden eten, als het maar eten was. Maar het restaurant verbaasde ons: we kregen een klein hapje bij ons drinken, en ik had een heuse mango lassi besteld, want blijkbaar waren de eigenaars Indiërs. Kobe at daarna een trio van kroketten – garnaal, kaas en Breydelham – en ik gooide me op een uitstekende kip Tikka Massala. Ik heb het pannetje tot bijna de laatste druppel saus uitgelepeld…
Daarna gingen we lekker buurten bij Peter, kregen we een rondleiding van zijn hele knappe huis in aanbouw – zelf wonen ze momenteel in het veredelde tuinhuis, met alles erop en eraan maar in het mini – en kletsen een eind weg. En daarna was het tijd om nog samen met mijn zoon een paar caches te zoeken, iets waarin hij niet slecht is.
Enfin, het nodige gezoek en gewandel leidde ertoe dat het na zessen was tegen dat we terug thuis stonden, maar we hadden samen een heerlijke moeder-zoondag gehad. En dat was ook eens nodig.
BFF
Toch onvoorstelbaar: Gwen en ik hadden allebei twee maanden vakantie, en toch hebben we elkaar gewoon niet gezien… Life happens, zo veel is duidelijk. We vonden zelf dat dat eigenlijk te gek voor woorden was, en dus hadden we vanavond bij een uitstekende Griek in Hijfte aftgesproken, een deelgemeente van Lochristi, begot.
We hebben oeverloos gekletst, over het werk, de kinderen, vrienden, school, ouders… Zowat alles is de revue gepasseerd, vooral dan het feit dat zij de nieuwe pedagogisch begeleider voor Latijn en Grieks wordt. Wat is dat toch met mijn lesgevende vriendinnen? De ene wordt directeur, de andere inspecteur… En intussen aten we, en genoot ik met volle teugen.
Er zijn toch weinig dingen zó aangenaam als gaan eten met uw beste vriendin van al meer dan vijfentwintig jaar…
1 september, jawel.
Die eerste schooldag, dat kan u eigenlijk gewoon hier lezen. Wolf mocht een uurtje later beginnen, en zat dan maar te glunderen rond half tien.
Voor mij betekende het rondlopen om foto’s te nemen, al mocht ik deze keer geen individuele foto’s nemen van de eerstes voor de lijsten. Geen idee waarom, maar ik weet wel dat daar nog zagerij gaat over komen. Soit, ik ben niet van plan ze op een latere datum te nemen, want vandaag had ik daar tijd voor, en ik steek daar ongeveer 5 uur werk in. Tsja.
Ik maakte kennis met mijn nieuwe vijfdes en zag dat het eigenlijk wel wijze, maar bijzonder stille leerlingen waren. Wellicht nog mijn reputatie die me vooruit snelt?
Enfin, ik maakte nog meer foto’s, reed naar huis, en had twee dolenthousiaste kinderen bij me: zowel Merel als Kobe vonden hun meester, respectievelijk juf de max. Dat komt helemaal goed, heb ik de indruk. Wolf was maar matig: zijn rug deed pijn, en hij kende niemand in zijn nieuwe klas. Aan de andere kant zei hij zelf: ik zal ze wel leren kennen, dat komt wel goed.
En ik, ik zette het verslag van de eerste dag online, deed al wat administratie, bracht Kobe naar de rugby, en reed tegen zeven uur naar Oosterzele. Daar in de tuin – en tijdens de regenbuien gelukkig ook binnen – had Thomas een hoop volk uitgenodigd voor worstjes op de barbecue en gewoon een gezellige avond. Dat werd het dan ook, zeker toen ze achteraan in de tuin nog een kampvuur aanstaken ook. Dikke merci, Tho!
Vriendjes over de vloer
Bijna het einde van de vakantie, en toen kwamen Liam en zijn zusje Dhailien nog spelen. Liam is een van de beste vriendjes van Kobe, en toen ik hem de vorige keer ging ophalen, klikte het precies goed tussen Merel en de twee jaar oudere Dhailien. Aangezien Katrien de tijd vandaag best kon gebruiken, mochten ze allebei hier komen spelen. Wolf was er gisteren dus al conveniënt van onder gemuisd richting Stijn.
