Wolf die er zo trots op is dat hij stilaan zijn oma aan het inhalen is.
Philips Hue: een ideaal geek geschenk, medunkt
Eind november, op de Brussels Girl Geek Dinner, kwam een dame van Philips een uitleg doen over de nieuwe Hue serie.
Achteloos leunde ik achterover, geef ik eerlijk toe, want ik dacht dat het om een nieuwe versie van de Living Colours zou gaan. Niet dus. Want al na een paar woorden spitste ik mijn oren, nog iets later zat ik zeer geïnteresseerd naar voren geleund, en nóg iets later wist ik al: dit wil ik. En met mij zowat alle aanwezige girl geeks, geloof me. Ik dacht trouwens meteen dat ik hét ideale kerstcadeautje voor mijn lieve gadgetminnende echtgenoot had gevonden. Let op, u krijgt nu dus ongegeneerde en bijzonder gemeende reclame te lezen.
Wat doet die Hue dan precies?
Wel, om kort te gaan: zowat alles wat je met licht kan doen, zolang je het maar programmeert. Concreet gaat het om één wireless bridge, een klein bakje dus, dat je inplugt met een kabel (wasda?) in je wifistation, en waarmee je via je iPhone of iPad (of een andere smartphone) tot vijftig lampen kan aansturen.
En dat aansturen mag je gerust letterlijk nemen. Je kan het licht om het even welke kleur uit het lichtspectrum laten aannemen, dus van ijskoud wit licht tot heel warm wit licht, van rood tot violet, en alle kleuren van de regenboog daartussen. Er zijn voorgeprogrammeerde settings, die je een relaxed licht geven, of eentje waarin je je beter kan concentreren, enzoverder. Daarnaast kan je zelfs een eigen foto uploaden, en op basis daarvan zelf een lichtkleur samenstellen, zoals het licht op dat Griekse strandje bij zonsondergang…
Maar ook qua tijd valt de Hue volledig te programmeren. Eigenlijk maakt hij een Wake-up Light overbodig, want je kan je nachtlampje volledig automatisch op volle sterkte en kleur laten komen wanneer je maar wil. Kom je niet graag thuis in een donker huis? Stel de Hue dan in dat de lichten aan springen op een bepaald tijdstip. Of nog beter: laat hem via IFTTT detecteren wanneer je in de buurt van je huis komt (via locatiebepaling op je smartphone) en zorg dat dan de lichten aangaan.
Of nog beter: geen tijd om naar het live verslag van je favoriete voetbalmatch te luisteren, maar je wil wel meteen weten wanneer er gescoord wordt? Laat het licht even in een bepaalde kleur flikkeren bij elke goal, alweer via IFTTT.
Ook voor vakantie is het ideaal: je kan uiteraard alles netjes voorprogrammeren, maar via de webbased app kan je ook gewoon vanuit je ligzetel aan het zwembad in Casablanca de lichten laten aanspringen. De software van de Hue is trouwens open source, iedereen kan schrijven.
Je ziet van hier dat zowat iedereen aanwezig enthousiast was: elke geek met ook maar een vezeltje geekiness in zijn lijf, zag de mogelijkheden al voor zich.
Natuurlijk kwamen er ook een aantal praktische vragen: in welk type lampen is de Hue beschikbaar? Hoe ver reikt de bridge? Hoeveel lampen kan je aansluiten? Wat verbruiken die dingen? En wat kosten ze eigenlijk?
Wel:- beschikbaar in een versie met E27 fitting (dikke indraaisocket) of GU10 (halogeen socket met dikke voetjes). De kleine indraaisocket komt er nog aan, en de laatste nieuwe versie van de Living Colours is ermee compatibel, al kan die geen wit licht aan, net zoals de ledstrips die er zitten aan te komen. Die laatste worden overigens Friends of Hue genoemd.
– elke lamp fungeert als bridge voor het signaal, dat dus doorgegeven wordt van lamp naar lamp, desnoods tot op de zolder. Daarvoor wordt een apart protocol gebruikt (Zigbee, nog nooit van gehoord) dat dus je standaard wifi niet belast.
– je kan tot vijftig lampen aansluiten op dezelfde bridge, maar die doen dan – zover ik het begrepen heb – wel allemaal hetzelfde, dus als je je nachtlampje als wake up light gebruikt, gaan ook alle andere lampen aan, tenzij ze met de schakelaar uit staan.
