Categorie: restaurant

Wat doe je als leerkracht, als je tussen de lessen en het oudercontact drie uur tijd hebt? Juist, je gaat iets eten met een paar collega’s.

Ons oog was al een tijdje gevallen op restaurant Facon in de Hoogstraat, en het leek ons het ideale moment om dit ook even uit te proberen. Vooral het feit dat er melding werd gemaakt van een stijlvol zuidgericht tuinterras kon ons wel bekoren, zeker omdat het niet echt koud was, en al eventjes droog was gebleven.
Het interieur is sober maar smaakvol ingericht, volledig in de stijl van het oude herenhuis waarin het restaurant is gevestigd. Ook het terras moet niet onderdoen: het houten meubilair is gedekt met hetzelfde linnen, hetzelfde mooie servies en dezelfde linnen servetten als binnen.
Op donderdag, vrijdag en zaterdag kan je opteren voor een lunchmenu voor 13 euro, wat het gezelschap dan ook deed. Dessert of koffie is hier niet inbegrepen, wel voorgerecht en hoofdgerecht.

Het voorgerecht was een tapenade op een stukje geroosterd stokbrood, op een bedje van diverse sla met vinaigrette. Tapenade kan soms iets te sterk doorsmaken, maar deze was perfect van smaak: niet te sterk, maar toch zeker niet flauw te noemen, en in een dikke laag op het broodje. Er kwam meteen ook een mandje met gesneden stokbrood en botertjes in porties op tafel.
Als hoofdgerecht werd een mooi stukje krokant gebakken koolvisfilet opgediend, op een behoorlijke portie couscous, omringd door provençaalse saus. Mooi om zien, lekker om te eten. De wijn betaalde je per glas, maar je kon ook per centimeter van de fles kiezen, als je geen boodschap had aan de huiswijn van 3,5 euro per glas.

Dessert was optioneel, maar toch lieten we ons verleiden, ondanks de toch wel hoge prijzen van 7,5 euro per portie. De parfait glacé werd geserveerd met crème anglaise, de nougat glacé kwam voorzien van wat chocoladesaus op het bord.

Afsluiten deden we met een espresso aan 2,4 euro, of een caffe latte aan 2,8 euro. De vriendelijke kelner informeerde even wat ik precies bedoelde met een latte: wilde ik een gewone koffie verkeerd, of echt het Italiaanse type met gestoomde melk en een espresso? Blijkbaar waren er Italiaanse connecties…

Bij het afrekenen viel ons oog op een groot ‘schilderij’ van een stier met daaronder de naam Facon, was ons de vraag deed stellen of een facon misschien een soort van stier was. Oudere Gentenaars kennen het misschien nog: Facon blijkt namelijk een oud Gents biertje van de brouwerij Excelsior, dat ondertussen blijkbaar niet meer gemaakt wordt. De stier is het logo daarvan, en dat is bewaard gebleven in het restaurant, aangezien de eigenaar ervan een kleinzoon is van de eigenaar van de brouwerij.

Goedkoop als lunchadres is de Facon dus niet: 25,5 euro voor een lunchmenu met voorgerecht en hoofdgerecht, een watertje, een koffie en een dessert. Voor herhaling vatbaar is het zeker, want het is de ideale plaats om met vrienden of klanten te gaan wanneer je rustig en stijlvol wil tafelen.

Meer info vind je op hun website: restaurant Facon.

Kaai 14 was ons aangeraden als hip, stijlvol, en vooral zeer lekker.

Barts verjaardag was dan ook de ideale gelegenheid om dat zelf eens uit te testen. De buurt boezemt niet meteen vertrouwen in: aan de Kuiperskaai, vlak tegenover een van Gents grootste en meest bekende peepshows.
Die indruk verandert zodra je de schuifdeur openschuift: je komt terecht in een prachtig verbouwde, stijlvolle ruimte die met zin voor minimalisme is aangekleed. De overheersende toon is wit, met felrode accenten. De tafels zijn eenvoudig zwart, en belegd met witte napjes met irritante rode stiksels: we hadden voortdurend de indruk dat er restjes of kruimels waren blijven liggen :-p De stoelen zijn trouwens de bekende doorzichtige Louis Ghoststoelen van Philippe Starck. De verlichting komt van een grote klassieke luchter en rode designlampen aan de wanden.
De bediening was snel en efficiënt: onze jassen werden aangenomen, we werden naar onze plaatsen begeleid, en dadelijk volgden ook de menu’s. De kaart is zeker niet uitgebreid, vrij klassiek, maar wel zeer degelijk. Van zodra we besteld hadden, kwam er een amuse-gueule op tafel in de vorm van een eendenrillette op een basis van witloofmousse, en werd er een discreet bruin papieren zakje op tafel gezet. Daar bleek dikgesneden donkerbruin brood in te zitten. Boter was niet te bespeuren, wel een flesje olijfolie.

