Categorie: Vanallesennogwat

Ik wou dat Poetin, onze gerenommeerde nachtzwarte moordmachine op fluwelen pootjes, eindelijk eens ophield met zijn eigen kostje bijeen te scharrelen. Dan heb ik het niet op de brokken kattenvoer die hij ongetwijfeld in de buurt bijeen sprokkelt, als aanvulling op de korrels die hier altijd voor hem klaarstaan.

Ik heb het over vers vlees. Ik verdenk hem ervan dat hij dat jagen ziet als een sport: meer dan eens komt hij me trots de buit brengen, of legt hij die op het matje onderaan de trap zodat ik niet anders kan dan erover te struikelen. Dan komt hij met groot gemauw tegen mijn benen wrijven, en verwacht de nodige complimentjes in de trant van: ‘Flinke poes, dat heb je flink gedaan!’

Ik ben gelukkig niet zo’n doetje als mijn wederhelft (ik heb niet voor niks konijnen leren villen op mijn 5de) maar er zijn toch gezelliger dingen ’s morgens, als je in je slaapkleedje en op blote voeten slaapdronken de trap afstommelt.

Ik ga dus echt eens de ‘oogst’ beginnen bijhouden, en dan heb ik het enkel over de hapjes die hij me komt brengen en niet zelf al binnenspeelt.

Gisteren was het een donzig groot mereljong. De dag daarvoor een klein spitsmuisje. Vorige week donderdag een grote dikke duif, die onze hond dan nog de helft heeft opgevreten vooraleer ik ze in de vuilbak heb kunnen gooien. Verder herinner ik me deze lente al de volgende prooien: twee kleine ratten (één dode en één, jawel, levende), drie spitsmuizen (of piepedol, een mooi woord voor i.’s woordenboek) en één gewone grijze huismuis, een lijsterjong, een onbestemde vogelsoort (onherkenbaar verminkt), en dan ben ik er nog wel een paar vergeten.

Voor de rest een sympathieke kater hoor, daar niet van :-p

Na vele lange koude wintermaanden komt de lente eindelijk in het land en kunnen we ons beginnen klaar maken voor het BBQ-seizoen. Om hiermee goed van start te gaan is het natuurlijk héél belangrijk om de noodzakelijke etiquette van dit sublieme outdoor cooking, zoals enkel een echte man dit kan doen, eens op te frissen.

Wanneer een man vrijwilliger is om zich over de BBQ te ontfermen, wordt de volgende keten van activiteiten in gang gezet:

1) De vrouw koopt het eten.

2) De vrouw maakt de salade, kookt de andere groentjes en voorziet dessert.

3) De vrouw bereidt het vlees voor om het te kunnen bakken en legt het op een mooie schotel tesamen met de noodzakelijke kruiden en olies en brengt het naar het tafeltje naast de BBQ. Hier wacht de man met zijn 6e biertje naast een uiteindelijk dan toch
brandende vuurmassa.

Nu komt het belangrijke stuk:

4) DE MAN LEGT HET VLEES OP DE GRILL.

5) De vrouw gaat terug in huis en begint borden en bestekken te verzamelen om buiten de tafel te dekken.

6) De vrouw komt terug buiten en roept dat het vlees aan het aanbranden is. De man bedankt de vrouw en vraagt of ze nog een pintje meebrengt terwijl hij de situatie in de hand houdt.

Opnieuw belangrijk:

7) DE MAN NEEMT HET VLEES VAN DE GRILL EN LEGT HET OP EEN SCHOTEL EN GEEFT HET AAN DE VROUW.

8) De vrouw vult nu de borden, verdeelt de groenten, de sla, het brood, de servetten, de sausjes en plaatst de borden op de tafel.

9) Na het eten ruimt de vrouw de tafel af en doet ze de afwas.

Het belangrijkste van allemaal:

10) Iedereen LOOFT de kookkunsten van de MAN en BEDANKT HEM voor al de moeite die hij gedaan heeft.

