Geplaatst op

Robot aan het stuur: over de ethiek van techniek

Als eigenaar van de kantoorruimte van Wijs organiseert Bart regelmatig activiteiten en evenementen in nCube, de naam van, tsja, zijn stuk van het gebouw, zeker? Meestal zijn die evenementen enkel op uitnodiging voor de werknemers van Mandelbrot, voor een beperkt publiek dus.

Soms stelt hij ze echter ook open, zoals vanavond.

Businessfilosoof Jochanan Eynikel kwam er spreken over “Robot aan het stuur: over de ethiek van techniek “, niet toevallig ook de titel van zijn nieuwste boek.

Normaal gezien lukt het me nooit op dinsdag, maar omdat Wolf zijn hand heeft bezeerd, had hij voor één keertje geen gitaarles, en kon ik er dus wel geraken. En ik moet het toegeven, ja, het was bijzonder interessant.

IMG_2595

Want waar ligt de scheidingslijn tussen design en techniek? Wanneer spreek je nog van puur geprogrammeerde techniek, en op basis van welke logaritmes laat je een machine zelf beslissingen nemen? Of, om een praktisch voorbeeld te geven, als een zelfrijdende auto een ongeluk niet kan vermijden, maait hij dan twee kinderen of liever vier bejaarden van de weg?

Met de nieuwe robotica is er dus ook sprake van nieuwe ethische vraagstukken, en zijn we dan wel bereid om die op te lossen?

Enfin, meer daarover in Jochanans boek dus. Of u moet hem ergens op een van zijn lezingen aan het werk horen, dat kan ook, natuurlijk.

 

Geplaatst op

Ziek

Nee, ik ben niet zelf ziek, al valt daarover nog te discussiëren: mijn hoest is sinds de kerstvakantie wel al wat geminderd, maar af en toe schiet ik nog steeds in een hoestbui alsof mijn longen een ontsnappingspoging willen wagen. En ik heb een verkoudheid om u tegen te zeggen, van die aard dat ik al bijna een week niks meer ruik of proef. Blah! Gelukkig zijn texturen ook belangrijk. En ik blijf er verbaasd over staan hoeveel snot een kop kan produceren, maar dit geheel terzijde.

Bart is dus een goeie halve week ziek geweest, en is nog steeds niet helemaal op zijn plooi.

Gisterenmorgen stond Wolf op, kleedde zich aan, kwam naar beneden, en begon prompt te huilen. Hij voelde zich niet goed, had buikpijn, slappe stoelgang, en zag er inderdaad behoorlijk bleekjes uit. Ik heb hem dan maar thuis gelaten, en hij is prompt weer in zijn bed gekropen. Ik moest wel lesgeven tussen tien en twaalf en daarna nog wat boodschappen doen, maar tegen één uur was ik thuis, en toen was hij een half uurtje op. Slappekes.

Deze morgen toog Wolf weer naar school, maar was het Kobes beurt om huilend bij mij te kruipen en er bleekjes uit te zien. Ik stuurde Kobe weer naar bed, en ging naar school. Ik heb op vrijdag een lange tussenpauze waarin ik meestal naar huis kom, en dus was ik rond half elf alweer thuis, waardoor ik een vrij vrolijke Kobe kon begroeten. Hij had lang geslapen en voelde zich beter. Ik stuurde hem prompt om brood, deed hem zijn boterhammetjes smeren, en zette hem om kwart voor twaalf af aan school, want ik moest zelf weer gaan lesgeven tegen twaalf uur.

En zelf slikte ik tussendoor een stevige Dafalgan, want mijn koppijn was door al dat gesnotter niet te harden.

En ’s avonds? Toen bleek Kobe weer serieuze buikpijn te hebben, waardoor we meteen de fagotles, maar ook de rugbytraining hebben afgezegd. Wolf voelde zich ook nog lang niet optimaal. Ik ga de jongens dan ook allebei verstek laten gaan voor de matchen morgen: dat komt gegarandeerd niet goed, en ik kan zelf ook wel een rustig moment gebruiken.

