Geplaatst op

Geocaching spree

Gisteren zaten Bart en ik wel in Hertog Jan, maar Kobe zat op Ankoria, de kinderlarp. Gelukkig moest ik zelf niet tot in Mol rijden en terug, maar kon ik hem gewoon bij Annelies en Erik afgooien, in Affligem. Dat scheelt al een heel pak in rijtijd, zodanig dat ik eigenlijk nog tijd had om te genieten van de stralende zon en een aantal geocaches kon meepikken. Er liggen er wel een hoop in Affligem, ja, en ik heb er toch acht gevonden op korte tijd.

Iets over tien was ik weer thuis, helemaal ontspannen en uitgewaaid, klaar om even te liggen, me chic op te kleden, en naar Hertog Jan te gaan.

Vandaag kwam ons pa opnieuw, zoals elke zondag, bij ons eten: gewoon worst met bloemkool hoor, niks speciaals deze keer.

We wilden wel genieten van het mooie weer – beetje frisse wind, maar bon – en reden opnieuw, zoals twee weken geleden, naar Sas Van Gent en het kanaal Gent-Terneuzen. Eerst zochten we twee caches in het quasi verlaten Sas Van Gent, daarna deden we de ontbrekende zes caches langs het kanaal zelf.

Langs de baan zochten we nog een cache aan het Autrichedok, en reden dan verder naar de Zwartenbroekse Zeesluis, een interessante plek met uitlegborden en al, waar we zonder geocaching nooit zouden gekomen zijn.

Een laatste geocache pikten we op in het centrum van Westdorpe, een schattig beertje, en toen was het al vijf uur, en tijd voor koffie met een taartje, hier gezellig thuis in de warmte.

Ik denk dat ons pa en ik er allebei van genieten: we hebben allebei behoefte aan beweging, het cachen zorgt ervoor dat het geen doelloze wandelingen zijn, en we appreciëren elkaars gezelschap.

Ik vermoed dat er nog wel een paar wandelingen zullen volgen, ja. En hopelijk nog weekends met 20 caches ^^

Geplaatst op

Verjaardagsfeestje

Door allerlei redenen hadden we Merels feestje wat moeten uitstellen, maar bon, deze middag was het dan eindelijk toch zo ver.
Ik hield me de hele voormiddag onledig met het halen van boodschappen en het maken van een taart. De briefing was dezelfde als vorig jaar – geen chocolade, geen slagroom, wel mango, en minder marsepein dan vorig jaar – en dus maakte ik een variant: een biscuit, maar niet zo hoog, met stukjes mango ertussen, bestreken met mascarpone. Dat maakte het geheel een stuk steviger. Daarover ging dan een dunne laag marsepein, een zelfgemaakt roosje, en gekochte bloemblaadjes. En voilà!

Tussendoor graveerde ik ook nog voor elk meisje een glas met hun naam en een paar hartjes op. Ik moet dus dringend naar de Ikea voor nieuwe glazen :-p

En toen staken de jongens op uitdrukkelijke vraag van Merel opnieuw een spel in elkaar voor de meisjes. Blijkbaar hadden haar vriendinnetjes daar ook naar gevraagd ^^

Tegen twee uur stonden er hier dus 6 zevenjarige meisjes in onze woonkamer. Nummer zeven, zo bleek achteraf, was het gewoon vergeten, en ik had daar geen telefoonnummer van! Stom….

Eerst moest uiteraard het barbiehuis grondig aan een inspectie onderworpen worden, daarna mocht Merel haar cadeautjes openmaken, en toen was er taart ^^

Daarna waren er plots zes kandidates voor de spionnenschool, die toch wel een aantal tests moesten afleggen onder het strenge oog van de jury. Konden ze wel instructies opvolgen van elkaar?

Hoe goed zijn hun schietskills, zeker als ze de kont van de lesgever mogen raken? Kunnen ze wel geblinddoekt een hindernissenparcours afleggen? Zijn ze in staat allemaal samen raadseltjes op te lossen? Kunnen ze zeggen wat ze geblinddoekt aan het eten zijn?

Als afsluiter van het spel volgde nog een muziekpak, met bijhorende opdrachtjes, dansjes en gekke bekken.