11) Wanneer iedereen dan uiteindelijk weg is vraagt de man aan de vrouw of ze een beetje genoten heeft van haar “kookvrije avondje”. Aan haar reactie te zien besluit hij dat sommige vrouwen ook nooit tevreden zijn.

Net thuis van de generale repetitie van de koorfinale voor morgen. Yep, Furiant is er weer in geslaagd de finale te halen van een prestigieus koortoernooi morgen. We zijn dus sowieso bij de drie beste.

Ik vrees dat het daar ook bij gaat blijven. Vier van onze vijf stukken zijn subliem, en het vijfde, het klapstuk, krijgen wij tenoren het tegenritme maar niet juist :-/ Ik denk dat we het een stuk of 30 keer hebben gezongen, de dirigent krijgt er grijs haar van, en het lukt nog steeds niet. Klotemoeilijk stuk, dat wel. Prachtig ook. En naar de verdommenis in die acht maten.

Ik denk dat ik flauw ga vallen vlak voor die acht maten. Of een hoestbui ga krijgen. Of een plotse aanval van acute heesheid. Of… Nog iemand ideeën ?

Trouwens, wie zin heeft om ons te zien afgaan, mag altijd komen kijken morgen om 19.00u in de sporthal (!) van Sint-Martens-Latem. Wij gaan er zijn. Depressief.

Argh.

Ik denk dat ik maar eens in een parochiekoor ga zingen.

Kijk, het kan me nu een keer geen zak schelen waardoor het komt: turbotaal (argh, vréselijk woord !), SMStoestanden, chatboxen, gedeterioreerde verbale intelligentie, voor mijn part de hoeveelheden gel in hun haar, maar:

de leerlingen van het secundair kunnen dus geen gebenedijd woord meer spellen !

Ik geef herhalingstoetsen Latijn aan het vierde ASO, en daar slagen sommige leerlingen erin om 4 DTfouten te maken in één toets. Vier ! Ik heb het dan nog niet eens over krakkemikkige zinsbouw, dialectwoorden, en de standaard verwisselingen tussen leiden en lijden. Nee, ik heb het over zo’n simpel iets als dt.

Dat ze eerst leren schrijven voordat ze aan Latijn willen beginnen, verdomme !

We (zijnde Furiant) hebben vandaag meegedaan aan het koortoernooi Lieven Duvosel in Sint-Martens-Latem. Op zich eigenlijk al een eer, want we werden goed genoeg bevonden om mee te doen aan de voorronde vandaag, wat niet voor elk koor is weggelegd.

Bon, wij dus richting Latem in een hoop auto’s, albes in de koffer, gadgets in de aanslag. Ik moet zeggen, onze prestatie was vrij behoorlijk. Sommige stukken konden beter, maar dat is eigenlijk altijd wel het geval.

De jury vond ook dat we nog zo slecht niet waren, blijkbaar, want we werden samen met nog twee andere koren weerhouden voor de finale op zaterdagavond 20 mei. Gvd. Mag ik nog een babysit beginnen zoeken ook :-p (Manlief zit op Barcamp).

Zijn we goed, of wa ?

Ik ben net Wolf gaan inschrijven in de kleuterschool. Dat voelde vreemd aan, en tegelijkertijd heel erg … bevredigend ? Aangenaam ? Rustgevend ?

Het voelde in elk geval goed aan, alsof ik eindelijk eens iets goeds doe in mijn leven.

Het schooltje waar Bart en ik voor geopteerd hebben, ligt op 500 meter hier vandaan, doorheen een rustige woonwijk, en heeft een hele goeie reputatie. Ik moet toegeven, de sfeer beviel me ook dadelijk, gemoedelijk en toch strikt, en de directrice liet een hele aangename, vlotte en dynamische (ugh ik haat dat woord eigenlijk) indruk na. Maar misschien lag dat wel aan het zomerweer, en aan het feit dat ze deze morgen met de helicopter naar school was gekomen. Jawel, ze zijn aan de achterkant van de school nieuwe kabels aan het trekken door de hoogspanningspylonen, en dat gebeurt dus per helicopter. Aangezien ze daarom tijdelijk een deel van de schoolterreinen in beslag hebben genomen, mocht de directie meevliegen. De foto’s ware spectaculair, moet ik zeggen.
(Ik had er eigenlijk zelf foto’s van moeten nemen voor Gent Blogt, maar stond gewoon gefascineerd toe te kijken en heb er pas later aan gedacht.)

