Geplaatst op

Fijne, fijne dag

Vandaag heb ik er echt gewoon carpe diem van gemaakt. Als in: doen wat je moet doen, maar op de leukst mogelijke manier.

Er was om te beginnen de twee uur les in het zesde. Momenteel zijn we bezig met Antieke Filosofie, en dus trokken we naar de buitenklas. Soms heb ik mijn bord nodig voor de meest bizarre tekeningetjes en grafieken, maar niet vandaag. Vandaag had ik de zon nodig, gewoon om Plato’s allegorie van de grot te kunnen uitleggen.

En na de pauze liepen we het park in. Da’s dus echt zalig aan onze school: we liggen naast een groot veld en een fijn bos. Daar kon ik me volledig aan de categorieën en substanties, oorzaken, δυναμις en ενεργεια van Aristoteles gooien, compleet met zijn peripatetische methode.

Toen was er nog een uur toezicht bij blijkbaar een van de zwaarste klassen van de school, maar gelukkig heb ik mijn reputatie mee en waren ze lammetjes. Tegen één uur kon ik me met een bord eten naar de muziekrepetitie reppen, waar ik na een kwartier alweer wegliep voor een klastitularisonderonsje met de directie. Ik heb ondertussen dan maar mijn bord leeggegeten ^^ Toen volgde nog een les met de tweedes – altijd een uitdaging, maar altijd fijn – gevolgd door nog een stukje repetitie, en daarna repte ik me naar huis, waar op het moment dat ik binnenkwam, de koffiemachine aansloeg. Ik had tegen half vijf namelijk afgesproken met Jesse, en die was ietsje te vroeg. Hij was al koffie aan het zetten en zijn taartjes uit aan het halen. De vorige keer was ons koffiemomentje gewoon veel en veel te kort geweest, en dus kwam hij nu een uur of twee kletsen. En dat is precies wat we gedaan hebben, relaxed, gezellig, met een stukje taart en een paar koffies, en veel blabla.

Dit zijn zo van die volle, maar op een of andere manier toch relaxte dagen.
Carpe diem, Horatius had wel een punt, ja.

Geplaatst op

Lunchen in de zon

Maat, ik heb toch echt een luizenleven… Daarnet ben ik vrolijk in de zon naar ’t stad gefietst om er te lunchen met een vriendin op een terras in de zon. Allez ja, naar de studentenbuurt want ze werkt op het rectoraat, en dan zijn we maar zoals altijd gaan eten in de Pacha Mama, mijn favoriete vegetarische restaurant. En dat het warm was in de zon!

We hebben heerlijk honderduit zitten kletsen en er een bijzonder aangename middag van gemaakt.

Dat impliceert wel dat ik nu stevig moet doorwerken, maar dat vind ik helemaal niet erg.

En verder blijf ik nog steeds in een enorm goedgezinde omenbubbel zitten, met heel veel chat- en andere gesprekken met medelarpers.

Alleen mis ik Bart toch wel een beetje…

Geplaatst op

Baaldag en de ideale remedie

Het begon hier als een stevige baaldag. Maar ach, ik heb wat knuffels gekregen van mijn kinderen, ik had een goed boek en koffie, de koppijn begon te minderen, en het is gestopt met regenen. Blijkbaar kan het balen dus ook verminderen.

En als kers op de taart: een bijzonder fijne en attente maat nodigde me uit om Top Gun te bekijken in zijn man attic, de 3D wel te verstaan. En nee, er is nooit genoeg Top Gun.

Hij moest lachen: tijdens de gewone stukken zaten we eigenlijk gewoon te tetteren, maar zodra er straaljagers op het scherm kwamen, viel ik blijkbaar stil, iets wat me zelf niet bijzonder opgevallen was. Ja, de jonge Tom Cruise mag er zijn, en de jonge Val Kilmer is ronduit yummie, maar de film draait hoe dan ook om vliegtuigen. En laat ik nu toevallig gek zijn op vliegtuigen…

In ieder geval was tegen dan mijn baaldag definitief bestreden. Bedankt Max, ge zijt ne chou!

Geplaatst op

Vel

Gisteren stuurde Véronique me een berichtje: of ik niet mee ging naar een toneelvoorstelling bij De Vieze Gasten? Ik zag geen enkele reden om nee te zeggen, wel integendeel, en dus tuften we deze avond samen naar de Brugse Poort voor de voorstelling “Vel”.
Zoals de perstekst zegt:

‘Vader en dochter’ spelen ‘moeder en zoon’ op het toneel.
De zoon speelt gitaar, een soundtrack bij een film, met muzikale stiltes, met zang.

 “Het spijt me jongen, dat ik niet. Dat ik achteraf. Er zijn zoveel dingen. Die je niet. Waarover je. Die gebeuren. Je denkt: nu moet ik… Dit had ik anders. Dit had ik niet. Niet zo. Maar je hebt… En toch heb ik ook. Maar geaarzeld. Hoe moet je denken… over dingen die je niet… Ik heb nooit. Sommige dingen. Je bent niet voorbereid. Je moet.

De dokters weten wat ze zeggen.
Ze zeiden me dat het beste.
En ik knikte.”

