Categorie: Vanallesennogwat

Ik ben absoluut geen aardappeleter, ik eet dat zelden in zijn gewone gekookte vorm.

Maar nu zijn er nieuwe patatjes! Schoonvader had er dinsdag mee van de boerderij, vers uit de grond gehaald (en dan ook navenant vol met zand). Ik heb er daarstraks gekookt voor Kobe, en wat ik er zo heerlijk aan vind, is dat je ze niet hoeft te schillen: je kan er gewoon met je handen de schil afwrijven.

En lekker dat ze zijn! Jammer dat ik Bart en Wolf al beloofd heb om morgen hespenrolletjes te maken, want daar eet je traditiegetrouw puree bij. Zonde van die nieuwe patatjes eigenlijk.

Nu ja, ik zal quasi de hele vakantie wel koken zeker? Met die (naar het einde toe niet meer zo) nieuwe patatjes 🙂

Toen ik daarnet met Wolf naar de site van het Brussels Girl Geek Dinner zat te kijken, en meer bepaald naar filmpjes van de Sony Rolly, ontspon zich de volgende conversatie:

– Oh mama, maar dat is kweetniehoewijs!! (Het Gentse accent was onmiskenbaar.) Hoe heet dat? Ik wil ook zo eentje! Dan kan ik daarop dansen!
– Dat is een Rolly, Wolf, maar je kan dat hier niet kopen.
De teleurstelling droop van zijn gezichtje.

– Echt? En waar kan je die dan wel kopen, mama?
– In Japan, liefje.
– Kunnen we dan niet een keertje naar Japan gaan? Dan gaan we daar naar de Rollywinkel en dan kopen we dat, en dan kan ik daarmee dansen!
– Japan is wel heel ver, hoor.
– Oh.

Een diepe denkrimpel verscheen tussen zijn wenkbrauwen. Plots klaarde zijn gezichtje weer op.

– Oh maar mama, ik weet het, ik heb de oplossing! Ik vraag zo’n Rolly aan Sinterklaas, en dan kan die naar Japan gaan en in de Rollywinkel eentje kopen, en dan kan hij dat aan mij geven, en dan kan ik daarop dansen! En jij ook, mama! En papa ook! En Kobe…

Hij stopte abrupt, en daar was die denkrimpel weer.
– Kobe niet, he mama, die is daar nog te klein voor. Maar dan kan ik daar wel mee dansen!
– Met wie? Met Sinterklaas?

Enig leedvermaak kan me niet ontzegd worden, ik weet het. Een verontwaardigde blik schoot in mijn richting.

– Maar mama!!! Met die Rolly natuurlijk!

En toen kwam het, en ben ik in de lach geschoten. (Het volgende is natuurlijk nagespeeld, ik film echt niet elke minuut van Wolf, maar ik wilde het jullie niet ontzeggen). Kijk maar.

[garagetv S5USF8IQdmAVLtqWL!vfcGSc!JevQ-48dMvN693iDxEBf4IXBAOdn8GKUa-jY!fzEK nolink]

Deze foto dateert al van eind april, maar is toch een prachtige foto van ons gezinnetje. In het Gentse gravensteen, uiteraard.

Hangmatten zijn evil, I tells you, evil!

Ze hangt er nu al een paar jaar, en ik geniet er ongelofelijk van, van dat ding. Ze heeft me bloed, zweet en tranen gekost want ze hangt tussen een boom en een schuine muur (verhaal met een grote ring, een vijs van 10 cm lang, een nog veel grotere boor, een paar stevige musketons en veel koppigheid) maar ze hangt, ze is eenvoudig vast en los te klikken, en zodra het weer het toelaat om buiten te zijn, hangt ze er. Wolf is er zot van, en speelt er ook voortdurend mee, zodat ik ze extra laag heb gehangen. Ik was inderdaad wel zo slim om ze moduleerbaar op te hangen :-p

Als ik alleen thuis ben, en ik durf erin gaan liggen, ben ik gegarandeerd binnen de vijf minuten in slaap. Evil!

Gelukkig laten mijn zonen me dat doorgaans niet toe, en dan krijg je taferelen als het volgende:

Bart wees me vandaag op het feit dat ook Luc Versteylen, de initiële oprichter van Agalev (nu Groen! ) blogt. Hij heeft net op zijn blog een lexicon neergepoot van nieuwe woorden. Uiteraard zijn daar van die zweverige toestanden bij, als poëtischer woorden van alles wat met seks te maken heeft (al is daar ook wel iets voor te zeggen). Anderzijds zijn er ook een aantal woorden die ongemeen goed gevonden zijn, prachtige neologismen voor begrippen die we kennen, maar waar we eigenlijk (nog) geen woord voor hadden. Anderen zijn hele mooie eufemismen of gewoon Nederlandse varianten op vreemde woorden. Sommigen hebben echt een bestaansrecht, en zouden dus moeten gebruikt worden. Mijn keuze:

Goed gevonden en grappig:
bulderbak : wagen daverend van te luide muziek binnenin

capillaire erectie : jongetje dat ter bevestiging van zijn mannelijkheid bij middel van gel zijn hoofdhaar recht omhoog doet staan

didactisch materialisme : geen les kunnen geven tenzij met een overvloed van toestellen & apparaten

er : de plaats waar volgens de prestatiemaatschappij alle kinderen moeten geraken maar die geen enkele volwassene weet liggen

fluitzak : luid-fluitende met gele blauwe of rode plastiekzakken omhulde betoger

gazonzot : iemand die zo door de kortheid van zijn gazon bezeten is dat hij hem na het afrijden nog met een nagelschaartje bijknipt

glanskont : wielertoerist

in staat van openbaar vervoer : zwijgende & voor zich uit starende staat waarin openbaar vervoerden zich doorgaans bevinden

internetionale : internationale verbondenheid dank zij internet

inwerpselen : dat wat achteroverliggende teevee-kijkers zich een na een in de mond werpen

nestklever : iemand die het ouderlijk huis maar niet kan verlaten

ochtendspits : matinale erectie

rimpelromance : liefdesgebeuren tussen bejaarden

scalponderricht : onderricht waardoor alleen de bovenste tien centimeter van de leerling worden gevormd * het volstaat dat iemand hem scalpeert & hij is niets meer waard

teeveeverkijken : teveel tijd verkijken door voor teevee te zitten

tweedekanstanden : vals gebit

vérspreekplaats : plaats ver van de groep waarin je vertoeft wanneer je ineens een telefoonoproep krijgt & waarin je fatsoenlijkheidshalve niet storend wil blijven vertoeven

vivaldiseren : iemand aan de telefoon aan het lijntje houden door haar of hem eindeloos muziek te laten horen

wegweeswinkel : reisbureau

winkelweduwnaar : mannen die buiten aan de ingang gelaten staan te wachten op hun binnen winkelende eega

Ronduit mooi, en zeker te gebruiken:

genadedood : euthanasie

zielewonde : trauma

Ik ben moe. Echt wel. Slecht geslapen vannacht, en dan uiteraard weer dat ritme vandaag.

Ik moet wel zeggen, ik heb goed lesgegeven vandaag. Geen inleidende zever of kennismaking, ze kennen me al allemaal van vorige jaren, en da’s nog zo gemakkelijk. Meteen ook weer op het goeie tempo, lekker zeveren, goeie interactie met de zesdes, geen enkel probleem met de blijkbaar aartsmoeilijke derdes… Blijkbaar hebben ze me toch gemist :-p

Daarna nog kopies gaan nemen, kwestie van uptodate te zijn met de cursussen, en dan Wolf afgehaald, en daarna Kobe. Ik had medelijden met het ventje. Niet dat hij daar slecht zat, verre van, maar hij had zó hard moeten kijken, er was zó veel te zien geweest, dat hij nauwelijks had geslapen. Hier thuis is hij dan gecrasht: hij heeft met moeite gegeten, en ligt al de hele tijd te slapen.

En ja, hij heeft eerst een tijdje bij mij op mijn arm gezeten. Ik heb hem echt gemist, zo na vijf maanden intens te hebben samengeleefd. Maar aan de andere kant voelde ik me nu weer opleven. Oh, en ik heb massa’s complimentjes gekregen, dat ik er zo goed uitzag, en dat mijn korte haar zo knap was. Leuk 🙂

Het is bijna middernacht wanneer ik dit schrijf. Misschien vindt u me nu zielig omdat ik blijkbaar op dit tijdstip aan de computer zit, maar geloof me: dat is het niet.

Ik heb net samen met mijn ventje, die een schitterende Médoc van 1973 aan het drinken is, samen op de zetel, dicht tegen hem aan, naar een filmpje gekeken. Kobe lag een paar meter verderop in zijn wiegje te slapen, en Wolf ligt veilig en rustig in zijn bedje. Het haardvuur knettert (en is al een paar keer bijna uitgegaan wegens te lekker liggen om recht te staan en er hout op te doen), er branden een paar kaarsen, de gordijnen zijn dicht, en de hond aan onze voeten ligt te bibberen omwille van de vroege vuurwerkknallen.

Rond zeven uur hebben we allemaal samen gekookt. Wolf kreeg chipjes, terwijl wij een aperitiefje dronken, en zelfs de baby had een feesthoedje op. En het gezicht van een driejarige wanneer hij met een vuurspatter door het donkere huis loopt, is om te stelen. Boodschappen hebben we niet gedaan, want The Fox in the Box heeft alles netjes aan huis geleverd. En ja, het heeft enorm gesmaakt.
Wolf zat netjes op tijd in zijn bed (hij viel sowieso om van de slaap) na het obligate kabouterverhaaltje.

Zielig, zegt u? Melig? Mja. Misschien wel.

Maar wij hoeven straks niet meer door de koude. Gewoon, gezellig de trap op, half slapend, en slapewarm tegen elkaar aanschurken.
Wij hoeven ook geen obligate drie kussen uitdelen aan het verenigde gezelschap, of champagne drinken (wat we geen van beiden echt graag drinken) op het vastgestelde uur. We hoeven ook niet de confrontatie aangaan met die ene ambetanterik die toch net ‘iets’ teveel heeft gedronken, of ons per se happy en vrolijk gedragen terwijl we net in een na-de-maaltijd-dipje zitten. Of luisteren naar het oeverloze gelul van degene naast wie we toevallig zitten, maar wiens verhaal ons eigenlijk geen ene bal kan schelen.
En we moeten ook niet thuis komen in een koud en donker huis, een ware anticlimax na de feestvreugde.

Ja, toen ik twintig was, zou ik dit scenario ook niet zien zitten hebben, da’s waar. Maar ik ben geen twintig meer, en da’s de realiteit.

U mag me dus gerust zielig vinden. Dan glimlach ik gewoon even naar u. En dan herhaal ik de nieuwjaarswens die ik al naar veel vrienden heb gestuurd:

Moge 2008 alleen maar goeds in petto hebben, en moge je het komende jaar even gelukkig worden als ik nu ben. En dat meen ik uit de grond van mijn hart.