Geplaatst op

Een gewone zondag, enfin, toch een beetje

De dag begon met croissants en vriendinnen, ik gooide er eentje af aan het station – we hebben nog moeten crossen! – en om half twaalf stapten ook de laatste twee dames hun auto in, terug richting Dordrecht.
Ik moet het eerlijk toegeven: ik heb genoten van de voorbije dagen, maar ik was ook blij dat de rust terugkeerde in huis: helemaal stil en kalm.

Die rust duurde maar heel even, want om tien voor twaalf stond mijn pa al hier, en was ik volop bezig met een gigantische pot macaroni met hesp en kaas te maken. Wolf had daar expliciet naar gevraagd, en Bart was nog niet terug van Rome, ik moest dus wel zelf koken. Maar het smaakte enorm, en we genoten ervan, vooral dan ook van het dessert: zelfgemaakt vers roomijs met caramel ^^

Tegen dan kwam ook Bart thuis en waren we weer compleet. Bart at, viel prompt in slaap, en ons pa en ik reden naar Doornzele om daar een cachewandeling te doen, maar dat viel precies gelijk wat tegen. We zijn dan nog naar Speybank gereden die we met enige moeite wél opgelost kregen, en tegen half zes waren we weer thuis.

Een doodgewone zondag dus, met alles erop en eraan. Oh, en ons pa had gewoon een bloemetje mee voor mij: prachtige rode potroosjes! Ik hoop maar dat ze een beetje blijven staan, want ze zijn prachtig met mijn witte amarylissen…

Geplaatst op

Vossenweekendje ter voorbereiding van Haven

In oktober hadden we hier al eens samen gezeten voor Haven III, maar toen kon ik uiteraard niet mee gaan larpen door mijn kapotte rug. Mireille, Caterina en Hanneke zetten toen zeer overtuigende Akata neer, zo bleek achteraf uit alle verslagen.
Intussen zijn we een half jaar verder, is mijn rug nog absoluut niet oké – dat zal ook nooit meer goedkomen, maar bon – maar goed genoeg om een weekendje te gaan spelen. Ik was in november wel al een weekendje naar Omen gegaan, maar dat was als figurant en dus compleet anders.
Nu ga ik dus opnieuw spelen, mijn derde spelersrol ooit, en de eerste buiten Poort. Ik ga Els keihard missen, dat weet ik nu al: de laatste poorten speelden we voortdurend zij aan zij.
Ook Sabrina gaat nu mee, we waren dus met twee nieuwe spelers, en haar personage moest nog opgesteld worden en de rest bijgestuurd. En daarbij, gewoon een weekendje onder vriendinnen is ook zalig. Mireille was hier al van gisterenavond, ik had haar opgepikt in Drongen station. Bart zit intussen een weekendje in Rome met Jaguar, extra rust dus in huis :-p

Tegen de middag reed ik even naar Mariakerke om Chinees voor zes personen, en om één uur stonden effectief Hanneke en Sabrina hier. We waren net allemaal bediend toen ook Stefaan, man van Els en eigenlijk ook een echte Vos, hier stond. Hij had nog niet gegeten, we schoven een bord bij, en het werd extra gezellig. En ook al waren we met achten, er was nog steeds veel te veel eten :-p



Na het eten overliep Mireille even het concept van Haven, het spelsysteem, en gingen we aan de slag voor een personage voor Sabrina en meteen ook voor Stefaan, want bij hem was het ook beginnen kriebelen. Hij gaat nu nog niet mee doen, maar hopelijk wel de volgende. Yes! Dik in orde! Hij ging trouwens maar even blijven, had hij gezegd, maar het was toch ruim half zes voor hij weer richting Brugge vertrok ^^

Het was oorspronkelijk de bedoeling dat Mireille vanavond nog een trein naar huis nam, maar uiteindelijk is ze, samen met de andere twee, gewoon blijven slapen. Hehehe. Doodjammer dat Caterina er niet bij kon zijn, maar die heeft volgende week examens en was ijverig aan het blokken.

Enfin, vermoeiende, maar wel superwijze dag dus.

