Geplaatst op

Latinist

Daarnet, op Facebook, zegt een van mijn leerlingen van vorig jaar hallo. En vermeldt terloops dat hij met mijn interimaris-to-be in de les zat deze morgen. Mijn interimaris is al iets ouder, heeft een diploma van pol-en-soc, is supergemotiveerd, heeft vorig jaar al stage gedaan bij mij, is goed bevonden, maar moet nu nog zijn opleiding klassieke beginnen. Soit. Ik dacht dat die leerling het had over een algemeen vak, tot hij het plotseling heeft over taalbeheersing en de evolutie van archaïsch naar klassiek Latijn.

Ik viel bijna van mijn stoel, want hij had daar nog met geen woord over gerept.

Er gaat er dus wel degelijk eentje van de mijne Latijn studeren, in combinatie met Spaans. Ik kreeg gewoon tranen in mijn ogen, voor eventjes. Dolcontent. Dat is toch de ultieme beloning als leerkracht, zeker als je een dode taal geeft als vak: dat er iemand ook zo door geraakt is, dat die dat verder wil studeren. Zalig gewoon.

Weet je, mijn dag is goed. Mijn week is goed. Wat zeg ik? Ik ga gewoon het ganse jaar door blijven glunderen bij het idee alleen al.

Ut tibi proficiat, Dorian!

Geplaatst op

Curieus

Blijkbaar zijn er nogal wat mensen die, na mijn opmerking op Facebook en Twitter, bijzonder nieuwsgierig zijn naar wat ik nu eigenlijk heb gekregen van mijn schoonmoeder op Kobes verjaardag.

Wel, ik had al eerder geprobeerd een foto te nemen, maar mijn toestelletje wilde maar niet scherpstellen op het kleinood. Nu heb ik het vanop een afstand gefotografeerd in vrij deftige resolutie, en dan gewoon uitgeknipt. Het is nog steeds niet echt scherp (op een zwarte achtergrond lukte het al helemaal niet), maar je hebt toch een idee.

Et voilà. Ik vind het prachtig: wit goud met 13 diamantjes.

kettinkje

Geplaatst op

Cadeautje :-)

Deze middag had ik al op Twitter gezet dat de baby een meisje was, en dus kwamen Annick en Annelies deze avond op de BGGD naar me toe met een stralende glimlach, en een zakje met een cadeautje in!

Ze hadden na het werk namelijk geen tijd meer om nog langs huis te gaan, maar wel meer dan genoeg tijd om even te gaan winkelen, en dit was het resultaat:

schoentjes1

Schattig he!

Het zijn er voor volgende zomer, als ze nog net niet zal kunnen  lopen. De zool is zo mogelijk nog leuker, en die zie je bij zo’n kind ook vaak natuurlijk:

schoentjes2

Bedankt, dames!

Ik was helemaal mijn kluts kwijt 🙂

Geplaatst op

Rozen

Gisteren stopte ik na het zwemmen nog snel even bij de broodautomaat.

De oude buurman was net een hoop rozen aan het knippen van de rozenhaag daarnaast, en ik sprak hem al lachend aan, door te zeggen dat hij groot gelijk had. Ik zei erbij dat ze in dat weer toch quasi onmiddellijk uitgebloeid gingen zijn, en dat ik geen rozen meer had. Hij lachte, en stopte me het boeket dat hij vast had, in handen. Ik bood verbaasd wat weerwerk en zei dat dat nu ook weer niet de bedoeling was, waarop hij: “Ach madamke, ‘k è der zeuvele, en wa zoe ‘k ermee doen? Pak ze moar zere!”

En dus sta ik met een mooi boeketje rozen op mijn bureau 🙂 Toch lief, he?

rozen

Geplaatst op

Punctie, episode drie

Allez hup. Na de twee vorige mislukte pogingen was er vandaag poging drie tot punctie. Tegen half negen waren Bart en ik in het UZ, waar tot mijn grote verbazing amper een tiental wachtenden voor ons aan de kassa stonden. Ik heb het al anders geweten, meer dan 100 en zo. Soit, we gingen richting P3, kregen een gesprek met en een vragenlijstje van de afdeling Genetica, en mochten alletwee een buisje bloed afstaan. Kwestie van de erfelijke belasting voor het kind te bepalen, zoals kans op muco en zo.

