Cadeautje van een van mijn zesdes uit Italië! Zalig!
Ronse
Toen we zondag op den bots naar Ronse bij de schoonouders gingen om daar taart te eten, kwam het gesprek tussen mijn schoonmoeder en mij op een bepaald moment op de school, en meer bepaald of we er wel klaar voor waren. Goh ja, zei ik, we hadden wel alles: boekentassen, drinkbussen, schoenen, deftige kleren… Alleen ging ik nog eens werk moeten maken van winterjassen, want die van vorig jaar waren echt wel versleten. En vooral: zo plots wordt het dan koud, en is het ’s morgens nog amper tien graden en regent het, zodat je die wel kan gebruiken. Ik zou vrijdag dan wel eens gaan kijken voor jassen.
’s Avonds ging de telefoon: dat ik naar Ronse mocht komen met de jongens, want dat zij dan wel met ons naar haar vaste chique winkel ging gaan om jassen. Ik zei niet nee, natuurlijk, verlegde de afspraak naar woensdag, en dat was dat.
Omdat ik ook ooit eens beloofd had aan Wolf dat we elke grote vakantie een keertje naar de McDonalds gingen gaan, en dat dat er nog niet van gekomen was, reden we dus eerst naar Zingem. Daar waren we nog niet geweest, en we moesten er letterlijk passeren.
Het speeltuintje rook muf, maar dat stopte de jongens niet: ze speelden honderduit, terwijl ik eerst van een salade, en daarna van een koffie genoot, vergezeld van mijn boek.
Om twee uur stonden we bij de schoonouders, en tien over twee stonden we in de boetiek. Alwaar de jongens elk een feloranje jas kozen van River Woods, Kobe nog een rode broek van Armani, en Wolf een T-shirt van Scapa. En ik vooral gigantisch blij was dat ik de rekening niet moest betalen :-p Dank u, Omaly!
Zij had haar zinnen gezet op een pannenkoek, maar omdat ik ’s avonds met de jongens pannenkoeken ging eten bij mijn ouders, was een ijsje, of iets anders, ook goed. Wij dus binnen in De Acte, in Ronse. Awel, da’s de moeite. De jongens zagen het springkasteel onmiddellijk zitten, en schoonma en ik nestelden ons op het terras.
De pannenkoek werd respectievelijk een verwenkoffie voor mij, en een dessertbord voor Nelly. De ober waarschuwde ons: dat dessertbord was echt wel groot en uitgebreid, het zou jammer zijn dat het dan niet gans werd opgegeten; waren we wel zeker? Wij, notoire zoetebekken, lachten alle bezwaren weg.
En begonnen prompt te giechelen als twee zestienjarigen toen ze de borden brachten. Dit was er effectief over. Ik kreeg voor 6,50 euro een koffie verkeerd met een stukje cake, een macaron en een nougatje, en het volgende bord erbij. Echt waar.
Zijnde: crème brûlée, rolcake, flan caramel, chocomousse, misérable, advocaatmousse, kiwimousse (verstopt) en cuberdonijs, allemaal huisgemaakt.
Nelly daarentegen kreeg het volgende, voor negen euro:
Geloof me, ze heeft het niet opgegeten.
Ook de jongens kregen hun kinderijsje niet op: twee grote bollen vanille-ijs, een gigantische toef slagroom, besprenkeld met snoepspikkels en voorzien van een parapluutje en een lekstok, voor 3,50 euro.
Dus, als ge in Ronse zijt, zin hebt in veel zoetigheid, en niet bang zijn van een paar calorietjes: De Acte.
Serieus.
366 – 13 augustus
Cadeautje van een oudleerlinge: zij hoefde ze niet meer, en ik heb ze niet in het Nederlands voor de kinderen. Bedankt, Anaïs!
366 – 10 augustus
366 – 10 juli
Fijne lunch
Ken je dat, zo van die mensen die je in jaren niet hebt gezien (en in dit geval spreek ik over vijftien jaar en meer) en met wie het toch onmiddellijk weer klikt.
Gisteren stelde ik op twitter de vraag of er iemand wilde lunchen met mij vandaag, en ik kreeg prompt antwoord van een leerlinge van het eerste jaar dat ik lesgaf. Iemand die dus in 1994 bij mij in het vierde zat, die zelfs nog naar onze trouw is komen kijken (en wiens cadeautje van toen hier nog geregeld op de tafel staat), en die intussen zelf zwanger is van haar tweede.
Het werd een aangenaam weerzien. We hebben honderduit gekletst, heerlijk gegeten in de Pasha Mama (verslag daarvan volgt nog, als het op Gentblogt heeft gestaan), een ijsje gehaald bij Nonno en dat opgegeten op de trappen van Romain, en er een zalige middag van gemaakt.
Er zijn zo van die oudleerlingen die je nooit ofte nimmer vergeet. Zij is er zo eentje van. Gelukkig maar.
Fototoestel – in de praktijk
Ik ben dat nieuwe toestel nog aan het verkennen, ik geef dat toe. Ik heb nog niks uitgeprobeerd met sluitertijden of zo, dat komt later nog wel eens. Voorlopig kijk ik wat het doet op automatische setting, op de voorgeprogrammeerde settings, hoe snel de flits afgaat, wat de belichting is, tot hoever die standaard lens zoomt, dat soort dingen dus.
