Geplaatst op

Onverwachte uitstapjes

Gisteren had ik een oproep gedaan op Gift Gent of er niemand een charlestonkleedje had liggen in mijn maat (nodig voor een larp begin september), en ik mocht eentje ophalen in Sint-Amandsberg. Perfect! Ik bracht de jongens naar het rugbykamp, dronk rustig koffie thuis, en Merel en ik togen naar Sint-Amandsberg, om er het kleedje op te halen en meteen wat caches mee te pikken. We verzeilden eerst in een heel mooi, en eigenlijk ook groot park. De cache heb ik helaas niet gevonden: ik was gewaarschuwd dat het in een een woest en groen hoekje was, vol met tengels, en dat was niet gelogen. Ondanks de sandalen en de blote benen – ik had voor een keer een rok aan – heb ik me een weg kunnen banen naar het nulpunt, maar zonder handschoenen was er geen beginnen aan. Ik kom wel eens terug met Wolf in de herfst, met lange broeken en handschoenen :-p

We reden iets verder, naar een ander park, en wandelden toen voorbij een alleraardigst restaurant met een heel fijne tuin in de schaduw. Hmmm. We gingen de cache oppikken, en toen we opnieuw langs het restaurantje liepen, leek het me echt te leuk. “Merel, eten we thuis, of eten we hier?” Domme vraag, natuurlijk. Voor 12 euro had ik een voorgerecht van fetasalade en een pasta maison met scampi, en voor 7 euro kreeg Merel een pasta bolognaise.

Dik in orde! Rosalie, heet het, op de Antwerpsesteenweg, en naar ’t schijnt moet je ’s avonds best reserveren, zeiden ze. Ik kan het me voorstellen, want ook in deze hitte liep het aardig vol.

Enfin, Merel en ik wilden toch nog een cache gaan zoeken aan Dok Noord, en meteen ook eens het nieuwe winkelcentrum bekijken. Het was wel pokkeheet, maar bon. Samen liepen we de vroegere grintbakken in aan de Blauwe Kraan, waar nu een officieel grafittipunt is. Het is eraan te zien, en er zijn echt mooie dingen.

De cache vonden we opnieuw niet: ik had een vrij goed idee waar hij zat (en dat is me bevestigd door de legger) maar dat was in de volle, volle zon, van metaal, en ik zag het echt niet zitten om langer te zoeken. Ook hier kom ik wel eens terug met Wolf.

En dan gingen Merel en ik op tocht in het nieuwe Dok Noord: we hadden een paar dingen nodig uit de Delhaize, en daar is er een gloednieuwe, en vrij grote ook. De locatie zelf was eigenlijk ook best indrukwekkend: een groot open plein met een heel gezellig terras, en dan een behoorlijk aantal winkels met een wandelarcade. De foto’s zijn met de gsm getrokken, maar geven toch een beetje een idee. En warm, warm!

En dus reden Merel en ik dan toch maar naar huis om af te koelen. We waren eerst van plan geweest om vandaag naar de Blaarmeersen te gaan, maar man, ’t is echt veel te heet! Blijkbaar was het maar goed ook dat we thuis bleven, want de jongens wisten te vertellen dat de Blaarmeersen overvol waren, en dat de mensen zelfs op de stenen zaten.

Gelukkig kwam de ijskar voorbij, een ijsje was welkom ^^

IMG_5936

En Wolf, die zag het in deze hitte nota bene nog zitten om, na een ganse dag sporten, ook ’s avonds nog op de rugbytraining te blijven. Amai, goed zot!

 

Geplaatst op

Rugbykamp en kattenbeet (maar niet gerelateerd)