Geplaatst op

Van dinges.

Op donderdag heb ik om 12.05 uur al gedaan met lesgeven, en ik had voor een keertje kunnen afspreken met mijn lief om te lunchen. Hij had de Koevert op Wondelgem gekozen, en dus zat ik daar netjes kwart over twaalf. In de schemer. Hoezo? Wel, hun elektriciteit was uitgevallen, en ze kregen hem maar af en toe aan. Ze hadden al een aantal klanten weggestuurd, maar blijkbaar kennen ze er Bart, en wij konden blijven. Ik had dan ook een plaatsje aan het raam uitgezocht :-p Nog een chance dat ze koken op een gasvuur dus. Enfin, de lunch was lekker maar bijna haastig te noemen, want ik moest om half twee al in Sint-Amandsberg staan, voor een hoognodige knipbeurt.

Aansluitend reed ik in de regen naar Oostakker-Lochristi, pikte in het passeren een fijne geocache mee, en waaide er de Brantano binnen. Voorlopig loop ik nog steeds met die laars rond en met één paar schoenen dat de exact goeie hoogte heeft, maar ik hoop dat ik toch misschien wel ne keer ooit weer gewone schoenen zal kunnen dragen. Platte schoenen, welteverstaan, zeker in het begin. Hmpf. Ik vond een paar lelijke maar warme Kickers in bordeaux daim voor 36 euro, en stelde me daarmee tevreden. Ik passeerde wel nog eens langs de Cassis/Paprika, en vond daar dan weer de max van een kleedje voor nu, en zelfs een kleedje voor Merels communie. Happy me!

Ik belde mijn man op, en reed naar de Weba. ’t Is al meer dan een jaar dat ik een nieuwe zetel wil, maar het komt er maar niet van. Vorig jaar in de kerstvakantie had ik samen met de kinderen een model uitgekozen, en lo and behold, een jaar later hadden ze die nog steeds! Ik hoefde hem zelfs niet aan te wijzen: Bart passeerde er, en zei: “Die!” Ja dus.

We kozen nog samen de exacte opstelling, de kleur en de stofsoort, en dat was dat. Op een half uur geregeld. Moet dat daarvoor zo lang duren??

Enfin, ik waaide nog even langs de houthandel voor de vlekproblemen op ons parket, kreeg bijzonder goeie raad en dure producten, en reed huiswaarts. Al na zessen, nota bene.

En toen moest ik noodgedwongen nog het koor afzeggen ook, want door al mijn gehoest zou er van zingen toch niks in huis komen, en ik had sowieso toch al bijna geen stem meer. Bleh.

Geplaatst op

Van sinterklazen en wandelingetjes

Gisterennacht dacht ik er plots nog aan dat de Sint vannacht ging komen. Het is de allereerste keer dat de sint bij ons niet op 6 december komt, maar ietsje vroeger. Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom, dit jaar had ik daar precies geen bezwaren tegen. En dan kon ik vandaag in alle rust al mijn kerstboom zetten, en ik heb behoefte aan lichtjes.

Enfin, de kleintjes waren lekker vroeg op, en Kobe nam zelf een foto van een enthousiaste Merel.

img_7587

Die had snel haar pakje opengemaakt, maar blijkbaar niet gezien dat er nog eentje lag. Toen Wolf en ik beneden kwamen, moesten er dus poppenstoelen in elkaar gezet worden, en wees ik haar erop dat ze nog een pakje had. Nieuwsgierig maakte ze het open, en schoot toen gigantisch in de lach: de twee rode T-shirts en 3 rode kousenbroeken. “Goh mama, de Sint weet écht alles he! En eigenlijk is dat ook een cadeautje voor jou, want nu moet jij daar niet meer naar zoeken!” Juist ja ^^

Wat later kwam mijn pa toe voor de typische zondagslunch, en Bart had een simpele maar bijzonder lekkere garnalencocktail als hapje, worst met wortelpuree als hoofdgerecht, en voor beide heren als dessert een kaasbordje. Simpel, maar lekker.

