Geplaatst op

Canada dag 2: Montréal

Jetlag is a bitch, ik zeg het u. Het was half tien tegen dat ik sliep, maar om vier uur was ik dus al wakker. Nu, 6.5 uur slaap is niet uitzonderlijk voor mij, ik heb niet zo veel nodig, maar vier uur is algelijk wat vroeg… Ik werkte dus wat aan de achterstand van mijn blog, las een beetje (en werkte dus wat aan de achterstand van mijn doel van 50 boeken op een jaar) en nam tegen half zeven een douche. Het hotel is niet super, en zoals Bart het stelde: “Het lijkt wel alsof iemand manueel de emmers water de trap op moet dragen” maar zo erg is het niet. De bedden zijn goed, de geluids- en lichtisolatie ook, en de wifi is zelfs prima.

Bart had nog een videomeeting om zeven uur, en tegen half acht begonnen ook de kinderen stilaan wakker te worden, oef. Nog wat later zaten we hier beneden in de koffiebar. Het hotel heeft geen eigen ontbijtruimte, maar op de benedenverdieping is er een fijne koffiebar waar je ook croissants en yoghurt en zo kan krijgen en dan ook apart gewoon betaalt. BTW, de medium koffies zijn er groot. Echt groot.

Na het ontbijt liepen we terug naar boven om nog wat te lezen/bloggen/rusten/wakker worden, Bart deed nog een afgesproken telefoontje om tien uur, en we vertrokken te voet doorheen de buurt richting Place des Arts en zo verder naar de oude stad en de haven, terwijl we gewone geocaches en labcaches zochten. Om acht uur was het nog frisjes en eigenlijk waren we allemaal te warm gekleed: het werd vlotjes 27 graden. Die warmte, gecombineerd met de jetlag, zorgde ervoor dat Merel zich al helemaal flauwtjes voelde tegen half twaalf.
Wolf loodste ons dan vlotjes richting een uitstekende Italiaan, Marcella, waar we prima gegeten hebben in een iets te enthousiaste airco.

En toen gingen we verder naar het water, waar we een van de pieren op liepen en tickets kochten voor de Tour du vieux Port de Montréal met een prachtig uitzicht.

 

We bleven nog even langs het water lopen en gingen toen iets drinken op de Place Jacques Cartier, een bijzonder gezellig plein aan het stadhuis met een excellent terras in de schaduw en uitstekende zeteltjes. Maple syrup ijs, het is ne keer wat anders.

We liepen verder, opnieuw naar boven door het Quartier Latin richting le Plateau Mont Royal, met een tussenstop in een parkje om daar eventjes te rusten en te liggen. De wijk Plateau Mont Royal was ons aangeraden en wordt ook wel overal vermeld, maar eerlijk? Wij waren niet onder de indruk. We liepen een half uurtje langs zeer rustige straten doorheen de wijk om dan in die toeristische buurt te komen, iets te drinken, en dan de metro richting hotel te nemen.

Tegen half zes waren we terug, allemaal doodop en met zere voeten en we namen dan ook een rustpauze.

Echt warm eten hoefde voor ons niet, een broodje was voldoende, en dus gingen we op zoek naar een Subway. Helaas, ook daar is een broodje blijkbaar niet gewoon ham en kaas met veel groentjes, maar vooral veel vlees met gesmolten kaas, bacon en saus en zo. Het brood mag zelfs niet zo genoemd worden, zei Bart, omdat er te veel suiker in zit. We aten dat op de hotelkamer op omdat die Subway ging sluiten, en morgen kijken we wel eens voor iets lichters. Nu, na Montréal zitten we in de natuur in een chalet waar we zelf kunnen koken en zo, dan gaan we wel voor gezondere dingen, vermoed ik.

Ik heb het nog kunnen rekken tot half elf, toen was ook mijn pijp uit. Maar yup, een prachtige dag.

Geplaatst op

Canada dag 1: de vlucht richting Montréal

Het was vroeg, deze morgen om vijf uur, maar alles verliep eigenlijk stressloos: Kobe was gisteren rond vijf uur eindelijk aan zijn valies begonnen, en ik ook. Merel was al dagen klaar natuurlijk, en ik was nog tot in de namiddag volop aan het wassen, maar bon. Vier grote stuks bagage – twee flexibele koffers, twee sporttassen – en wat handbagage voor vijf man: niet slecht, zou ik zeggen.