De jongens hebben deze week de hele week rugbykamp, onafhankelijk van elkaar. Kobe kon naar een trainingskamp van de GRFC zelf, de club dus, met een schitterende Nieuw-Zeelandse trainer, gecombineerd met omnisport. Wolf gaat op hetzelfde moment naar een rugby-omnisportkamp van de Stad Gent uit. Hij kon niet meer deelnemen aan dat van de GRFC omdat hij daar net te oud voor is, maar geen nood dus. Ik heb vanmorgen de rugbytrainer van het kamp gezien, en da’s een ex-speler van ons die nu in Antwerpen woont en daar ook speelt. Toevallig zitten ook Ralph en Rhune, twee vrienden van de jongens, op datzelfde kamp. Ik heb dus een auto vol naar de Blaarmeersen gebracht deze morgen, terwijl Merel rustig tv keek thuis. Enfin, rustig… Zij wel, wij iets minder: Wolf had zijn wekker gezet om kwart over zeven maar was daar rats doorheen geslapen. Juist ja. Merel maakte me wakker om vijf over acht, en we moesten zeker om half negen in de auto zitten. Er is hier dus gecrosst, gelopen en gevlogen. Bart had gezegd dat hij wel sandwichen ging halen, en was dat ook vergeten. Wolf heeft hem gebeld terwijl ik in de douche stond, en hij is nog speciaal teruggekomen van ’t werk om broodjes te brengen. Enfin, we waren zo nog vreselijk nipt op tijd, oef.

Ik ben benieuwd voor de rest van de week, eigenlijk: ze geven voortdurend boven de 30°, en als je dan de hele dag moet sporten in openlucht, ja santé.

Maar bon, ik had intussen hier het rijk alleen, heel erg rustig, want Merel speelt doorgaans op haar eentje boven. Tot ik plots een onaards gemiauw/gegrol hoorde buiten, en toch even ging kijken. Ik zag Gandalf midden op ’t straat op een twintigtal centimeter van een andere kant staan grollen, klaar om aan te vallen. Hmm. Ik vond dat niet zo’n goed idee, en liep ernaartoe, in het gedacht dat de katten dan wel zouden weglopen. Niet dus, ze negeerden me compleet. En toen had ik zelf een niet zo goed idee, namelijk om Gandalf met mijn voet weg te duwen. Duidelijk vond mijn dominante ex-kater dat ik me niet te moeien had, en prompt viel hij mij aan, waarbij hij zich vastklauwde rond mijn been en zo hard beet als hij kon door mijn jeansbroek. Euh… Ik schudde hem met enige moeite los, en liep naar binnen, waarna ik de schade opmat. En jawel vier diepe sporen van zijn hoektanden, daartussen een stevige bloeduitstorting en achteraan de krabben van zijn klauwen.

Ik waste alles voorzichtig uit, en hoopte dat het bloeden snel ging stoppen, maar het ene gaatje is wel vier uur blijven bloeden, met doorweekte lakkertjes tot gevolg. Ik ga zien wat het tegen morgen geeft, en desnoods naar de dokter gaan. Vandaag nog even afwachten.

Intussen ging ik even langs school langs, wat uitliep tot meer dan twee uur, en Merel was de liefheid zelve: braaf, rustig, aan het lezen, zonder een woord te zeggen of te klagen. Toen we na school langs de Aldi gingen voor boodschappen, kreeg ze dan ook een pluchen lammetje van me, en was ze helemaal door het dolle heen.

Fien (de mama van Ralph en Rhune) is dan de jongens gaan ophalen, en ik vond dat nog wel zo gemakkelijk. En verder? Heb ik vandaag eigenlijk vooral nog gelezen. Heerlijk, zo vakantie.

Geplaatst op

Van vriendinnetjes en taart

Merels boezemvriendinnetje Lieze kwam vandaag spelen. Eerst ging ze er in de voormiddag al zijn, dan pas tegen twaalf uur, maar uiteindelijk werd het, door omstandigheden, half twee. Merel liet het gelukkig niet aan haar hart komen, en was gewoon bijzonder blij toen Lieze er eindelijk was. Buiten was het intussen aan het gieten, en dus speelden ze boven. En hier beneden.

Merel had gevraagd of we samen een taart gingen bakken, maar toen ik in de namiddag die vraag stelde, speelde ze liever gewoon verder. Juist ja.  Ik had wel alle ingrediënten al verzameld, en dus maakte ik ze maar zelf. Tsja.

Gelukkig is het een heel simpele, heel snelle taart: een appeltaart met een smeuïge vulling van amandel. Het recept had ik hier al eens eerder gepost, en ja, ze is echt lekker, en klaar in een goeie tien minuten, afhankelijk van uw tempo van appels schillen. En dan nog 20 minuten in de oven, en gewoon lauwwarm opeten.

Ze hielpen dan misschien niet maken, maar ze hielpen echt wel opeten, dat was geen enkel probleem!

