Valentijn

Niks zo romantisch als samen ziek in de zetel te liggen, medunkt.

Niet dat we anders valentijn vieren (het is zo overroepen), maar dit jaar spande toch wel de kroon, had ik zo de indruk.

Ach ja.

Kobe daarentegen heeft wel iets gemaakt voor zijn valentijntje: een gans boekje met tekeningen voor Bo. Ha ja, vroeger ging hij altijd trouwen met Maud, en dat heeft hij zeer lang volgehouden, maar sinds ze tweeëneenhalf jaar geleden is verhuisd, begint de liefde toch langzaam te slijten. Ik denk dat hij intussen beseft dat ze écht niet meer terug komt, en daarom is hij geswitcht naar haar beste vriendinnetje Bo, met wie hij ook in de creche heeft gezeten. Zij vindt hem al die jaren ook al de ware, dus dat zit wel snor. En gaat Kobe met een mooi bundeltje tekeningen maandag naar school.

Hieronder dus het voorblad, het laatste blad, en een van de tekeningen die hij gemaakt heeft. Er zijn er meer, ik heb ze niet allemaal getrokken.

Bo1

Bo2

Bo3

Lemsip

Lemsip, daar zwoer ik vroeger bij, en met mij zowat half Twitter, zo bleek na een kleine discussie.

Lemsip, dat waren van die kleine zakjes die je moest oplossen in heet water: je kreeg dan een instant grog gevoel door 650 mg. paracetamol en de hoge dosis vitamine C die erin zat, en meteen ook een aangename smaak. Veel beter dan zo’n bruistablet van ’t een of het ander.

Ik had Bart woensdag er doen meebrengen, en vastgesteld dat het een nieuwe verpakking was, maar meer niet. Maar de smaak was ook niet hetzelfde.

En toen passeerde ik vandaag even langs de apotheker, en wist zij me te vertellen dat het nu enkel nog 500 mg paracetamol is (dus de standaard hoeveelheid van een Dafalgan), en meer niet. Tot zover de meerwaarde van die Lemsipjes. Ik ga het maar bij Dafalgan houden vanaf nu, vermoed ik. Blah.

Yente

Vorige week kwam Kobe met een envelopje thuis, dat hij enkel thuis mocht openen.

Dit zat erin.

Yenthe1

Yenthe2

Vijf jaar. Ik zeg het u, we gaan nog wat meemaken.

Quid nunc, Brico?

Daarstraks wipte ik even binnen in de Brico om nog een zakje strooizout te halen.

Groot was mijn verbazing toen ik in de plantenafdeling een dame potten quasi uitgebloeide (en dus onverkoopbare) azalea’s zag weggooien, maar telkens ook een ‘klonk’ hoorde. Bleek dat ze de plantjes gewoon met mooie sierpot en al in de vuilbak gooide. Sorteren tussen groenafval en gewoon afval? Daar deden ze duidelijk niet aan mee. Maar dat ze ook die sierpotten weggooide, dat snapte ik gewoon niet, temeer omdat de Brico een afdeling sierpotten heeft, waar quasi dezelfde potten verkocht worden.

Toen ik de dame in kwestie erop aansprak, reageerde ze verveeld: “Goh madam, de mensen pakken dat gewoon niet mee, zelfs niet voor nen euro!” Toen ik zei dat ik eigenlijk twee van die rode potjes wilde, zei ze: “Nen euro ’t stuk, is da goe? Hierzie, een briefke voor derbij!”

Ze viste twee rode potten van tussen de azalea’s, en ging daarna vrolijk verder met het weggooien van de rest. En geef toe, zo klein of lelijk zijn ze echt niet (kopje ernaast gezet om de grootte te illustreren).

sierpotten

Trouwens, nog zo’n weetje over dit ’tuincentrum’: toen ik ooit eens een werknemer aansprak op het feit dat de aangeboden bonsai’s dringend water nodig hadden, kreeg ik de opmerking: “Maar madam, ge peist toch niet dat wij dat water geven, of wa? Daar hebben wij de tijd niet voor hoor, ze moeten maar op tijd verkocht worden, en de rest smijten we weg.”

Duurzaamheid is duidelijk niet belangrijk voor Brico. En dan hoeft het voor mij ook niet meer.

Filosofie

In het zesde middelbaar geef ik na Pasen altijd Antieke Filosofie: Thales, Plato, Aristoteles, Epicurus, enzovoort.

Vaak krijg ik van leerlingen het jaar daarna dankbare opmerkingen: ze zien dit aan de universiteit, en zijn blij dat ze het al op voorhand snappen en al eens grondig gezien hebben.

