Categorie: Vanallesennogwat

Het moet niet altijd Gent centrum zijn, ook de rand van Gent heeft zijn wijkcomités en zijn buurtfeesten.
Zo heeft de wijk Molenhoek-Galge-Wondelgem zijn eigen comité, en wel onder de naam Tupe Te Goare. Het bestaat nog niet lang, maar is wel vrij actief. Zo werd er op 14 januari een drukbezochte nieuwjaarsreceptie gehouden op het pleintje in de Waterhoenlaan, en bleek ook de buurtpicknick op 26 juni, ondanks het slechte weer, een succes.

Vorige week viel opnieuw een foldertje in de bus van Tupe Te Goare: Halloween! Kinderen kennen het fenomeen alsmaar beter door films en series op tv, en de merchandising in de winkels. Velen willen dan ook eens graag op ronde, Trick-or-Treat, namelijk verkleed aan de huizen aanbellen, en vragen om snoep. Veel ouders hebben hier bezwaren bij: je weet nooit bij wie je aanbelt, of dat wel veilig is, of je de mensen niet stoort en kwaad krijgt, enz. Eigenlijk is dit een variant op het driekoningzingen, dat ook minder en minder gebeurt, helaas.
Daarom heeft ons buurtcomité het volgende op poten gezet: er is een route uitgestippeld langswaar de kinderen in groepjes, al dan niet begeleid door een volwassene, mogen rondgaan, en aan de deelnemende huizen, te herkennen door de halloweenversiering, mogen aanbellen. Ook de groten uit de buurt zijn niet vergeten: er wordt een gezellige receptie gehouden, compleet met griezelverhalen en fakkeltocht en dergelijke.

De site van Tupe Te Goare zegt het zelf als volgt:

“Halloween feesten in onze buurt op zaterdag 27/10/07
Halloween is één van de oudste feesten. Het wordt al duizenden jaren gevierd.
Halloween, zoals wij dat nu kennen, is ontstaan uit meerdere feesten, die gevierd werden door verschillende culturen.
Het zijn vooral de feesten Samhain, Pomona (pompoenfeest), Allerheiligen en Allerzielen die uitgegroeid zijn tot Halloween.
Een feest voor de kleintjes en de groten.

Wat gebeurt er in onze wijk ?
De kinderen komen samen op het pleintje in de Waterhoenlaan om 17.30 u.
Voor de “trick-or-treat”-rondgang worden ze griezelig geschminkt, want om 18 uur gaan we van start en dit samen met de kleuterleidsters die in ons bestuur zetelen.

Geef onze kinderen het plezier om in een wijk, volledig versierd met bvb kaarsen of lampionnetjes of lantaarns rond te huppelen en beste bewoners, verras hun dan met snoep voor de “trick-or-treat”.
Op het einde van de rondgang worden de kinderen onthaald op enkele prachtige verhalen.

Maar natuurlijk hebben wij de “groten” ook niet vergeten.
Op het pleintje wordt iedereen vanaf 19 uur ontvangen in een aangepaste sfeer.
Kom je verkleed, dan geniet je van een gratis consumptie.

Tijdens het feest wordt er natuurlijk lekker gesmikkeld.
Voor elk wat wils, gratis overheerlijke pompoensoep met brood… verder ook heksenbier, frisdranken e.a. tegen griezelig lage prijzen.
Er is ook de mogelijkheid om foto’s, van onze vorige activiteiten, te bekijken op het witte doek.

Als randanimatie zijn er fakkeltochten voorzien vanaf 20 u. met enkele stopplaatsen … de heks vertelt uw toekomst … griezelverhalen … “botten” vliegen in het rond… Dit betekent gruwelijk veel plezier …..

Komen jullie ook spoken ?????

Kijk, daar geniet ik nu eens van se.

Ik ben daarnet Wolf gaan ophalen op school, maar dan wel te voet. Het is echt niet ver, op mijn tempo tien minuutjes, op het zijne twintig.
Ik heb de baby een warm vestje aangedaan, hem op mijn buik in de draagzak gehangen, mijn lange leren jas aangetrokken (kwestie van contrast te maken) en door de stralende herfstzon naar school gestapt. Kobe keek rond, lekker warm ingepakt, en ik genoot van de zon, de koude en de bries op mijn gezicht. De dorre bladeren ritselden onder mijn voeten, overal waren mensen in de tuin aan het werken, en het zonlicht speelde in de warme kleuren van de bomen boven mijn hoofd.