 

 

Geplaatst op

Zalige geocachetocht in Ertvelde

In het begin van de vakantie hadden we ongeveer 100 caches gevonden. Wolf vond dat dat op het einde van de vakantie 150 moest zijn, en ik dacht dat dat wel haalbaar was. In de Ardennen haalden we er net geen 20, en vandaag gingen we een tocht afwerken die we op 30 december waren begonnen: Goed ter Looveren in Ertvelde-Stoepe.

Toen waren we er eigenlijk à l’improviste aan begonnen en hadden we 6 van de 21 caches gevonden, tot het eigenlijk echt te donker werd om nog te zoeken. Vandaag was het prachtig weer, en stonden we rond drie uur in Ertvelde. De tocht is 8 kilometer, maar je moet natuurlijk ook nog wel tijd rekenen om de caches zelf te zoeken. Tsja. Ik had toch wel gedacht dat we vandaag rond gingen raken, maar helaas.

We begonnen met twee losse caches in Ertvelde zelf, en reden toen naar de slag die naar het beschermde Goed Ter Looveren leidt. Want dat is het mooie aan geocaching: je komt op plekjes waar je normaal gezien niet zou komen, en je leert bij. Het is namelijk de regel bij Geocaching.com dat je niet zomaar een cache verstopt om te verstoppen, maar dat er een meerwaarde is aan de locatie: een monument, een landschap, een uitzicht, een historiek…

Dit wist de legger te vertellen: ”

Dit rondje brengt u eerst naar 2 hoeves die het “Goed Ter Looveren” uitmaken, wat een beschermd monument is. Vervolgens komen ook het Ter Looveren bos en de Ter Looveren dreef aan bod. In het tweede deel van het rondje passeert u door de Stoepewijk om te eindigen bij de Stoepekapel, wat eveneens een beschermd monument is.

Het rondje is ongeveer 8 km lang en voert u hoofdzakelijk langs rustige dreven en baantjes. Het is best te voet of met de fiets te doen. Sommige stukken zijn niet toegankelijk met gemotoriseerde voertuigen. Er zijn geen speciale tools nodig om de caches te vinden. Gelieve uw eigen schrijfmateriaal mee te brengen. In sommige caches bevinden zich kaartjes met getallen die nodig zijn om de bonus cache locatie te kunnen bepalen. 

Het Goed Ter Looveren aan de Ter Looverendreef in Zelzate ontstond in de 13de eeuw als ontginningsdomein in een uitgestrekt heidegebied. In de 16de eeuw werd het de zetel van de heerlijkheid ‘Ter Looven’. Tussen 1625 en 1716 was de gevangenis van het Ambacht Assenede ondergebracht op het goed. Nu bestaat het domein uit twee hoeves binnen een gedeeltelijk bewaarde omwalling.

De hoeve die u eerst tegenkomt, met huisnummer 12, dateert van 1842 en is illustratief voor de 19e-eeuwse Meetjeslandse hoevebouw. De hoeve met huisnummer 10 is het eigenlijke “Goed Ter Looveren”, dat vanaf de 17e eeuw aangeduid werd als “huys van plaisance” en “’t kasteeltje”. In de 17de eeuw was de hoeve in handen van het adellijk geslacht Van Oyenbrugghe de Duras. Wellicht verwijst het wapen boven de poort in het poortgebouw (1636) naar deze familie. De grote bakstenen dwarsschuur dateert van 1801.

In 2005 werd het Goed Ter Looveren, met inbegrip van de walgrachten en de dreven, beschermd als monument.”

 

Wij begonnen dus enthousiast aan de tocht, die ons onder de warme zon langs een veldweg bracht, richting de boerderij. De kinderen hadden nog nooit door een maïsveld gelopen, stel je voor! Al heb ik hen wel op het hart gedrukt de maïs niet te beschadigen.

We kwamen weer op een iet of wat aangelegd stuk, liepen voorbij de boerderij, en verzeilden op onze tocht zowaar in het Looverenbos, waar we echt lang naar een cache hebben staan zoeken. Stomweg.