EDIT (na antwoord van Philips in de commentaren): je kan een hoop scenario’s aanmaken, waarin je telkens aanduidt welke lamp daarin moet zitten. Je kan dus perfect de ene lamp als wake up light gebruiken, terwijl iemand anders in het bureau al helder wit licht heeft om te studeren, en nog iemand anders rustig met zacht licht wakker zit te worden in de keuken boven een kop koffie. Je kan dus ook manueel lampen aan en uit doen met de schakelaar, en die vallen dan uit het systeem. Meteen ook een antwoord op de volgende vraag:
– ze verbruiken vrij veel, omdat ze eigenlijk continu aan staan, ook al verspreiden ze geen licht. Elke lamp in stand by stand verbruikt ongeveer 0,45W. Vijftig lampen lijkt me dus een duur lolletje te worden. En dan hebben we het nog niet over de aankoopkost:
– 199,95€ voor de starterskit met bridge en 3 lampen, daarna is het 59,95€ per lamp. Ugh.
Maar toch: zo’n starterskit leek me het ideale cadeau voor Bart. Tot ik, op mijn enthousiast getwitter over de Hue, volgend antwoord kreeg:
Zucht.
En tóch wil ik ze wel. Allez jong, zo wijs!
365 – 4 december
De max van een rood jasje gekregen van een collega. Haar dochters hebben het nauwelijks gedragen, maar ze dacht onmiddellijk aan mij. En jawel, het is helemaal in de stijl van mijn rode jas. Dank u, Lisa!
Chapeau!
Al jaren zit ik in het Quizconvent, in het team van de Oud-VEK. Het is een lang verhaal, dat.
Elk om beurten organiseren de teams een van de quizzen, en we spelen er twee per avond, telkens vier rondes, ongeveer één keer per maand. Deze avond bleek evenwel één van de organiserende teams gewoon niet op te dagen. Du jamais vu. Ze hadden ook totaal niks laten weten.
We hebben dus eerst quiz twee gespeeld, volgens de regels van de kunst en meetellend voor de competitie. En de tweede helft? Geloof het of niet, maar de eeuwige winnaars van eerste klasse hebben gewoon ter plekke een quiz uit hun mouw geschud. Het hielp natuurlijk wel dat een van de leden een paar weken daarvoor een quiz had georganiseerd voor een ander evenement, en dat hij die vragen nog op zijn smartphone had staan, maar toch: veel vragen waren niet van toepassing, of moesten geactualiseerd worden. En toch hebben ze een goeie, zeer fijne quiz op niveau uit hun mouw geschud. Alleen jammer dat hij niet meetelt in de competitie, want we hebben het vrij behoorlijk gedaan, daar.
Maar chapeau voor die mannen: ge moet het maar doen zeg!
De versjes van Merel De Waele
Wellicht heeft iemand me ooit gevraagd of ze dit mochten opsturen, maar ik kan het me in de verste verte niet meer herinneren. Ik was dan ook behoorlijk verbaasd toen Bart vanavond thuis kwam met een doos. Cadeautje? Wel leuk natuurlijk! Maar ook Bart wist nergens van. En de afzender? Myzebrabook.com, wat me ook niks zei.
Mijn ogen werden helemaal groot toen ik er een boek met harde kaft in vond met als titel: De versjes van Merel De Waele. Een gepersonaliseerd boek, zo wijs!
Maar daar eindigt het niet bij: het hele boek is gepersonaliseerd. Het bouwt letter per letter de naam van je kind op, met telkens een rijmpje erbij, een dier waarvan de naam met de betreffende letter begint, en een prachtige tekening waarin de letter nog eens verwerkt zit, zodat je kind de letters leert herkennen.
Merel lag al in haar bedje, maar Kobe was er meteen weg van. Ook hij vond het een bijzonder leuk concept.
Ik ben uiteraard eens gaan kijken op de website, en je kan zelf zo’n boek bestellen op een paar minuten tijd. Je vult de gewenste naam in, kiest een kafttekening, en dat is dat. Tot 16 letters betaal je 39,5 euro (+ 6 euro verzendingskosten), voor elke bijkomende letter betaal je een euro extra.
Ik denk dat ik weet wat ik binnenkort als geboortecadeautje ga schenken links en rechts. Serieus, jong.
