Geplaatst op

Culinaire wereldreis

Toen ik een brief kreeg van de lagere school met de vraag om mee te gaan op ‘culinaire wereldreis’, fronste ik de wenkbrauwen: het ging weer wat zijn, zeker?

We moesten een maand op voorhand inschrijven: voor twaalf euro kreeg je een kaart met vijf af te vinken vakjes, en voor elk vinkje kreeg je een royale hap naar keuze. Met vijf van die kleine porties had je meer dan genoeg, zo werd ons verzekerd. De bedoeling was om ook ouders van andere culturen te ‘activeren’, en ons kennis te laten maken met typisch voedsel.

Awel: het was een doorslaand succes!

Ik wist niet goed wat ik moest verwachten, maar het viel enorm, enorm mee! Verspreid in de eetzaal en turnzaal stonden een hoop standjes van verschillende landen, waar je telkens een drietal dingen kon proeven. De aankleding was schitterend: vlaggen overal, zo van die standjes met een luifeltje, en op een krijtbordje wat er te krijgen viel. De meeste mensen waren ook min of meer in klederdracht van het betreffende land. Merel heeft een stukje quiche gegeten uit Frankrijk, een hamburgertje uit de USA, en een soortement broodje opgevuld met feta uit Marokko. Dat laatste was ook een grote hit bij de jongens, die er nog een hot dog aan toevoegden, en Wolf ook nog een portie waterzooi, en Portugese visgerechtjes.

IMG_0808

Zelf ben ik langsgegaan bij Portugal voor die baccalhau (of hoe je het ook schrijft, verbeter me maar, ma), bij Polen voor een heerlijke stoofpot, in India voor een behoorlijk pikante… allez zeg, ben ik toch wel de naam kwijt, een opgevuld gefrituurd hapje, heb ik geproefd van een Indonesisch gerecht met pindasaus, en ben ik uiteindelijk bij de nagerechten geëindigd met een speculoosmousse en een Portugese flan, met een muntthee bij.

IMG_0810

De kinderen hebben voortdurend rondgelopen, amuseerden zich kostelijk, en vonden het idee ook de max. Alleen was er eigenlijk te weinig zitplaats om goed te zijn, en was vier kaarten voor ons vieren toch wel wat te veel. Ik heb de rest dan ook doorgegeven, en dat werd in dank aanvaard.

Ik wil eigenlijk niet weten hoeveel werk ze eraan gehad hebben, maar chapeau! Enorm goed idee met prima uitwerking, en een hoop ouders die ik nu voor het eerst zag. En eigenlijk ben ik stiekem toch wel jaloers, want zoiets op ons school, dat zou ik al helemaal prachtig vinden! Tsja…

Geplaatst op

Flipoven

Morgen wordt Wolf 10 jaar, en dus moet er vandaag cake gebakken worden. Zo hoort dat, hier ten huize De Waele. Die cake wordt dan ook nog uitgebreid versierd met rolmarsepein, en wordt daarna uitgedeeld aan de klasgenoten.

Na school togen Wolf en ik dus aan het werk: een grote en een kleine cake, eentje voor school en eentje voor de muziekles. Een quatre-quart van vier eieren volgens de Boerinnenbond, met een goeie scheut melk erbij, en dan op 180° een half uurtje in de voorverwarmde oven. Tot ik na een kwartiertje al onraad rook, en dat laatste mag u letterlijk nemen.

Verwonderd ging ik poolshoogte nemen, en jawel, de cakes zagen zwart. Ook dat laatste mag u letterlijk nemen. Ik vermoed dat de oven beginnen flippen is, want om een cake op 15 minuten zwart te krijgen, staat hij niet gewoon ietsje te warm, maar véél te warm. De binnenkant was nog niet eens helemaal gaar, maar gelukkig zat de smaak er nog niet in, en kon ik nog iets redden door het zwart aan alle kanten weg te snijden. Ja, zelfs de onderkant was zwart.

Wolf is dan maar bij de bevriende apotheker om een verse kilo suiker gelopen, en we zijn herbegonnen. Met dezelfde instellingen van de oven, en vooral met argusogen.

Geen problemen deze keer: prachtige, goudgele, smeuïge cakes. Helaas ook te warm om vanavond nog te versieren, dat zal voor morgenvroeg zijn.

Ten bewijze:

IMG_7890

Geplaatst op

Behang

Ik heb gewoon vree wijze kinderen, heb ik u dat al gezegd?

