Categorie: Vanallesennogwat

Het is blijkbaar al de zesde keer dat ik meedoe aan het fotoproject van de vijfdes. De laatste keer was wel in 2016, want toen besloot de directie om de thuisprojecten af te schaffen en de lessen gewoon te laten doorgaan wanneer de zesdes op Italiëreis zijn. Ondertussen zijn ze tot de constatatie gekomen, zoals wij leraars eigenlijk al lang wisten, dat dat dan wel echt veel studie betekent, en dus hebben ze na drie jaar de thuisprojecten weer ingevoerd.

Zoals vorige jaren stond ik gisterenvoormiddag in voor de workshops en de vier fotografen.

De namiddag was, zoals vorige keer al, een GPS-tocht in Gent langs het water. Vorige keer was dat nog vijf kilometer met zes controlepunten en daar telkens ook foto-opdrachten, maar dat was duidelijk te lang. Ik heb het deze keer ingekort tot vier controlepunten en vier opdrachten, en totaal een drietal kilometer, iets wat ze moesten zien te voltooien in twee uur. En yup, deze keer was het wél in orde, dacht ik zo. Toch als de groepen tenminste hun handleiding van de GPS-toestellen gebruiken, en niet zomaar wat proberen en dan uitroepen dat hun toestel niet werkt. No shit, Sherlock.

Het was al bij al stralend weer, en ik heb op het parcours rondgefietst om hier en daar een handje te helpen en met de collega’s op de controlepunten een praatje te slaan en op de hoogte te houden van de vorderingen van de groepen.

Aangezien de helft van de 80 leerlingen in de namiddag EHBO-cursus had op school, waren er nu maar 40 leerlingen. De tweede groep doet dat dan donderdagnamiddag. Ik hoop alleen dat het dan ook nog deftig weer is, want dit traject met de fiets in de regen, nee, er zijn leuker dingen.

Het opzet was in elk geval zeer geslaagd.

Mooi weer, en dus wordt het dringend tijd om Merel ook écht te leren fietsen. Ze is verdikke al acht! Op zich kan ze dus wel fietsen, maar het is nog iets anders om in het verkeer te fietsen: ze is vooral heel erg bang.

Vandaag kreeg ik haar nu wel zo ver dat we samen naar de Delhaize zijn gefietst: we hadden brood en nog een paar dingetjes nodig, en ze zag het, tot mijn verbazing, nog zitten ook.

Ze deed het ook zeer goed, eigenlijk, en luisterde vooral ook zeer goed naar mijn aanwijzingen. Maar tegen dat we aan de Delhaize waren, was ze aan ’t huilen: haar benen deden pijn! Wellicht was het meer de stress dan wat anders, maar bon.

We deden boodschappen, en tegen dat we terug moesten, was ze al lang weer aan het lachen. Terugfietsen was dan ook geen enkel probleem. Ik heb thuis wel haar banden eens stevig opgepompt en haar zadel wat hoger gezet, en ook dat scheelde een pak, zei ze. Mja, misschien had ik dat eerst moeten doen?

Enfin, we gaan nu wat vaker proberen korte fietstochtjes te maken, zodat ze went aan het verkeer. Ik kijk er al naar uit om samen met haar naar ’t stad of naar de muziekschool te fietsen.

Yep, het is me gelukt vandaag: een kant-en-klaar pannenkoekenmix van Dr. Oetker is compleet mislukt. Geen idee hoe of waarom, maar zoals Arwen zei: het was precies puree.

Bart is al sinds gisteren ziek, en dus deed ik de boodschappen met Merel, Wolf en Arwen. Ik heb staan twijfelen om voorgebakken pannenkoeken te kopen, maar zelfgebakken exemplaren blijven toch altijd lekkerder. Een tussenoplossing was die pannenkoekenmix, die ze netjes aan de ingang hadden klaar gezet. Ideaal, dacht ik. Om half zeven maakte ik twee pannekes warm, mengde de mix met melk, en begon te bakken. 10 pannenkoeken per pakje, stond erop, maar ik haalde er maar zes uit. Tsja, grote pannen, zeker?

Pakje één was er dus snel door, pakje twee ook, en toen mixte ik ook pakje drie… en bleek het deeg plots zeer lopend te zijn, ondanks exact dezelfde verhoudingen als eerst. Tiens. Ik probeerde het beslag te bakken, maar waar de buitenkant volledig aanbakte, bleef de binnenkant, tsja, de consistentie van puree.

Fok it, dacht ik, haalde bloem boven, eieren en meer melk, mixte mijn eigen deeg zoals altijd, en bakte vrolijk verder. Neh. Die pannenkoekenmix, dat was de eerste en de laatste keer.

’t Is misschien erg om te zeggen, maar we hebben intussen een beetje genoeg van aardbeien. Die uit onze tuin zijn fantastisch lekker, maar ze geraken gewoon niet meer opgegeten. Erg, hé…

Ik liet dat weten aan Véronique, en die stond hier prompt met Léonore én een boeketje bloemen uit eigen tuin. Zalig, toch, zo’n ruilhandel? Zij blij met een bakje verser-dan-verse biologische aardbeien, en ik een boeket op mijn tafel. Win-win, zou ik zo zeggen.

Tsja, het zijn duidelijk niet alleen wij die Wolf missen, ook Arwen, zijn vriendinnetje, ziet hem niet meer alle dagen. Allez ja, toch niet in levenden lijve, want ik vermoed dat ze ook nu nog quasi alle dagen FaceTimen. Dat deden ze al toen hij nog gewoon thuis was en ze elkaar nog elke dag zagen op school. Tsja..
Nu had Wolf héél liefjes gevraagd of Arwen vandaag mocht komen, en ook haar ouders – twee collega’s van mij, ik ken Arwen dus al lang, anders zou ik niet akkoord gaan met het feit dat zij zomaar naar hier komt of hij naar ginder – zagen dat zitten, en dus werd zij hier rond elf uur afgedropt.
Nog zelden heb ik Wolf zo hard zien stralen…

Enfin, Arwen at mee, speelde mee met het slijm, keek mee met de rest naar een film, en speelde zelfs een gezelschapsspelletje mee.

Beetje bij beetje werd ze wat minder verlegen, kwam ze zowaar los, en deelde ze in het gesprek.

Tussendoor maakten de kinderen en ik nog ijs, en met de overblijvende eiwitten werd er dan meringue gemaakt.

Een beetje na achten werd ze opgehaald door haar vader, en ik zag dat Wolf er echt intens gelukkig van was geworden. En daar zou je toch alles voor doen, toch?

Vorige week was ik al eens in dat kleine stukje verwilderd bos tussen de twee rijrichtingen van de R4 geweest, vandaag was het kouder, had ik een jeans en stevige schoenen aan, en wilde ik me wel aan het vervolg wagen. Ik reed met de auto tot de parking, en dook de tengels in. En jawel, een kilometertje later had ik de cache in handen, nadat ik eerst nog extra tengels te lijf was gegaan met een stevige stok. Fijne wandeling, fijn stukje bos, maar dus niet met blote benen. En dan nog een foto van langs de Vinderhoutsedam. Mooi daar…

’s Avonds was er natuurlijk koor, en daarna ging ik nog even de nieuwe cache aan de Vaneyckbrug oppikken, en een nieuw exemplaartje leggen aan de Brusselsepoortsluis, want die was verdwenen.

Ik ben toch wel echt een nachtmens: ik genoot er echt van om ’s nachts door de straten te dwalen. Allez, net zoals ik even hard kan genieten van een nachtwandeling door de natuur, daar niet van. Als het maar donker en buiten is ^^