Geplaatst op

Bleh bleh bleh

Ik had eigenlijk gehoopt om die laatste drie weken van de vakantie nog allerlei kleine uitstapjes te doen: een dagje Rijsel, een dagje (of twee) Dordrecht, nog eens richting Design Museum, eindelijk eens naar Ronse bij Omaly en naar Ursel bij mijn grootmoeder, dat soort dingen. Ik had ook afgesproken met Véronique om regelmatig eens samen te gaan cachen, soms met de kinderen, maar ook gewoon met ons twee, kwestie van eens even weg te zijn van ons gezin. En om dan met de hele bende een nachtcache in Merelbeke te doen.

Niet dus.

Ik had ook gehoopt om vandaag dan toch, aangezien vorige zondag het ook al niet lukte, naar Nieuwpoort te kunnen rijden om Wolf op te halen en daarvoor eerst nog wat te geocachen. Bart heeft dus gereden, want de rug doet het echt niet. Als in: ik ben blij dat ik een rollator heb aangeschaft.

Het is nu een week, ik mag hopen dat het snel voorbij gaat. Het duurt altijd minstens vijf dagen, I know, en de vorige keer waren het er tien. Maar het blijft balen, natuurlijk. Enfin, er zijn nog twee vakantieweken, ook al moet ik die laatste week de meeste dagen op school zijn.

En er is de kinesist ook, intussen. Hopelijk helpt ook dat een beetje.

Bleh.

Geplaatst op

Strijkparelen

Wat moet ne mens in hemelsnaam doen als je gewoon niet buiten kunt van de warmte, je moeder je toch een klein beetje beperkingen oplegt qua schermgebruik, en uitstapjes ook niet lukken wegens corona en diezelfde moeder haar zere rug?

Goh, het was moeilijk… Maar uiteindelijk werd er hier zeer enthousiast gestrijkpareld. En werden er zelfs extra zakjes van bepaalde kleuren besteld door diezelfde moeder vanuit haar zetel, want sommige projecten waren bepaald ambitieus. En andere… goh ja, of hoe noem je een lachend kakje?

Het was in elk geval een goeie bezigheid, geloof me.

Geplaatst op

Nu de rug weer…

Ik had ernaar uitgekeken om deze avond zoonlief naar het sportkamp in Nieuwpoort te brengen. Zijn kamp met zijn vier beste maten in Slovenië is door de corona in het water gevallen, jammer genoeg. Gelukkig hadden ze dan hier nog vijf dagen een golfsurfkamp met internaat in Westende kunnen boeken, met hun vijven. Het is wel niet hetzelfde, maar het zal hopelijk ook dikke fun zijn.

We hadden gepland om hem met zijn allen te brengen en er meteen een avondje zee van te maken: iets eten, een wandeling op het strand, de zon zien ondergaan, beetje afkoelen…

Helaas, de rug gooit gemeen roet in het eten. Ik lig alweer de hele dag in de zetel. Hmpf. Deze keer heb ik geen aanwijsbare oorzaak, ik heb niks speciaals gedaan, niks geforceerd of zo. Ik hoop maar dat het snel weer overgaat. Meestal duurt dat een dag of vijf, maar het kan ook langer zijn, zoals de tien dagen in de vakantie van 2018…

En voor zover ik me herinner, was de laatste serieuze keer november 2018…

Zucht. Diepe zucht.

Geplaatst op

Een typische vakantiedag…

Sommige dagen zijn gewoon de quintessens van vakantie, toch?

Vandaag was er zo eentje. Arwen was hier, het was bloedheet en er werd gezwommen en er was versgemaakt ijs.

En ’s avonds, na het eten, haalden we de vuurkorf te voorschijn, gooiden er een paar blokken hout in, installeerden ons rondomrond en roosterden marshmallows.

Meer moet dat toch niet zijn, zo in de zomer?

Geplaatst op

Geocachen in Lemberge

Véronique had het al eventjes gezegd: ze waren begin augustus terug uit Italië en moest vandaag met Léonore naar de tandarts hier in Gent. Ideaal dus om dan samen iets te doen, en wat beter dan geocachen?

Eerst gingen we met zijn allen – minus Bart, want die zat op kantoor – eten in Villa Ooievaar en de bedoeling was dat we van daaruit meteen doorreden naar Lemberge om daar te cachen – dat is al een beetje in Véroniques richting, aangezien ze nu in Ronse woont – maar er was nog zó veel over van de macaroni dat we toch maar eerst even langs huis gepasseerd zijn om het restorestje in de ijskast te gaan zetten. In Lemberge was het warm maar wel fijn om wandelen, en af en toen ook frustrerend omdat we sommige caches niet vonden.

Een terrasje zat er wegens tijdsgebrek niet in, maar het was alweer een zeer fijne, rustgevende en aangename middag. Vakantiegevoel, iemand?

Geplaatst op

Pairi Daiza dag 2

Om half acht gingen onze wekkers, want om acht uur wilden we aan het uitgebreide ontbijtbuffet zitten, waar vooral de jongens het zich bijzonder goed lieten smaken. Maar daarvoor hadden we alweer uitgebreid de beren bestudeerd. Het heeft wel wat, zo een paar beren bij je ochtendkoffie.

Tegen negen uur hadden we een groot deel ingepakt en zaten we klaar voor het voederen van de bruine beren aan ons raam, en jawel, dat was echt wel eens de moeite om te zien.

We zetten onze valiesjes klaar zodat we die later op de dag aan de receptie konden ophalen, zeiden salu tegen het huisje, en gingen kijken naar het voeren van de ijsberen. Allez ja, dat deed de rest toch, want goed halverwege merkte ik dat ik blijkbaar mijn gsm nog ergens in het huisje laten liggen had. Goed bezig. Maar in het teruglopen had ik wel een zeer tamme ooievaar op mijn pad, én zag ik eindelijk eens deftig de vrouwelijke eland. Ons logement was schuin tegenover de elanden, maar het mannetje heeft zich in twee dagen niet laten zien. Zij was net iets minder schuw, maar bon.

We spraken af bij de Canadese wolven want die werden dan weer om tien uur gevoederd – leuk, zo’n uurtje in het park voordat de deuren opengaan – en dan ging de tocht naar het Australische deel van het park.

Wolf en Kobe hadden goed in de gaten gehouden wat we nog moesten zien, en dus zagen we een babynijlpaard bij zijn moeder, nog gorilla’s, maar ook de lemuren en dergelijke, en vooral ook het aquarium. Bart had nog even getwijfeld of we niet beter rond elf uur naar huis konden gaan, maar ik ben bijzonder blij dat we alsnog wat langer gebleven zijn, want dat aquarium was echt de moeite.

En toen hadden we natuurlijk honger en waaiden we het Aziatische  restaurant binnen. Ook hier eigenlijk niet het fastfoodgevoel dat je in de meeste dierentuinen en pretparken hebt, maar een deftig restaurant. En vooral ook veel te veel.

Maar toen deden iedereen zijn voeten alweer pijn en vonden we het welletjes. We passeerden op weg naar de uitgang wel nog even de eland, en het vrouwtje stond rustig te eten. Maar dat mannetje? Koppig mormel, zeg ik u.

Enfin, mocht u nog twijfelen of Pairi Daiza een aanrader is? Dan hebt u dit verslag niet gelezen, denk ik zo.