Vakantie – Pagina 65

22/08/201431/08/2014

Familieweekend in de Eemhof

Vorig jaar zijn we uiteraard niet op weekend geweest met de schoonfamilie omdat ons hoofd er aan geen kanten op stond, maar Jeroom had ons allemaal laten beloven dat we ook zonder hem die traditie gingen verder zetten. En dus zijn we deze morgen naar Nederland vertrokken, meer bepaald naar Center Parcs De Eemhof in Zeewolde, zo’n 50 km ten oosten van Amsterdam. We zijn er al eerder geweest, namelijk vorig jaar in november, en hadden het toen goedgekeurd.

Koen, mijn schoonbroer, had alles geregeld, en het zelfs laten kosten, want hij had op de dijk van het Eemmeer, de ‘marina’, een reusachtig luxe-appartement gehuurd, voor twaalf personen. Ha ja, met ons tienen konden we nergens anders in, natuurlijk. Ik moet zeggen: het appartement was de moeite: zeer ruim, gerieflijk, zes slaapkamers, drie badkamers (eentje met UV stralers, eentje met bad en sauna, en eentje met stoomdouche) en een groot terras. We zaten op de derde verdieping, met uitzicht op het Eemmeer (de vroegere Zuiderzee, nu onderdeel van het IJsselmeer), en ook dat was de moeite.

Zicht vanuit het raam, en vanop het terras. Achter de bomenrij ligt de rest van Center Parcs.

We waren rond elf uur vertrokken met twee auto’s, want Omaly reed met ons mee, aten in één of ander Nederlands dorpje, en waren ter plekke rond twee uur. Helaas mochten we maar binnen vanaf drie uur, en dus gingen we alvast iets drinken in het centrumpje. Rond drie uur konden we dus naar de marina, en installeerden we ons.

De jongens hadden zich al snel in hun bed voor de tv genesteld:

Maar we bleven uiteraard niet de hele middag binnen, we gingen even tot aan de vlakbij gelegen Action Factory

en verkenden de kinderboerderij.

We maakten nog een wandeling langs het centrum, Wolf nam het fototoestel over, en we genoten.

Na het eten wandelde ik nog even met Wolf tot aan het water (dus eigenlijk gewoon de trap af en naar buiten)

Intussen waren Koen en Else gearriveerd met een grote pot spaghettisaus, en lagen de kinderen eigenlijk te laat in bed, zeker gezien het drukke programma de komende dagen. Maar bon, ’t is vakantie, en het was een geslaagde eerste dag.

22/08/201430/08/2014

365 – 22 augustus 2014 – zonsondergang over het Eemmeer

19/08/201430/08/2014

Walibi

We kregen een aanbod van de KBC: een wijnproeverij, een restaurantbezoek, een wellness voor twee, een pretpark voor vier personen, en nog wel een paar dingen. Zomaar, gratis, als goede klant. Dank u, KBC!

We kozen voor Walibi, met beide zonen. Merel is sowieso te jong voor de meeste dingen, en dan ging ook altijd wel een van ons twee aan de kant moeten staan wachten, dus zij werd vakkundig bij oma geparkeerd, waar ook haar nichtje Marie-Julie ging zijn. Ik weet eigenlijk niet wie er het meeste naar uit keek: de jongens, of Merel :-p

Enfin, wij dus tegen elf uur in het park, en aangezien het niet echt schitterend weer was – al hebben we amper twee keer een beetje regen gehad – was er nauwelijks volk. Het langste dat we moeten aanschuiven hebben, was één keertje 30 minuten. De meeste attracties waren zonder aanschuiven, eigenlijk, en dus genoten we er dubbel zo hard van. Al was het wel koud, bij momenten. We hadden namelijk niet echt jassen meegenomen, alleen een gilet en een regenjasje, en dat was soms nogal nipt. Aan de andere kant: wanneer de zon dan scheen, was het soms ook echt warm.

Enfin, we hebben niet op de zwaarste attracties gezeten – daar zijn de jongens nog te klein voor, en Bart en ik zijn ook geen helden – maar uiteraard wel op de wildwaterbaan en de boomstammetjes, en gelukkig hadden we regenkleren mee! We waren drijfnat! Maar de jongens genoten…

Wolf en Bart gingen op de Weerwolf, terwijl Kobe en ik wachtten, want onze kleinste zag dat totaal niet zitten. Na het eten mocht het was rustiger, en gingen we op het reuzenrad, en de trage bootjes.

