Geplaatst op

Dagje vriendschap

Veel zien Gwen en ik elkaar niet, maar elke vakantie proberen we minstens één dagje samen uit te trekken.

Tegen elf uur stond ik met de kinderen bij haar, en stond er al een – alcoholvrij – aperitiefje met hapjes te wachten. Wolf trok direct naar Ernest, Merel liep recht op Lena-Mare af, en Kobe… stond een beetje verweesd te kijken naar Elly en haar vriendinnetje Nina, dat door een misverstandje vandaag ook was komen spelen. Maar hij liet het niet aan zijn hart komen, en speelde vrolijk mee, nu eens met de kleintjes, dan weer met de grotere. En intussen konden Gwen en ik heerlijk bijkletsen.

img_2192

Aan tafel had ze een slaatje voorzien van tomaatjes, mozzarella en avocado, en daarna maakten we samen een gigantische hoeveelheid spaghetti carbonara. Ha ja, voor 12 personen (wij met vier, zij met zes, + vriendinnetje + kuisvrouw) kan dat wel tellen, ja.

Omdat het intussen toch eigenlijk wel haalbaar weer was, trokken we er dan op uit naar de Rozenbroeken voor een fijne wandeling en de speeltuin. De twee oudsten deden nog een poging om een cache te vinden, maar helaas.

We hadden de kinderen allemaal nog een tractatie beloofd, en zowat de hele bende dronk dus een warme chocomelk in het cafetaria van de Rozenbroeken.

Nodeloos te zeggen hoe veel Gwen en ik intussen hebben lopen kletsen, zeker? We zijn in elk geval eindelijk weer eens bijgepraat, en dat was nodig. Ze is en blijft niet voor niets mijn beste vriendin…

Geplaatst op

Thuisdag

Dit was een echte thuisdag. Als in: ik ben mijn kot niet uitgeweest. Alleen Wolf heeft heel even het huis verlaten, om brood te halen. En dat was dat.

Er is gewassen. Ik was dat niet van plan, want ze hadden regen voorspeld. Maar in de voormiddag was de zon zo prachtig aan het schijnen, dat ik alsnog lakens in de machine stopte. Om vast te stellen, zodra die proper waren, dat het regende. Hmpf. Een uur later scheen de zon alweer een hele tijd, en nam ik het dus toch in overweging om die lakens buiten te hangen. Ik dus alles in een mand gepropt, de trap af, naar buiten, lakens in de stralende zon. En vijf minuten later hoor ik in mijn bureau de druppels vallen. Hmm, dacht ik, het zal niet veel zijn. Vijf minuten later was ik te koppig om in de gietende kletsende regen alsnog die lakens binnen te halen. Droger werden ze er toch niet op.  Meh.

Maar verder was het wel een fijne, rustige, broodnodige rustdag. Er was natuurlijk wel schoolwerk, zoals altijd, en er werd geblogd.

Merel speelde ballerina, met een mini-ballerina en een mini-miniballerina op de foto.

img_7137

En verder deden we eigenlijk gewoon niks.

Oh, ’s avonds keek ik met Wolf naar Terminator. En schrok ik er gigantisch van dat die film al uit 1984 is. Man, we worden oud…

Geplaatst op

Dit was de grote vakantie 2016…

Hmm. Die vakantie was voorbij voor ik het goed en wel besefte, eigenlijk. Achteraf gezien heb ik zo het gevoel dat we geen klop hebben uitgevoerd, en nochtans zei Bart: “Dit was toch uw mooiste vakantie ooit? Als ik zie wat jullie allemaal gedaan hebben?” Tsja… Het helpt altijd om even op te lijsten wat we dan wél allemaal gedaan hebben, zoals vorig jaar, want we zijn bijvoorbeeld niet naar de vijver gaan zwemmen, of in de Neptunus, of in een museum binnengeweest, of op stap naar een pretpark…

Hmm. Al bij al hebben we precies nog wel wat gedaan, eigenlijk. Het was in elk geval dikke fun. En nu dus weer school, en eigenlijk is ook dat bijzonder amusant.

Geplaatst op

Van caches verstoppen en caches zoeken

Ik zeg al maanden dat ik een geocache wil verstoppen aan de Tolhuissluis, maar het werd steeds maar weer uitgesteld. Tot dus vandaag: het was een perfecte dag om in de namiddag te gaan geocachen. Ha ja, want Wolf had als doel gesteld 150 geocaches in totaal gevonden te hebben op het eind van de vakantie, wat betekende dat we er zo’n 50 moesten vinden. Vandaag zaten we aan 147, met drie caches zouden we dus wel toekomen.

We vertrokken rustig na de middag, zonder ons op te jagen, pikten een nieuwe voortuincache mee, en staken onze vijfde geocache weg, de Tolhuissluis. Mooi plekje waar bijzonder veel mensen voorbij razen zonder het ooit te zien. Tsja.

Daarna reden we het hoekje om, en parkeerden aan Dok Noord, langs het water. Vandaag was het namelijk geen 32° zoals vorige week, en nu zag ik het wél zitten om nog eens te gaan zoeken in de oude grintbakken die nu dienst doen als grafittispot. En jawel, de cache liet zich vandaag wel vlot vinden.

We wandelden verder langs het water – bijzonder ongezellig eigenlijk, wegens langs de ring zonder voetpad – en kwamen aan de Bataviabrug, de voetgangersbrug richting Dok Strand. Dat is dan wél weer heel mooi:

Aan de overkant staat een grote blauwe kraan, en daar in de buurt ligt ook een geocache verborgen: nummer 150, jawel! De kraan zelf is ook bijzonder fotogeniek, zeker als er zo’n stralend blauwe lucht is.