In de oude berging beneden moet het behang er af. Een opluchting, eigenlijk, want het was nog van de vorige bewoners: een vuilgrijs met gele en zwarte stippeltjes. Don’t ask.

Ik was er al aan begonnen, ik had namelijk hier en daar al repen losgetrokken. Maar toen ik tegen de jongens zei dat het behang er af moest, zijn zij er vol goeie moed ingevlogen. Na verloop van tijd hebben ze er zelfs emmers water, sponsjes en ladders bij gehaald. En Merel? Die raapte al het papier bij elkaar en stopte het in vuilniszakken. Af en toe maar een keertje, maar toch.

IMG_7884

IMG_7882

IMG_7883

Ik vind hen (soms) de max, echt waar!

Geplaatst op

Ontbijt

Een paar weken geleden hadden we een uitgebreide ontbijtmand hier ten huize. Cadeautje van de KBC, die ons een Vivabox had opgestuurd: een grote doos met een klein flesje champagne, twee glazen, en een bon. We konden kiezen tussen een ontbijtmand, een fruitmand, iets met wijnproeven, en nog een paar dingen. Het werd dus het ontbijt, geleverd op zondag. Wolf heeft ze in ontvangst genomen, en meteen ook als verrassing voor ons de tafel gezet. Ik heb dus geen foto van de mand op zich, maar wel van de gedekte tafel. Met veel dank aan Wolf, het is zalig beneden komen zo!

365-000

En dat was overigens meer dan in orde:

– 2 croissants
– 2 andere koffiekoeken
– 2 pistolets
– 2 piccolo’s
– 2 toasten belegd met gerookte zalm
– schotel vleeswaren
– schotel kazen
– choco en confituur
– boter
– een appel en een appelsien
– 2 yoghurtjes
– 2 flesjes fruitsap
– 2 zakjes Nescafé cappucino
– 2 theezakjes
– een doosje pralines

Meer dan genoeg voor ons vijven, eigenlijk. Dik in orde. Merci KBC!

En de rieten mand? Die werd meteen ingepikt door Merel als poppenbedje.

Geplaatst op

Giecheltrein

Dat ik rare kinders heb, dat mag niemand verbazen.

Maar onderstaand filmpje bewijst nog maar eens hoe raar ze soms zijn. Ik denk dat ze al ongeveer een kwartier bezig waren, en eigenlijk waren ze al een beetje uitgegiecheld. Gelukkig zat er nog net genoeg giechel in om een klein stukje te kunnen filmen.

Ideaal om te bekijken als u eens aan een lach toe bent. U wordt hier spontaan vrolijk van. Enfin, ik toch.

Geplaatst op

Jungle

Ik ben verzot op planten. Wie me kent, weet dat wel. Als het aan mij lag, stond mijn ganse huis vol planten. Bart tempert me daar een beetje in, en hij heeft wel gelijk.

Maar in mijn bureau heb ik een slingerplant: zo’n echt junglegeval, met luchtwortels die zich ergens aan vastklampen, en die meters lang wordt. Ze stond een beetje verloren in de hoek achteraan, en ik had de uitlopers vastgemaakt aan gordijnrails in mijn veranda (mijn bureau is dus een verandageval), maar omdat ik wist dat ik ze ging moeten verzetten, had ik ze eigenlijk wel wat verwaarloosd.

Vandaag ben ik speciale zelftappende vijzen gaan halen om in te draaien in het aluminium van de veranda, zodat alles een pak steviger wordt, en ik de plant zonder scrupules of beperkingen kan ophangen. Mijn grote bureaukast is verzet, en de plant is van links naar rechts verhuisd, waar ze een pak meer in het zicht staat. De uitlopers zijn opgebonden, en helaas heb ik er eentje van een meter of vier afgebroken. Ik heb ze dan maar in het water gezet zodat ze wortels trekt, en ik ze later opnieuw in de pot van de moederplant kan zetten.

De plant zelf moet zich nu nog ‘zetten’: de bladeren moeten nog draaien, ze zal nog meer doorhangen links en rechts. Maar ze heeft nu vooral ook weer ruimte en lucht om te groeien, en da’s het belangrijkste.