Intussen hadden Merel en ik al het grootste deel van de kerstboom opgezet, en trokken de twee kleinsten richting scouts, terwijl Wolf ging studeren – zijn scouts waren vrijdagavond geweest. Ik liet ons pa een tukje doen, stelde een exaampje op, en schudde hem toen wakker voor een wandeling. Hij had beloofd aan de neurologe om vaker te wandelen, maar ik vermoed dat daar nog totaal niks van in huis is gekomen. We zijn simpelweg tot aan het oorlogsmonument aan de kerk gewandeld, en dan via de lagere school terug. Een wandeling die, als je rustig stapt, amper twintig minuten duurt. Het werd anderhalf uur…

En dan maar zeggen dat hij daar zo ongelofelijk veel deugd van had gehad! Kalf…

 

 

Geplaatst op

Halloweentocht

Moe, we waren allemaal moe, en mijn voet deed pijn. Maar Wolf heeft morgen match, en ging dus naar de training, met de rest van de rugbykinderen uit de straat mee.

Ik reed met een heksje en een vleermuis naar Barts kantoor, want daar ging de halloweentocht van de Meulestede door passeren. Letterlijk: langs de hoofdingang naar binnen, de trap naar beneden, daar in de verduisterde kelder wat snoep meenemen, en langs de kelderdeur terug naar buiten.

Alleen hadden ze zich wat mispakt aan de hoeveelheid volk, die één per één langs de smalle draaitrap naar beneden moest. Een beetje een wegversmalling dus, en het duurde een serieus tijdje voor ze allemaal de deur weer uit waren. En terwijl we eerst nog stonden te wachten, kreeg Kobe een eerste lesje pool van zijn peter. Zie ze allebei glunderen zeg…

img_7027

En toen was die meute daar…

En toen was het gelukkig vrijdagavond, en kon ik in de zetel neerploffen. Oef.

Geplaatst op

Moe. Maar echt.

Met die klassenraden en oudleerlingendag en Vortex en al de rest die erbij komt, zijn het verschrikkelijk drukke weken geweest. Te druk. Onaangenaam druk.

Ook vandaag begon redelijk hectisch: Kobe moest om 9.15 uur aan de rugby staan voor een toernooi. Niet vreselijk vroeg opstaan dus, maar toch weer niet zonder enige drukte. Ik gooide hem dus af, en reed onmiddellijk weer naar huis, want Wolf had om 10.00 uur les aan de Poel.

Het plan was om Wolf dus af te gooien aan de Poel, en zelf naar de Lange Violettestraat te rijden om een nieuw scoutshemd voor Kobe. Maar… Je moet eens van de Poel naar ginder geraken zeg! Eerst was de Peperstraat nog steeds onderbroken, zodat ik een hele toer reed tot aan de ring om dan weer de Hoogstraat in te rijden om naar de Burgstraat te geraken. Alleen was ik vergeten dat ze aan de brug aan het Gravensteen aan het werken zijn, en dat ik dus ook daar niet kon passeren. Kar gekeerd, en opnieuw diezelfde toer. Maar toen ik me realiseerde dat ik dus helemaal de ring ging moeten afrijden om er dan ter hoogte van de Zuid weer af te gaan richting centrum, was me dat echt te veel. Het zou trouwens ook veel te lang duren. Ik ben dan maar opnieuw naar de Poel gereden, en had een parkeerplaatsje ter hoogte van de Labath, waar ik met Wolf had afgesproken. Net toen ik wilde uitstappen, boek in de hand, ging mijn telefoon: de leraar was ziek, er was geen les. Ah bon. Ik was al verontwaardigd dat die niets laten weten had, toen ik me realiseerde dat ik Wolf eerder deze week zijn eigen mail had gegeven op zijn laptop, en dat dat soort berichten dus niet meer in mijn, maar wel in zíjn inbox terechtkwam. En dat hij die wellicht niet had nagekeken. Goed bezig dus. De mens had effectief wel verwittigd…

Maar goed, voldoende tijd dus voor een koffie, respectievelijk warme choco in de Labath voor we naar de rugby reden. Wolf had zelf geen wedstrijd – ze zijn met 29 spelers, maar er mogen er elke week maar 22 op het wedstrijdblad staan – maar hij kreeg wel een extra training tijdens de opwarming van de rest, en dan kon hij supporteren voor zijn ploeg.

