Krokusgeocaching: het vervolg
Mja, ik denk dat Véro en ik gewoon allebei straatlopers zijn, toch als het gezelschap ons aanstaat en er geen ander volk is :-p
In ieder geval was het vandaag ook best te doen qua weer, en dus gingen we verder waar we maandag gestopt waren: die twee ontbrekende caches en dus ook de bonus oplossen, en dan een reeks HilJor doen, ook allemaal rond Lochristi. Deze keer was ook Kobe – verplicht – mee, want die was de hele vakantie letterlijk nog niet uit ons huis geweest.
We hebben het rondje met de auto gedaan, en dat was bij wijlen nogal riskant wegens boerenslag, maar bon, het is gelukt, en we hadden een bijzonder fijne middag, vond ik. Oh, en massa’s foto’s, dat ook. U krijgt er hier een paar. Courtesy Véronique.
Geocachetochtje onder meisjes
Yup, voor het gemak noem ik Véronique en mezelf ook een meisje :-p
We hadden het op voorhand al gepland: we wilden geocachen in de vakantie! En vandaag was het dan wel niet warm, het was tenminste droog, en dus reden we naar Lochristi voor een rondje Arendsoog en nog wat andere losse caches.
In totaal hadden we maar liefst 13 caches, maar het rondje Arendsoog konden we niet afwerken omdat we het juiste paadje naar twee exemplaren niet vonden. Goh, ik vraag dat wel eens aan de legger, en dan is het voor een volgende keer. En ja, het was koud, en ja, het was een beetje lang, maar we hebben er onnoemelijk van genoten.
365 – 04 maart 2019 – geocachegirls
Van sneeuw en goeie vriendinnen.
De dag begon zeer wit, eigenlijk: een vers pak sneeuw, en er kwam er alleen nog maar bij, tot er hier toch zeker 6 centimeter lag. Prachtig om te zien, maar ik was blij dat ik er niet door hoefde, om eerlijk te zijn. Op woensdag moet ik niet naar school, maar om half negen zat ik al netjes aan mijn computer, met een goed muziekske op, een stevige kop koffie, en de schoolbrochure die volledig moest bijgewerkt worden: nieuwe foto’s, nieuwe tekst, en vooral dat laatste is een kwestie van prutsen, want het staat al zó vol dat je niet zomaar iets kan toevoegen zonder de layout naar de zak te helpen. Enfin, het is me gelukt, maar ze was pas tegen half vijf in de namiddag klaar. U kan mijn onprofessioneel layoutwerk trouwens hier bekijken.
En tegen half zes kwam Annick eindelijk nog eens langs. We planden dat al maanden – het was blijkbaar van voor de grote vakantie geleden dat we elkaar nog gezien hadden – maar telkens weer kwam er wel iets roet in het eten gooien. Bon, vandaag lukte het dus wél, zij het wat later dan gepland. Geen nood, Merel had speciaal luiewijvenvlaai gemaakt, en Annick bleef dan meteen ook gewoon brood eten. Waarbij ze – geheel volgens de huistraditie – een tekeningetje in de verse pot speculoospasta maakte. Zo hoort dat nu eenmaal.
Nieuwjaren, deel 3
Ha ja, als je niet alleen familie als meters en peters hebt, maar ook nog een goede vriend van de familie, tsja, dan moet je ook daarmee nieuwjaren natuurlijk.
Dirk en Ilse hadden ons uitgenodigd om samen met hen vandaag een glas te drinken onder de Stadshal – de Gentse nieuwjaarsdrink – en daarna te eten in Café Théâtre. Ik moest echter eerst ons pa gaan halen in het ziekenhuis, en zag dat staan ook niet meteen zitten om zolang recht te staan. Bart is dus al om elf uur doorgereden, ik ben achtergekomen met de kinderen.
Het was, zoals verwacht, aangenaam, gezellig en lekker, en zoals de vorige keren ook weer met een matige bediening. Ne mens zou denken dat ze daar toch wel eens iets aan zouden doen, maar blijkbaar niet… Maar we houden van de ambiance en blijven dus terugkomen.
En Kobe, die zag het alweer helemaal zitten met zijn peter!
Max is de max!
Een dikke week voor Kerstmis kreeg ik een berichtje van Max: dat hij een tekening had gemaakt. Met afbeelding van de tekening erbij, uiteraard.