Ik heb er toch al een aantal dingen mee gefotografeerd die met mijn kleine toestelletje niet zouden gelukt zijn.
Wat trouwens mijn favoriete bloem is qua kleur en vorm :-p
Ook Wolf is druk aan het experimenteren met het nieuwe toestel. Ik heb hem de basiswerking uitgelegd, en nu fotografeert hij te pas en te onpas, ganse reeksen na elkaar. Hij probeert de flits uit, maakt reeksen met telkens net iets meer ingezoomd, dat soort dingen. En ja, er zitten geregeld mooie foto’s tussen. Alleen kadreren, daar heeft hij het echt lastig mee. De helft van de tijd ontbreken er voeten of kruinen, oren of poten, dat soort dingen dus. Oefenen, oefenen. En dat doet hij ook. Ik heb al meer dan 400 foto’s die hij getrokken heeft…
Hieronder dus een paar foto’s van Wolf.
Een ouwe kapelle…
Ik heb vreselijk moeten lachen vandaag, maar mijn dag was eigenlijk ook wel meteen goed.
Ze zijn hier al anderhalve week aan het werken in de straat: vernieuwen van de totaal verkalkte waterleidingen. Concreet betekent het een hoop lawaai, een hoop modder, alle voetpaden die opengebroken liggen, alle auto’s die ergens anders moeten parkeren, en een hoop malcontente mensen. Ik vind het ook niet leuk, maar daar kunnen die werkmannen ook niet aan doen, het is hun job en het moet gebeuren. En dus zeg ik altijd vriendelijk goedemorgen, en lach ik eens naar die mannen.
Dat had de voorman ook opgemerkt, en die zag mij blijkbaar wel zitten: al de hele week kwam hij aanbellen als er iets scheelde, om iets mee te delen, sprak hij me aan voor een babbeltje, enzovoort. Ik heb de indruk dat het een Italiaan is, of toch zoiets. Blijkbaar hield hij ook nauwlettend in de gaten wat ik droeg, want hij sprak me er lachend op aan dat ik ’s morgens nog een bril droeg, en later niet meer. Dat soort dingen dus.
Deze morgen kwam hij deemoedig melden dat ze het water in de straat hadden afgesloten, maar dat ze mij en de overbuurvrouw niet verwittigd hadden, omdat wij gedomicilieerd zijn in de andere straat, maar blijkbaar ons water betrekken uit deze straat. Ach ja. Ik heb dan maar flessenwater gedronken, douchen hadden we gelukkig allemaal ’s morgens vroeg gedaan.
Rond een uur of twee stond hij opnieuw aan de deur: dat het water terug was. En dat het zijn laatste dag hier was (het terug aanleggen van de bestrating is een andere ploeg), dat ze de werf aan het opkramen waren. En dat hij het dus jammer ging vinden dat hij me niet meer ging zien. Want, ha ja, “zo’n vriendelijkheid en mooiheid (sic) in één vrouw, dat ziet ge niet veel. Ofwel zijn ze heel mooi, maar dan zo vies en lastig, of omgekeerd”. En dat het niet eerlijk was dat ik gewoon alletwee had. Ik schoot in de lach, en zei dat mijn man dus geluk had. Wat hij volmondig beaamde, mij nog een stralende glimlach schonk (had ik al gezegd dat hij eigenlijk niet onknap was?), en weg was hij.
En ik, ik stond te grijnzen. Zeg nu zelf…
Merels eerste zelfgemaakte jurkje
Het is bijna middernacht als ik dit post, maar ik ben een tevreden mens: Merels jurkje is af, en best goed gelukt. Er zitten hier en daar nog kleine foutjes in, maar da’s dan voor de volgende keer.
Het was de allereerste keer dat ik iets wilde maken ‘voor echt’. Ik heb al altijd broeken ingelegd, ritsen gerepareerd, losgekomen naden hersteld, en vooral ook verkleedkleren gemaakt. Maar deze keer wilde ik het, naar aanleiding van Van Katoen, toch eens écht proberen.
Het werd – hoe kan het bijna anders voor een beginner – een jurkje van Mme Zsazsa, met haar schitterende uitleg, handleiding en tekeningetjes. Ze zei dat je een goed uur moest rekenen, maar ik heb er toch drie over gedaan. Proberen uitvissen hoe de tekening in elkaar zat, wat ik vooral met dat beleg moest aanvangen, dat soort dingen.
Maar hey, ik heb ontdekt dat mijn bijzonder oude Bernina ook een ritsvoetje heeft, en ik heb zelfs helemaal uitgevist hoe ik dat moest gebruiken.
En ja, ik ben best wel trots op het resultaat, toch wel. Hier zie je het origineel, ik heb nummer twee gekozen.
Morgen eens zien of het niet nog veel te groot is voor mijn meisje. Ze mag het dragen voor het feest.
366 – 17 april
Wolf heeft deze foto getrokken, met mijn rok van Mais où est-il le soleil? uit de kringwinkel voor toch wel drie euro.