Enfin, we deden nog een hoop attracties, Kobe trok wit weg op de Calamity Mine (een rollercoaster), we liepen van het ene naar het andere, bekeken de 3D film

en amuseerden ons meer dan behoorlijk.

Als afsluiter volgde nog eens de wildwaterbaan, want dan konden we opdrogen in de auto. En toen werd er overigens duchtig geslapen.

En als kers op de taart konden we bij oma gewoon onze voeten onder tafel schuiven, en genieten van heerlijk zelfgebakken brood. Merel was trouwens al even enthousiast over haar dagje als wij, en dat was dus dik in orde!

18/08/201426/08/2014

Vriendjes

Dat is wat de kinderen zeggen: dat het al de leukste vakantie ooit is geweest. We doen een beetje vanalles en een beetje niks. Vooral veel niks, eigenlijk. Maar het is ook de eerste vakantie dat er zo vaak met vriendjes wordt afgesproken, en vaak op het laatste moment.
Soms komt er in de voormiddag een smsje, of Wolf wil gaan spelen bij Wout. Of stuur ik een berichtje voor het omgekeerde. Of staat Quinten hier met zijn mama gewoon aan de deur, of Wolf niet wil meekomen. Hey, Delphine heeft in juli zelfs eens gewoon allebei de jongens meegenomen in ’t passeren om te zwemmen. Moet kunnen.

Maar ook bij Kobe is dat het geval, al is het meestal iets langer op voorhand gepland. Maar zo gaat hij regelmatig spelen bij Sebastiaan en omgekeerd. Het helpt ook dat het hier maar een halve straat vandaan is, en we hen niet moeten voeren of halen. Maar donderdag gaat hij nog eens bij Jonathan spelen, en afgelopen weekend was er een slaapfeestje bij Xander in Bornem. Hij heeft ook al bij Kaat gezeten, en zij bij ons, en ik mis er wellicht nog wel een paar.

Ik kijk er al naar uit dat ze zelfstandig over de straat kunnen, ook als het ietsje verder is. Want dan hoef ik zelfs Wolf niet meer te voeren. Maar hij kan dan wel zien dat hij me laat weten waar hij naartoe is, en dat hij op het afgesproken uur naar huis komt. Kwestie van een beetje overzicht te houden.

08/08/201413/08/2014

Waimes dag zes: Monschau, en einde in de regen

Omdat we totaal niks moesten betalen van Ellen en Jan voor ons verblijf, vond ik het niet meer dan billijk dat we het huisje grondig gepoetst achterlieten. En dus stonden we op rond acht uur, ontbeten, en togen aan het werk. Alles werd met nat afgestoft, gestofzuigd en gedweild, de badkamer, keuken en toiletten werden grondig schoongemaakt, en alle rommel netjes opgeruimd.

Tegen half twaalf zat alles in de auto en zag alles er netjes uit, en trokken we de deur achter ons toe, met een welgemeend “Salu, huisje, hopelijk tot volgend jaar!” vanwege Kobe.

De jongens wilden nog snel even een kijkje nemen naar de dam, maar de sluizen stonden weer open, en alles stond uiteraard onder water. Maar Wolf was in zijn nopjes toen hij zag dat je zelfs met hoog water de dam duidelijk kon zien, en dat er zelfs nog plukjes gras in zaten.

Even ter vergelijking: een fotootje van gisterenmiddag, waar je links datzelfde steigertje kan zien.

In de stralende zon – nu nog wel – reden we naar Monschau, net over de Duitse grens, om daar te gaan eten. We wilden eigenlijk de Burgau gaan bekijken, maar die was alweer – net zoals vorig jaar – afgesloten voor publiek wegens openluchtopera. Bummer. Monschau blijft natuurlijk wel een aardig stadje, waar geen barst te beleven valt, maar waar het wel mooi is. Merel kreeg dit jaar wel zo’n steentje zoals de jongens vorig jaar, en was daar zeer blij mee. De kinderen speelden zelfs op dezelfde speeltuin als vorig jaar…

Net toen we om half drie de auto instapten, begon het te druppelen. En toen te regenen. En toen zelfs te gieten. Alweer. We reden verder door Duitsland, via Aachen, naar Maasmechelen. Ha ja, want als we direct vanuit Monschau naar huis waren vertrokken – met tussenstop in Leuven om de sleutels af te geven – hadden we in de vrijdagavondse file rond Brussel gezeten, nee bedankt.