In ieder geval wordt mijn kleintje groot. Jawel.

Kijk se, hier voel ik me nu goed door zie !

Toen Bart dinsdagavond rond een uur of elf thuis kwam van kantoor (ik dacht eigenlijk dat hij naar de opleiding in Leuven was), vroeg hij me om nog even de presentatie van zijn lezing voor de volgende dag na te kijken op spelfouten. Het ding zat in mijn inbox.

Dat vervult me dan met trots. Om diverse redenen.

1. Mijn ventje mag een lezing geven over Web2.0 aan de Universiteit Leuven. Puh !

2. Hij gaat ervan uit dat ik inderdaad op hem wacht tot hij thuis is.

3. Hij wéét gewoon dat ik het nog niet te laat ga vinden om het na te kijken, ook al ben ik moe en zo.

4. Hij vertrouwt blindelings op mijn correctorcapaciteiten. Al zeg ik het zelf, ik ben inderdaad een spellingsfreak die grijs haar krijgt van elke spelfout. En ja, ik ben een mierenneuker als het op liggende streepjes aankomt, of extra spaties, en dat soort onzin.

5. Hij vraagt gewoon mijn mening, wil weten of het goed is. Alsof niet alleen hij, maar ook ík degene ben die iets afweet van Web 2.0. Misschien omdat ik pedagogisch geschoold ben ?

Hoe dan ook, ik heb zijn presentatie gecorrigeerd op tal van minieme foutjes, en ik zag hem er des te liever om.

Gisteren concert gehad met ons koor Furiant. Veel volk was er jammer genoeg niet, maar wie er was, was onverdeeld positief.

We hebben dan ook niet echt een gemakkelijk programma gebracht: passieliederen met poëzie tussen. De liederen waren twee per twee ingedeeld, zijnde twee liederen met dezelfde tekst, maar in een compleet andere stijl: iets uit de Renaissanceperiode tegenover iets heel moderns, bv. Het gaf iets bevreemdends, en tegelijkertijd iets heel intens. Tja.

Al bij al niet slecht gezongen, al zeg ik het zelf.

Nu zou ik beter gaan douchen, want om 11.00u moet ik in de kathedraal staan, waar om 12.00u opnieuw datzelfde concert volgt. Dan spurten naar een begrafenis, en vanavond om 20.00u opnieuw datzelfde concert in de Sint-Coletakerk.

Blij dat Wolf bij mijn schoonouders is, om eerlijk te zijn !

Wil ik dan mijn frustratie botvieren met een stevige hamer op een gemetste bloembak die weg moet, begint het toch wel te regenen zeker ?

Barts administratie kan er maar wel bij varen, ik zal dan maar wat boekhouden…

Zucht.

Wil ik alweer eens deftig wat klussen in en rond het huis, wordt het me onmogelijk gemaakt door stomme stomme vijzen (as usual) ! Ik heb een nieuwe brievenbus gekocht omdat het vorige exemplaar te klein was. Deze is mooi, groot, glimmend, nieuw, en ligt vooral op de livingtafel. Ik krijg de oude namelijk niet los ! De vijzen zijn vastgeroest, en willen dus niet meer mee. Ik zie niet goed in hoe ik ze wél ga loskrijgen, om eerlijk te zijn.

Als ze los zijn, kan ik tenminste de afmetingen bekijken van het plaatje waartegen de nieuwe bus moet komen. Grmbl.

EN ik wil wachten om naar de Brico te gaan om steunvijsjes totdat ik dat plaatje kan meebrengen.

Zit dus weer zo vast als wat. Denk dat ik maar wat was ga opvouwen en rommel opruimen en de afwas doen en zo. Bah. Dat Bart maar snel thuiskomt !