De cat- en housesitters zijn uitvoerig ingelicht en zullen wellicht vooral met water mogen sleuren voor de tuin, denk ik, maar ze zagen het volledig zitten.

En wij, wij waren weg tegen zes uur om iets voor zeven vlotjes in te checken bij Air Canada, een tijdje aan te schuiven aan de douane, de veiligheidscontrole, de paspoortcontrole, en dan rustig een koffietje – of iets dergelijks: men is nooit te oud voor Fristi – te drinken en een spelletje kaart te spelen. Goed gelachen!

Enfin, iets na tien steeg ons vliegtuig op, en toen waren we vertrokken voor acht lange uren. Laaaange uren: ik sliep wat, keek een halve film, las wat, sliep nog wat, praatte wat met de veertienjarige Quebecois naast mij – man, wat een accent zeg! – en kreeg tal van tips. Het eten viel best mee, de landing iets minder: ik was goed misselijk maar zag dat eten gelukkig geen tweede keer passeren.

Het wachten aan de paspoortcontrole daar ter plaatse zorgde ervoor dat we nauwelijks hoefden te wachten op onze bagage. Nog wat later hadden we Canadese simkaarten en nog wat later onze grote Chrysler huurauto met meer dan voldoende ruimte voor vijf personen en bagage.

Een dikke twintig minuten later parkeerde ik voor het hotel tussen de hoogbouw van Montréal en konden we inchecken. Het hotel is proper, maar al wat ouder en niet meteen wat we zelf zouden gekozen hebben, maar het is zeker oké. Het heeft gelukkig ook deftige wifi :-p

We gunden mijn rug een kwartiertje rust en gingen toen een paar blokken verder iets eten in Reuben’s Diner, wat ons aangeraden werd door de receptionist als iets waar je zeker om drie uur ’s middags kon eten en waar je je portie niet op ging krijgen. Hij kreeg gelijk.

Het was lekker en meer dan genoeg, maar we voelden onze aderen gewoon dichtslibben… We passeerden even langs een soortement nachtwinkel om wat drinken te kopen en deden een middagdutje, want ik was compleet kapot, en ik niet alleen.

Tegen zes uur gingen we nog voor een wandelingetje, maar niemand had nog maar enige honger, zodat we zelfs niks gingen drinken op een terrasje. We liepen door de hoogbouw, zagen een basiliek, passeerden langs de HABS – ijshockey ploeg van Montréal – gingen boodschappen doen – alleen maar drinken, yoghurt en fruit, niemand wilde iets anders – en waren tegen acht uur al terug, doodop. Niet moeilijk: in Belgische tijd waren we al wakker van vijf uur en was het nu al twee uur ’s nachts.

Heel erg lang heeft het niet geduurd tegen dat we sliepen, daar moet ik eerlijk in zijn…

Geplaatst op

Geocachen op de fiets langs het water

Het ging niet regenen vandaag, had Bart gezegd, en aangezien die mens altijd gelijk heeft – naar eigen zeggen toch – had ik hem op zijn woord geloofd en had de fiets op de fietsendrager gezet om te gaan geocachen langs de vaart tot in Eeklo.
Omdat de zon precies toch gelijk weg was tegen dat ik mijn fiets aflaadde aan Veldekens, stak ik voor alle zekerheid toch mijn regenjasje in de fietstassen. Nog een chance…

Het begon allemaal nochtans zeer mooi, daar op het jaagpad langs de Vaart in Adegem: mooie caches en een mooi onverhard pad dat toch vlot kon befietst worden.

Maar tegen dat ik aan het einde van het vaartstuk zat, begon het te regenen. Geen nood, het regenjasje deed zijn werk, maar het was wel verdomd warm in dat ding. Zodra het dus even stopte, trok ik het weer even uit. Ik had meteen kunnen terugfietsen naar de auto, maar wilde eigenlijk ook nog een paar caches langs het haventje van Eeklo zoeken. Daar had ik iets minder geluk: sommige vond ik niet, voor andere had ik dan weer mijn hengel niet in de fietstassen gestoken.

Geen nood, ik kom hier nog wel terug om de rest op te pikken, hopelijk zonder regen de volgende keer. Alleszins een fijne, ontspannende namiddag gehad.

