Eindelijk weer vriendjes!
Mathias, die ik al meer dan een jaar niet meer gezien heb door die kutcorona, liet me weten dat hij vandaag vanuit Balen naar Roeselare of all places moest, een ritje van 2,5 uur… Hij volgt een stage werfleider, en blijkbaar kon dat op zaterdag enkel ginder. Hij had zich ingeschreven omdat de hoofdzetel in Genk is, maar verschoot nogal toen hij hoorde dat hij op zaterdag naar Roeselare moest. En dus was hij om half zes opgestaan. Uiteraard moest hij ook nog terug en vanuit West-Vlaanderen rij je dan het makkelijkst over Gent.
Een en ander zorgde er dus voor dat hij om half zes bij ons op het terras zat, lekker ingeduffeld, met een soepje en wat knabbels, en we hebben maar liefst tot na acht uur zitten kletsen. Héérlijk gewoon, pas nu ik het terug heb, merk ik pas hoe hard ik dat sociale contact heb gemist, en dan ben ik nog in se een asociaal iemand…
Wolf kwam er eventjes bijzitten tussen het studeren door, en ook dat was aangenaam.
Toen Mathias rond een uur of acht doorreed – hij had nog anderhalf uur auto te gaan – vond ik het wel jammer, maar aan de andere kant: mijn voeten hadden intussen steenkoud – een fenomeen dat LARPers wel herkennen – en ik had behoorlijk wat honger ook.
Maar vooral: ik voelde me helemaal warm vanbinnen.
Bedankt, Mathias! Tot de volgende!
366 – 05 december 2020 – winterterras
Winterterras
Ik wilde al een tijdje nog eens afspreken met Annick om koffie te drinken, maar voorlopig kan dat dus niet. Allez ja, niet zoals we het anders doen, namelijk gezellig in de zetel.
We overlegden even: zouden we het buiten doen? In dat miezerige weer, in de kou? Of gewoon elk in onze eigen zetel, met een kop koffie, en een scherm? Maar dat is maar half zo gezellig…
Uiteindelijk kwam Annick hier om kwart over twee in levende lijve aanzetten, met een dikke jas, sjaal en handschoenen. Merel en ik hadden, met de hulp van Kobe, de tuinkussens en vooral ook de vuurschaal buiten gezet. We hebben anderhalf uur zitten kletsen, koffie gedronken, koekjes gegeten en ik heb vooral intens genoten van een beetje sociaal contact.
Ik heb gelukkig mijn gezin om me heen en op school zijn er de collega’s, maar dat is toch helemaal niet hetzelfde. Als je dan een fijne vriendin voor je neus hebt, in de buitenlucht op anderhalve meter, dan doet dat echt deugd.
En ik denk dat ik hiermee een trend ga beginnen, en dit vaker ga doen. Yupyup.
366 – 02 december 2020 – winterterras overdag
Geocachen in Munte
Vandaag had ik afgesproken met Véronique om in het mooie weer te gaan cachen. Plaats van afspraak was Munte, de rand van het Bruinbos, waar ik een rondje van zo’n 5 kilometer en 14 caches had uitgestippeld. Vijf kilometer, da’s normaal gezien ongeveer een uur, maar als je cacht moet je per cache daar toch vijf à tien minuten bij rekenen: sommige caches vind je in een oogopslag en moet je enkel nog loggen, bij andere ben je soms tot een half uur kwijt, afhankelijk van hoe koppig je bent.
Over ons rondje deden we iets meer dan drie uur, pauze op een hekkenbalkje met een carré confituurtje inbegrepen. Oh, en talloze foto’s, dat ook.
Ik hield het bij de gsm, kwestie van het gewicht wat te beperken, maar Véro had haar toestel mee en documenteerde grondig.
Tegen het einde was het echt wel donker, de laatste cache hebben we gezocht én gevonden met het lichtje van onze telefoons.
Om kwart over vijf reden we huiswaarts, en ik pikte in het passeren in het donker nog 4 extra caches langs de baan op.
Ik heb er immens van genoten: buitenlucht, beweging, volwassen gezelschap en een zalige babbel. Meer moet dat toch niet zijn?
366 – 11 november 2020 – fotografiegymnastiek
Tiende verjaardag!
Zoals ik gisteren al schreef, had ik mijn vrienden opgeroepen om kaartjes te sturen. En toen waren er niet alleen kaartjes maar ook cadeautjes en lag de hele keukentafel vol.
Deze morgen kwam ze om acht uur bij mij in bed kruipen, we maakten de rest wakker, Merel deed een maskertje aan, en we namen haar mee naar beneden. En toen…
Dat enthousiasme, dat is toch zalig???