Ik viel bijna van mijn stoel. Huh? Hoe wat waarom? Max moest daarmee lachen, en schreef het toe aan bewondering. “O ja, de “hoe” is misschien met potlood 
”
Soit, ik geef u hier dus de tekening mee:
De originele foto:
Toen ik Max vroeg wat die tekening moest kosten, antwoordde hij: “Niks, ik zal ze komen binnensteken.” Ik protesteerde. Duh. Maar nee, Max wou geen betaling, maar ik mag zijn tentoonstelling in november wel sponsoren.
Ik heb ze in een kader gestoken, en hem gegeven als cadeautje voor zijn nieuwjaar. Hij was er niet goed van, zoals je misschien kan zien:
En Max, die publiceert momenteel op zijn blog elke dag een tekening, en liet die van ons pa ook al de revue passeren. Mét uitleg.
Bedankt, Max. Echt waar.
Miezerige geocachetocht in Landegem
Ik had vandaag met Véronique en Léonore afgesproken om samen te gaan cachen, maar het weer was nu niet direct uitnodigend. En ook: ze waren hier pas na drieën, en als het al om vijf uur donker wordt, is dat nogal kort natuurlijk.
Soit, we twijfelden even, maar besloten toen dat we eigenlijk toch alle twee straatlopers zijn, dat we niet smelten van een klein beetje nattigheid, en dat we even wilden uitwaaien. Kobe – de tamzak – bleef thuis, maar Wolf, Arwen, Léonore én Merel kropen op de achterbank (I know, I know) en we reden met zijn zessen naar Landegem om daar een aantal caches op te pikken met de auto. En dat was het ook: auto uit, even zoeken, noteren – zeer op elkaar afgestemd, dat ging zeer vlot – en weer de auto in, naar de volgende. We hebben een klein uurtje rondgesjeesd en daar eigenlijk ferm veel deugd van gehad. En kou blijkbaar ook, al had ik daar persoonlijk geen last van.
Maar thuis waren er warme chocomelks, en dat maakte blijkbaar ook veel goed. Het deed Vero en mij besluiten wat we eigenlijk al lang wisten: dat we meer samen moeten optrekken, want daar hebben allebei heel veel aan. Positieve vibes en zo. Alleen willen onze werkroosters dit jaar zo niet mee…
Bij de Griek
Ondanks alle voorafgaande feesten hadden Gwen en ik vanavond eindelijk nog eens afgesproken, en voor het gemak dan maar bij de Griek.
Eigenlijk hebben we het deze keer weinig over de kinderen gehad, maar vooral over het werk en de nieuwe leerplannen. Die hebben een nogal groot impact op de job, en zij heeft ze helpen schrijven, vandaar. En gewoon, ja, dinges en stuff. Waar beste vriendinnen die elkaar 30 jaar kennen over spreken. Dit zijn het soort dingen waar ik gewoon goedgezind van word. Fantastisch begin van het jaar.
Gaan spelen bij een vriendje!
Ik mocht van mezelf vandaag gaan spelen bij een vriendinnetje als mijn vijfdes verbeterd waren. Keigoeie motivatie, geloof me!
Want tegen een uur of drie stond ik in Aaigem bij Sophie, mijn vriendin van in het lager middelbaar, die vorige week geopereerd werd aan haar galblaas. Ik had een taartje mee, en we dronken goeie koffie en hadden nog veel betere babbels.
Blijkbaar ligt haar huis te midden van een ganse cacheroute, en dus duffelden we ons stevig in en gingen een cache een tiental meter verder oppikken. Dat vond ze zo amusant dat we nog eentje verder gingen zoeken. En daarna nog eentje, en dan nog eentje een pad in aan een bosrand. Ze was daar zelfs nog nooit geweest, en dat amper op een paar minuten van haar deur. Cachen, een topbezigheid!
Toen was het intussen zo donker geworden dat het gewoon niet meer lukte om verder te doen, en daarbij, het was ook welletjes voor Sophie, die eigenlijk ook een bronchitis heeft. Maar ik had een ongelofelijk ontspannende, aangename namiddag met mijn vroegere bestie, en ik zie het helemaal zitten om morgen weer lekker verder te verbeteren.