De jongens zitten bij Nelly, Bart is gaan werken, en dus is het hier enkel Merel en ik. Dochterdagen, als het ware. Ik geef het toe, ik keek daar bij het begin van de vakantie toch wel tegenop: twee maanden met continu kinderen om me heen, en dus geen moment rust. De jongens gaan af en toe op kamp, maar Merel is nog geen drie en valt daar dus buiten. Twee maanden Merel dus. En ik die zo gesteld ben op rust en stilte, en momenten voor mij alleen, solitair als ik ben. (En ja, ik weet het, er zijn mensen die daar echt geld voor zouden geven, om twee maanden thuis te zijn met hun kinderen, maar vergeet niet, ik ben vaak thuis met de kinderen, en moet in die uren ook nog werk zien gedaan te krijgen. Dus dat is hier nu niet de kwestie.)
Maar mijn dochter, da’s een schatje. We knuffelen, we giechelen, ze kruipt op mijn schoot als ik aan de PC zit en steelt slokjes koffie, en we doen meisjesdingen. En vooral: ze wijkt niet van mijn zijde, geen seconde. Tenzij ik rustig aan de computer zit, dan speelt ze alleen. Maar zodra ik rondloop, loopt ze mee. Ik heb haar intussen al zover gekregen dat ze niet meer met me binnen in het toilet gaat. Maar de laatste keer had ze een stoeltje genomen en zat ze voor de deur te wachten. Go figure.
Of zoals hier: toen waren de jongens op sportkamp, en was ze bovenop de keukentafel gekropen om te lezen terwijl ik stond te koken. Deze morgen hield ik mijn hart vast: ze was netjes aan het spelen, en ik ging douchen. Zij wilde beneden blijven, want ze was aan het spelen met de maxicosi. Ik had haar nog gezegd dat ze naar boven mocht komen als ze dat wilde, maar dat die maxicosi dan wel beneden moest blijven, want dat die veel te zwaar was. Maar nee hoor: tien minuten later stond ze plots bij me in de badkamer, mét de maxicosi. Die ze zelf de trap had opgezeuld dus. Zucht.
Die maxicosi, dat is momenteel haar favoriete speelgoed. Er blijkt een barst in te zitten onderaan, en hij is dus niet meer bruikbaar, maar Merel vindt hem zalig, en speelt ‘Baby Nona’. Ze heeft deze morgen er zelfs tv in liggen kijken, of ze kijkt toe hoe ik de was ophang.
En deze namiddag zijn we nog samen de stad ingetrokken, voor de laatste maandag van de Feesten. Veel valt er niet meer te beleven, maar bon. Tijdens een gigantische plensbui zijn we naar de tango gaan kijken in de Spiegeltent, en daar wilde ze eigenlijk nog wel een beetje blijven, “kijken naar het dansen, mama”.
Verder liepen we rond, even naar Bata Bata (het opgeklopte sfeertje daar zei me niks), dan terug door Baudelo, via de Belfortstraat naar de Australian Ice Cream, en dan via de Korenmarkt terug naar de Vrijdagmarkt. Niks speciaals, maar eigenlijk wel best leuk, wij met ons tweetjes.
En zo gaan de dagen open en toe, zoals i. het al zo mooi uitdrukte, en was het vakantie.
Elk jaar opnieuw trek ik met de kinderen naar de Toren van Babel aan de Bargiekaai voor de kinderproducties van theater Uitgezonderd, en nog geen enkele keer hebben ze me teleurgesteld. Integendeel, het cd’tje van de voorstelling ‘Pluk van de Petteflet’ is hier met voorsprong de meest gedraaide cd in huis, en zelfs ik ben hem nog niet beu gehoord.