Met nog een aantal pannenkoeken in de maag werden ze rond vijf uur naar huis gestuurd. Merel vond het een fantastisch feestje, en we hebben de jongens dan ook uitgebreid bedankt.

Zo’n feestje met zo’n broers, daar kan je alleen maar van dromen!

 

 

Geplaatst op

Afleiding

Dat ik me verveel, hoef ik hier al niet meer te vertellen. Maar af en toe krijg ik fantastische afleiding, zoals deze namiddag, toen werd het gewoon druk.

Om één uur zat ik bij de kinesist, en om kwart voor twee verwachtte ik Jesse aan de deur. Helaas, ook in Gent sloeg de file toe, en hij kwam er maar door tegen kwart na twee. Maar bon, toen was er taart, en een übergezellige babbel die eigenlijk veel te kort was. Larpende welbespraakte oudleerlingen, daar moet ne mens duidelijk meer tijd voor uittrekken. Alleen had ik er op voorhand niet bij stilgestaan dat ik om drie uur Wolf moest afhalen van de GWP.

Ik heb met pijn in het hart Jesse dan maar vakkundig buitengegooid, en ben naar de parking aan de Notenstraat gereden. Ik had me evenwel niet moeten haasten, want de kinderen waren wel al gearriveerd, maar de ongeduldige en onverdraagzame mensen die toch maar per se op of af de parking wilden, zorgen voor complete chaos en stilstand. Het was verdorie vier uur tegen dat ik thuis was!
Maar de uitbundige knuffel die ik kreeg van een van de tweedes, met begeleidende uitroep “Mevrouw!!!!!!!!!! Ge zijt terug!!!!!!” maakte veel goed, ook al moest ik het meisje helaas teleurstellen.

Nog een chance dat voor een keertje de fagotles was weggevallen, of ik moest nog meer rondcrossen…

Geplaatst op

Sluikstortapp

Toen ik gisteren thuis kwam, keek ik raar op: plots stonden er vier anonieme zwarte vuilzakken voor mijn haag! Moh!

IMG_0431

Net gisteren nog had ik op Facebook Wondelgem Leeft! gelezen dat er tegenwoordig een meldingsapp bestaat voor de smartphone, waarbij je elk sluikstort meteen kan melden. Hah, dacht ik, ideaal! Effectief, twee minuten later was de app van Ivago geïnstalleerd, kon ik op de kaart de precieze locatie aanduiden – hij neemt sowieso de locatie waar je op dat moment bent – een omschrijving geven, eventueel een foto toevoegen, en dat was dat. Simpel, en hopelijk ook effectief.

Ik ben benieuwd of het inderdaad zal verdwijnen, en hoe lang het zal duren. Maar ik ben wel blij met de app, ja. Want je mag je nog zo veel ergeren aan een sluikstort als je wil: als Ivago er geen weet van heeft, kunnen ze het niet opruimen ook. Ik hoop maar dat er een lege envelop of zo in de zakken zat met een adres, dan kunnen ze de overtreder beboeten.

Geplaatst op

Ardennen 2017, dag vijf, enfin, Tongeren eigenlijk

De voormiddag werd gespendeerd aan opruimen, alles in de auto krijgen, en kuisen. Ha ja, da’s wel het minste dat we kunnen doen. Alles werd grondig gestofzuigd, en keuken, badkamers en toiletten schoongemaakt, en kwart voor elf zaten we in de auto.

We reden rond via Walk, omdat er daar nog een opgeloste mysteriecache te rapen viel, en reden toen richting de Hoge Venen. Ellen had ons Malmédy sterk afgeraden vandaag, en de radio gaf haar gelijk: dit weekend is er de Formule 1 Francorchamps, en alles zat al opgestropt daarrond. Ik heb zelfs Eupen vermeden, en ben via Verviers gereden. Kwart over twaalf stonden we in Tongeren, parkeerden ergens, en gingen naar de Infirmerie, een restaurant dat ons door een kennis was aangeraden. En ja, ik kan haar wel gelijk geven: het was er dik in orde. Het kader was overigens prachtig.

Na het eten gingen we de auto ergens anders parkeren, en wandelden we doorheen de mooie straten van Tongeren naar het Gallo-Romeins Museum. We hebben natuurlijk maar een klein deeltje gezien, maar ik moet het toegeven, Tongeren is echt wel mooi.