We keken in de stralende zon naar een fijn toernooitje, pikten daarna Wolf op, en toen was plots mijn pijp uit.

Ik had nog een boswandeling willen maken in het prachtige herfstweer, of naar FACTS gaan, of ’s avonds naar de Nachtkronieken, of de Spokentocht in Mariakerke, of Charlie’s Fest in Antwerpen, maar het werd de zetel. En de computer. En weer de zetel. Het ging niet meer. En om eerlijk te zijn: mijn linkervoet deed pijn.

Maar vooral: ik ben moe. Die vakantie zal niet te vroeg komen.

Geplaatst op

Even naar adem happen

Er zijn zo van die dagen… Merel was aan het huilen voor iets van kleren, Kobe was een stuk huiswerk ‘vergeten’ maken, en ik had bijzonder slecht geslapen. Da’s zo’n dag waarop ik al voor negen uur koffie nodig heb, en een hoodie aantrek. Wolf moest glimlachen toen hij de pull zag: “Ah mama, zo’n dag?” Ik grommelde iets onverstaanbaars terug.

De wandeling naar en van de lagere school klaarde mijn humeur iets op, maar bijster veel was het niet. Dan maar gewoon verbeteringen en administratie gedaan, het was toch al geen goeie dag. Tegen elven sprong ik op de fiets, deed boodschappen, en zorgde dat ik om kwart voor twaalf bij de tandarts zat. Die afgebroken tand, weet u wel? Dat gat was intussen gewoon nog groter geworden, maar de tandarts vond het allemaal niks ergs: blijkbaar was er een vulling losgekomen. Wat geboor en dergelijke later was de tand weer compleet. Yay voor tandartsen zonder complimenten, die gewoon snel en pijnloos hun werk doen. Ik werd er zowaar wat beter gezind van. Komt dat tegen.

Bon, ik smeet vis in de oven, kookte rijst, en toverde een geweldig gerecht op tafel. Vond ik toch, want de kinderen waren maar matig enthousiast. Tsja. En Kobe voelde zich eigenlijk echt niet goed: hij heeft zich in de zetel gelegd, en is ook effectief in slaap gevallen. Juist.

Toen vroeg Merel wanneer haar verjaardagsfeestje bij Julie begon. Ik was er gerust op: da’s altijd twee uur. Tot ik rond half twee effectief het kaartje zocht, en zag dat het de bedoeling was dat we om kwart voor twee aan de Rozenbroeken – lees: de andere kant van ’t stad – stonden. Ik heb in zevenendertig haasten een kaartje gezocht, Wolf heeft het geschreven, terwijl ik geld in het envelopje stak en Merel haar zwemspullen bijeenraapte. We stonden in Sint-Amandsberg om twee uur, en waren nog niet eens de laatste. Oef.
Even rust, en dus beloonde ik mezelf met een geocache net achter de Rozenbroeken.
In het voorbijrijden ben ik nog even gestopt aan de Kringwinkel aan de Dampoort, en daar vond ik zowaar een ’tweeplankenstoel’, zoals ze gebruikt worden door iemand op larp, en die ik eigenlijk ook van plan was te kopen omdat ze zo fantastisch zitten. Dit is er maar eentje, maar wel een sterk versierde. Ik was plots een heel pak beter gezind!

img_6651

Enfin, heel even tijd voor koffie, en dan heb ik met Wolf de koffer gevuld met de zakken bladeren van de haag, en reden we naar het containerpark. En toen we daar dan toch al waren, zijn we maar doorgereden naar de Wondelgemstraat, om een vleermuispak voor Kobe te kopen, en een vree wijs spinnensjaaltje voor mezelve. Shoptherapie en zo.

