Mijn lief maakt mijn brooddoos
Vandaag had ik totaal geen tijd om naar huis te komen om te komen eten, of om naar Villa Ooievaar te gaan. Ik had na mijn les tot 11.00 uur namelijk nog een vergadering met directie als vakgroepvoorzitter, die toch anderhalf uur duurde, en ik moest om 13.15 uur alweer op toezicht staan.
Deze ochtend heeft Bart mijn brooddoos gemaakt en dat was dan ook een aangename verrassing toen ik die open deed. Het was weliswaar een beetje veel, maar wel ongelofelijk lief. Kijk zelf maar.
365 – 08 maart 2023 – toch nog sneeuw
365 – 28 januari 2023 – Gaiakat
Bird Buddy
Ik denk dat het nog voor de corona was dat Bart een ongelofelijk wijs project had gezien op Kickstarter: Bird Buddy. Dat is een vogelvoederhuisje – op zich niks speciaals – maar dan wel eentje met een camera en een wifi-verbinding. Zodra een vogeltje komt eten, wordt er een foto genomen en doorgestuurd naar je app, met eventueel zelfs een filmpje. De vogeltjes worden herkend en je kan ze ‘verzamelen’ als ware het een pokédex of zo.
We hebben er lang op gewacht, bijzonder lang: door de corona konden ze eerst niet geproduceerd worden, dan niet verscheept enzovoort en zoverder. Maar eindelijk was het er dus: een knalgeel plastieken lelijk ding, maar wel ongelofelijk amusant.
Intussen hebben we wel vastgesteld dat de vinkjes en dergelijke blijkbaar niet of moeilijk op het platte platformpje van het huisje kunnen landen, enkel de roodborstjes en na een tijdje ook de meesjes. Bart heeft er nu een soortement grilletje bij besteld dat we erop kunnen monteren zodat ze dat ook kunnen. Maar het is de max om de vogeltjes te zien.
Intussen kennen we ook het verschil tussen een koolmeesje en een pimpelmeesje: het koolmeesje heeft een volledig zwart kopje tot onder de oogjes, terwijl het pimpelmeesje een zwart streepje heeft op de ogen, maar daarboven wit en dan een blauw streepje bovenop.
Wat ne mens al niet leert zeg!
Kokumte
Mijn auto – of mijn telefoon, wellicht – heeft echt wel fijne spraaktechnologie. In de auto bedenk ik dan ook regelmatig, terwijl ik aan het rijden ben, dat ik nog berichtjes moet rondsturen. Ik moet dan enkel maar één knop op mijn stuur in te drukken, en ik kan berichten versturen via spraaktechnologie. Antwoorden worden ook gewoon voorgelezen.
Af en toe levert dat hilarische toestanden op omdat hij toch niet alle woorden correct heeft herkend.
Maar om een of andere reden – en in het begin was dat dus niet zo – heeft het ding moeite met Kobes naam. Ik vraag dus een bericht te sturen naar Kobe De Waele, zijn naam komt ook zo op mijn scherm, maar bizar genoeg wordt het uitgesproken als Kokumte De Waele. Wij hebben daar dus al strijk mee gelegen. Geen idee vanwaar dat komt, want zoals gezegd: zijn naam staat correct op het scherm. In het Engels bestaat de naam ook, en in het Japans wordt de naam van de stad ook redelijk fonetisch uitgesproken.
Maar mocht iemand dus weten waarom Kobe verbasterd wordt tot Kokumte, hij of zij mag het me met plezier laten weten. Ik ben benieuwd!
De eerste tekenen…
Ze zijn nog pril en ze zijn eigenlijk ook veel te vroeg, maar in dit rotweer doet het deugd om tussen de regenbuien door toch snel even naar buiten te kunnen lopen – allez ja, hupsen met de krukken – en te kijken hoe de lentebloeiers al wakker aan het worden zijn. Tulpen, narcissen, muscari en zelfs al botten in de azalea japonica praecox én de magnolia!
Cadeautje van Marleen!