Het was eerst zelfs gewoon te warm om veel buiten te spelen, en dus was er een spel voor de jongens, en een poppengedoe voor de meisjes.
Intussen had ik buiten een zwembadje opgezet, en terwijl het nog aan het vullen was, waren er ijsje. Uiteraard.
Daarna konden de zwempakken niet snel genoeg aan zijn, en werd er duchtig gespeeld. En ruziegemaakt. En geschoten met waterpistolen en gegooid met waterballonnen. Ha ja.
Liam deed wel degelijk mee, maar door het nogal acute spatgevaar heb ik maar mijn toestel binnengelegd. Juist ja.
Van kappers, kringwinkels, kinesisten en keuvelen
’t Is toch een gemak, zo’n kapper die eigenlijk feitelijk met pensioen is, maar toch nog een paar klanten doet. Dat zorgt ervoor dat je belt, en meteen de ochtend daarna mag komen. Merel en ik stonden dus om tien uur bij Marie-Jeanne. Merel schrok even toen we de deur openstaken: niet alleen Vigo, de bruine retriever was thuis, maar blijkbaar ook twee logés: een kleiner ras, en nog een golden retriever. Juist ja! Maar sinds haar kennismaking met Lola, de hond van bij de rugby, is het al veel beter met haar kunofobie. Om niet te zeggen: veranderd in een gewone gezonde achterdocht tegenover honden.
Een en ander resulteerde in het volgende tafereel:
En ondertussen zette Marie-Jeanne stevig de schaar in mijn pluimhaar, met een toch wel fijn resultaat, ja.
We reden naar huis, maar moesten voorbij de Kringwinkel aan de Dampoort passeren, en dus stopten we even. En kocht ik een hoop schoolgerief voor in mijn klas, twee T-shirts voor Merel, een hele knappe handtas in bruin leer voor amper 5 euro, een rode leren brillendoos, een paar boeken van Geronimo Stilton voor Kobe, een paar boekjes voor Merel en nog een hoop gerief. Het resultaat was dat het al na twaalven was tegen dat we thuis waren. Op zich nu niet zo’n probleem, ware het niet dat ik zo’n beetje vergeten was dat we om half twee al bij de kinesist moesten staan, en ik nog boodschappen moest doen en nog moest koken. Tot overmaat van ramp dook net op dat moment de tuinman op om een paal voor de hangmatten te betonneren, en moest ik die mens nog uitleg en gerief geven. Juist ja.
Om half een stond ik in de supermarkt, deed al crossend de boodschappen voor die middag én voor de gasten die ’s avonds kwamen eten, en om vijf over één stond ik alweer thuis. Ik trommelde mijn legioen op, zette iedereen aan het groentesnijden, gooide de pasta in het water, en stelde wat later vast dat dat de traagste factor was in het koken, want de rest van dit recept was netjes op tijd klaar. En nog meteen gezond en calorie-arm ook :-p
Wolf en ik aten in sneltreinvaart, en jawel, om half twee gooide ik hem af bij de kine. Ik reed meteen door naar wat verderop in Evergem om de dagelijkse cache op te pikken, en stelde vast dat er een andere verdwenen was.
Thuisgekomen maakten Merel, Kobe en ik de tiramisu, ruimden we op, draaide ik het voorgerecht in elkaar, zette de tafel, en dat was dat.
En om zeven uur stipt – Bart stond nog in de file vanuit Brussel te koekeloeren – stonden mijn neef en zijn vrouw aan de deur voor een gezellige avond met lekker eten en heel veel geklets.
Sommige dagen zijn gevuld voor je het goed en wel beseft, en zijn ook voorbij voor je het goed en wel door hebt. En in dit geval was dat jammer!
Een picknick zoals die moet zijn
Ik kreeg het dus in mijn hoofd dat we dringend eens naar het Middelheimpark moesten, om er de beelden te bekijken. Meteen dacht ik aan een picknick: ideaal voor Wolf om wat rond te lopen, wat te rusten, opnieuw rond te lopen… Want lang stappen of stilstaan – nog erger – lukt nog steeds niet.