Studiedag Klassieke Talen
Ik ben niet vaak laaiend enthousiast, maar vandaag wel. Met recht en reden.
De afdeling Klassieke Talen in Gent heeft een nieuw elan gevonden, en richtte vandaag een uitgebreide studiedag in. Het ding was in geen tijd volgeboekt, meer dan 155 leraars stonden te springen.
We kregen om 11.00u een plenumvoordracht, daarna broodjes, en dan in de namiddag twee workshops, te kiezen uit een zestal onderwerpen. Over die workshops kan ik kort zijn: tijdverlies. De ene, nl. Syntaxis en valentie, had voor het G.O. (gemeenschapsonderwijs, waartoe ik behoor) geen enkele, maar dan ook geen enkele relevantie. De spreker maakte eigenlijk reclame voor zijn eigen handboeken, was verwonderd dat we (GO, met een ander leerplan) die niet kenden, en kon geen antwoord geven op mijn vraag naar de didactische relevantie van zijn onderwerp. Voeg daarbij nog eens de passie van een sanseveria, en dan weet je het wel.
De tweede workshop, over ‘Participia bij Tacitus’, was veel te vrijblijvend. Ik geloof best dat de spreekster behoorlijk bevlogen is, maar ik had gehoopt op een antwoord op de problemen die de gigantische hoeveelheid participia stellen. Helaas. Het kwam hierop neer: “Participia vormen inderdaad een probleem. Spreek er maar onderling over.” Geen meerwaarde, dus.
Waarom ben ik dan lyrisch? Omwille van de onvolprezen professor Wim Verbaal (What’s in a name, voor een professor Latijnse Letterkunde?) en zijn theorie. Ik ken Wim nog van toen we studeerden, hij zat in tweede licentie toen ik net begon. Intussen is hij dus professor, en een van de beste sprekers die ik ooit gezien heb. Welbespraakt, humoristisch, bevlogen, erudiet, en met een ongelofelijke passie en aanstekelijk enthousiasme. Zalige mens. (Mijn passie voor het onderwerp zal ook wel helpen, maar toch.)
Hij begon zijn betoog met te zeggen dat wij leraars het eigenlijk allemaal verkeerd doen, al al die jaren.
Ooit al eens 155 man sceptisch achterover zien leunen? Ik dus wel.
Maar een dik uur later zaten we zowat allemaal met open mond te knikken. Hij had gelijk, en hoe! Ik zal proberen het uit te leggen.
We werken eigenlijk allemaal min of meer lineair bij de lectuur van een Latijnse tekst, of proberen dat toch. Je begint dus aan het begin van de zin, en werkt zo verder. Van zodra je vast loopt, pluk je echter van achteraan het werkwoord of zo, en zo bouw je langzaam je vertaling op. Eigenlijk mismeesteren we dus het Latijn, omdat we de volgorde die de auteur – en laten we wel wezen, we lezen eigenlijk alleen de absolute meesters, de topauteurs van het Latijn, we maken het onszelf niet makkelijk – vooropgesteld had. Romeinen hoorden trouwens de meeste teksten, ze lazen ze niet zelf, en het kan toch niet dat zij pas hun teksten begrepen bij het laatste woord? En dan nog zelf de rest van de zin in elkaar moesten puzzelen?
Romeinen horen in blokken, met een verwachtingspatroon. Eerst komt een kader, of een kleur, dan volgt de kern (onderwerp), en daarop volgt een nadere bepaling, nuancering of precisering. De exacte plaatsing van de woorden is zeer belangrijk. Je kan er zelfs naamvallen en soorten bepalingen aan verbinden. Een Romein kan bij een goed opgebouwde zin voorspellen welk werkwoord er volgt, of net in grote verbazing vallen, als het niét aan de verwachting voldoet. Elk woord hangt echt logisch vast aan het voorgaande, en dan heb je dat werkwoord achteraan echt niet op voorhand nodig, integendeel: de tekstwaarde en inhoud verhoogde meteen een heel pak.
