Alle andere architectuurtekeningen, bouwaanvragen, voorbereidingen, afspraken en contracten ten spijt had ik pas vandaag het gevoel dat we eraan begonnen, aan die verbouwing.
Omdat ze woensdag komen sonderen (bodemstalen nemen om te samenstelling van de funderingen te kunnen bepalen) moest ik een toegang tot de tuin hebben van drie meter breed. Drie meter. Zucht.
Er komt waar nu de keuken is, een nieuwe voordeur, en dus ging het stuk haag ervoor sowieso naar de barrebiesjes, maar toch… Het meeste hartzeer heb ik echter van mijn boom. Ik heb echt lang geprobeerd en voor mezelf volgehouden dat ik hem ging kunnen houden, mijn bolacacia, maar helaas. Aan de ene kant was er een doorgang van 2.60 meter, de andere kant was 2.80m, en een telefoontje naar de sonderingsfirma bevestigde dat ze écht die drie meter nodig hadden. De boom stond dus knal in de weg. Plus: hij gaat behoorlijk dicht bij de nieuwe aanbouw staan, zodat hij daar gaat storen en voortdurend zal moeten bijgesnoeid worden. En dan was er nog de boomsnoeier, die me meteen alle hoop ontnam: de boom zou een grondige snoeibeurt in de zomer misschien nog net overleven, maar de grondwerken zouden zijn wortels zodanig aantasten, dat hij eigenlijk totaal geen kans tot overleven had.
Exit arbor, dus. Zucht.
Stipt om half negen stond de boomsnoeier hier dus, met een graafmachientje. Onverdroten toog hij aan het werk, en een klein half uur later waren de eerste drie haagstruiken al schuppes. U krijgt van mij voor- en na-foto’s, kwestie van u voor te kunnen stellen wat er allemaal doodgeknepen is aan planten.
Nog iets later waren ook de fietsenrekken vakkundig verwijderd.
Daarop begon hij vol ijver en goeie moed aan de zijkant van de haag, die onze tuin afsluit.
Eerst moesten de bilzen eraan geloven, daarna werden de haagstruiken kort afgezaagd met de boomzaag, werden met de grijper van de kraan de paaltjes van de afsluiting (in de haag gegroeid) uitgetrokken, en vervolgens de wortels uitgegraven. Daarna begon hij aan de voorkant, en meteen ook de bruidssluier die in de restant van het hondenhok was gegroeid, en er eigenlijk prachtig uitzag.
Ofte (beelden zeggen meer dan woorden):
Intussen waren er ook ijverige toeschouwers bij gekomen, die zich meteen een kamp maakten in de bladerhoop. De jongens hadden overigens als enige taak gekregen voor hun zusje te zorgen, aangezien ik de boomsnoeier aan het helpen was. Kobe nam zijn verantwoordelijkheid dan ook ernstig, en liep – Merel sliep tot elf uur – de hele tijd rond met de babyfoon in zijn handen.
Toen eigenlijk alles aan die kant eruit was, en ik Philippe vroeg om ook de struiken rond mijn twee overblijvers (een magnolia en een hydrangea) een beetje weg te halen en vooral ook de greppel van de bilzen weg te halen,
gebeurde er plots dit.
Wespen, jawel. Ik heb Philippe gezegd dat hij er mocht afblijven – die beesten waren nogal nerveus aan het rondvliegen, hoe zoudt ge zelf zijn als net uw ondergronds nest is vernield – en belde de brandweer. Die gingen vandaag of morgen nog een team langssturen.
Intussen was er ook al een ander probleem opgelost. De bedoeling was dat de snoeier drie haagstruiken ging proberen verplanten – ongeveer 50% kans dat ze het overleven in dit seizoen – naar de vroegere ingang, naast de postbus. Toen hij daar twee grote tuinpadtegels weghaalde, bleek daar geen stabilisé onder te zitten, maar beton. Ik heb meteen een bericht gestuurd naar onze projectplanner met de vraag of hij iemand wist die een vierkante meter beton kon wegschieten, en jawel, om half twee stonden hier drie Turken van EBM, de aannemer waarmee we wellicht in zee zullen gaan. Die hebben me vierkant uitgelachen toen ze zagen dat het effectief amper een vierkante meter was, maar na tien minuten waren ze allang gestopt met lachen. Het beton zat een goede 30 centimeter diep, en ze zijn er toch een uur aan bezig geweest, met twee. Meteen hebben ze ook de paaltjes van de twee tuinhekjes losgeboord, zodat die ook weg waren. Grote werken, grote werken.
En dan, na de middag, werd mijn trotse boom geveld. Mijn steun en toeverlaat voor twee hangmatten, mijn schaduwbrenger, mijn duivenherberger, mijn kattenkrabpaal… In 2010 had ik al mijn andere twee bomen moeten missen, en ging ik er nog nieuwe krijgen, vandaag gaat ook het derde en laatste exemplaar tegen de grond.
Ook vooraan is er een grondig verschil: de buddleia (vlinderstruik) is weg, en meteen ook het dwarshekje en draad waar mijn prachtige wisteria (blauwe regen) langs groeide.
Ach, aan het tempo dat die groeide, heb ik binnen de korste keren weer eentje. Daar kan ik gerust op wachten.
Het grootste verschil is wel het zicht vanuit de keuken. Keek ik vroeger op een muur van groen en onkruid, met wat muntplantjes en peterselie, dan is dat nu wel anders. En moet ik opletten wat ik binnenshuis draag, want iedereen die passeert, kijkt ongegeneerd binnen, en zwaait even.
Jawel, mensen: we zijn eraan begonnen. Voor echt, en al.