We reden dus een half uurtje om naar het Maasmechelen Outlet Shopping Center, waar er zelfs mensen vanuit Gent speciaal 500 km voor rijden. Ik moet zeggen: ik snap het niet. Ja, het is inderdaad een hoop merkenwinkels op een kluitje, maar wie wil er nu enkel kleren van pakweg Burberry, River Woods, DKNY, Hilfiger? Het zijn die van vorig seizoen aan 30% korting, maar het blijven allemaal dure, en veelal saaie kleren. Ik vond er gelukkig wel knappe donkerblauwe jassen van Timberland voor de jongens, en dat was waar we eigenlijk naar op zoek waren. Intussen waren we wel doorweekt, want het is eigenlijk een lange winkelstraat, geen overdekt shopping center. Enfin, ik weet nu ook dat ik er echt niet meer naar terug hoef.

We bolden naar Leuven, staken de sleutels in de bus, aten onze sandwichkes op in de auto (want het was nog steeds aan het regenen), en kwamen tegen half negen aan in ons eigenste huisje.

Een prachtige vakantie gehad, maar je eigen huis doet toch ook altijd weer deugd, zeker als daar ook de armen van je liefste bij horen.

Nog eens bedankt, Ellen en Jan: het was fantastisch!

07/08/201413/08/2014

Waimes, dag vijf: Reinhardstein, en uiteraard, de Warche

Opnieuw vonden we een breed grijnzende opa bedolven onder zijn kleinkinderen, toen we deze morgen opstonden. En opnieuw scheen vrolijk de zon.

We ontbeten, en trokken opnieuw naar de dam van Robertville. Niet om opnieuw naar de dam te staan kijken, maar wel omdat dat het vertrekpunt is van de wandeling naar het kasteel van Reinhardstein: een hele fijne wandeling doorheen de bossen, nogal steil omhoog bij momenten, en waar ik heerlijke herinneringen aan had als kind. Ook die hadden we vorig jaar al gedaan, maar dat maakt niet uit.

Deze keer was Bart er niet bij om Merel te helpen dragen, maar aan de andere kant is ze nu ook al een jaartje ouder, en kan ze eigenlijk behoorlijk flink doorstappen. En er is natuurlijk ook altijd haar grote broer, aan wiens hand ze zich duizend man sterk voelt. Die grote broer kaapte overigens ook het fototoestel om zelf natuurdingen te kunnen fotograferen.

We aten goeie frieten in het dorp van Robertville – wat meteen de eerste keer voor mijn ouders in een frietkot was – en maakten een korte stop in het huisje, om zwembroeken, crocs, handdoeken en koekjes op te halen. Ha ja, dat dammen, weetuwel?

En gedamd werd er inderdaad: eerst nog met het T-shirt aan, maar al gauw gewoon in zwembroek. De sluizen hadden blijkbaar in de voormiddag nog open gestaan, maar het water zakte snel, en dus werd het ook doenbaar om te dammen.

Heeft u trouwens al ooit eens in de zomer in een riviertje gestaan? Ja? Heeft u er dan enig idee van hoe koud het is om erin te zwemmen? Wel, mijn kinderen nu ook. En toch leek het hen niet te deren: er is gedamd van half twee tot na vijven, en dan nog was het onder protest dat we doorgingen.

Intussen was er ook versterking gekomen, in de vorm van een grote familie neven en nichten uit Sint-Truiden, en het duurde niet lang of die waren mee aan het dammen, met grote stenen, ganse pakken modder en stevige kluiten gras. Wolf amuseerde zich zot! En Merel kwam af en toe zich afdrogen en opwarmen bij mama en oma in de zon, en ging op een bepaald moment met mij om boodschappen.

Het eindigde in ieder geval met compleet uitgetelde kinderen, en een stevige koffie voor ma en pa, want die reden rond een uur of zes terug naar huis.

Maar de gelukzalige glimlach op de gezichten van de kinderen, mijn vader incluis, was het allemaal ongelofelijk waard.

Fijne tijden, fijne tijden.