Dit jaar kreeg ik van twee oudleerlingen (elk afzonderlijk) via Facebook een voorzichtige vraag: of ik hen soms een bepaald stuk nog eens wilde uitleggen. Vooral Plato met zijn allegorie van de grot en zijn kennisleer zorgde voor problemen. En Zeno, natuurlijk.

Zeno

Via chat is dat niet te doen, dus gaf ik hen mijn telefoonnummer. En legde ik zowel zondag als vandaag via de telefoon Plato nog eens uit.

Ze waren allebei verbaasd dat ik dat wilde doen, overigens. Ik was eigenlijk zelfs gevleid: ik was blij dat ze nog aan hun oude leerkracht dachten, en dat ze me benaderbaar genoeg vinden om het te vragen. En eigenlijk vooral dat ze mijn uitleg beter vinden dan om het even wat dat ze kunnen opzoeken op internet, of bij hun medeleerlingen. Meer nog, Anke bedankte me, en zei dat ze nu haar medestudenten ging opbellen om het hen op haar beurt uit te leggen.

Ik ben toch wel trots, ja.

Huismerk

Nee, dan heb ik het niet over de eigen merken van de grote warenhuisketens, maar wel van die merken die hier standaard in huis komen.

Er zijn producten die ik koop al naargelang in welke winkel ik ben. Het merk doet er niet toe, als het maar Weense worstjes, of appelmoes, of vochtige doekjes zijn.

Maar voor bepaalde dingen zweer ik bij vaste merken.

– parfum: al sinds jaar en dag is dat Trésor van Lancôme. Ik ben bijzonder gevoelig voor parfums, en word misselijk van de meeste geuren. Dit is dus mijn lijfgeurtje, en blijkbaar herkennen mijn leerlingen me er zelfs aan.

– shampoo: Elsève. Ik durf al eens wisselen tussen de verschillende soorten, maar zal mijn haar nooit met iets anders wassen.

– WC-papier: het stevige papier van low budgetmerk 365 van Delhaize, met die kleine paarse roosjes op. Stevig en goedkoop.

– boterhamsmeersel: Vitelma light.  Mét Omega 3 en 6 :-p

– Kwatta Choco. Ik heb al veel andere soorten geprobeerd, en alleen Côte d’Or komt nog in aanmerking, maar die is wel duur.

En u? Heeft u zo van die producten waar u bij zweert? Die ik dus ook eens zou moeten uitproberen?

Sesa

Ofte Secret Santa. Je weet wel, het systeem waarbij je met een groepje lotje trekt en je voor iemand anders een cadeautje moet kopen of maken voor een bepaald budget.

Tess organiseert al een paar jaar een Secret Santa voor blogland. Voorwaarde is dat je je aan de tijd houdt, en dat je een blog hebt. Je stuurt je gegevens in, en jij krijgt zelf ook een willekeurig profiel toegestuurd, waaraan je tien euro spendeert.

Zo kreeg ik ene Bakmadam om iets voor te maken, en aangezien haar blog enkel en alleen om bakken gaat, dacht ik: een cupcakemuts! Ik ben gaan zoeken, heb een patroontje gevonden, heb wol bijeengezocht en gekocht, en ben eraan begonnen.

muts3

muts4

Helaas, toen ik door had dat het wellicht nogal klein ging uitvallen, had ik geen tijd meer om te herbeginnen. Merel past de muts perfect, maar ook ik kan ze aandoen hoor. Soit, Eef was er blij mee, en ik heb aangeboden desnoods een nieuwe te breien.

Muts1

muts2

Intussen was er dus ook iemand bezig met een sesa te maken/verzamelen voor mij. En ik kreeg zowaar een mailtje van mijn Secret Santa dat er fragiele dingen tussen zaten, en dat hij/zij dat graag persoonlijk wilde komen afgeven. Afzender: gudrunssecretsanta@gmail.com. Schitterend! Mijn nieuwsgierigheid was uiteraard geprikkeld, omdat door zo’n afzender het wel duidelijk was dat ik hem of haar ging kennen.

En dus zat ik vandaag op hete kolen, tot iets over half zes plots Sofie voor mijn deur stond. Sofie, ofte @miss_punt, de dame van Zoyoko (online winkel van vree wijze zwangerschapskledij, voor wie dat nog niet kent) die ik al een behoorlijk tijdje ken, bij wie ik ooit op babybezoek wilde geraken, en wier cadeautje voor de kleine hier lag te verstoffen. Zucht.

