Geplaatst op

Eindelijk bij Vallery

Vallery heeft, geloof ik, al een half jaar een nieuwe keuken. Allez, een ganse verbouwing eigenlijk: de achterbouw is aangepast, ze heeft een nieuw buitenvenster, toilet en vooral keuken. De max. Doordat de vensters quasi helemaal openschuiven, lijkt het alsof haar woonkamer veel groter is geworden, en de tuin is ook veel toegankelijker. Zalig.

Alleen was ik er nog steeds niet geraakt, wat ze me langzamerhand bijna kwalijk begon te nemen. Begrijpelijk.

Vandaag heb ik dus Merel achter op de fiets gezet – allez, eigenlijk klimt ze er zelf op omdat ik haar absoluut niet kan tillen – en ben ik met Kobe tot bij haar in Sint-Amandsberg gefietst. Een hele mooie fietstocht eigenlijk, via het fietspad door de nieuwe wijk in Wondelgem, over de spoorwegbrug naar Meulestee, en dan langs het water verder tot aan de Koopvaardijlaan en de Dampoort.

Bij Vallery zetten wij ons te kletsen, terwijl de kinderen ook samen een paar spelletjes speelden.

Tegen een uur of vijf reden we richting stad om een geocache van een vers dekseltje te voorzien en vooral ook een ijsje te eten. Ha ja, want dat hoort zo.

Geplaatst op

Vriendinnetjesdrama

Zucht. Soms is het moeilijk om goed te doen bij negenjarigen…

Sandra, de mama van Feija, moest weg deze namiddag en had gevraagd of Feija hier dan mocht komen spelen. Natuurlijk kan dat, het is niet de eerste keer deze vakantie en dan verveelt Merel zich ook niet.

Merel had ook al verschillende keren gevraagd of Lieze hier mocht blijven slapen, en Els had geantwoord dat vandaag de ideale gelegenheid zou zijn. Dik in orde. Ik had er meteen bij gedacht dat Feija dan misschien ook kon blijven slapen. Merel vond het geweldig, maar ik had het moeten weten toen Els daarop nogal aarzelend reageerde: zij had op Liezes verjaardagsfeestje opgemerkt dat het soms wel botste tussen die drie samen. Merel + Lieze = BFF, Merel + Feija = schitterend, Feija + Lieze = lukt ook wonderwel. De drie samen? Tsja… Ik had dat echter niet door, dus.

Ze speelden geheim agent en amuseerden zich kostelijk. Tot Merel huilend beneden kwam: Feija vond alles wat Lieze voorstelde, stom, en precies ook omgekeerd.

Enfin, even gepraat, gedreigd met het feit dat ik Feija naar huis ging sturen, en het lukte wel weer.

Tot het iets voor het eten weer tot een uitbarsting kwam, waarbij Feija naar huis wilde, Lieze naar huis wilde en ze alle drie aan het huilen waren. Vooral Merel was er het hart van in: haar twee beste vriendinnetjes…

Enfin, ik had zelfs al Sandra gebeld toen het toch nog uitgepraat geraakte en ze toch allebei gingen blijven slapen. En toen waren er pannenkoeken en daarna keken ze samen naar de tekenfilmversie van The Grinch.

Maar toen moest het slapen nog komen… Ze sliepen alle drie samen in het grote bed van Wolf en mochten van mij nog blijven tetteren tot half tien.
Alleen… we hoorden voortdurend eentje naar toilet gaan, en dat bleek Feija te zijn die bang was in die vreemde kamer. Bart is een paar keer naar boven gegaan, en tegen half elf heb ik Merel voorgesteld dat zij in haar eigen bed ging slapen, wat ze met veel plezier deed want ze had nog geen oog dicht gedaan.
Toen Bart en ik gingen slapen, deed ik zoals afgesproken het licht in de gang uit. Vijf minuten later was Feija aan het huilen: ze was bang. Gelukkig had LIeze een slaapmaskertje mee, want toen moest er een lichtje aan.
Een half uur later begon Feija plots luidop te huilen, waardoor ook Lieze natuurlijk weer wakker was. Ze was nog bang en ze wilde naar huis. Ik kon Sandra moeilijk bellen na middernacht, liet het grote licht branden in de kamer en kreeg Feija toch nog rustig. Enfin, dat was gelukkig dat.
Maar een rustige avond/nacht kan je het niet noemen, nee.

Geplaatst op

Art deco in Sint-Niklaas

Toen ik deze winter een kunstroute liep in Sint-Niklaas, had ik vastgesteld dat er echt wel veel prachtige gebouwen staan, vooral dan uit de art decoperiode. Blijkbaar was ik niet de enige die dat wist, want er loopt een geocacheroute doorheen de stad van het ene artdecogebouw naar het andere. Je krijgt zestien foto’s en je moet er 12 van zien te herkennen, om dan de eigenlijke cache te kunnen vinden.

Ik had toen al gedacht: dit moet ik eens met Véronique doen, die is even zot van die art deco als ik. Meer eigenlijk, aangezien ze nu net een prachtig art decohuis gekocht heeft in Ronse.