Bon, we raceten naar huis, Wolf verzamelde zijn spullen voor de rugby, en ik zorgde ervoor dat hij mee kon met iemand anders naar de training. Kobe zag het echt niet zitten om te gaan: hij had effectief krampen en voelde zich nog niet optimaal. Samen zijn we dan Merel gaan ophalen, en was het tijd om te eten. Ik stak Merel in bed, en toen heb ik zowaar nog een half uur in de zetel geslapen, want ik was doodop.

Maar: no rest for the wicked: tegen half negen stond ik op de eerste kwis van het seizoen. En bleek er eigenlijk geen kwis te zijn, want het bestuur was onderbemand, en door een misverstand had er niemand een kwis voorzien. Juist ja. Ik ging ons dan maar opgeven om binnen het half uur een kwis klaar te hebben, en we begonnen als zotten aan die taak. Gelukkig kwamen toen twee andere ploegen naar voor met het nieuws dat zij wel een kant-en-klare kwis hadden, en kon er alsnog gekwist worden. Bij de tweede reeks eindigden we ex aequo op de eerste plaats, en werd er op goeie ouwe studentenwijze beslist met een ad fundum. We werden dus tweede.

img_2002

Eigenlijk had ik wel een best aangename en ontspannende avond. Maar wat een dag, zeg!

Geplaatst op

Nieuwjaren

Zoals elk jaar kwamen ook nu Dirk en Ilse nieuwjaren bij hun petekindje Kobe. Die las apetrots zijn nieuwjaarsbrief voor, en kreeg een Skylander Racespelletje in de plaats. Ze hadden ook een prachtige bos bloemen mee, en fantastische taart van Joost Arys. En eigenlijk hadden we vooral een bijzonder gezellige namiddag.

Geplaatst op

Klein ziek Kobetje

En toen was Kobe ziek. Vannacht kwam hij plots bij me: dat hij zich niet zo goed voelde, en dat hij vooral ook buikpijn had. Hij gloeide effectief, en ik stak hem terug in bed met een emmertje naast hem. Blijkbaar heeft hij later dan ook overgegeven, maar hij kwam me niet wakker maken. Tegen de ochtend hoorde ik dat er iets niet pluis was, en dat was net het moment waarop Bart opstond. Ik vroeg hem even naar Kobe te kijken, en draaide me zelf nog eens om.

Toen ik een uurtje later ook opstond, lag er een klein lief ziek Kobetje in de zetel. Hij had nog overgegeven, en had ook een beetje buikloop. Maar, wist hij me te vertellen, er was een groter probleem: het toilet zat verstopt.

Blijkbaar had Kobe bij het overgeven ’s morgens ook in zijn broek gedaan, en Bart had het opgekuist met keukenpapier, dat hij mooi in een prop had gedraaid en in het toilet had gegooid. Mja. De halve fles Destop die ik nog staan had, hielp niet, maar helaas ook niet de fles Destop Turbo die ik in de loop van de namiddag kocht. Hmpf.

Gelukkig begon Kobe zich in de loop van de dag merkelijk beter te voelen. Eten ’s middags deed hij nog niet, maar ’s avonds gingen de boterhammen toch redelijk vlot binnen.

Nu maar hopen dat ik morgen dat toilet opgelost krijg, want er komen verschillende mensen op bezoek.

Geplaatst op

Wat een dag…

Eigenlijk heb ik tegenwoordig bijna alleen nog fijne dagen. Toegegeven, er loopt hier en daar al eens mis, maar de algemene teneur is toch die van vrolijkheid, contentement en geluk. En daar, daar wil ik voor tekenen.

Neem nu vandaag. Het begon niet allemaal met rozengeur en maneschijn: Merel begon bij het aankleden prompt te huilen. Na lang proberen om de reden te achterhalen, kwam het er eindelijk uit: ze was bang voor Sinterklaas. Zucht.

IMG_0594

Maar ik liep mee met de kinderen naar school, en wachtte de Sint op met mijn fototoestel. Tegen dan was Merel al lang gekalmeerd, en stond ze vrolijk naast Lieze te zwaaien.