Bart had een “rundscarpaccio met notenslaatje, truffelolie, balsamicostroop & parmezaan” besteld voor 13.50 euro, en die viel zeer in de smaak. Zelf liep het water me in de mond bij het lezen van ” Foie gras “mi-cuit” met compote van witlof & confituur van rode ui” voor 17.50 euro, en daar had ik alle reden toe: de rijkelijke portie foie gras was perfect van textuur, rijkelijk bestrooid met peper en fleur du sel, voorzien van een warm rozijnenbroodje.

Even later, perfecte timing trouwens, volgden de hoofdgerechten. Bart had voor 25 euro de ” “Cordon bleu” van kalf met Mozarella, champignonroom & verse tagliatelli” besteld, en ook die bleek bijzonder lekker te zijn. Zelf had ik een keuze gemaakt uit het wildmenu, zijnde de “Tournedos van hazenfilet met stamppotje van boschampignons & een pepersausje” De hazenfilet was niet alleen schitterend gepresenteerd, hij was ook perfect gebakken en bleek zacht als marsepein. Alleen de pepersaus deed grondig zijn naam eer aan: meer peper dan saus.

Dit alles ging vergezeld van een 50cl flesje rode huiswijn Bodega “Enate” (Spanje) voor Bart en een grote fles water voor mezelf.

Een dessertje hoefde niet meer, een koffie of thee was voldoende. Bart kreeg een Lavazzokoffie voor de neus met chocolaatje, gechocolateerd nootje en een stukje cantuccini alla mandorle, zelf had ik een Earl Grey Tea met dezelfde garnituur.

Ondertussen was het restaurant volgelopen en bleek dat de akoestiek toch wat te wensen overliet: naarmate de avond vorderde en het volume aan de andere tafels omhoog ging, werd het moeilijk om elkaar nog te verstaan. De rokers aan een belendende tafel stoorden dan weer totaal niet: de plafonds waren voldoende hoog om alle hinder weg te werken.

Voor ons was het welletjes, en we vonden het eigenlijk jammer dat we niet nog even in de lounge beneden waren gaan zitten: het zag er bijzonder aangenaam uit, met lage sofa’s en een open haard. Volgens Bart was ook het toilet de moeite: volledig bespiegeld zodat het verwarrend werd.

Conclusie: een bijzonder aangenaam restaurant met een weliswaar beperkte, maar zeer lekkere kaart voor een haalbare prijs. Ronduit een aanrader!

Nathalie, Kim en ik waren vastbesloten Japans te gaan eten vorige vrijdag. Zenchibar, waar ze hele goeie kritieken had over gelezen, bleek volzet te zijn enkele dagen op voorhand. We zijn dan maar, op onze hoede, naar de Fuji Yama in de Vlaanderenstraat getrokken. Waarom op onze hoede? Gentblogt had weliswaar een positieve kritiek gegeven, maar Zone 09 had het restaurant dan weer net niet afgekraakt.
Onze eigen impressie was: ok, maar niet spectaculair. Alhoewel dat laatste misschien net wél van toepassing is. Je zit als publiek rond een enorme kookplaat, waar de kok voor jou het eten klaarmaakt. Ze weten goed wat ze doen en wat de bedoeling is: show verkopen. Zo stak de kok om te beginnen even zijn kookplaat in brand: métal flambé. Compleet nutteloos natuurlijk, maar wel mooi om zien. Verder werken ze voortdurend met twee metalen spateltjes waarmee ze zoveel mogelijk lawaai en drukke bewegingen maken, wellicht slechts voor 20% effectief. Het resultaat is dat het gesprek regelmatig stilvalt omdat je gewoon zit te kijken wat ze aan het doen zijn.
Er zijn aan de ene kant van het restaurant twee van die ’tafels’, waar telkens twee kookplaten zijn. Ik schat dat er in totaal een 20 man rond kan, het is de grootte van pakweg een snookertafel. Bij het naar toilet gaan bleken er aan de andere kant nog eens twee van dergelijke tafels te zijn.
Grappig is wel dat iedereen een kimono moet dragen, de Westerse variant dan wel. Het is niet alleen hilarisch om iedereen zo te zien zitten (die dingen zijn spuuglelijk), ze zijn vooral praktisch tegen het spatten van de kookplaat. En iedereen zit mee voor aap, dus ach ja.

Het eten zelf was overvloedig en toch in kleine porties. Het vleesmenu hield het volgende in:
– koud rauw opgerold vlees met garnituur
– kippenspiesjes teryaki (echt echt lekker, van de beste die ik al gegeten had)
– perfect gebakken eendenborst, weliswaar zonder iets bij
– een kommetje Japanse groenten, apart maar lekker
– gebraden lamsvlees met pasta op Japanse wijze
– wit sesamijs met vers fruit

Hiervoor heb ik iets meer dan 30 euro betaald, het ‘vis’menu met evenveel gangen bleek 34.40 euro te zijn. Je kan natuurlijk ook uitgebreidere menu’s krijgen, maar dit was echt al meer dan voldoende, het dessert was er eigenlijk al iets teveel aan.
Een grote fles water kostte 7.50 euro, een klein flesje wijn 14.

Conclusie: lekker eten, geen topkwaliteit, maar amusement tijdens het eten en dus een speciale sfeer, voor een haalbare prijs.  Mag je toch wel eens meegemaakt hebben.