In het terugkeren liep Wolf half te dansen aan mijn hand, stapte op het boordsteentje van het voetpad, schaterde bij elke boom of paal die we niet konden vermijden en waardoor we handen moesten loslaten, en vertelde honderduit over vanalles en nog wat. Kobe genoot nog steeds, zijn oogjes half toe tegen de zon, en luisterde naar zijn broertje.

En ik? Ik zag dat ik hield van Wondelgem, en dat het goed was.

Ik kom net tot het besef dat de enige reden waarom ik de opgevouwen was aan Bart laat om weg te leggen, is dat hij zou zien dat ik ook iets gedaan heb.

Ik doe dus de was, hang hem op of steek hem in de droogkast, en vouw hem op. Daarna laat ik die opgevouwen was op tafel liggen, tot Bart hem in de kasten legt. Ik kan dat net zo goed zelf doen, en dan hoef ik me tenminste niet te ergeren als hij iets verkeerd zou leggen. Het is niet zo dat ik hem dat laat doen zodat hij ook iets zou doen in het huishouden, verre van, hij doet echt wel zijn deel. Het is blijkbaar van mijn kant weer een vraag naar bevestiging. Zo van: “Kijk, ik heb toch ook iets gedaan hoor, het is niet zo dat ik niks doe of dat die was zichzelf heeft gedaan”.
Niet dat Bart ooit maar één opmerking in die richting maakt, hij apprecieert dat echt wel. Maar blijkbaar heb ik dat nodig.

Ugh. Hoe zielig kan een mens zijn?

*staat recht om opgevouwen was in de kasten te gaan leggen*

Ik ben dus echt wel productief geweest vandaag, hé maat! *geeft zichzelf een speekmedaalde*

Bart was deze morgen bijzonder lief en ging me laten slapen, maar met zo’n helder stemmetje van een driejarige wil dat al eens tegenvallen. Ik had inderdaad slecht geslapen omdat Kobe onrustig was, maar lag toch wakker, dus toch maar om half acht mee opgestaan.

Rustig een kleinigheid als ontbijt genomen, een kop koffie, gedoucht, dan Kobe gewassen (het was precies nodig, ’t ventje!) en gevoed, en toen bleek dat een vriendin ging komen lunchen. Niet dat ze niet welkom was, wel integendeel, maar we hadden vorige week nogal halfslachtig afgesproken, vandaar. Best dat ze belde :-p

Om kort te gaan: ik heb een baby verzorgd, driekwart van een uitpuilende vierdeursbureaukast uitgeleegd, gekuist en gesorteerd, gekookt voor twee en gezellig gekletst, een park van zolder gehaald en gemonteerd, twee driejarigen van school gehaald en hier twee uur laten spelen, en daarnet nog een smeedijzeren, loodzwaar bedje gedemonteerd, samen met Bart naar boven gebracht en opnieuw samengevezen. Oh ja, en brood gebakken, ook nog. Afgezien van het standaard huishoudgedoe natuurlijk.

Kunt ge geloven dat ik moe ben? En dat allemaal in mijn moederschapsverlof…
*is best wel trots op zichzelf*

Foto door Pieter Baert

Ik zing dus bij een koor, kamerkoor Furiant, en al zeg ik het zelf, eigenlijk zijn we echt wel goed :-p
Dit koor, waaronder ik dus, geeft nu een Lorcaconcert.

Het concert is uniek, in die zin dat er enkel poëzie van de Spaanse dichter Federico Garcia Lorca wordt gezongen, in hedendaagse toonzettingen.
Eén van de stukken van Kurt Bikkembergs is, door zijn moeilijkheidsgraad, nog maar één keer opgevoerd, en wel door zijn eigen koor onder zijn eigen leiding.
Verder is er ook muziek van Rautavaara en Castelnuovo-Tedesco. De gitaarbegeleiding is in handen van Jeroen Keymeulen.