Daarna kwam een minder stukje langs de R4 in de blakke zon, maar wel met een leuke extra cache onder de voetgangersbrug aldaar. En plots stonden we weer temidden van de velden ^^

Tegen dat we weer in de buurt van de auto kwamen, was het al half zeven en waren we behoorlijk moe aan het worden, ondanks al het water en alle koekjes. We zijn dus nog niet helemaal rond geraakt: we moeten er nog vier doen, en dan de bonus, en eentje daarvan hebben we gezocht maar niet gevonden. Toch eens een tip vragen aan de legger…

Enfin, het was een prachtige dag met een hele namiddag wandelen zonder dat de kinderen dat ook maar een minuut erg vonden. Zalig, toch? En we zitten aan 138 caches, vandaag kwamen er 13 bij  ^^

Geplaatst op

Geocachen doorheen het Ardeense landschap

Het duurt altijd even voor we op gang geraken, maar het is dan ook vakantie, we hebben geen zin om ons te haasten. Het was al tegen elven voor we het huis uit geraakten, en gingen meteen een eerste cache zoeken hier wat verderop aan het brugje. Nooit gezien dat er een wandelpaadje was naar boven, met zelfs een bankje bij!

We reden verder, en probeerden een cache te vinden met een prachtig uitzicht, zo beloofde de omschrijving ons. Alleen vonden we nu niet bepaald het paadje ernaartoe: we probeerden een paar mogelijkheden, maar moesten telkens op onze stappen terugkeren. Ik wilde echter niet opgeven, en reed een toertje met de auto. En jawel, plots zagen we een obscuur paadje! We parkeerden, deden een tochtje door de bossen, en kwamen bij een prachtig plekje uit, met uitzicht over het meer, en een allerschattigste cache.

We reden verder in de richting van de Hoge Venen, en stopten bij een cache aan een compleet verlaten Alpijnse skipiste, compleet met twee skiliften. Het uitzicht was adembenemend, en ik kan me voorstellen dat er inderdaad best wel fijn te skiën valt.

IMG_5640 IMG_5642

Dat is dus het fantastische aan geocachen: je komt op plekjes waar je anders nooit zou komen, en het zijn altijd bijzondere plekjes, want anders zou er geen geocache zitten.

De tocht ging verder, voorbij het Signal du Botrange. Vorig jaar hadden we er nog lang staan zoeken naar een geocache die niet te vinden bleek, nu zat hij op een ander plekje en hadden we hem binnen de paar minuten. De hoogste cache van België, voilà!

Kobe ging even op het trappetje staan, en nam een foto van de vrouwen.

IMG_5643

Vijf minuten later stonden we aan de Mont Rigi, waar we nu al het vierde jaar op rij gaan eten, maar voor het eerst konden we niet buiten zitten op het terras. Goh ja, we mochten wel hoor, maar het was net aan het druppelen en amper 12°, we zaten dus toch liever binnen. Vorige jaren liepen we duidelijk rond in echte zomerkleren. Tsja… Het eten was gelukkig wél nog altijd prima.

We wilden de standaard toer over de houten paadjes doen, en startten vol goeie moed, maar… Blijkbaar is er een stuk ingestort en dus ontoegankelijk, en zijn ze nu het hele houten parcours aan het afbreken en vervangen door steenslagpaadjes. Meh. Het waren juist die houten paadjes die zoveel charme hadden. De multicache en de aparte cache die er liggen, waren dus niet bereikbaar. Jammer, maar volgend jaar beter, zeker? We hebben toch een dik uur gewandeld in een poging er te geraken, maar tevergeefs. En toen begon het nog te regenen ook.

We hebben nog net de cache gezocht van een multi die we vorig jaar hebben gelopen, en waarvan we enkel nog het einde moesten doen, en zijn toen binnen gaan opwarmen met een warme choco, respectievelijk koude fristi.

We pikten nog een cache op aan een kruisbeeld, en eentje aan het vroegere stationnetje van Sourbrodt, waar nu nog een oud locomotiefje staat, en je de sporen kan zien van een draaipunt voor locomotiefs. Wijs.

Enfin, aan het meer van Robertville zochten we nog snel de cache van een gisteren opgelost SMS-raadsel, en waren tegen vijf uur terug in een snel opwarmend huisje. Mja, 12° buiten, dan heb je helaas ook verwarming nodig binnen. Gelukkig zorgen de lachsalvo’s en de slappe lach hier ook voor de nodige opwarming.