Enfin, vandaag stond dat dus eindelijk op de planning: een dag zonder kinderen in Sint-Niklaas, en dan maar gebouwen kijken en die geocache doen. Helaas, na alle prachtige dagen van de voorbije weken was het vandaag aan het regenen. En goed ook. We vertrokken hier kwart voor elf, pikten langs de route een paar caches op, de een al natter dan de andere, namen vooral ook de Rondje Vlaanderen Sint-Niklaas mee, zochten ons te pletter bij eentje die verdwenen bleek te zijn, en gingen dan maar gaan eten op een terras op de Grote Markt. Waar het verstandig was dat we centraal onder een parasol zaten, want ook al was het niet koud en zat ik in een topje, het was aan het regenen. Of gieten, bij momenten.

Het vispannetje was lekker en gloeiend heet, en na de maaltijd was het zowaar even gestopt met regenen! We begonnen aan onze wandeling van zo’n 5 kilometer, van art deco huis naar art deco huis, langs prachtige straten en nog veel meer huizen die een vermelding waard waren geweest. We genoten, intens, en Véro nam de foto’s.

Wat ons minstens even hard deed genieten, was de verwenkoffie, respectievelijk -thee bij de Foubert. Het is al een goed teken als je op een druilerige vrijdagmiddag moet aanschuiven. En het feit dat ik kon betalen met een Bongobon en zelfs nog 5 euro wisselgeld terugkreeg, was al helemaal zalig!

Enfin, verder met onze wandeling en onze huizen. Tegen het einde was het welletjes geweest, maar Véro en ik waren het er roerend over eens: Sint-Niklaas had echt prachtige huizen en architectuur, en we moeten zeker nog eens terugkomen om de tweede art deco wandeling/cache te doen.

Voor herhaling vatbaar dus, zoveel is zeker!

 

Geplaatst op

Vriendjes…

Dat het alweer een hele rustige vakantiedag was, zonder echte plannen. Nu ja, ik had afgesproken met Robbe om hier gezellig iets te komen drinken, en Wolf had afgesproken dat Wout naar hier kwam om dan samen te gaan karten. Op mijn voorstel haalde Kobe er zijn maatje Levi bij. Alleen Merel kreeg geen vriendinnetje over de vloer: die waren allemaal met vakantie, zo bleek, of niet beschikbaar. Mja.

Robbe en ik installeerden ons in de tuin, ik met een koffie, hij met een streekbiertje, en we kletsten erop los.
Tussendoor kwam Wolf salu zeggen, en werden we natgespat door Kobe en Levi. Moet kunnen.

En toen was het plots zeven uur en was de namiddag voorbij gevlogen. Ik had niks gedaan, maar het vakantiegevoel was wel immens, en ik was heerlijk relax.

Sic fugit irreparabile tempus.

Geplaatst op

Geocachen in Balen

In de Gentse Feesten en vorige week had ik Mathias kennis laten maken met Gent, nu was het tijd dat ik eens ging kijken in Balen. Niet dat dat nu bepaald een grootstad is, maar de natuur is er wel prachtig.

Tegen kwart over twee stond ik bij Mathias en Wim, en iets later stonden we achter zijn huis in Scheps, een natuurgebied met moerassen – heuse, echte, gevaarlijke, ik-zink-weg-en-ben-een-beetje-dood-moerassen – en vlonderpaden, poelen, vijvers, en blijkbaar ook een kapel, een Lourdesgrotje én een waterput van Sint-Odrada. De natuur is er inderdaad prachtig.

We gingen daarna naar Picknick eiland, een heus eiland met twee picknicktafels en drie palen voor hangmatten, om er gewoon rustig te zitten, te praten en te chillen. Mijn rug was de jongens dankbaar.

Ze lieten me ook nog de lokale visvijver – zonder vis – zien, en daarna reden we naar de andere kant van Balen voor een rondje geocachen, het rondje Natte Voeten, langs een kanaal en daarna langs de Nete, waar het soms inderdaad echt wel modderig en drassig lag. In de andere seizoenen kom je er niet door zonder rubberlaarzen, het was nu soms zelfs uitkijken en rondspringen.

Tegen zevenen stonden we weer bij Mathias thuis om even op te frissen – ik zweette als een bunzing – Stijn ook nog op te pikken, en dan naar Geel in het Aards Hof iets te eten.

Tegen elf uur zat ik in de auto richting Gent, klaarwakker, en dus pikte ik langs de baan in en rond Geel nog vijf extra losse caches op. Tegen half twee was ik uiteindelijk thuis, na een ideale, relaxte vakantiedag.

Heerlijk toch?

Geplaatst op

Deftige dames in het zwembad

Vandaag hadden we niet meteen iets gepland. Goh ja, misschien dat ik vandaag dan wel al die caches in Oostakker ging ophalen.

Maar plots stond daar tegen half twaalf Poppy met haar mama: of ze mocht komen spelen. Natuurlijk datte!

Tegen twee uur waren de meisjes zich volop aan het amuseren, en bleken ze deftige dames te zijn die wel wilden poseren voor een fotoshoot.

Nog iets later zaten beide dames in het zwembad, terwijl het eigenlijk toch niet meteen zo warm was, toch? Dat kon hen blijkbaar niet deren.

Merel had meteen een zalige namiddag, Kobe deed een paar après-kamp dutjes, en Wolf, ja, die hing op zijn kamer zoals alleen een puber dat kan.

Vakantie dus ^^