Geplaatst op

Boodschapjes

“Mama? Mag Manou vandaag naar hier komen?”
“Tuurlijk, Wolf, maar dan gaat ze wel mee moeten om schoenen en om nieuwe identiteitskaarten. Als ze dat niet erg vindt…”
“Nee hoor!”

En dus zette ik vier kinderen – allez ja, Manou is 15 – in de auto, reden we naar Mariakerke, lieten pasfoto’s maken, haalden een nieuwe geocache om zo aan Manou te tonen wat dat was, stelden vast dat het te laat was om nog in het dienstencentrum te geraken, en reden dan maar naar de Brantano om sportschoenen voor Wolf – hij heeft die nodig aan zee – en deftige schoenen voor Kobe voor zijn lentefeest. Die laatste waren nog niet binnen en zijn besteld, en van die eerste ben ik niet zeker of ze wel goed gaan zijn. Bon, Wolf kan ze meenemen en we kunnen vragen of het dit type is dat ze bedoelen, daar in de kine van het Zeepreventorium.

En daarna, toen was er tijd voor vieruurtjes en lekker hangen in de zon.

Meer moet dat in de vakantie soms gewoon ook niet zijn.  Die nieuwe identiteitskaarten zullen dan wel voor morgen zijn.

Geplaatst op

Fantastisch dagje eten en cachen

Omdat ik destijds Veroniques rolluiken had gefikst, wilde ze ons eens uitnodigen om ’s avonds zelfgemaakte hamburgers met frietjes te eten. En omdat ik haar dochter al eens een geocache-initiatie had gegeven, en haar eigenlijk ook al, stelde ze voor om daarvoor te gaan cachen. Schitterend plan, vond ik.
Toen ik gisteren boodschappen deed en van ons middageten een lichte lunch maakte, een soortement brunch, heb ik Veronique en Leonore dan ook maar meteen uitgenodigd. Ik had spiegeleitjes, gerookte zalm, surimi, kaas, sla, radijsjes, rauwe champignons, worteltjes, … Enfin, een ganse hoop, en het werd best gezellig!

Na een koffietje reden we richting Daknam, voor een geocachetoer van negentien caches, en blijkbaar een aanrader. Awel, meer dan een aanrader. We maakten een prachtige wandeling waarbij we geen enkele auto tegenkwamen, door de velden liepen, langs water, en prachtige caches deden. Een boomklimcache – best dat Kobe het aapje mee was – eentje bijna in het water, een buizenpuzzel, een buis om los te peuteren, een vogelhuisje, een quasi onzichtbare, en zelfs een ongelofelijk wijze met een elektronisch memoryspel in. Schitterend! En de grijze dag veranderde allengs in een warme zonnige dag.
Véronique maakte foto’s, en ik mag er hier gelukkig enkele gebruiken.

We waren net om drie uur gestart, en het was kwart voor zeven tegen dat we terugwaren. Ik pikte Wolf op, en we reden tot bij Véronique thuis voor de hamburgers. En óf die smaakten!

Fantastische dag gehad!

Geplaatst op

100 jaar ‘Impressies van Spanje’

Toen Véronique me een paar dagen geleden een berichtje stuurde met de vraag of ik vandaag meeging naar een concert in de Centrale, moest ik eigenlijk geen twee keer nadenken: er was voor een keer geen koor, dus waarom niet?

De site van de Centrale wist het volgende te melden:

IMPRESIONES Y PAISAJES/ IMPRESSIES VAN SPANJE  (1918) is de eerste publicatie ooit van Lorca. Het is een machtige evocatie van een geliefd land. In dit debuut maakt de piepjonge Lorca stillevens met woorden.

Met deze muziektheaterproductie vieren we de 100ste verjaardag van het begin van een briljante, maar veel te korte carrière. We bundelen flamenco met woord en beeld en méer muziek.

Met: Bob de Moor (woord), Myrddin (flamencogitaar), Bart Maris (trompet), Esteban Murillo (flamencozang) & Saïdjah Galo (flamencodans).