Maar nu stond ze hier dus, met zowaar een reeks verschillende pakjes! Het ene zag er inderdaad kwetsbaar uit, en vond ik ronduit de max! Ze had het zelf gemaakt, en het ideetje van mijn Pinterest geplukt. Het stelt ons gezinnetje voor, allemaal op glitterwasspelden om in de boom te knijpen. Compleet met kattenmagneetje, en alles in de juiste kleuren!

sesa2

Verder had ze de max van een handwarmertje bij, goed om mee te nemen op larp. Ideaal! En dan: drie zakjes uitgelezen groene thee. Op zich al veel meer waard dan de vooropgestelde tien euro, dus ik zette grote ogen op. Bleek dat er een nieuwe koffie- en theewinkel is in Gent, naast de Dille & Kamille: de Javana. Het is een bijhuis van een koffiebranderij en theezaak uit Brugge, en jawel, daar ken ik die wel, en ben er al een paar keer iets gaan halen zelfs.

sesa1

Toen Sofie uitlegde dat het voor iemand was met een blog, en dat ik wel ging bloggen over hen – uiteraard, want ik heb de thee intussen geproefd en ik vind hem zalig – kreeg ze veel meer mee dan het vooropgestelde bedrag. Some girls have all the luck, don’t they?

Oh, en dan vergeet ik nog de max van de kerstkaart die ik nog moet ineenknutselen tot een eland.

In elk geval was het een schot in de roos, op alle vlakken. Ik vind de wasspelden super schattig, het poesje mag bij de andere magneten op de koelkast en is een hit bij Merel, het handenwarmertje gaat in de larpdoos, en de thee… Tsja, die zal niet lang meegaan, vermoed ik ^^

Maar ik weet in elk geval wel dat ik in het vervolg, als ik nog eens in de Veldstraat loop, even ga afslaan naar Javana. Voor thee en koffie. Goed geweten.

Hobbithol

Toen we ons huis kochten in 1996, zagen we ook meteen het potentieel van de gigantische, maar compleet onafgewerkte zolder. Zowat het eerste dat we deden, was er twee grote dakramen laten steken.

In 2003 switchte Bart van een carrière binnen de KBC naar zelfstandig webbouwer, samen met Dirk. Hij had uiteraard een kantoor nodig, en dus lieten we de spooktrap (zo’n inklapbaar houten ding met een luik) vervangen door een volwaardige trap, braken we de vloer uit en lieten (door een serieus incompetente schrijnwerker, zo bleek) een nieuwe vloer steken met OSB-platen en isolatie. Het plafond werd verlaagd naar een aanvaardbare hoogte. Een andere schrijnwerker (wél een goeie) isoleerde de muren en dak, werkte ze af met gyproc, plaatste muurtjes, de ruimte voor een toilet, en op maat gemaakte kasten onder de schuine wand. Een deel was boekenkast, een deel was archiefkast, en een deel was een klein serverkotje. Kwestie van de continu draaiende computers een beetje af te schermen, en er ook alle toestanden van kabels en hubs en Dlinks en zo te laten staan. Er was een klein deurtje, waardoor je alleen naar binnen kon als je languit op je buik ging liggen.

Hobbithol1

In 2006 verhuisden Bart en Dirk naar de Ajuinlei, en verfde ik samen met vrienden en moeder het hele grijs-wit-rode kantoor in warme geel-bruin-beige tinten, en maakte er onze slaapkamer van. Met boekenplanken, en een leeg serverkot.

Tot nu.

Want deze morgen wilde Merel zo graag nog eens in dat kotje kruipen, en zat ze daar met haar broer te gniffelen. En besloot ik om er meteen een hobbithol van te maken.

De kabels die los konden, werden eruit gehaald. Het boeltje werd gestofzuigd, de oude bedsprei van mijn grootouders werd er in gelegd samen met wat kussens en grote knuffels, er kwam een klein lampje, en ik installeerde een slinger gekleurde kerstboomlichtjes.

Hobbithol4

Hobbithol5

Hobbithol6

De jongens maakten sterren en andere tekeningen om te versieren, en sleepten er boeken naartoe. En Wolf maakte meteen ook een ‘regelement’, zo te merken naar mijn instructies.

Hobbithol2

Hobbithol3

Hobbithol7

Hobbithol8

Ze zijn er al de hele middag mee bezig, en ook Merel vindt het prachtig. En dus zitten ze alledrie boven en kan ik ongestoord mijn ding doen hier beneden.

Zo’n hobbithol, ik kan het iedereen aanraden.

Bloemen voor Robby

Het internet staat toch echt voor niks, en dat vind ik gewoon de max!

Een goeie vriendin van me in Washington DC is zaterdag geopereerd aan haar nek: een nieuwe tussenwervelschijf. Een stevige operatie dus, maar ze mocht wel al zondag naar huis. Nu zit ze een week of twee thuis, en dus dacht ik: ik stuur bloemen!

Even gegoogled naar een bedrijf dat bloemen levert in Washington DC, gekozen, besteld, betaald met Visa, en voila.

BloemenRobby

Weer een extra glimlach op iemands gezicht!