En uiteraard schijnt intussen weer de zon, maar blijft het frisjes. Benieuwd welk weer het morgen wordt, en wat we dus nog kunnen doen.

Geplaatst op

Van kastelen, cascades en caches

We kunnen hier niet komen zonder op zijn minst eens het kasteel van Reinhardstein gedaan te hebben. De binnenkant hebben we nog nooit gezien, maar de wandeling ernaartoe, van aan de dam van Robertville, is een hele leuke. En aangezien er plots een viertal geocaches in de buurt zijn opgedoken, konden we dat niet mankeren, vonden we. Het meer zelf blijft trouwens magisch…

IMG_5592

We parkeerden aan de stuwdam, en begonnen de standaard wandeling van amper twintig minuten. Maar toen bleek dat een van de geocaches op een ander wandelpad zat, en zijn we dat maar beginnen volgen, met prachtige resultaten. We hebben nogal wat afgeklauterd over grote stenen en boomwortels en smalle paadjes met touwen aan de zijkant omdat het anders te steil was, maar het was schitterend, en de kinderen vonden het heerlijk. Merel vond de cache, trouwens.

En eindelijk kwamen we via dit pad uit bij de beroemde waterval van Reinhardstein, die we al drie jaar tevergeefs zoeken. Het is de hoogste waterval van België, naar ’t schijnt, en ze is wel mooi, ja, maar nu niet bepaald spectaculair. De cache in de buurt was wat moeilijker te vinden, maar we zaten dan ook op het verkeerde pad. Enfin, we klauterden verder, kwamen opnieuw op een ander pad, en kwamen plots uit bij het kasteel.

Daar werden soepjes gedronken, want intussen waren we niet het geplande half uurtje later, maar wel bijna twee uur, en was het al één uur ’s middags. Tegen half twee stonden we weer aan de auto, en we hadden onze zinnen gezet op frietjes. Dat was helaas buiten de gesloten frituur in Robertville gerekend. We moesten wel lachen allemaal, want daar hebben ons ma en pa twee jaar geleden voor het eerst frieten gegeten van het frietkot. Zeggen ze toch. Ook plan B viel in het water, want beide bakkers in Robertville waren gesloten. Juist ja. We zijn dan maar naar Weywertz gereden om brood en een croissant voor elk, en hebben thuis boterhammetjes gegeten, en dan gewoon wat rustig gezeten.

Maar het is zonde om de hele tijd gewoon binnen te zitten, en dus reden we even naar de Warche en het dammetje. Vorig jaar en twee jaar geleden hebben de kinderen er zelfs nog gezwommen en hielp mijn pa mee om te dammen, dit jaar was het amper 14° en was dat niet echt een goed idee. De jongens zijn wel met hun laarzen in het water gestapt, en binnen de kortste keren waren ze allebei drijfnat. Zucht.

IMG_5616

We zijn na een half uurtje dan maar terug naar het huisje gereden voor verse droge kleren, en dan nog wat geocaches gaan zoeken. Rond het kasteel hebben we er twee gevonden, en vlak bij de bakker zat er ook nog eentje waar we vorig jaar een dik half uur staan zoeken hebben, en die we nu toch gevonden hebben met een tip van de eigenaar, maar het duurde toch ook nog wel een kwartiertje. Goed verstopt, die cache!

Maar bon, we moesten toch naar de Delhaize in Waimes, en dus reden we wat verder naar een pakkend monument voor een ganse pak Amerikaanse krijgsgevangenen die daar zonder pardon zijn neergeschoten door de Duitsers.

Daarna reden we naar een cache aan een bijzondere en blijkbaar beschermde linde, dan naar een Mariagrot, een kruis – waarmee het hier overigens vol staat – en uiteindelijk een mooi kapelletje.

IMG_5626

Tegen half zeven konden we de lasagne opwarmen, en nog wat later lag Merel baby te wezen in het park, en speelden Wolf en ik Cthulhu via Skype, maar wel zonder beeld, want dat kon de wifi blijkbaar niet trekken.

Enfin, een goed gevulde en fijne dag in d’Ardennen dus, met een voet die nu toch wel wat protesteert na al het geklauter.  Maar dat heb ik ervoor over.