Wim demonstreerde het even met een simpel stukje Caesar, en meteen werd alles veel logischer. Daarna volgde een stevig, ingewikkeld stuk Tacitus, maar ook daar werd alles plots veel logischer, en daarom ook eenvoudiger. En daarop doorliep hij een stukje Iuvenalis. Romeinen vonden die bijzonder grappig, wij vinden hem doorgaans een ‘ouwe zeur’. Maar waarom? Omdat we dat werkwoord van achteraan gaan vissen en voorop gaan zetten, en dus op die manier de humor vermoorden. Want geef toe, waar zit de clou van een mop? Achteraan toch? Meteen werd Iuvenalis, tot onze grote verbazing, hilarisch.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Waarom, oh waarom heeft niemand dat ooit eerder gezien? We kunnen meteen op een andere manier gaan lesgeven, de teksten worden er een stuk interessanter door, en de waarde van het Latijn stijgt een pak. Want we moeten leren omgaan met teksten zoals een Romein dat deed.
Ik kan Verbaal wel zoenen. En ik zou het ook doen, moest ik niet weten dat ik hem daarmee wellicht dodelijk in verlegenheid breng. Maar hij is wel mijn held.
365 – 13 september
En toen kreeg Kobe als afscheidscadeautje van zijn juf een ei dat je in het water moet leggen, en waaruit dan een beestje komt. Fascinatie alom hier ten huize.
Afbreken om dan weer op te bouwen, zeker?
De ergste loopgraven in de tuin waren alweer opgevuld, aka. de fundamenten waren gegoten vorige week donderdag. Tot mijn grote verbazing begonnen de werkmannen vrijdag zowaar stenen aan te slepen. En jawel, er werd gewoonweg gebouwd, of wat?
Vrijdagavond stond er al dit:
Toen ik maandag met de kinderen van school kwam, stond er al dit:
Deze morgen vroegen ze dan beleefd of ik de hoek van de keuken wilde leegmaken, want ze gingen het zijvenstertje en een deel van het andere venster dichtmetselen, tot waar de toekomstige deur moet komen. Logisch, of ze kunnen niet verder.
Op die manier zou de keuken bruikbaar moeten blijven tot begin november. Een beetje koud, vermoed ik, maar bon.
En als u me nu wilt excuseren, ik ga de laag wit stof uit de keuken gaan afkuisen en wegdweilen. Al een chance dat ze de deur naar de woonkamer netjes hadden afgeplakt!
Ardeense dieven
Onze dag was goed begonnen: de meeste ‘valiezen’ stonden al klaar, we hadden rustig de tijd om alles in te pakken, en stipt om half acht kwamen de mannen van EBM (onze aannemer) om nadarhekkens te plaatsen, en ons terras uit te breken. Meteen kwam ook de vraag of we onze beerput konden laten legen, want ze wilden alle buizen controleren en eventueel aanpassen, en dat kon niet als hij zo vol was. Projectleider to the rescue, want wij wilden echt wel richting de Ardennen vertrekken. Een emailtje later was dat al in orde, overigens.
Bon, nog even langs school om mijn uurrooster voor de maand september op te halen (niet zo schitterend, overigens, met twee C-uren, en mijn zesdes zullen blazen, de eerste twee uur op maandag Latijn ^^) en tegen kwart voor tien waren we vrolijk aan het bollen. Met twee auto’s, want Bart komt dinsdagavond al terug naar huis, zijn werkschema laat het niet toe om langer te blijven. Tsja, moet ik maar langer dan twee weken op voorhand plannen zeker?
Normaal gezien is het twee uur en een half rijden, maar toen bleek er een zwaar ongeval gebeurd te zijn ter hoogte van Jette, en stond alles daar compleet blok. We hebben dan maar besloten om via Namen te rijden: da’s wel om, maar we reden tenminste. We moesten ook ten laatste om één uur in Waimes zijn, want mijn nicht, wier huis het is, moest terug naar Leuven voor een telco. Toen bleek er ook nog eens kilometers aan een stuk werken te zijn op de baan richting Namen en dan Luik, zodat we daar ook nog eens massa’s tijd verloren. Soit, we hebben uiteindelijk rond twaalf uur gegeten in een wegrestaurant op twintig minuten tijd, en zijn toen snelsnel doorgereden. Bleek dat de telco in kwestie uitgesteld was, en dat we ons gehaast hadden voor niks :-p
Het huis zelf is zalig: echt wel groter dan het gemiddelde vakantiehuisje, en vooral ook beter ingericht. Ha ja, want het is eigenlijk mijn nicht haar weekendhuis, dat ze dan ook niet verhuurt. Wij mochten gerust met vakantie komen, want tijdens de week moeten ze werken, ze zijn hier enkel in het weekend. Dat zorgt er ook voor dat we vanalles bij de hand hebben: geen suiker mee? Geen nood, er staat er in de kast. Water vergeten? Neem maar uit de kast, en we vullen het wel aan voor we weggaan. Er is een volledig ingerichte open keuken, en er zijn twee volwaardige slaapkamers, eentje met een dubbel bed, en eentje met een dubbel bed waar nog een enkel stapelbed boven is. Ideaal voor de kinderen dus.