IMG_7686

IMG_7685

Geplaatst op

102

Mijn grootmoeder, de moeder van mijn pa, is onlangs 102 geworden. Omdat de hoop te groot is, hebben toen enkel haar kinderen dat gevierd met haar. Met de kleinkinderen hadden we gisteren afgesproken om samen te nieuwjaren. Lang niet iedereen was er – dat is ook bijna niet te regelen – maar we waren er toch met een flink aantal.

Oma zat erbij, keek ernaar, en glunderde. En at vrolijk mee van de meegebrachte taart, hield een ganse conversatie met mijn zesjarige over zijn lezen, speelde met de driemaander, en zag een fotosessie goed zitten.

Alleen die oren willen niet altijd even goed mee, en ook de hoorapparaatjes zijn niet altijd van goeie wil. Of, zoals ze het zelf verwoordde: “Ge moet daar zo soms ne keer op kloppen, just gelijk bij de kleine kinders”.

Times they are a-changing. Gelukkig maar.

Maar chapeau voor deze dame die beide wereldoorlogen heeft meegemaakt, en zelfs nog herinneringen heeft aan de eerste.

Ik wacht vol ongeduld op de foto’s van mijn kozijn. In afwachting is er hier al eentje die Bart getrokken heeft met zijn gsm, met de achterkleinkinderen.

foto 3

Geplaatst op

Eenentwintig

Eenentwintig jaar lang al mag ik hem de mijne noemen. Een even lange periode als die zonder hem, maar ik kan me die eerste eenentwintig jaar niet meer voorstellen. Wíl ze me eigenlijk ook niet eens meer voorstellen.

Mijn liefste.

Van mij.

Jawel.

 

Geplaatst op

Meevallers

Ik dacht dat ik dit jaar aan de solden ging kunnen ontsnappen (woensdag was ik, komende van de Mobistarwinkel in de Veldstraat, nog snel in de H&M binnengelopen, en had een groene broek en een Darth Vader t-shirt meegenomen voor Wolf, en een paarsgestreept kleedje voor Merel met bijpassende broekkousen, maar dat was eerder allemaal per ongeluk) maar Wolf wist me te melden dat zijn rugbyschoenen zo goed als te klein waren.

Juist ja.

Ik zorgde dat het eten al klaar was tegen dat zijn muziekles om half elf afgelopen was, en reed met hem en Kobe naar Oostakker. Compleet verstrooid nam ik de verkeerde afslag en verzeilde in Destelbergen, alwaar ook een Brantano bleek te zijn. Wij naar binnen, en het eerste paar dat ik in mijn handen nam, was meteen prijs: plastieken ronde studs, en 50% korting, dus nog 20 euro. Omdat ik per 25 euro nog 5 euro korting heb (Visa-actie) nam ik er nog een set van vijf paar kousen voor Wolf bij, voor tien euro. En toen mocht Kobe aan de kassa nog eens rollen met een dobbelsteen, en kregen we nog 20% korting erbovenop. Resultaat: iets van een 22 euro voor rugbyschoenen van Puma, vijf paar kousen en een ijskrabbertje. Goed gereden!

We reden toch nog door naar Lochristi, omdat de jongens elk nog een aantal bons hadden van Dreamland die ze gekregen hadden voor hun verjaardag. Ze wilden die graag opdoen aan Skylanders, en, als we ze vonden, Beanz. Bleek er net nog een actie te zijn in de Dreamland waarbij ze gratis een extra driepak Skylanders kregen ter waarde van 25 euro. Het was net het laatste, maar helaas hadden we hem al. Geen nood, we gingen die wel met iemand kunnen ruilen, dacht ik. En toen liep ik Lies tegen het lijf, de mama van Milan, een van Wolfs beste vrienden. Die hadden ook zo’n gratis pak dubbel, en dat bleek net het andere van de twee te zijn! Onze jongens sprongen een gat in de lucht!

Al bij al een pak meevallers dus: geen vijf winkels moeten aflopen voor de juiste schoenen, en een onverwacht Skylanderscadeautje. Mooi mooi mooi.

Geplaatst op

Kapper

Onze jongens waren weer van het langharige tuig, en dus drong een scheerbeurt zich op. Want ja, ze hebben allebei een hekel aan de kapper, en hebben veel liever dat mama er de tondeuze in zet. En zo geschiedde.

Bij Wolf ben ik de foto’s vergeten, van Kobe heb ik mooie voor-na foto’s. Het lijkt wel een ander kind.

IMG_7578

IMG_7579