En toen was er het museum, natuurlijk. De kinderen deden een geurtocht doorheen de drie verdiepingen, en mama keek een beetje rond, niet grondig genoeg naar haar goesting, maar bon. Wolf haakte al vrij snel af, zoals gedacht, en ging rustig in de cafetaria zitten. Wij zijn dan bij hem komen zitten, hebben iets gedronken, en toen zijn Merel en ik nog vrij snel door de tijdelijke tentoonstelling van Marc LaGrange gelopen, in iuxtapositie met Latijnse en Griekse teksten. Die ik dan ook verwoed heb gefotografeerd wegens bruikbaar in de klas. As usual. Maar knappe foto’s gezien, zeg! Wow…

We neusden nog even rond in de museumshop waar de kinderen een spel kregen en ik twee machtige potloden kocht voor veel te veel geld, en toen liepen we naar de markt met Ambiorix. Waar we toch wel ijsjes vonden, zeker?

En toen reden we richting Leuven, met nog een tussenstop aan een kapel echt te midden van de velden, met uiteraard een geocache. Maf gebouw!

IMG_2034

Ellen kwam net thuis toen we aanbelden, en aangezien er nogal wat file stond op de Brusselse ring, zijn we nog wat gezellig blijven kletsen. Resultaat: vertraagd verkeer, maar niet stilgestaan op de ring, en thuis tegen acht uur. Dik in orde, en echt een fijne vakantie gehad!

Nog eens bedankt, Ellen en Jan!

Geplaatst op

Wel degelijk vakantie

Vanavond vertrek ik voor een paar dagen naar Dordrecht: op wijvenweekend, wat we in 2012 ook al eens deden, maar toen wel nog met Els. Het zal raar doen, zo zonder haar…

Dat betekent wel dat ik vandaag nog wat dingen te doen heb, zoals verder werken aan die berging. Want ja, zo vlot gaat dat nu ook weer niet, en ’t is niet alsof ik dat zo graag doe.

Maar er werd druk afgewisseld met de tuin: het onkruid – vooral gras – op onze ettelijke meters voetpad stond alweer een meter hoog. Helaas letterlijk.

IMG_1224

Merel en ik pakten het onkruid aan, terwijl Bart warempel het gras afreed. Kobe deed een poging tot stofzuigen van mijn auto, en Wolf zocht zijn kampgerief bij elkaar. En ondertussen dus stukjes berging, en nog was. Ha ja, met een gezin van vijf stopt die was nooit…

Maar Kobes werklust was duidelijk omgekeerd evenredig met zijn meezingcapaciteiten met zijn iPad: veel was er na twee uur nog niet gebeurd aan die auto. Ik ben dan zelf maar beginnen stofzuigen en kuisen aan het stort dat mijn auto was. De laatste twee planken van de berging, en deel twee van het voetpad zal voor een andere keer zijn.

Want om zeven uur pakte ik mijn boeltje, stapte de auto in, en reed naar Dordrecht. Daar is namelijk het Big Rivers Festival, te vergelijken met onze Gentse Feesten, maar dan maar drie dagen. Overal zijn er podia met concerten, loopt er een massa volk, en alles wordt gekenmerkt door de kleuren paars-groen-goud, met veel kettingen, stijl New Orleans’ Mardi Gras.

In 2012 deden we het ook, met Els erbij. Als een soortement eerbetoon aan haar deden we het nu opnieuw, maar dan met Caterina erbij deze keer. En ja, we liepen rond, aten een ijsje, luisterden hier en daar naar muziek, fietsten tegen half twee naar huis, gingen daar nog aan het snacken bij een gezellige babbel, en zaten tegen half drie in bed. Ugh. Maar ik had wel een heel erg gezellige avond. Dank je, dames!

 

Geplaatst op

Blah, en dan toch weer niet.

Zondag ging plots de telefoon – en nee, sinds ons ma is gestorven, gebeurt dat niet zo vaak meer – en kreeg ik een vriendelijke stem van de Weba aan de lijn. Dat het hen verschrikkelijk speet, maar dat de poef die ik eind maart besteld had, helaas niet meer in die stof kon geleverd worden.

WTF?