Geplaatst op

Van veranda’s vlagen en verdomde waterpompen

Lang slapen zorgt er ook voor dat je relatief laat ontbijt, en dus ook buiten kan zitten. Ik genoot intens, voor de kinderen moest zelfs de parasol al open wegens teveel zon in de ogen. Tsja.

IMG_5523

Maar ik bleef nog even zitten om de krant te lezen, maar dat was buiten het weer gerekend: plots begon het te druppelen! Ik haalde snel de overgebleven dingen binnen, net op tijd voordat het begon te gieten. Effectief gieten. Juist ja.

Tot zover de plannen om vandaag met de fiets naar ’t stad te gaan: dat ging ik me echt niet riskeren. Intussen was het gestopt, en waren de kinderen onnozel aan het doen: ze zaten achter elkaar aan, en Wolf had op een bepaald moment zichzelf buitengesloten. Ik hoorde Kobe de voordeur opendoen, en dacht dat hij Wolf terug had binnengelaten. Blijkbaar niet: even later zag ik Wolf plots door het venster van Merel kruipen! Hij was op de stapel stenen tegen de muur geklauterd – levensgevaarlijk! – en zo op de veranda, en vandaar naar Merels kamer, waar hij op het raam had geklopt. Ik gaf hem onder zijn voeten, maar het had me wel op een idee gebracht: het dak van mijn veranda moest dringend gekuist worden! Ik haalde de nodige borstels en de tuinslang, en zette Wolf aan het werk. Ik geef toe: ik stond duizend angsten uit dat hij zou uitglijden en er door zou schieten of naar beneden donderen, maar hijzelf vond het de max!

En ik, ik heb een propere veranda!

Maar toen dook er een nieuw probleem op: de regenwaterpomp bleef draaien! Ik controleerde de drie kranen en de leidingen op lekken, maar aan het tempo dat die pomp draaide, was het niet een klein lekje, maar alsof er ergens een kraan vollen bak openstond. Hmpf. Overschakelen naar leidingwater hielp niet, en ik kon blijkbaar niet aan de stekker, ook niet na de hele kast leeg te halen en het extra paneel los te maken. Zucht. Ik heb dan maar de plomb afgelegd, zodat de oververhitte pomp stilviel, en belde de aannemer. Maar toen een van de kinderen een tijdje later naar het toilet ging en ik dus de plomb weer even aanlegde, deed alles weer normaal. Bizar, maar ik was wel content. Oef.

We hadden dus oorspronkelijk ook plannen gemaakt om naar Zomergem te gaan, maar doordat ik initieel dan op de aannemer moest wachten die rond vijf uur ging komen, was ook dat in het water gevallen. Geen nood, de kinderen verveelden zich naar eigen zeggen toch niet, en ik had nog genoeg kleine dingen te doen, zoals met Merel op de aanhangfiets tot aan den Delhaize te rijden, en er maar meteen een gans fietstochtje/pokemonhunt van te maken. Ach ja…

Geplaatst op

Middelmatige maandag

Als ge de avond voordien naar series (Mr. Robot: sterke aanrader!) zit te kijken tot half drie, en de kinderen u niet wakker maken, dan kan het wel eens dat ge slaapt tot half elf, ja. En tegen dat ge dan ontbeten hebt en zo, schiet er niet veel meer over van de voormiddag. Tsja. En dan schrijft ge maar een brief naar uw oudste zoon op kamp en gaat ge die met uw dochter posten, dat soort dingen.

Verder schilderen buiten riskeerde ik me niet: er was te veel kans op regen, het had ook effectief even gedruppeld. Achteraf gezien zou er geen enkel probleem geweest zijn, maar bon.

Iets wat ook gigantisch nodig was, en waarvoor het nu wel het ideale weer was – weinig zon, niet te warm – was het onkruid wieden aan onze haag, en daar schors strooien in de hoop dat dat het onkruid wat afremt. Het kruid stond hier en daar letterlijk een meter hoog, helaas, ik denk dat de hele buurt er schande van sprak.

IMG_5499

Enfin, een goeie namiddag later, waarin de kinderen intussen het huis opruimden, stofzuigden en vlaai maakten, zag het er al helemaal anders uit, gelukkig maar. Mijn rug protesteerde niet eens, tot mijn grote verbazing, en het feit dat het zo veel resultaat geeft, was voldoende om verder te doen.

IMG_5501

Allez, mijn schoonmoeder zal content zijn.