Geplaatst op

Citytripje naar Amsterdam

Zoals gezegd doen we geen meerdaagse dingen deze vakantie, maar Amsterdam is niet zo ver natuurlijk, daar kan je makkelijk op een dag heen en terug. Bart wilde zeer graag de tentoonstelling van Marina Abramovic zien, en ik gaf hem geen ongelijk.

Wolf gooide ons dus om kwart voor acht af aan het station, zodat we de trein richting Brussel konden nemen. In mijn hoofd was Antwerpen logischer, maar volgens de NMBS kon dat niet om daar op te stappen op de HST. Waarop we prompt een tussenstop in Antwerpen maakten natuurlijk. Meh. Maar gelukkig was de trein wel rood: Bart wenst zich enkel in rode voertuigen te verplaatsen.

Enfin, iets over tien stonden we in Amsterdam Centraal en kreeg ik prompt een bericht van Jeroen dat ons pa bloed had overgegeven, en wat hij nu moest doen. Euh, de dokter bellen tiens? Die kwam langs, en stuurde, zoals verwacht, ons pa richting spoed. Ik vrat mijn kas op, daar in Amsterdam, het moest weer lukken natuurlijk. Soit, Jeroen bracht hem, en Roeland nam over in het ziekenhuis. En ik, ik nam extra maagmedicatie en stapte met Bart in een Uber richting Fabrique des Lumières voor een prachtig lichtspektakel zoals we al gezien hadden in Bordeaux.

Bart was eigenlijk ook op prospectie voor een latere reis met mensen uit zijn sector en had gedacht dat dit misschien wat te licht zou zijn, maar ik vond het prachtig. Het moet ook niet allemaal zwaar zijn, toch? En ja, je kan hier foto’s en filmpjes van blijven nemen…

Bon, we stapten buiten, genoten even van de prachtige omgeving en namen opnieuw een Über, richting Nxt Museum, gewijd aan digitale kunst. En ja, dit is zeker een aanrader. Niet bijzonder groot, maar wel indrukwekkend, als dit je ding is.

(Nog twee filmpjes komen eraan, maar ik moet even wachten van YouTube wegens spamgevaar)

Vanuit dit fijne museum wandelden we dan te voet richting ons restaurant: Moon in de A’Dam toren. Wij gaan enkel nog voor lunches in hoge ronddraaiende restaurants, toch? Maar waar de kwaliteit van het eten in Berlijn te wensen overliet, was dit echt wel goed. En een fijne ober, dat ook.

We namen het veer naar de overkant en daar dan opnieuw een Über naar het Stedelijk Museum voor Abramovic. Het was er druk, maar het was wel de moeite. Dat mens is echt wel een paar vijzen kwijt. Dat wist ik al, maar als je alles samen ziet zoals hier, spreekt daar toch echt wel enige vastberadenheid en engagement uit.

Eigenlijk was het plan om nog naar het MoCo te gaan, maar de rug was het echt wel aan het opgeven. Maar we waren nu toch al in het Stedelijk, en ik wilde dan toch nog de moeite doen om even naar de vaste collectie te gaan kijken. Daar heb ik geen spijt van gehad: prachtige, prachtige dingen.

Ook voor Bart was het welletjes nu. Het plan was om te voet terug te lopen naar het station, dat is een mooie wandeling dwars over de grachten heen. Alleen bleek gans Amsterdam buiten gekomen te zijn op deze eerste echt mooie zaterdag en zaten alle terrasjes ook overvol. We zijn dan ergens binnen – met groot open raam – iets gaan drinken om even te rusten en tot aan het station gewandeld. Dat gaat dan gelukkig wel weer voor de rug, al mag het niet al te lang zijn.

En toen bleek de trein terug geen HST te zijn, maar een gewone trein, zodat we er meer dan twee uur op zaten. Och ja, we zaten redelijk op ons gemak, dat viel dus wel mee. De trein vanuit Antwerpen naar Gent viel dan wel weer tegen: nog eens anderhalf uur, wegens boemeltrein met omleiding door werken. En nee, er was geen snellere trein meer, en ook geen betere verbinding vanuit Brussel. Meh. We waren dus pas om 22.50 uur in Gent, maar gelukkig stond onze trouwe zoon ons weer op te wachten.

Yup, goed gevulde dag, zou je kunnen zeggen. Maar het heeft deugd gedaan.