Nadat we geïnstalleerd waren, wandelde ik met Wolf, en Merel in de buggy, naar een brugje een kilometer of twee verderop.
Naast het brugje, langs het water, liep een smal maar heel leuk paadje, naar beneden het bos in. Wolf liep erlangs, en riep: “Mama, je moet eens even komen kijken, zo wijs! En zo mooi, hier!” Ik zag dat wel zitten, parkeerde de buggy in een hoekje naast de brug, en liep met Merel hooguit een meter of vijftig verder. Het was er inderdaad echt wel mooi. En zoals je op onderstaande foto’s kan zien: ver waren we niet af van de brug.
Intussen hoorde ik, achter de bomen, een auto vertragen aan het brugje. Ik zei nog al lachend tegen Wolf: “Héla, dat ze maar van onze buggy blijven hé!” Bon, na amper een paar minuten liep ik met Merel terug naar boven, en… De buggy was weg! Effectief! In die nog geen vijf minuten dat de buggy daar onbeheerd stond, in het hol van Pluto, was er één auto gepasseerd, en jawel, die had het nodig gevonden onze buggy te stelen… Ge kunt u niet voorstellen hoe hard ik daar heb staan vloeken! Want ja, het mag dan een oude en quasi versleten buggy zijn, het was vooral de onze, en ons gerief. En hier in de Ardennen is het wel degelijk de bedoeling te gaan wandelen, en zonder buggy kan dat niet met Merel. Vooral ook niet omdat Bart morgenavond weer weg is, en ik dus nog drie dagen hier alleen ben met de kinderen. Man man man, ik had zin om erbij te zitten huilen.
Bart is ons komen ophalen met de auto, en ik vertelde het verhaal aan de buren die net buiten stonden. Die waren stomverbaasd en even verontwaardigd, en de overbuurvrouw bood aan om later even te bellen naar haar vriendin die een boerderij heeft hier achter het huis, om te vragen of we hun buggy niet mochten lenen voor een paar dagen. Want ja, zonder gaat het echt niet lukken, en desnoods rij ik naar de Carrefour in Malmédy om een nieuwe te kopen. Een kleintje, zoals er thuis een in de garage staat… Het is niet alsof we die buggy eigenlijk nog veel gebruiken, Merel stapt echt al behoorlijke afstanden, maar hier is hij echt nog wel nodig. Zo stom, zo stom! Misschien kunnen we ook een van de andere buren gebruiken, maar daar doet niemand open. Mijn nicht gaat hen straks proberen bereiken, zij hebben ook nog kleine kinderen.
Soit, we vinden wel een oplossing. Maar hoe mooi het hier ook is: voor mij is het toch een beetje verpest. Toch vandaag. Morgen kijk ik er wellicht weer anders tegenaan, maar voor vandaag is mijn humeur toch wel naar de zak. Idioten!
Garage-uitstap
Wat doe je als je auto voor een paar uur in de garage moet, en je intussen wel met je tweejarige dochter opgescheept zit?
Juist, je steekt je fiets in de koffer, laat je auto achter, en fietst dan fluitend met de dochter in het fietsstoeltje langs het Zuidpark naar de Zuid.
Daar hebben we rustig een tweede ontbijt genomen in de Panos, het hele winkelcomplex rondgelopen (en alleen maar een slaapkleedje voor Merel gekocht, kunst!), overgestoken naar het Dienstencentrum omdat we nog ons adres op de IDkaarten moeten laten wijzigen (een klein uur wachttijd was me toch te veel) en dan op het Vooruit-terras iets gegeten met een vriendin. Tegen dan was er al een smsje binnengelopen dat de auto klaar was, zijn we rustig teruggefietst, en vrolijk naar huis teruggekeerd.
Met een doodbrave, ongelofelijk lieve dochter, die de hele tijd flink gestapt heeft, geen enkele keer heeft gezaagd of lastig gedaan, en me een fijne voormiddag heeft bezorgd. Meer van dat!