Een moeder vertelt het verhaal van haar kind.
Een dochter speelt deze prachtige tekst van Elvis Peeters, los-vast gebaseerd op het verhaal van haar vader.

spel Anna Carlier | muziek Chris Carlier | tekst Elvis Peeters

Concreet zagen we een heel aangrijpend stuk waarin een moeder vertelt hoe haar jonge kind volledig verbrand raakt en hoe ze daarmee probeert om te gaan. En vooral: hoe de tiener die uit dat kind opgroeit, er niet mee kan omgaan.
De muziek die erbij gebracht werd door vader op gitaar, dochter op basgitaar en een drumcomputer lag me totaal niet, maar het stuk zelf kroop wel onder je, welja, vel.

Aansluitend reden Véro en ik nog naar de Burgstraat omdat daar, in de bar Mirwaar, een fijne maat van haar plaatjes draaide. Letterlijk: er staan bakken vol singeltjes op de toog en je mag zelf kiezen wat ze draaien.

Heel lang zijn we niet gebleven want de stoelen bij De Vieze Gasten zijn nu niet bepaald van die kwaliteit dat mijn rug er vrolijk van wordt, en mijn rug is sowieso niet veel waard op vrijdag na een stevige lesdag, maar we hebben zelfs zelfs eventjes staan dansen.

En meteen hebben we ook besloten dat we vaker samen op de lappen gaan, en dat we dan ook steevast een hoed gaan dragen. We gaan dan op hoedenzwier. Dik in orde!

Geplaatst op

Haven VI: een echte hot tub

Het deed deugd: voor het eerst zijn we met zijn zessen op Haven: Mireille, ikzelf, Hanneke, Sabrina, Caterina én Stefaan! Jawel, voltallig dus, al zal het gemis van Els een constante blijven. Stefaan had het bij momenten moeilijk, en dat is niet meer dan normaal: ik vond het al fantastisch dat hij er überhaupt bij was.

De setting was helemaal Japans, en helaas clasht dat nogal met mijn personage: die houdt niet van al dat formele. Ik heb er dus weinig van mee gehad, maar ik ben vandaag om 18.00 uur wél in een van de hot tubs gegaan die spelleiding had voorzien. Goed zot, die spelleiding! We waren met zijn viertjes: mijn twee ingame “amants”, mijn ingame zusje en ik, Jarne, Koen, Mireille en ik dus. Na kort overleg besloten we toch om gewoon naakt te gaan: dat geeft toch een veel completere en aangenamere ervaring, en het is niet alsof ik me niet comfortabel voelde bij die mensen, ik ken hen al lang genoeg.

We moesten eerst douchen en stapten dan het gloeiend hete water in: mijn voeten zijn de eerste tien minuten gewoon blijven tintelen! De bedoeling was om grondig overleg te plegen over verdere actie in het spel, maar we waren afgeleid door de ervaring en de heerlijke sencha thee die gebracht werd, met op de achtergrond een Japans klinkend live instrument.

Een bijzondere ervaring, zelfs zonder de context van de larp, en nu al helemaal. Bizar, maar zalig! En dan was er uiteraard nog de rest van het spel waarbij ik bij momenten tranen heb gelachen.

Geplaatst op

Avondje Gwen

Gwen en ik probeerden al de hele week af te spreken, maar eerst zaten zij een paar dagen in Normandië, dit weekend zit ik op Haven en volgende week zitten we in de Ardennen, en dus spraken we gewoon gisterenavond af, redelijk op den bots, en niet te ver van mij wegens de rug die het toch niet helemaal doet nog.

Het werd het Italiaanse restaurant Mauro di Puglie hier in Wondelgem: een goeie, atypische Italiaan waar je uiteraard wel pasta’s en pizza’s kan krijgen, maar toch altijd net dat beetje anders. Iets duurder ook, maar daar lagen we zo niet wakker van.

Zoals altijd hebben we het over de meest uiteenlopende onderwerpen gehad: uiteraard over de onderwijshervorming en de nieuwe leerplannen Latijn, maar ook over echtgenoten, kinderen, vakanties, de was, verbouwingen, rugby, algemeen gedoe… De avond was weer voorbij voor we het goed en wel beseften, en ze blijft toch echt mijn beste vriendin. Al 30 jaar…

Geplaatst op

Vossendagje

Samen op LARP gaan, dat vraagt wel enige voorbereiding, zeker zo’n ingewikkelde larp als Haven, waar alle personages echt wel op elkaar moeten afgestemd zijn. En dus lassen we telkens een voorbereidingsdagje in, al was het maar omdat het ook gewoon leuk is om elkaar nog eens te zien ook.

Oorspronkelijk ging dit zelfs een tweedaagse worden, maar toen puntje bij paaltje kwam, kon bijna niemand op zaterdag, en maakten we er dus gewoon een gezellige zondag van.

Mireille is onze secretaris die alles bijhoudt en doorstuurt, en ook deze keer kweet zij zich bijzonder goed van haar taak. Stefaan gaat voor de eerste keer ook mee op Haven, als haan in het kiekenkot van de Vossen, en stond rond een uur of negen bij mij, zodat we tegen tienen in Kapelle-Op-Den-Bos stonden. Nog iets later stonden ook Sabrina en Hanneke er, en nog wat later dook ook Caterina op. Voltallig, dus ^^ En met een stevig ontbijt.

We bespraken wat moest besproken worden, Mireille telde en rekende uit, en Sabrina had zoals vanouds alle mogelijke knutselgerief bij, waardoor we allemaal eindigden met een vree wijs lederen tasje. En een hoop nieuwe ideeën, dat ook.

Ik kijk uit naar Haven, ge hebt er geen gedacht van!