Hij had het nochtans inderdaad zelf nagekeken op het moment zelf, maar de fabrikant had intussen laten weten dat die stof dus niet meer voorradig was. Zucht. Enfin, ik dus deze namiddag, na het verorberen van fantastisch lekker zelfgemaakt aardbeienijs, met Kobe en Merel naar de Weba.

IMG_9339

Het had nogal wat voeten in de aarde, want ik zocht ofwel een veel donkerder grijs, ofwel een felrood. Wat geen van beiden echt deftig bestond in de stoffen van die fabrikant. “Goh”, zei de bijzonder behulpzame jongeman, “anders kunnen we ne keer zoeken naar een zeer gelijkaardige poef van een andere fabrikant die véél meer stoffen heeft?” Bon, wij dus beginnen rondlopen en kijken, en een poef gevonden van exact dezelfde afmetingen, maar een iets dunner bovenkussen. Nu ja, als ge het niet weet, gaat ge er ook niet op letten, vermoed ik. En toen begonnen we in de stoffen te neuzen. Stapels stoffen. Ik zocht vooral naar roodtinten, en plots haalde Kobe een stof boven, die toch wel heel erg hard op de originele stof leek. Hmmm… Er zat een miniem kleurverschil op, maar de weving was dezelfde, de hardheid was dezelfde… Blijkbaar zijn er maar een paar stoffenfabrikanten op de Europese markt, en blijkbaar had deze stof zelfs dezelfde samenstelling als de originele. Wellicht IS het dus gewoon dezelfde stof maar een ander verfbad. Bon, we hebben dus uiteraard niet meer verder gezocht, maar zijn voor deze stof en een lichtjes afwijkende poef gegaan. Levertijd: 12 weken, dat wel. Ik verzuchtte dat ik dan een extra camionette ging moeten huren, want dat mijn nieuwe tuinmeubelen al binnen waren, en dat ik ging wachten op de poef en de salontafel om die dan samen af te halen, maar dat ik nu wel geen twaalf weken ging wachten. Waarop die mens prompt een gratis camionette opschreef. Enfin, niet dat het veel is, 10 euro, maar ik vond het wel een lieve geste. Mij ging het eerder om het gedoe, maar kom. En blijkbaar waren zowel de tuinmeubelen als de salontafel intussen binnen. Joepie!

Het was intussen al tien voor zes, en ik zag het dus niet zitten om nog vanavond alles huiswaarts te slepen. Morgen sta ik hier dus terug met de kinderen.

Ne mens moet toch iets doen in zijn vakantie, nee?

Geplaatst op

Geld uitgeven

Ik heb het hier al vaker gezegd: ik ben eigenlijk een gierige pin. Ik geef echt niet graag geld uit, zeker niet voor kleren en dat soort onzin.

Maar mijn huis, da’s wat anders. Ik vind het ongelofelijk belangrijk dat ik een gezellig, aangenaam en leefbaar huis heb, eentje waarin ik graag thuis kom en waarin ik me elke keer weer graag nestel.

Dat onze zetel aan vervanging toe was, dat had ik al lang gezegd, en de nieuwe is er eindelijk van gekomen.

IMG_2592

Alleen… Ik heb destijds getwijfeld of we er ook nog de grote poef zouden bijkopen, de ‘hocker’. Da’s zo eentje die even hoog is als de zetel zelf, en die je kan bijschuiven om als het ware een bed te hebben. Ik wou eerst de zetel eens zien staan – hij is iets groter dan de vorige – en dan pas beslissen. En ik vond nu ook dat onze salontafel wel zijn beste tijd had gehad: het kleur past niet meer bij onze vloer, en er waren nogal wat beschadigingen aan.

Dus ja, vandaag ben ik dan maar met Wolf en Merel – Kobe zit in de notenleer – de poef gaan bestellen, en heb ik er meteen een salontafel bij gekocht in hetzelfde kleur als de vloer. Iets kleiner dan de huidige, dat ook.

Ik heb er trouwens ook een (goedkope) tuinsalon naar mijn goesting gezien, en Wolf is wild van een hangend ei. Hmmm…

Goh ja, ne mens weet waarvoor hij werkt zeker? Nu nog wel even wachten tot die dingen zijn binnengekomen.