De gedichten worden telkens ook voorgedragen in het Spaans, en voor de Spaansonkundigen onder ons (en dat zijn er wellicht nogal wat), ook in het Nederlands, zodat je perfect weet welke sfeer de componisten hebben willen oproepen.

Dit alles kan je beluisteren op vrijdag 26 oktober in de kapel van het Sint-Lievenscollege in Gent (Volmolenstraat), voor de prijs van 10 euro (8 voor de studenten onder ons).

Ik vind het persoonlijk wel de moeite waard door zijn uniek karakter en de speciale muziek. Je kan altijd ook gewoon komen kijken naar hoe ik mijn mannetje sta tussen de tenoren (jawel).

Heb je zin om te komen, je kan kaarten krijgen via mij uiteraard.

Net SMSje gekregen dat er blijkbaar een foto van Wolf (van zijn site) op De Slimste Mens zou geweest zijn.

Mag TV tegenwoordig zomaar, zonder vragen, foto’s overnemen? Tiens.

Ik denk dat ik eens die beelden ga zoeken, btw. Of heeft iemand die toevallig staan?

Ik weet niet of het specifiek aan het feit lag dat ik de baby meehad, maar mensen waren zó hoffelijk gisteren!
Eerst al in de file: iemand liet me zomaar tussen, zonder boe of ba (ik kwam uit een zijstraat). Daarna in de Brico: de baby hing in de draagdoek op mijn buik, en ik was aan het worstelen met een stuk plastieken golfplaat van 2 op 1. Zo’n ding is dus niet echt praktisch, geloof me. Eerst had al iemand me geholpen om er een stukje plakband aan te doen zodat het opgerold bleef. Aan de kassa sneed de kassajuffrouw een stukje touw af, waarop een heer die stond aan te schuiven aan de volgende kassa, spontaan bijsprong om het plastiek vast te houden zodat ik kon knopen. Op de parking bood iemand me aan even te helpen het onding in mijn auto te steken.
Wat later, in het postkantoor, werd zowel bij het binnen- als het buitengaan de deur voor me opengehouden, idem trouwens aan de schoolpoort.
En in de Aldi zag ik hoe de kassierster met een glimlach de boodschappen van een heer met zijn schouder in een verband, netjes in een zak stopte. Er stond een rij, en niemand kloeg over het tijdverlies.

Ja, er zijn nog van die hoffelijke dagen, blijkbaar. Ofwel zag ik er met dat stuk plastiek wel héél ongelukkig uit!

Mijn ma heeft het weer gekund, gisteren. Tijdens een – overigens heerlijk – dagje bij haar met de kinderen, vroeg ze zo tussen neus en lippen weg: “Zeg, wa doe gij eigenlijk azo hele dagen? Ge zijt toch thuis? En kuisen doede ook al nie?”

Mja. Ik ben nog steeds in bevallingsverlof, en daar is een reden voor: een baby vergt veel van je, zowel fysiek als emotioneel, zeker als je borstvoeding geeft. Mijn broers opmerking trouwens: “Ja, ik versta da toch ook nie ze, Delphine (zijn vrouw) begon al te werken na drie weken.” Ok, als zelfstandige heb je vlugger die neiging, zeker als je flesjesvoeding geeft, en je eigen moeder (een paar straten verder) voor de baby kan zorgen.
Het feit dat ik ondertussen al massa’s dingen heb gedaan, en drie weken na mijn keizersnee bv al het gras stond af te rijden, vindt ze maar doodnormaal.