06/08/201413/08/2014

Waimes, dag vier: dam van Robertville, Mont Rigi, en Warche

Ons ma sliep bij mij in het dubbele bed, de kinderen in hun eigen kamer, en mijn pa sliep in het uitstekende zetelbed in de woonkamer. Er was afgesproken dat, als de kinderen opstonden en naar tv wilden kijken, hij maar moest verhuizen naar hun bed om daar verder te slapen.

Maar nee hoor: toen ik opstond, zag ik een berg donsdeken, waaronder mijn pa lag te slapen, en drie kinderkopjes bovenuitstaken die naar tv zaten te kijken. “Ha ja”, zei pa, “ik vond die kleine voetjes zalig, en als ik mijn hoorapparaten niet in heb, hoor ik de tv toch niet.” Juist.

We ontbeten op ’t gemakje, en reden naar de dam van Robertville, omdat we daar toch ongeveer moesten passeren en dat eigenlijk best wel mooi is.

Daarna ging de tocht verder naar Mont Rigi, voor een prachtige wandeling op een houten pad doorheen de Venen. We hebben die vorig jaar ook gedaan, en genoten er minstens even hard van. En de zon, die scheen volop ^^

Tegen twaalf uur waren we rond, en konden we eindigen op het heerlijke terras daar aan de Mont Rigi. Een dikke aanrader, als je ooit in de buurt van de Hoge Venen bent!

De kinderen konden er spelen, wij zaten in de zon te kletsen, en het eten was er echt meer dan dik in orde, voor een faire prijs. Alleen kregen we het niet eens op, en dat was gewoon jammer.

Het begon er wat dreigend uit te zien links en rechts, met van die dikke onweerswolken, maar voorlopig bleef het droog, en dus reden we naar huis, richting de Warche, waar ik met oma en de jongens nog eens de wandeling die Ellen ons had uitgelegd, afliepen.

De sluizen stonden duidelijk niet open, en dus was de Warche een vrij rustig riviertje, waarlangs het aangenaam wandelen was. Voor alle zekerheid hadden we toch de regenjasjes mee, maar dat bleek gelukkig niet nodig.

Aan het afdamplekje liet ik ma met de jongens achter, en liep ik de anderhalve kilometer nog naar boven, om mijn vader met Merel te gaan ophalen. Geen van tweeën zou de wandeling aangekund hebben, en beiden waren aan wat rust en kalmte toe (lees: mijn pa lag te slapen terwijl Merel een uur lang tv keek).

Bon, ik laadde hen in de auto, reed terug naar beneden, en daar kon lustig gedamd worden. Ha ja, want ons pa was meegekomen om te dammen met zijn kleinzonen, en dus werd er gedamd.

Helaas.

Na een kwartiertje (de jongens waren al een half uurtje langer bezig) begon het te druppelen. En in tegenstelling tot wat ons ma bleef beweren, was het niet zomaar ‘une vlague’, maar begon het harder en harder te regenen.

En dus dropen we maar af (heb j’em? Heb j’em?) richting huisje, toch wel wat teleurgesteld. Aan de andere kant: we hebben zitten schateren! Met piesfruit (don’t ask) en opa’s laarzen die volledig vol waren gelopen, de meest bizarre onzedige geluiden maakten, en uiteindelijk pieslaarzen werden.

Afhankelijk van het weer ondernemen we morgen nog een poging. Goed geweten. Want dammen, da’s een essentieel onderdeel van de Ardennen. ’t Zal wel zijn da!

06/08/201413/08/2014

365 – 6 augustus 2014 – le coq

05/08/201413/08/2014

Waimes, dag 3: Franchimontezen

Toen ik opstond, zaten de kinderen al prinsheerlijk tv te kijken, terwijl buiten een waterig zonnetje de nattigheid van de vorige dag probeerde te verdrijven. Merel vond het park trouwens fantastisch om in te spelen.

Maar het beloofde een mooie dag te worden, die we inzetten met een korte wandeling tot aan het (begin van het) meer van Robertville.

