Geplaatst op

Briefje vol met liefs

Sinds een aantal jaar doen we echt een Valentijnsactie op school. Al jaren verkoopt de mini-onderneming van de richting economie lekstokken in de vorm van een hartje. Met gans de pandemie hebben we vorig jaar leerlingen elkaar positieve briefjes laten sturen, met zelfs een secret valentine zodat elke leerling minstens één briefje kreeg. We zaten in een halve lockdown met een afkoelingsweek, zodat elk middel goed was om een glimlach op de gezichten te toveren.

Dit jaar nam de leerlingenraad dat over en organiseerde de briefschrijfactie. Ik schreef een briefje voor elk van mijn leerlingen in vijf en zes met hun naam op gestempeld en een adjectief voor elke letter van de naam.
En zelf kreeg ik van één leerlinge een wel heel lief briefje, waardoor ik helemaal zacht werd vanbinnen. Eén zo’n leerling is voldoende, daar doen we het voor.

En toen ik ’s middags over de speelplaats liep om foto’s te nemen, kreeg ik van twee leerlingen, die een bos rozen bij zich hadden om uit te delen, gewoon een roos! Geen van beide meisjes zat nog bij mij in de klas, eentje had twee jaar geleden wel bij mij gezeten in de twee uur Latijn, maar toch kreeg ik een roos “omdat ze zo graag bij mij gezeten had”. Wel, ook dat was meer dan hartverwarmend en ik denk dat ik aan het blinken was van contentement.

Ja, dat zijn zo van die dingen waar een mens graag les voor geeft. Dat, en het pesten van de leerlingen, natuurlijk :-p

Geplaatst op

Kilometertjes

Na de post van gisteren ben ik zo eens beginnen nadenken, en eigenlijk doe ik wel behoorlijk wat kilometers op woensdag, om zo vlak naast de stad te wonen…

Mijn woon-werkverkeer is 5 km enkel, en als het niet regent en ik geen boodschappen of zo moet doen, durf ik wel met de fiets gaan, ja. Op maandag en dinsdag haal ik zo amper 10 km op een dag. De kilometers haal ik eigenlijk voor de hobby’s van de kinderen, en dat tikt wel iet of wat aan, precies.

Woensdag: 70 km

  • kinesist (Evergem): 8 km heen en terug
  • fagotles Kobe (Evergem): 6 km
  • muziekles Merel (Evergem) 6 km x 2 (ik blijf meestal niet wachten) = 12 km
  • rugby Wolf (Blaarmeersen): 22 km x 2 (brengen en halen) = 44 km

70 kilometer dus.

Ik ben daarvan verschoten, eigenlijk. Ne mens neemt zo makkelijk de auto zonder na te denken, en nu met die elektrische al helemaal omdat je toch niet moet tanken. Allez, je betaalt uiteraard je elektriciteit wel, maar dat is niet op het moment zelf, je wordt niet geconfronteerd met die kosten.

Donderdag: 28 km

  • blokfluitles Merel (Poel): 16 km
  • koor (Spaanskasteelplein): 12 km

Vrijdag: 56 km

  • GEJO Kobe (Evergem): 12 km
  • rugby Wolf (Blaarmeersen): 22 km x 2 (brengen en halen) = 44 km

Op zondag komt daar nog 60 km bij om mijn vader te brengen en te halen.

Allemaal met liefde gedaan, uiteraard, maar ik verschiet er eigenlijk van hoeveel kilometers ik op die manier per week wel doe. Mijn woon-werkverkeer van 50 km op een week is daar eigenlijk niks bij…

Geplaatst op

Een fijn cacheke in Drongen

Op de geocaching pagina kan je heel mooi je statistieken bekijken: hoeveel caches je hebt, hoe ver die van je huis liggen, in welke maanden en op welke weekdagen je de meeste caches vindt, hoe veel je van elk type cache al hebt gevonden, dat soort dingen.

Daar zit ook een cachekalender bij, met op elke dag van het jaar hoeveel caches je al gevonden hebt op die bewuste kalenderdag. Maandag was het eerste nog witte vakje in die cachekalender: blijkbaar heb ik in geen van de voorbije zes jaar al een cache gevonden op 17 januari. Tijd om daar iets aan te veranderen, dus.

Het was half vier, ik was klaar met lesgeven, had nog een restje energie, zag vooral dat het prachtig weer was, en had ook gezien dat er in Drongen nog een onontdekte cache lag. Vijf minuten rijden, meer niet, dik in orde. Ik reed dwars door Drongen heen, een doodlopende straat in, en ontdekte daar iets compleet onverwachts op het einde van die straat, waar rechts een wandelpad begint.

