Geplaatst op

Frankfurt-am-Main: hier kommen wir!

Merel werd deze morgen vakkundig om kwart voor acht afgezet aan het station voor haar scoutskamp, de jongens blijven gewoon thuis, en wij, wij gaan op citytrip naar Frankfurt.

Tot onze verbazing haalden we de trein van kwart over acht naar Brussel nog wat ervoor zorgde dat we meer dan een uur moesten wachten in Brussel Zuid op onze ICE naar Frankfurt. Geen nood, we dronken rustig een koffietje in de Pret in de stationshal en ik zocht en vond er een heerlijke stationscache: uit 16 foto’s moet je de 8 stuks halen die je daar ter plekke kan zien. Uiteraard gaat het om details, maar blijkbaar ben ik oplettend, want in één wandeling had ik ze alle acht herkend en had ik meteen ook de cache. Mijn vakantie was meteen goed begonnen.

Drie uur later stapten we uit in Frankfurt Hauptbahnhof en zochten we meteen iets om te eten: het was bijna twee uur! Bart had trouwens een call om drie uur, we konden dus niet ver lopen.

Gelukkig is het hotel vlakbij: alles ligt hier trouwens dicht bij elkaar. En dat hotel, dat mag er wezen. De kamer is niet super groot maar wel zeer gerieflijk.

Het uitzicht en de traphal zijn trouwens ook zeer, euh, hipster.

Bon, na een korte rustpauze voor de rug trokken we te voet de stad in, enfin, gingen we op wandel langs de oevers van de Main.

Ik was al een cache aan het zoeken toen Bart liet weten dat de fietsenverhuurguy aan het hotel stond. Wij terug, fietsen opgehaald en dan met de fiets ’t stad in tot aan de Römer, alwaar de zon scheen en ze deftige koffie hadden.

In het terugkeren zijn we nog even een cache gaan zoeken aan het euroteken, maar waren we eigenlijk te moe om nog echt een restaurantje te gaan zoeken. We wilden ook niet echt veel, maar een deftige supermarkt vonden we dan ook weer niet. We zijn uiteindelijk gaan eten in het restaurant beneden: hipster-fusion-bistro. Niet goedkoop, wel lekker. En vooral: enkel nog de lift in om te gaan slapen. We lagen allebei al te knorren rond tien uur, schat ik. Beetje moe?

Geplaatst op

Labcaches in Gent

De hele vakantie hebben we eigenlijk niks samen gedaan: ofwel was het weer niet oké, ofwel hadden ze geen goesting, ofwel waren ze ergens anders naartoe. En dat laatste geldt dan voor Wolf en Merel, want Kobe woont achter zijn computer als een hibernerende holenbeer.

Maar bon, vandaag kreeg ik Merel toch mee richting ’t stad, op voorwaarde dat we met de auto zouden gaan: fietsen én wandelen, dat zou er te veel aan zijn.

Bon, geocaching.com heeft iets nieuws, zijnde labcaches: je gaat naar een aangeduide locatie, en zodra je dichter dan tien meter bent, krijg je een vraag. Wanneer je die kan beantwoorden, heb je een ‘cache’ en krijg je extra uitleg. In veel gevallen is dat een stuk van een coördinaat om dan een fysieke bonus te berekenen. Wolf en ik hadden onze eerste in Ronse gedaan, en toen had ik gezien dat er ook twee van die labcaches in Gent lagen. Merel en ik dus geparkeerd aan ’t Prinsenhof om daar de eerste van de twee labcaches te beginnen, die ons naar De Gekroonde Hoofden voerde, Jacob Van Artevelde, Willem aan de Reep en tenslotte Lieven Bauwens. Best aangenaam, al was het vrij koud.

Maar toen waren we allebei moe en wilden we terugkeren. Bleken de tussenpunten van de tweede labcache toch wel op onze route terug naar de auto te liggen zeker? We hebben die dan ook maar meegenomen: de kathedraal, ’t belfort, ’t Schippershuis, de Groentemarkt en ’t Veerleplein. Allez hup! En tussendoor, na de warme wafel, ook nog een ijsje in mijn dochter gestopt, want die kan echt serieus hangry zijn. Oh, en een nieuwe T-shirt voor haar waarvoor ze gewoon liep te dansen.
Alleen de bonussen hebben we niet meer gezocht: die lagen vrij ver en Merel moest intussen nogal dringend naar ’t toilet. Kan gebeuren.

Wij dus naar huis na een echt fijne middag. Mijn dochter en ik, dat klikt wel, ja.

Geplaatst op

Namiddagje Gwen

Wanneer Gwen me een berichtje stuurt met de vraag of we geen zin hebben om koffie te komen drinken op haar terras, dan twijfel ik daar geen minuut over!

Merel maakte nog een luiewijvenvlaai, ik deed nog snel boodschappen voor Marleen, en kwart voor vier zat ik bij Gwen buiten op haar terras. Het blijft vreemd, elkaar zo geen deftige begroeting te kunnen geven of niet binnen te lopen in huis, maar dit deed op zich ook al gigantisch veel deugd.

We dronken thee, aten vlaai, de meisjes speelden vooral op de trampoline en Gwen en ik kletsten eindelijk nog eens bij. En nee, we hebben het niet gehad over Latijn, Grieks en onderwijsvernieuwing, echt niet. Wel hebben we over zowat alle andere onderwerpen nog eens bijgepraat: ouders, broers, gezondheid, kinders, scholen, vakanties, enfin ja, ge snapt het wel.