Vooral met de mechanische eenhoorn van Mario en Babeth hebben we ons een kriek gelachen: dat ding stapt bijzonder snel, schudt dan al hinnikend met zijn kont en dan begint hij een liedje te zingen. Het effect op Gandalf was grandioos…
Intussen bakte Kobe pancakes bij wijze van ontbijt en mocht zij alles uitpakken en alle kaartjes opendoen, iets waar ze echt lang mee bezig was. En toen maakte ze dit filmpje:
’s Middags waren er wraps van broerlief, en in de namiddag was er uiteraard ook taart. Haar lievelingstaart was er niet meer in gewone vorm, alleen in de Sint-uitvoering, maar dat vond ze niet erg. Alleen is zo’n dikke laag chocolade niet zo handig voor kaarsjes ^^
En ’s avonds, toen waren er frietjes van de frituur.
’t Is niet dat we volgevreten waren of zo, hoor!
Maison Jeroom
Alweer donderdag, en dus een nieuwe lunchafspraak met Véronique, zolang het nog lukt.
Alleen… waar? We verkennen allebei graag nieuwe adresjes, en dus zei ze prompt: “Maison Jeroom, Dok Noord”. Ze had de dame van dit restaurantje leren kennen via een Boch verzamelgroep en wilde er graag eens naartoe.
We hadden afgesproken om half één en ik was maar nipt op tijd: ik had het verkeer blijkbaar onderschat. Maar toen ik binnenkwam, bleek ook zij er nog niet te zijn, en een paar minuten later kreeg ik een paniekerige telefoon: “Hey, ik loop hier rond in Dok Noord en ik vind het maar niet!” Euh, ik had bijna hetzelfde voorgehad, ware het niet dat ik Waze had ingeschakeld voor de files. Er is namelijk wel het shoppingcenter Dok Noord, maar er is ook de strààt, en die ligt een klein beetje verderop, vlak voor de Muidebrug naar rechts langs het water, vrij idyllisch zelfs. Klassieke fout, zo wist de eigenares me nadien te vertellen.
Maar bon, ik bestelde meteen al voor twee, en iets later kwam zij alsnog aangestoven, helemaal verhit, maar nog meer dan op tijd om rustig te kunnen lunchen.
En dat deden we met veel smaak: ik had voor beiden de pokebowl van de dag (13 euro) besteld, met zalm en avocado en zwarte boontjes.
Ik vond het eerst precies een vrij kleine portie, maar geloof me: ik heb het niet eens opgekregen, en het was nochtans bijzonder lekker!
Het interieur is licht en luchtig, met veel bleek hout en wit, en ook bijna alles in Bochporselein. De kaart is niet bijzonder uitgebreid, maar wel heel erg vers en ook gericht op vegetariërs en zelfs veganisten. Je kan er lunchen, maar ook ontbijten en op vrijdag-zaterdag-zondag ook brunchen. Zelfs een High Tea behoort tot de mogelijkheden, als je het op voorhand aanvraagt.
De taarten, daar hadden we geen tijd meer voor, maar die zagen er zeer aanlokkelijk uit, en je kan er ook pannenkoeken en wafels krijgen.
Jammer dat het weer wat minder was, want we hadden met plezier op het terras gezeten. Ik vermoed dat dat voor een volgende keer zal zijn, want ik ga hier nog terugkomen, denk ik.
Ook goed om weten: je kan ook afhalen en zelfs laten leveren binnen het Gentse. Als je voor meer dan 20 euro bestelt, leveren ze zelfs gratis.
Maison Jeroom
Dok Noord 23
9000 Gent
09 220 99 51
Ma: gesloten
Di-Woe-Do: 11u00 – 17u00
Vrij-Zat: 09u30-19u30
Zon: 9u30-17u00
Een nieuwe traditie?
Vorige week ging ik lunchen met Véronique op donderdag, en dat was ons beiden zo goed bevallen dat we dat deze week gewoon herhaalden.
Waar we vorige week in het STAM zaten, gingen we nu naar het KASK café, een voor mij nobele onbekende. Wel, het is me gigantisch goed meegevallen! Het aanbod is er vooral vegetarisch/veganistisch, maar je kan er evengoed lekker vlees krijgen, en dat voor zeer weinig geld. Je schuift gewoon aan aan de toog, bestelt wat je wil, betaalt, wacht even, en voilà.
Binnen is het ruim en licht, met veel hout, en buiten is er een zeer fijn, groot terras, waar het zalig zitten was. Het hipstergehalte is misschien vrij groot, maar wat had je anders verwacht van een kunsthogeschool?
En de prijzen? 5 euro voor een groot broodje, het kraantjeswater kregen we er gratis bij.
Achteraf lieten we ons ook nog een koffie en een royale portie tiramisu welgevallen, en we zagen dat het goed was! Yup, ik denk dat we hier nog terugkomen, ja.