Euhm, jawel. Dat heb je goed gezien: een bord van een station en een overwegsignaal, naast een haag, een waterpartij en een wandelpad. Zo te zien werken beiden nog, want ze zijn aangesloten op het elektriciteitsnet en volgens commentaren bij de cache kan er gerinkeld worden.

Even een paar duidelijkere foto’s van zowel het pad als de voorwerpen:

De cache heeft meteen een favorietpunt gekregen, gewoon door het hoge absurdismegehalte.

Zeg nu zelf: WTF??

Geplaatst op

Gekostumeerd

Wolf is een dure vogel deze maand januari, maar het is hem volledig en van harte gegund.

Eergisteren kreeg hij een heuse set gitaren, vandaag trokken Merel en ik met hem de stad in: hij wilde graag een kostuum, en dan kreeg hij dat ook.

Eerst waaiden we even de C&A binnen, maar de kostuums daar waren toch niet dat, en al zeker niet helemaal Wolfs goesting. Dan maar verder gewandeld naar de WE, die ons ook aangeraden was. Met wat zoeken vonden we daar effectief een knap zwart kostuum voor hem: heel slank in de lendenen, vrij breed in de schouders, want ja, dat is nu eenmaal hoe mijn knappe zoon gebouwd is. Meteen kochten we er ook een zwart en een wit hemd bij, en een lichtpaarse changeant das, kwestie van volledig te zijn.

Yup, hij zag er schitterend uit, en vooral bijzonder volwassen.

Maar na afloop gingen we wel nog lekker een warme wafel eten en bij de Hema nog wat voorraad inslaan, het is en blijft een puber natuurlijk.

Bon, hij is klaar voor mondelinge examens en galabals, me dunkt.

Geplaatst op

Dankbaar

Hoe moeilijk het momenteel ook is op school, ik heb fantastische collega’s. Echt. Ik meen dat uit de grond van mijn hart.

Ik zit namelijk nog de hele volgende week thuis in quarantaine. Op zich is dat niet zo fijn, maar ik kan online lesgeven, dus ja… Alleen wordt na die week de rapportperiode afgesloten en ik had nog in al mijn klassen een herhalingstoets gepland. Die staan doorgaans al een maand vast, want ik heb mijn leerlingen in combinaties die mijn collega’s niet hebben.

Normaal gezien worden die toetsen probleemloos afgenomen door een collega met studiepermanentie, maar nu is er vrijwel elke dag een tiental collega’s afwezig. De studiezaal zit vol, de eetzaal zit vol en soms gaan we gewoon buiten op de speelplaats met de leerlingen, want we kunnen ze niet stapelen en we hebben niet voldoende mensen voor toezicht.

Ik hield mijn hart vast en stuurde een oproep naar de collega’s: dat ik op bepaalde uren een herhalingstoets had, dat het secretariaat me niet kon garanderen dat die ook afgenomen gingen kunnen worden en of er geen collega’s waren die op die bewuste uren een springuur hadden maar geen permanentie, en of die dan niet uit de goedheid van hun hart mijn toets wilden afnemen.

Ik stuurde dat op zondagnamiddag, binnen het kwartier waren drie van de vier uren opgevuld, en de aanbiedingen bleven binnenstromen. Nog een half uur later was ook dat laatste uur ingepland en had het leerlingensecretariaat ook al laten weten dat zij de toetsen gingen kopiëren en klaarleggen.

Zondagnamiddag. Leraars. Jawel.

Ik heb zeker twintig collega’s gehad die met graagte mij uit de nood wilden helpen. Ik heb er zelfs twee gehad die hun halve vrije dag wilden opgeven om een uur toets te komen afnemen.

Serieus. Een van de taglines van onze school is ‘warm’, en geloof me, mijn collega’s maken dat waar.

Geplaatst op

Gouderone

Allez hup, anderhalf jaar corona doorsparteld zonder test, maar nu hang ik er toch aan.

Gisterenmiddag kwam er een bericht binnen – ik heb het maar na school gezien – dat ik blijkbaar ergens een hoogrisicocontact had gehad. Geen idee eigenlijk hoe of wat: zondag heb ik enkel mijn pa gezien, en zaterdag ben ik op mijn eentje gaan wandelen en heb een rugbymatch bijgewoond, dat was het zowat. Ik heb me dan vandaag laten testen, maar gelukkig negatief.

Maar ik heb er dus vooral geen flauw idee van wie dat hoogrisicocontact zou moeten geweest zijn, maar het is niet iemand die ofwel goed kan spellen, ofwel een goede uitspraak heeft voor het contact tracing center. Test stond op Gouderone Rambaut. Chapeau dat ze dan toch bij mij zijn uitgekomen.

Ik heb meteen de naam voor een volgend larp-personage, me dunkt.