Ik vond het eigenlijk doodjammer dat we om zes uur weg moesten, maar ik had met mijn broer om zeven uur afgesproken in Zomergem en ik wilde die niet in de steek laten.

Echt, ik ben zo ongelofelijk blij dat we tenminste buiten nog kunnen afspreken. Ik ben geen sociaal mens van nature, maar zo af en toe eens iemand zien, dat doet toch deugd.

Geplaatst op

Bos ’t Ename

Vakantie en dus tijd voor geocaching. Véronique is gelukkig dezelfde mening toegedaan, afspreken was dus vrij makkelijk. Het weer is ander paar mouwen deze ‘kerstvakantie’, maar voor vandaag zag het er redelijk uit, en dus trokken we erop uit.

Ik had een fijn rondje gevonden in Ename, een kwartiertje van Ronse, in een bos, natuurgebied, Scheldevallei en uiteindelijk ook de abdij van Ename. Tegen twee uur bevonden we ons op een redelijk onverwachte parking middenin een woonwijk en, jawel, in de zon.

We kletsten, zochten geocaches, kletsten nog meer, aten een koekje op een zalig bankje, tetterden nog wat, namen foto’s, en vonden uiteindelijk ook de bonus.

En toen vonden we dat we eigenlijk ook nog wel even naar de abdij konden gaan kijken: een aparte losse cache én een labcaches van vijf stadia en een bonus. De parking daarvan is totaal niet aangeduid, maar bon, met wat moeite bevonden we ons toch aan de grondvesten van de abdij en het Provinciaal Archeologisch Museum.

Véro had een thermosfles hete kersenthee mee en cakejes, en daar op een bankje, in de zon, met een snelle mokke, beaamden we beiden dat het leven bij momenten nog zo slecht niet is.

Enfin, zeer, zeer aangename middag gehad. Voor herhaling vatbaar, dus.

Geplaatst op

Halve vakantie

Het was met gemengde gevoelens dat ik hoorde dat we een extra week vakantie kregen.
Ik kan het extra weekje goed gebruiken: ik zit op mijn tandvlees, al eventjes, om eerlijk te zijn. En ik was eigenlijk wel blij dat het geen afstandsonderwijs werd, niet voor mezelf, want ik had meteen al mijn agenda gepland en doorgegeven, maar voor de leerlingen. Ze zijn het moe, zo verschrikkelijk moe, en afstandsonderwijs helpt hen echt niet om nog meer gemotiveerd te geraken. En zelf zit ik redelijk goed qua leerstof, om eerlijk te zijn.

Echt vakantie is het ook niet voor ons: ik had vanavond nog een vergadering, morgenvoormiddag de hele voormiddag, woensdag en donderdag zijn er gepland waar ik niet moet aanwezig zijn, en dan vrijdagvoormiddag algemene personeelsvergadering en in de namiddag fysiek gaan filmen voor de infoavond in verband met de overgangen tussen de verschillende graden. Helemaal vakantie is het dus nog niet, maar wel toch al voor een groot deel, want véél minder uren dan normaal.

Vandaag heb ik er dan ook van genoten, van het ongelofelijk zalige weer. Eerst had ik gedacht om te gaan cachen, maar de rug is niet helemaal oké en dan doe ik dat beter niet, fiets op fiets af, en dan op de grond gaan zoeken…
Ik heb me dan maar lekker in de zetel buiten geïnstalleerd met mijn boek, Kobe heeft het gras afgereden – ik weet het, vroeg, maar het was echt lang want eigenlijk in oktober niet meer afgereden – en ik heb eigenlijk gewoon niks gedaan. Héérlijk niks gedaan.

En weet je? Dat deed immens veel deugd.

Geplaatst op

De Relieken part 1

In december 2018 was er rond Vinkt-Meigem-Zeveren-Nevele een prachtige geo-art uitgekomen. Geo-art, dat is een mooie tekening aan de hand van allemaal mysteriecaches. Naarmate je ze oplost, krijg je de correcte coördinaten en kan je ze gaan loggen.

Dit was wel een heel ambitieus project: de Relieken, een serie van 10 keer 9 caches met telkens een bonuscache, en dan nog een superbonus, 101 stuks dus. Alle raadsels hebben te maken met Harry Potter, want ja, de Relieken, dat heeft dus de vorm van een driehoek met een cirkel en een streep, zoals je in de boeken (en films) te weten komt.

Ik had er een hele tijd geleden al een reeks van opgelost, maar was hier en daar vastgelopen. Vandaag trok ik me dat niet aan, stak de fiets in de koffer en reed naar Vinkt voor een eerste serietje van 30. Sommige caches die ik niet opgelost had, vond ik alsnog ter plekke door ervaring en een beetje logisch nadenken over de mogelijke verstopplaatsen.

Ik heb een zalige, maar echt zalige namiddag gehad. Qua kilometers viel het wel mee, zo’n 18, maar wel telkens op en af die fiets, gaan zoeken, noteren… En het landschap (en het weer) was prachtig: open velden, weidse akkers, heerlijk om te fietsen.

Na een goeie drie uur was het welletjes: het begon stilaan donker te worden en de rug werd moe. Toen ik aan de kerk van Zeveren mijn fiets in de koffer wilde steken en daarmee wat sukkelde, sprong meteen de mannelijke helft van een koppel dat ook gaan fietsen was, me bij, zonder dat ik dat hoefde te vragen. Mijn vertrouwen in de mensheid kreeg meteen weer een boost.

Nu nog de rest van de raadsels oplossen zodat ik kan terugkomen. De volgende dertig heb ik wel al, maar daarna moet ik nog beginnen oplossen.

Ik weet dus nog wat gedaan…