Ik moet toegeven: in het begin vond ik het allemaal nogal cliché. Er was de flamencogitarist, er was de danseres met de typische kleren, en er was de zanger die effectief “aiaiaiaiai” stond te doen. Het deed me meteen denken aan “Ay Ramon”, en alle strips van Suske en Wiske. Maar gaandeweg kwam ik onder de betovering. Bob De Moor bracht de teksten van Lorca met passie maar zonder franjes, de trompettist was echt klasse, en de gitarist? Dat bleek zowaar Myrddin De Cauter te zijn, een van de allerbeste, de me bij momenten met open mond deed toekijken. Ook de danseres was intussen vol vuur het beste van zichzelf aan het geven, zodat ik na afloop niet anders kon dan zeggen: “Dit was de moeite!”

Ons ma had het fantastisch gevonden!

 

Geplaatst op

Rolluikperikelen

’t Is niet alsof er hier in mijn eigen huis niet voldoende klusjes te doen zijn, daar niet van. Maar toen Véronique vroeg of er iemand haar kon helpen met haar gesneuvelde rolluiken, zei ik niet nee. Ze heeft een heel mooie living met drie grote ramen die uitkijken op de tuin. Het luik van het rechterraam was al maanden kapot, maar nu begon ook het middelste, met de tuindeur, te mankeren. Straks zat ze helemaal in het donker. Nu zijn gewone rolluiken – niet de elektrische versie – zowat de meest low-tech constructies die je je kan indenken, en wellicht al in meer dan 100 jaar niks veranderd. ’t Is gewoon een kwestie van weten wat je moet doen.

Na het middageten reed ik dus tot bij Véro, bekeken we de boel eens, reden naar de Brico om rolluiklint, nieuwe afdekplaatjes en opvulschuim, en ging ik aan het werk. Je moet daar dus echt mee twee voor zijn, gewoon om dingen vast te houden. Enfin, na een uurtje of twee was rolluik nr.1 helemaal gefikst, en stond nummer twee klaar voor herstel, want mijn rug vond één rolluik per keer meer dan welletjes.

Ik denk dat ik nu vooral een gelukkige Véro heb, die nu ook zelf weet hoe ze zo’n rolluikriem kan vervangen.

Geplaatst op

Nog eens een geocache introductie

Veronique had gisteren en vandaag een ganse dag opleiding Frenetonderwijs, en dus kwam dochter Léonore de hele middag bij ons. Alleen… Wolf had huiswerk, en Merel en Kobe waren naar de scouts. Het kind wist dus niet goed wat te doen, eigenlijk.
Het was prachtig weer, beetje koud, maar bon, en toen ik haar voorstelde om te gaan geocachen, zag ze dat meteen zitten. We reden in de richting van Ertvelde, en zagen een paar hele mooie plekjes en hele mooie caches.

Thuis heeft ze meteen een gratis account aangemaakt, en ik denk dat ze er wel mee vertrokken is, met dat geocachen. Zalige hobby, toch?

Geplaatst op

Geocacheles

Alweer een dag prachtig weer! Max had me al een tijdje gevraagd om eens te tonen wat dat geocachen nu eigenlijk was, en dus waren ze tegen half vier naar hier gekomen (ze=Max, Karen en de kleine Jef) en reden we samen richting Oostakker/Sint-Amandsberg.

Helaas blijken de regels voor de gratis geocache app verstrengd: vroeger kon je als legger van een geocache zelf kiezen of die voor iedereen zichtbaar was, of enkel voor premium leden (30 euro per jaar). Nu blijkt elke geocache boven een moeilijkheidsgraad van 2/2 (verstopmethode/terrein) enkel voor premiums. Waar vroeger de ratio 2/3 tot 1/3 was, is dat nu omgekeerd dus. Jammer!

Maar bon, we lieten het aan ons hart niet komen, en zochten er toch een paar, waarvan dus sommigen met mijn gsm en niet die van hen.

Ze hadden helaas nog andere plannen, waardoor we vrij snel alweer terug moesten, maar ik heb het gevoel dat ze ermee weg zijn. Jef zag het alleszins volledig zitten, en die wandelt anders absoluut niet graag.

Tsja…