Ik had een afspraak om 9.10u, en ik wist al op voorhand dat Bart niet ging kunnen blijven wegens een belangrijke afspraak die voormiddag. Tsja, het leven van een businessman zeker? Niet dat ik dat erg vond hoor, ik ging anders toch maar inzitten met mijn held die niet tegen naalden en bloed en zo kan.

Dokters en hun stiptheid een beetje kennende, had ik mijn boek meegenomen. Maar best ook, want het is uiteindelijk 10.40u geworden voor het aan mij was. Ik kreeg een uitgebreide echo, en meteen werd duidelijk dat het kleintje deze keer wél op de goeie plaats zat, en blijkbaar daar ook ging blijven. Niet dat een punctie door de placenta ook maar iets uitmaakt, volgens de gynaecoloog. Prof. Defoort is blijkbaar echt wel de autoriteit in het Gentse, die mens doet niets anders, en is er ook zeer bedreven in: snel, vakkundig en pijnloos. Hij mummelt voortdurend instructies tegen zijn assistente, maar als je hem iets vraagt, krijg je een duidelijk en onomwonden antwoord, precies zoals ik het graag heb. Na de prik met drie mooie buisjes helder vruchtwater, kreeg ik opnieuw de baby te zien, gewoon om even te tonen dat alles nog steeds ok was.

echo2

Soit, tegen elf uur stond ik buiten, en ben ik nog eventjes langs school gegaan om te horen of er vragen waren bij mijn examen. Niet dus.

Thuis was mijn ma te hulp geschoten: zij was de kinderen gaan halen, en bleef hier om me te helpen aangezien ik me koest moest houden en zeker geen gewicht (zoals peuters) mocht heffen. Het is een gezellige namiddag geworden, met spaghetti, en daarna rustig geklets buiten in de zon.

En alles is voorlopig prima dus.

Geplaatst op

Rode hoeden

De rode cowboyhoeden van Red Dead Redemption (zie laatste BGGD) zijn hier ten huize een succes! Kijk maar naar die stoute gezichtjes :-p

rodehoeden

Geplaatst op

Koffie

Wie me kent, weet dat ik lyrisch kan worden over goeie koffie. Thuis hebben we intussen een espressomachine dat de bonen zelf maalt, en waarmee ik heerlijke caffè latte kan zetten. Mmm.

Het vocht dat op school voor koffie doorgaat, drink ik uit gewoonte en om iets warms binnen te hebben. Meer dan drie koppen per dag drink ik sowieso niet.

En nu heb ik al drie maanden geen koffie meer gedronken. Ik had het moeten weten, nog meer dan door de misselijkheid. Bij de vorige twee was dat ook zo: zwanger, en absoluut geen zin meer in koffie. Totaal niet. Zelfs de geur kan me nu al tegenstaan.

Bizar, he?

Geplaatst op

Groot nieuws!

Voor wie mijn twitter en Facebook volgt, komt dit wellicht niet meer als een verrassing: ik loop al weken misselijk en duizelig en hondemoe.

Ik had het eerst echt zelf niet door, en dacht dat ik een maagontsteking of zo had. Ik ben notoir maaglijder en kreeg ze niet echt onder controle met mijn gewone dagelijkse maagmedicatie. Ik kon ook nauwelijks iets binnenkrijgen van eten.  Ik ben echter zelfs nog op weekend geweest, en dat viel verbazend goed mee.

Alleen werd het nadien nog wat erger met die misselijkheid, en dus ben ik uiteindelijk op donderdag 1 april naar de dokter gegaan. Die volgde mijn vermoeden, verdriedubbelde mijn zware medicatie, maar wilde toch voor het zekerste een uitgebreid bloedonderzoek laten uitvoeren. Die vermoeidheid kon ook best aan een ijzertekort of zo liggen.

De volgende middag, de vrijdag voor de paasvakantie, mocht ik bellen voor de uitslag. Alleen was de betreffende dokter er niet, maar wel één van de andere dokters van de groepspraktijk.