Ik wist wel dat het er zat aan te komen hoor: Marleen had me gezegd dat ze via Het Paard van Troje een boek ging bestellen voor mijn verjaardag, en vroeg me of ik interesse had in “Pandora’s Jar”, over de vrouwen in de Griekse mythes.
Maar blijkbaar kon ze het niet laten om er nog een ander boek aan toe te voegen, ook eentje waarover ze gehoord had op de radio: Femina, over de rol van de vrouw doorheen de geschiedenis.
Het geheel kwam prachtig verpakt in een doosje toe en stemde me meteen gelukkig. Ja, ik lees quasi uitsluitend digitaal, maar ik word nog altijd goed gezind van boeken, zeker als het van die mooie uitgaven zijn.
Dankjewel, Marleen, ik ga ze met plezier verorberen!
Impromptu tekenles
Een paar dagen geleden had Max op zijn facebook gezet dat hij een platenspeler weggaf, want hij had er twee en gebruikte ze toch niet echt. Ik had als een van de vele gereageerd dat dat wel wijs zou zijn voor Wolf, want zijn platenspeler mankeert een beetje.
“Goed”, zei Max, “die is voor u. Maar gij kunt die niet komen ophalen, zeker? Ik zal hem komen brengen, is dat oké?”
Euh jazeker! En dus zat Max hier deze voormiddag met Jef op het gemak een koffietje te drinken, te kletsen en Merel een impromptu tekenles te geven. Merel moet voor Engels haar gezinsleden tekenen en is daar uren mee bezig. Max heeft haar een paar tips gegeven over inkleuren, over diepte creëren, over hoe je een oog tot leven brengt, dat soort dingen.
Merel keek zeer aandachtig toe en genoot. En ik, ik vond het zalig om te zien en zalig om Max nog een keertje in huis te hebben.
Pyjama’s
Merel heeft iets met pyjama’s. Niet om in te slapen, nee, dat doe je blijkbaar in een losse T-shirt en een trainingsbroek of zo, of een losse pyjamabroek van de jongens geweest.
Nee, ze loopt dolgraag een hele dag rond in een pyjama, die ze speciaal daarvoor apart houdt. Zodra ze thuiskomt van school en nergens meer naartoe moet, doet ze een pyjama aan. In de zomer is dat dan een los T-shirtje en een shortje, nu is dat bij voorkeur een flanellen exemplaar.
Ze wou dolgraag een exemplaar met rode ruiten, je weet wel, zo’n half Schots exemplaar. Dat blijkt nu bijzonder in trek te zijn, en dat was te merken ook: overal uitverkocht! Uiteindelijk vond ik nog een zachtrood, bijna roze exemplaar in de Hema. Eerst stond die 21 euro maar uitverkocht, en toen kwam die uiteindelijk weer binnen voor 35 euro. Tsja, Ze wou die zo graag dat ik die dan toch maar gekocht heb, en ze heeft die al zowat elke dag van de vakantie aan.
En toen zei ik dat ik nog pyjama’s in mijn kast liggen had, die ik toch nooit meer ging gebruiken. Ik moest dat maar één keer zeggen: enthousiast rende ze de trap op en dook in mijn kast. De pyjama waar ik eigenlijk op doelde, vond ze niet, maar ze kwam wel met mijn roze monster naar beneden, glunderend van de pret. Roze monster? Ja, een intussen bij de larpers beruchte flanellen pyjama die ik speciaal daarvoor gekocht had, maar die ik nu niet meer draag.
De rekker was natuurlijk wel veel te wijd en eigenlijk ook helemaal verstorven, maar een nieuwe rekker zat er zeer snel in, tot haar grote vreugde.
En toen gaf ik haar nog eentje, een die zelfs voor mij veel te warm is om in te slapen, en met een trekkoordje: zo is de broek ook voor haar draagbaar. Die heeft ze nu ook al eventjes aan: een wit bovenstuk, een broek met lichtblauwe strepen en bloemetjes.
Ja, mijn dochter houdt van lekker oversized, nog een chance. En ze is vooral heel erg happy met wat ze uit mijn kast gepikt heeft.