Ja ma, ik héb inderdaad een kuisvrouw. Twee zelfs. Ik werk fulltime (normaal dan toch), heb een groot huis, en ik zie Bart bijna enkel tijdens het weekend (’s avonds ligt één van ons doorgaans in slaap in de zetel). Als we dan nog eens die kostbare tijd moeten steken in kuisen, wel, dan betaal ik daar liever voor. Ik ga dan wel een keer minder naar Marokko, of Thailand, of Peru, of Club Med in Frankrijk…

En verder? Ik kan de bal terugkaatsen, en vragen wat jij hele dagen doet. Ik weet het wel, je bent met pensioen en je hebt daar alle recht op, maar ik heb ook recht op mijn bevallingsverlof, nee? Je hebt ook een groot huis, toegegeven, maar geen kinderen meer in huis, geen hond, geen stapels was…
En dan durf je nog kritiek geven op bijvoorbeeld mijn garage, die er inderdaad nogal rommelig bij ligt. We hebben nu eenmaal een gebrek aan bergruimte voor praktische spullen zoals hogedrukreiniger, hangmat, tuinstoelen, kinderzwembadje… Het is echter allemaal binnen de perken, wat van jouw garage niet kan gezegd worden, laat staan van het timmerkot. Ik weet wel dat ons pa niks wil weggooien, maar dat wil niet zeggen dat het er daarom smerig moet bijliggen.

Verder ben ik ook degene die alle klusjes in huis doe. Bart is een zalige vent, maar nu eenmaal niet erg praktisch aangelegd, en ook veel te druk bezig met Netlash. Zijn weekends zijn om een beetje bij te komen van de week, niet om nog allerhande klussen te doen, dus die doe ik – in de mate van het mogelijke – zelf. Gisteren vroeg je me de soep te mixen, en toonde me waar de mixer lag: in een schuif. Toen ik opmerkte dat dat vroeg toch niet zo was, repliceerde je: “Je vader belooft me al jaren dat hij die mixer gaat ophangen aan de muur, maar het komt er niet van, vandaar de schuif.” Vakkundig negeerde je mijn verbaasde opmerking: ‘Waarom doe je dat dan niet zelf?’
Ik dus wel, ma, ook al doe ik volgens jou hele dagen niks. Ik ben er nog eens creatief bij ook: ik naai zelf lakentjes voor de baby omdat ik die mooier vind, ik maak een klamboe voor ons bed omdat de bestaande niet voldoen, ik renoveer kinderstoeltjes, omdat dat dan een pak mooier is dan ze in de oude staat te laten, ik schilder ganse kamers… Jij doet dat inderdaad ook, maar niet met ganse tekeningen op en zo.

“Moet gij nu weeral naar da koor? ’t Moe zijn dat ge ’t graag doet, als ge daar zoveel tijd in steekt.’ Yep. Zoals bij u Markant, ma.

“Kook jij soms???” De verbazing droop van je stem af. Ja, ik kook, als ik ’s middags niet aan het werk ben. Wolf eet veel makkelijker warm ’s middags ( ’s avonds is hij vaak te moe om te eten) en voor mij is dat ook makkelijk op school. Maar op woensdag en in de weekends kook ik steevast, en in de vakanties ook. Soep maak ik niet, omdat die hier niet opgegeten raakt.

God ma, al van kleinsaf aan praat je me een schuldgevoel aan. Ik weet ook niet waarom. De opmerking die me nog het meest heeft geraakt (en nog steeds raakt eigenlijk) is: “Gij, gij wordt nog gelijk uw tante Lieva!” Die tante is 68, vrijgezel, woont nog bij haar moeder, voert geen klop uit, slaapt tot ’s middags, en is nog eens behoorlijk gek ook (bewezen, niet bij wijze van spreken).
Ik weet het, ik ben gelukkig getrouwd, heb twee schatten van kinderen, een zalig huis, een job die ik zeer graag doe, en eigenlijk zowat alles wat ik wil. Ik lijk dus in quasi niks op die tante (over het gek zijn ga ik me zelf niet uitspreken :-p ). Ik heb een universitair diploma, heb einddiploma’s op de academie van dictie, voordracht, toneel, ik kan viool en gitaar spelen, ben een handige doe-het-zelver, kan lassen, werken met een cirkelzaag, kan behoorlijk naaien en breien…

En toch heb ik nog niet eens de weekendkrant ingekeken, durf ik niet langer dan een half uur een computerspel spelen, voel ik me schuldig zodra ik in een boek bezig ben…

Ik weet dat ik me niet meer moet bewijzen, ma, en toch probeer ik het voortdurend. En toch slaag je  er steeds weer in op subtiele wijze me af te breken.  Waarom?