“Goh”, zei Filip, “ik wil ook gerust wel de uitslag even met je doornemen hoor. Witte en rode bloedcellen: normaal. Leverfunctie in orde. Nieren prima, pancreas werkt ook uitstekend. En ja, de zwangerschapstest is positief, en..”

“Wablief??”

Ik wist niet wat ik hoorde, en ben erbij gaan zitten. Heel vaag had ik daar al aan gedacht, maar meteen ook weer verworpen: onze twee jongens zijn de prachtige vrucht van een moeizame lijdensweg aan IVF – ICSI. De kans op een normale bevruchting volgens onze gynaecoloog: 1/500.000. Tsja. En nu had er zich toch een dappere tot het einde geworsteld, blijkbaar.

Ik moest slikken. Kinderen, dat was voor mij een afgesloten hoofdstuk. Ik heb er twee, en ben daar dolblij mee. Alle babygerief is al doorgegeven naar mijn jongste broer, ons huis is ingericht op twee, en ik was al blij dat we bijna uit de pampers waren.

Soit, het is welkom. Meer dan. De slapeloze nachten en al het pampergedoe neem ik er dan wel bij 🙂

Vandaag ben ik dus naar de gynaecoloog geweest, met onderstaand beeldje als gevolg. Alles ziet er goed uit, gezond en wel.

En, mochten er lieve leerlingetjes en collega’s zijn die mijn blog toevallig ook lezen: hou het nog even stil op school, wil je? Geef me gerust een vette knipoog om te tonen dat je het weet, maar ik zou het graag daar nog even voor mij houden.

echo

Geplaatst op

Chic

Gisteren was er klassenraad, en ik had er natuurlijk niet aan gedacht om extra fruit mee te nemen. Rond vijf uur stond ik dan ook voor de koekautomaat te twijfelen welke soort wafel ik zou nemen. Roeland, de werkman, passeerde en maakte een opmerking in de trant van: “Héla, da’s wel niet gezond he :-p ” Ik lrepliceerde dat ik honger had, geen tijd had om iets te halen, en dat er niet veel alternatieven waren. Waarop hij me prompt meenam richting de werkplaats en me liet kiezen uit appelsienen, bananen of mandarijntjes. Chic he!

Helaas stond ik een uur later toch weer voor de machine, en heb ik een Luikse wafel met chocolade binnengespeeld :-p

’s Avonds ben ik dan gaan zumbaën, en ik heb het zelfs het hele uur uitgehouden! Ik stond natuurlijk niet te springen zoals het duracellkonijn daar vooraan, maar ik was toch wel trots op mezelf. En zweten!

Thuis heb ik me dan beloond met een lange douche en een rijstpapje, en man, dat smaakte!

Toen ik me overigens deze morgen woog, ben ik drie keer opnieuw op de weegschaal gaan staan: 96,7! Bijna 6 kilo dus, in mijn eigen onofficiële telling :-p

Geplaatst op

Dienstverlening

In het kader van mijn vaste benoeming (na 17 jaar) moest ik een bewijs van goed gedrag en zeden hebben.

Ik dus naar het dienstencentrum hier in Wondelgem. Ik mag bijna onmiddellijk binnen, en word zeer vriendelijk ontvangen. De dame aan het loket neemt mijn identiteitskaart aan, en spreekt heel eventjes een politieagent aan die er net staat (ze zitten aan de andere kant van het gebouw), en even later verdwijnt de agent met mijn IDkaart. Tiens?

Ik wacht een tiental minuten, en dan komt ze heel eventjes uitleg geven: dat een model 2 (blijkbaar voor mensen die met kinderen werken) niet langer bij hen moet aangevraagd worden, maar sinds kort bij de politie. Wanneer ik me probeer te verontschuldigen en zeg dat ik gerust naar het politiekantoor kan gaan, lacht ze het weg: het komt wel in orde, ik moet nog eventjes wachten

Nog een vijf minuten later komt de inspecteur in kwestie terug met een papiertje, en verontschuldigt zich voor het wachten: eigenlijk is het kantoor gesloten in de namiddag, en moet zo’n bewijs op voorhand aangevraagd worden, maar hij had toch eventjes tijd terwijl hij op iets anders stond te wachten.

Als dàt niet chic is!

Bedankt, politie Wondelgem!