We logden nog geocache nr. 151 in de Logstraat, en wandelden daarna rustig naar Dok Noord, om er nog wat schoolspullen in te slaan in de Action, en een koffie/limonade/cola te drinken op het grote terras van De Plek.

Zo op een van de laatste vakantiedagen haalden we nog helemaal het vakantiegevoel. Schitterend, toch?

Geplaatst op

Gewone zondag

Alweer een fijne, rustige laatste zondag van de vakantie: eerst heerlijk ontbijt buiten, met Lorre en verse croissants, en dan middageten met mijn vader, mijn schoonmoeder, en fantastisch eten vanwege Bart.

Er werd gekletst, gelezen, geslapen, en geschaakt. Niet noodzakelijk door iedereen en in die volgorde.

IMG_5960

Meer moest dat duidelijk niet zijn.

Geplaatst op

Hedera, of toch een versietje ervan

Sinds een paar jaar heeft de larpwereld, en dan meer bepaald de reeks Omen, een eigen folkbandje. De bezetting ervan is echt moeilijk, want er zijn zowel leden uit West-Vlaanderen als Limburg en Geldenaken, en dat maakt het niet bijzonder praktisch. Niet dat ze vaak samenkomen om te oefenen, dat is net eigen aan folk natuurlijk, dat je vrij makkelijk kan samenspelen.

Nu, om één of andere reden hadden ze besloten om te spelen op een wiccadagje in Wachtebeke, en ik had me erbij aangesloten. Voor de gelegenheid waren we met vijf: twee dames die tot hiertoe eigenlijk het voortouw hadden genomen, maar er nu allebei gingen mee stoppen, na dit. De ene zingt en speelt thin whistle, de andere zingt, doet percussie, en speelt prachtig harp. Verder was er ook nog Lorre, de enige man in het gezelschap, die zingt en gitaar speelt, en voor de gelegenheid werden we bijgestaan door Mabyr, die een kei is in percussie en banjo. En ik daar dus bij, met vooral zang, en een klein beetje viool en verder nog castagnetten. Tsja…

We namen op voorhand alles nog kort even door, en hadden dan een optredentje in de tuin van ongeveer 50 minuten in een loden hitte. Nog een chance dat we in de schaduw van een paar bomen stonden.

Daarna volgde een optreden van een Ierse dansgroep in het zaaltje, waar het nog warmer was. Kudos voor die mensen, die hebben liters gezweet, dat weet ik wel zeker!

IMG_5951

Daarna kwamen wij nog eens met een ingekort programma, en dat vond ik niet erg, want het was pokkeheet daar op dat podium. Maar ik heb wel genoten van het zingen, serieus.

Terwijl Lorre Katrien naar huis bracht, reed ik nog heel even rond om een cache of twee te zoeken daar op de Nederlandse grens, met beperkt resultaat overigens.

Tegen kwart over zeven zaten Lorre en ik heerlijk aan de tuintafel te eten, nog wat later bracht hij me met de auto naar de motogarage om de motor op te halen – eindelijk klaar, na de vraag tot reparatie in maart – en nog later reden we samen op diezelfde motor naar Barts kantoor. Ik dacht wel dat Lorre het gebouw zou appreciëren, en jawel, hij was serieus in de wolken.

Het was nog steeds 27°, en dus bleven we buiten zitten, met wat kaarsjes en een glas mede, en Bart kwam ons zowaar nog wat hapjes brengen ook. Goud waard, die man van mij! En op deze manier heb ik ook de tuin eens in actie gezien ’s nachts, en ik geef het u op een briefje: ik geniet er intens van!

IMG_5953

Ik denk dat het na enen was toen we gingen slapen, na een bijzonder fijne avond. Ik maak niet makkelijk vrienden, maar ik denk dat ik er nu toch wel eentje heb bijgemaakt. Enfin, ik hoop het toch. Fijne gast, echt waar.

 

 

Geplaatst op

Picknick

Merel had me een tijdje geleden gevraagd of we niet eens echt konden picknicken. Ik had haar nadenkend aangekeken, en gezegd dat dat eigenlijk wel heel veel sleurwerk is, dan. Waarop ze zei: “Dan kunnen we toch gewoon picknicken in de tuin, mama?”

Vandaag hebben mijn dochter en ik dat dus gedaan: gepicknickt in de schaduw – duh! – in onze eigen tuin. Heerlijk. En alle bederfbare spullen zaten bijzonder snel weer in de ijskast, wat bij deze temperaturen alleen maar positief kan genoemd worden.

Maar verder heb ik vandaag eigenlijk geen poot uitgevoerd. Veel te warm, veel te loom, veel te leeg. Ik vermoed dat die pillen er ook wel voor iets tussen zitten. Ik hoop het eigenlijk. Maar ik ben dus in slaap gevallen in de hangmat en pas twee uur later weer wakker geworden. En verder heb ik gelezen, zoals alle dagen de voorbije weken. Op vijftien dagen heb ik de hele reeks van Amber van Zelazny uitgelezen, alle tien boeken. Ik heb die ooit twintig jaar geleden gelezen, en vond die toen schitterend. En nu, nu zijn ze eigenlijk even meeslepend, en tijdloos geschreven, en dus heb ik gelezen. ’s Avonds in mijn bed meestal nog meer dan een uur, en als ik ’s morgens vroeg wakker was, vaak ook nog een uurtje. En ’s avonds, terwijl de meeste mensen naar tv kijken. Heerlijk gewoon.