In de voormiddag heb ik zitten verbeteren, en was ik eigenlijk best wel in mijn nopjes met de resultaten van de Latijnolympiade.

Tegen half één had ik met ons ma afgesproken in de Volta, om te lunchen. We moeten dat vaker doen, het is niet alsof er ons nog jaren resten. We hebben er geaperitiefd, heerlijk gegeten, tranen gelachen – letterlijk, mijn ma is bij momenten een kieken – en zalig gekletst.

Om te demonstreren wat een kieken ze eigenlijk is (jawel, ma, dus toch online):

IMG_1485

Maar het dessert – en ook de rest – was echt wel lekker.

IMG_1489

Omdat het buiten prachtig weer was, hebben we nog even een wandelingetje gemaakt doorheen het park van de Groene Vallei, waar we geen van beiden al geweest waren. Lang was het niet, maar het deed wel deugd. En toen moest ik richting huis, want de kinderen gingen stilaan thuis komen.

Ik verbeterde nog even, zorgde dat Kobe naar de rugbytraining geraakte, en reed met Wolf naar de kinesist. Zijn enkel is nog steeds niet in orde, en de dokter schreef kinesie voor, in de hoop dat er dan eindelijk wél verbetering optreedt. Maar bon, we kwamen naar huis, aten snel een boterham, en reden uiteindelijk door – veel later dan gepland – naar De Schorre in Boom.

Daar was namelijk Putteke Winter aan de gang, waar een maat van mij vier keer optreedt met zijn groep. Het optreden van zeven en acht uur gingen we uiteraard voorbij laten gaan, maar, dacht ik, dat van negen uur moeten we perfect kunnen halen. GPS zei half negen in Boom, dus geen probleem om op tijd te zijn voor dat ‘kleine, fijne vuurfestivalletje’, zo had Linus het omschreven. Ja santé mijn ratse!

Blijkbaar was er tien keer meer volk dan vorig jaar, de organisatie was zelf overrompeld. De parking van het provinciale domein stond uiteraard vol, maar op ongeveer een kilometer afstand was er een gigantische wei voorzien als parking, en ook die stond quasi vol. Serieus zeg. Bon, een kwartier later stonden we aan de ingang, en toen bleek dat we toch wel twintig minuten moesten aanschuiven om binnen te kunnen. Twee euro is niks als toegang, maar je moest wel aan die kassa zien te geraken. Tien over negen konden Wolf en ik eindelijk beginnen stappen langs de vuurkorven, de verlichting, de fakkels en dat soort dingen. En kregen we als omschrijving: “het podium op den berg, naast het frietkot”. Juist ja. Maar dat bleek verrassend gekend te zijn, alleen zo nogal een beetje de andere kant van het terrein. Een en ander resulteerde in het feit dat we pas om twintig over negen aan het podium stonden, en nog net de laatste twee nummers hoorden. Tsja. Maar de kamerbrede glimlach van Linus, toen hij ons zag staan, maakte het wel waard, ja.

Tot zover dus de plannen om om negen uur het optreden te zien, en daarna op verkenning te gaan. Iets drinken zat er ook niet in: 40 min. aanschuiven voor de bonnetjes, een half uur voor het drinken zelf (vrienden van ons bleven meer dan een uur weg, gene zever). Maar ik kende er een ganse hoop volk, ik kende Linus, en het half uurtje tot aan het optreden van tien uur was bijzonder snel voorbij. En Wolf, die ging intussen een wafel halen, en keek naar een vuurkunstenaar.

Het optreden zelf werd zeker gesmaakt, en de bandleden vonden het blijkbaar wel fijn dat zowel Wolf als ik bepaalde stukken konden meezingen.

Maar het werd wel koud, en laat, en we zijn dan ook vrij snel na het optreden doorgegaan: het was per slot van rekening nog een half uurtje stappen. Niet ideaal, trouwens, voor Wolfs enkel. Al bij al was het na twaalven tegen dat we thuis waren. Mja. Moet ook eens kunnen, zeker?