Op den bots had ik, vlak voor we vertrokken zondagmorgen, tegen mijn ma aan telefoon gezegd dat ze gerust een paar dagen mocht afkomen. En jawel hoor, tegen de middag stonden zij en mijn pa daar te blinken ^^

We schotelden hen balletjes in tomatensaus met pasta voor, en daarna laadde ik vier mormels op de achterbank, mijn pa naast me, en reden we naar het kasteel van Franchimont. Daar had ik hele goeie herinneringen aan als kind, en ook nu doken we vlijtig in de kazematten. Zalig gewoon! De constante was overigens gelach, wat resulteerde in de uitspraak van mijn ma ’s avonds: “Goh, ik ben moe van al dat lachen!” Waarop trouwens weer een spontane slappe lach ontstond…

Voor wie niet weet wat kazematten zijn: heel makkelijk te verdedigen diepe tunnels die uitlopen op een bolwerk aan de voet van een hoger gelegen kasteel, van waaruit de troepen ook kunnen aanvallen. De trappen zijn steil, maar waren gelukkig goed verlicht. Zelfs mijn pa is in een paar meegeweest, en Merel vertrouwde vooral Wolf en mezelf, maar wilde dus ook mee.

Uiteraard was er meer dan de kazematten alleen: ook geiten (met een piesbok), en prachtige ruïnes, met een al even prachtig uitzicht.

Op de terugweg werd er overigens ijverig geslapen. Ik denk dat ik de kinderen aan het afbeulen ben. En mijn ouders ook wel een beetje, ja :-p

04/08/201412/08/2014

Waimes dag 2 – Warche en Spa

We sliepen heerlijk, ontbeten laat, en daarna stuurde ik Bart met Merel om boodschappen, terwijl ik met de jongens een fijne wandeling maakte. Ellen had me die nog doorgestuurd via Facebook, en ik moest soms echt lachen om haar omschrijvingen. Maar ze was wel zeer fijn!

De Warche loopt doorheen het dorpje Champagne, vorig jaar zijn we die nog gaan afdammen, en deze wandeling liep een gans eind langs die Warche. Voor ons was dat een rustig kabbelend riviertje, en we wisten wel dat er overal waarschuwingsborden stonden dat het waterpeil zeer snel kon veranderen doordat er een stuwsluis een eindje verder zit, maar we hadden dat nog niet meegemaakt.

Tot vandaag dus. We hoorden de Warche al van ver, en dat alleen al was verbazingwekkend. Ik had enkel mijn telefoon mee, maar zelfs daarop zijn de foto’s best wel indrukwekkend, toch als je weet dat dit normaal een gezapig stroompje is.

Bij thuiskomst konden we de voeten onder tafel schuiven – dank u, lieverd! – en stelden we vast dat het intussen was beginnen druppelen. En toen regenen. En toen gieten. Blah.

Het ging weer over in gestage regen, en toen besloten we om toch maar, zoals gepland, naar Spa te vertrekken. Het weerbericht sprak immers van ‘lokale buien’, en het kon dus best zijn dat het in Spa niet meer ging regenen. En jawel, we hadden geluk! De laatste druppels vielen bij het binnenrijden van Spa.

We namen eerst even een kijkje bij de bron van Peter De Grote, stelden vast dat het water ongelofelijk slecht smaakt en licht koolzuurhoudend van nature is,

en liepen toen door de tentoonstelling in de wintertuin over Joan Miró, waar ook een aantal tekeningen van Dalí te zien waren. Mooi.

We maakten een wandeling doorheen het centrum van Spa, namen het kabeltreintje naar boven, en besloten nogal overmoedig om te voet naar beneden te gaan. Overmoedig, omdat de omschrijving sprak van een “promenade”, en ik in een kuurstad als Spa ervan uitging dat dat dan wel breed en geplaveid ging zijn, maar het om een hobbelig bospad bleek te gaan. Bart en ik moesten de buggy dragen, en ik op mijn steedse hoge hakken – ik had nooit gedacht een boswandeling te maken in de stad – ging af en toe aan het hobbelen. Maar wel mooi!

(Dit was trouwens het effenste en breedste stuk.)

We beloonden onszelf met een “ijsje” op een terrasje

en kuierden terug naar de auto. Alwaar het bij het instappen prompt begon te regenen, echt waar!

Het resultaat van de dag?

We staken hen in bed, en Bart reed terug naar huis. Ha ja, als je een weekje vakantie amper een week op voorhand plant, dan kan een bedrijfsleider zijn agenda niet zomaar leeg krijgen. Tsja…

En ik, ik keek door het raam naar buiten naar de regen, en zag dat het eigenlijk allemaal best wel goed was.