En toen dacht ik: waarom gooi ik het niet op Facebook, en maak ik er een vriendenuitje van? Nogal wat volk reageerde: Annelies met hond Layka woont om de hoek. Raf met zoon Kaz en dochter Lena woont ook niet ver, Babeth en Mario met ma Edith kwamen speciaal uit Vilvoorde afzakken, Koen met dochters Mira-Lou en Lena-Lisa was iets later dan gepland, en ook Birgit met zoonlief Dries kwam langs. Op het moment zelf reageerde ook Kitty of ze mocht langskomen. Duh. Alleen Edward moest afhaken met een zieke dochter; nochtans waren de sandwichkes al gekocht. En last but not least was er ook Bard, die in het Middelheimmuseum werkt, en dus niet bepaald ver moest lopen. Hij had meteen wat plannetjes meegebracht, zowel van het ganse park als van de tijdelijke tentoonstelling van Richard Deacon.
Het werd, zoals Koen stelde, “een dagje museumpicknick, speeltuin met 5 extra kinderen, cultuur, geweldig gezelschap, dogsitting met de zalige Laïka, heerlijke babbels en vooral sfeer… ongedwongen en hartelijk!” Ik genoot intens, en had heel erg een vakantiegevoel.
Na het eten moest Bard terug aan het werk, trokken Raf en Koen met 7 kinderen richting speeltuin, en gingen Birgit, Kitty, Babeth, Annelies, Edith en ik beelden kijken, en een geoache-fotozoektocht oplossen. Wolf, tot mijn grote verbazing, vergezelde ons: hij doet echt zijn best om te bewegen, en zag de wandeling wel zitten. Het hielp ook wel dat het park Pokémonheaven is: zo goed als élk beeld is een pokéstop, en het stikt er van de beesten! Enfin, we liepen rond, ik keek mijn ogen uit, en kon mezelf wel slaan dat ik hier nooit eerder ben geweest.
Een aantal van de foto’s zie je in de meer algemene post van vandaag. Ik voeg er nog een paar toe, met kinderen en zo erbij :-p
We namen even pauze in de fantastische ligstoelen die het park zelf voorziet, dronken wat want het was plots warm geworden, en gingen verder met deel twee. Babeth en Edith haakten af omdat ze naar huis moesten, en ook Birgit en Kitty hadden andere verplichtingen. Maar Wolf ging wel degelijk mee voor deel twee, terwijl ook Merel en Mira-Lou ons vervoegden, en de rest van de kinderen ging kubben of voetballen met Raf en Koen. We vonden ook nog met enige moeite een toch wel lastige aparte geocache.
En toen was het plots al half vijf… Ook Annelies moest weg, Wolfs rug deed gemeen zeer, en we hielden het voor bekeken. De fotozoektocht is nog net niet afgelopen, we missen nog twee beelden, maar Annelies ging ze een dezer dagen eens verder zoeken, zei ze. Maar ik had een fantastische middag: vrienden en fijne babbels, prachtige beelden, excellent weer, een stevige portie cultuur, en vooral een ongelofelijk ontspannend gevoel.
En dan kreeg ik nog een verrassing van Bard: de museumgids, een heel knap vormgegeven boekje. Ik heb er al in zitten bladeren en zelfs zitten lezen. Bedankt, Bard, maar dat was echt niet nodig hoor! Ik ben sowieso laaiend enthousiast!
Kom ik dus terug? ’t Zal wel zijn da! Misschien nog eens een picknick op het einde van de vakantie, of op een mooie zondag in september. Ofwel wacht ik op een prachtige herfstige zondag, wanneer de bladeren al verkleurd zijn, en we dan in de buurt iets eten. Zeker weten dat ik Bart meepak, voor zowel beelden als pokemon.
Dat ik hier niet eerder ben gekomen, ik snap het nog steeds niet.
Oh, enne… het terugrijden?
